The Rocking Moviez

Όταν η μουσική εισχωρεί σε εικόνες κι όταν οι εικόνες παράγουν νότες

Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 03/10/2017 @ 13:10

Πόσες φορές έχεις αράξει να δεις μια ταινία και σου κάνουν έφοδο από το πουθενά τραγούδια και μουσικές που γουστάρεις; Κάμποσες. Και πόσες πάλι έχεις ευχαριστηθεί τον συνδυασμό αυτών; Γι’ αυτό ακριβώς μιλάω. Είναι δύσκολο να ψάξεις και να βρεις εικόνες και νότες που αρέσκεσαι. Σε βρίσκουν αυτές κι ακόμα καλύτερα όταν δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Καλή ώρα...

Αξίωμα: Ο Φρόντο και ο Χάρι Πότερ είναι καταραμένοι εκατομμυριούχοι. Οι χαρακτήρες που υποδύθηκαν αμφότεροι οι Elijah Wood και Daniel Radcliffe τους έχουν στιγματίσει, κακά τα ψέματα. Και οι δυο προσπαθούν όχι να βγάλουν λεφτά (θαρρώ) αλλά να καθιερωθούν στην συνείδηση του κοινού ως καλοί ηθοποιοί πλέον.

Στα μάτια μου ο Radcliffe το κατάφερε με το σουρεαλιστικό "Swiss Army Man" και χωρίς καν να μιλάει στην ταινία καθότι πτώμα. Απλά έκλανε. Συνέχεια όμως. Ο Wood το προσπαθεί κι αυτός και να που ήρθε η σειρά του. Πρωτίστως με αυτό που άκουγε ο χαρακτήρας του και δευτερευόντως με το μπλουζάκι του. Ακουστικά στ’ αφτιά και βόλτα με τον σκύλο υπό τη μελωδία του "Forever My Queen" των Pentagram.

Αγαπημένος εξ ορισμού πλέον. Ελέω σεναριογράφου/σκηνοθέτη, δεν λέω. Macon Blair. Κάπου τον έχεις πετύχει σίγουρα στα του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου. Δικιά του ιδέα είναι να φοράει ο Φρόντο μπλούζα Saxon & Judas Priest, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό. Και κάπου ξεκούδουνα συναντά μια τύπισσα στην γειτονιά που έχει θέματα με τον σταρχιδισμό του κόσμου, που σκέφτεται τα αυτονόητα κακώς κείμενα της κοινωνίας και φαντάζει παράταιρη με τους γύρω της.

Ώσπου μια αποφράδα μέρα, της κλέβουν το σπίτι με τα ασημικά της γιαγιάς της κι αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της. Παραπληγικά, όπως οι χαρακτήρες του "Fargo". Ακολουθώντας την λογική οδό που πλέον φαντάζει εξωγήινη. Με την a la Cato Fong συνδρομή του Φρόντο. Και του σκύλου του. Παρανάλωμα. Το "I Don't Feel at Home in This World Anymore" είναι μια κοινωνική κατακραυγή που σε κάνει να γελάς με την ηλιθιότητα που δεν περνάει απαρατήρητη από ένα άτομο που δεν την παλεύει.

Η Melanie Lynskey (Ruth) μπορεί να συμπεριφέρεται ωσάν παρολίγο κορίτσι της συγνώμης, δεν κωλώνει όμως πουθενά και βγάζει αβίαστα έναν πόθο ρε παιδί μου. Με το ατσούμπαλο κι αφελές ύφος της. Με την αγνότητα των προθέσεών της αν θες. Ναι, δεν είναι μεταλουδίτσα. Έχει όμως δίπλα της έναν μούρλιακα που θα έκανε τα πάντα γι’ αυτήν ακούγοντας doom metal. 

*Η σκηνή που ο σκηνοθέτης παίζει με την λιποψυχία ενός νταή ήρωα (κατουριέμαι, δεν κατουριέμαι, κατουρήθηκα;), είναι υποδειγματική.

**Το επόμενο καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έχει να κάνει μεταξύ άλλων, με τις ambient/noise rock ανησυχίες ενός οικογενειάρχη καλλιτέχνη.

  • SHARE
  • TWEET