Από πότε ο «ροκάς» έγινε ένας συντηρητικός ρατσιστής;

...ή καλύτερα από πότε το rock παραδόθηκε σε μαλάκες;

Από τον Αντώνη Μουστάκα, 19/03/2015 @ 10:57
Δεν θέλουμε λέει τον Kanye West στο Glastonbury μας. Μάλιστα. «Δεν είμαστε ρατσιστές. Απλά δεν παίζει καλή μουσική και έχει μεγάλο εγώ. Φέρτε ένα ροκ συγκρότημα». Την ίδια εβδομάδα ο Άνθιμος παρομοιάζει τους ομοφυλόφιλους με σκυλιά. Δεν τους θέλει λέει στην πόλη του. Μου έπεσαν πολλά μαζεμένα. Αλλά το θέμα μου δεν είναι ο Άνθιμος ο οποίος έχει στο job description του την προσκόλληση σε ξεπερασμένες ιστορίες και την πίστη στην ανωτερότητα των δικών του αντιλήψεων.

Το θέμα μου είναι ο «ροκάς» που έχει μετατραπεί από άνθρωπο που έψαχνε το διαφορετικό και δεν ανεχόταν την τυποποίηση  σε ένα συντηρητικό κήρυκα χειρότερο και από τους λογοκριτές που ιστορικά κυνήγησαν το rock and roll.

Το αστείο βέβαια είναι ότι οι συγκεκριμένοι τύποι ακούγονται ακριβώς όπως οι γονείς τους, χρησιμοποιούν δε και τις ίδιες εκφράσεις. «Πώς μπορείς και το ακούς αυτό;», «Είναι μουσική αυτή;» και λοιπά κλισέ που χρησιμοποιούν άνθρωποι που ούτε θέλουν ούτε μπορούν να ψάξουν κάτι διαφορετικό. Αλλά τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Tabula rasa (αγαπημένη έννοια από τα σχολικά χρόνια που πάντα ήθελα να τη βάλω σε ένα κείμενό μου) και αηδίες...

Τι κρύβεται από πίσω; Όπως πάντα ο φόβος για το διαφορετικό, η αντίδραση σε ό,τι μας ταράζει τα λιμνάζοντα νερά της κατασταλαγμένης μας αντίληψης για τα πράγματα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.  Φράση κλειδί: «Δεν βγαίνει κάτι μεγάλο πια, η γενιά μας ήταν τυχερή». Στην χειρότερη ακούς εκφράσεις που περιέχουν μέσα τις λέξεις  «ζούγκλα», «πίθηκος» και άλλα εμετικά τα οποία ευτυχώς δεν θεωρούνται πολιτικά ορθά στις μέρες μας και περιορίζονται σε σχετικά στενούς κύκλους, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια βέβαια μεγάλωσαν την διάμετρό τους.

Εγώ να θυμίσω απλά πως το rock and roll γεννήθηκε από την μαύρη μουσική (κυρίως) και μίλαγε για απλά καθημερινά πράγματα όπως το σεξ, τα αυτοκίνητα, τις διακοπές και ό,τι άλλο περνούσε από το μυαλό των νέων ανθρώπων, κόντρα σε κάθε συντήρηση. Είναι τουλάχιστον αστείο να προσπαθούμε να το επιβάλλουμε ως ανώτερη μορφή τέχνης και να ποδοπατάμε κάθε τι που προσβάλλει την και καλά αισθητική μας.

Είναι αστείο να φτιάχνουμε στρατόπεδα και κάστρα για να προστατεύσουμε το ροκ σαν να ήταν μια άσπιλη πριγκίπισσα. Και προς θεού, μην μας βγει στον ήλιο και μαυρίσει...
  • SHARE
  • TWEET