[7]: O Tom Hardy πέρα από τον Bane

Την προηγούμενη βδομάδα έσκασε διαδικτυακή μύτη το δεύτερο τρέιλερ του "Mad Max: The Fury Road", τέταρτης ταινίας του franchise των '80s με πρωταγωνιστή των Mel Gibson. Αν και στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται και πάλι ο George Miller, φαίνεται για μία φρέσκια παραγωγή που μαζί με το νέο Star Wars αποτελεί την πιο πολυαναμενόμενη ταινία του είδους της για το '15. Με αφορμή τα παραπάνω, βρήκα εξαιρετικό πάτημα να μιλήσω για τον Tom Hardy, ο οποίος ανέλαβε χρέη νέου Mad Max, και που τυγχάνει να είναι εκτός από ωραίο παιδί και προσωπική αδυναμία, ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του.



Προειδοποιώ τους φανμπόηδες του Christopher Nolan ότι τόσο το "Inception" όσο και το "The Dark Knight Rises" είναι απόντα από την ακόλουθη λίστα, αφενός για να σου επιστήσω την προσοχή σε δουλειές που μπορεί να μην έχεις δει (και πρέπει), αφετέρου γιατί θεωρώ ότι το ταλέντο του είναι πολύ πιο έκδηλο στους ρόλους που παραθέτω. Άσε που δεν θεωρώ σόφρον να ασκήσω κριτική για μία ερμηνεία που μετά βίας καταλαβαίνω χωρίς υπότιτλους. Το λοιπόν:

---

1. Charles Bronson - "Bronson" (2008)



Να σου πω αρχικά ότι το "Bronson" πραγματεύεται την αληθινή ιστορία ενός πρώην πυγμάχου που βρίσκεται σε ισόβια φυλάκιση, έχει εκτίσει μία τριακονταετία της ποινής του στην απομόνωση, είναι ακόμη εν ζωή και έχει χαρακτηριστεί «ο πιο βίαιος κατάδικος της Βρετανίας». Καταλαβαίνεις λοιπόν το βάρος -και τον τρόμο- που θα επωμιζόταν ο οποιοσδήποτε για να τον αποδώσει ταμάμ. Ε, σου λέω ότι ο Hardy τα κατάφερε. Πέρα από την εξωτερική του αφομοίωση στο ρόλο, με το Καραϊσκάκικο μουστάκι και τα μούσκλια που όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι πρόκληση γι' αυτόν, ο Hardy δίνει μία συνταρακτική ερμηνεία που συνδιάζει άκρατη βία, ωμό χιούμορ και σπάσιμο του τέταρτου τείχους. Καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά έναν υστερικό και αδάμαστο χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό μυ του προσώπου του και κυρίως υιοθετώντας ένα τρομακτικά πιστευτό ψυχοπαθές βλέμμα, (ειλικρινώς διαταραγμένο και όχι αυτό που θα είχε ο Christopher Walken σε οποιαδήποτε ταινία του). Ο ρόλος του χάρισε όχι μόνο βραβείο ερμηνείας σε ανεξάρτητη παραγωγή, αλλά και έπαινο από τον ίδιο τον Bronson, οπότε αν διαφωνήσεις μαζί του είναι υπ' ευθύνη σου.

---

2. Handsome Bob - "RocknRolla" (2008)



Βρέθηκα σε μεγάλο δίλημμα για το αν θα συμπεριλάμβανα στη λίστα την ερμηνεία του Hardy στο "RocknRolla" ή στο "Lawless". Ο Θωμάς έχει δείξει ουκ ολίγες φορές ότι κάνει δικό του οποιονδήποτε ρόλο αφορά τον τυπικό strong silent type, οπότε κατέληξα στο "RocknRolla", επειδή ακριβώς είναι πολύ αντιπροσωπευτικό του υποκριτικού του εύρους. Αν και δευτεραγωνιστής, ανέπτυξε τον χαρακτήρα του Handsome Bob, με τρόπο που μου αποτυπώθηκε πριν καν μου τραβήξει την προσοχή ως Hardy. Ο Handsome Bob λοιπόν είναι ένας Λονδρέζος chavαρος που βγάζει τα προς το ζην κάνοντας μικροαπατεωνιές για τα μεγάλα κεφάλια, μαζί με τους δυο κολλητούς του, Gerard Butler και Idris Elba. Η ειδοποιός διαφορά σε αυτό τον ρόλο είναι ότι του Bob, που είναι φαινομενικά ο γκομενοπνίχτης της τριάδας (εξού και το πρoσωνύμιο Handsome) του πονάει το δοντάκι για τον Butler. Και αυτή η αντίφαση προσδίδει εξαιρετικές πινελιές στο εν λόγω caper comedy, με ένα απολαυστικό Hardy απόλυτα πειστικό στο ρόλο του, να αποδεικνύει πόσο μεγάλα πράγματα μπορούμε να περιμένομε από αυτόν.

---

3. Heathcliff - "Wuthering Heights" (2009)



Πολλές συστάσεις για τη συγκεκριμένη παραγωγωγή δεν χρειάζονται. Τηλεταινία σε δύο μέρη, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Emily Bronte, με ένα ενίοτε μπερδευτικό συνονθύλευμα χαρακτήρων και κάποια εκμοντερνισμένα στοιχεία που κάποιους τους δίχασαν. Όλοι φαίνεται να συγκλίνουν όμως ως προς το γεγονός ότι ο Hardy στάθηκε στο ύψος του ρόλου και απέδωσε πανέμορφα έναν από τους γνωστότερους χαρακτήρες της κλασικής λογοτεχνίας. Το αξιοσημείωτο σε αυτή την ερμηνεία, που είναι ίσως πρόκληση για κάθε ρόλο αντιήρωα, είναι ότι χωρίς να μιλάει πολύ καταφέρνει να περάσει στον θεατή τα κίνητρα για τις αμφιλεγόμενες πράξεις του. Ο Χίθκλιφ που ενσαρκώνει είναι σκοτεινός, αρκετά τρομακτικός και όσο τραγικός χαρακτήρας χρειάζεται χωρίς να καταλήγει γραφικός. Σε εκάστοτε στιγμές έχει χιούμορ και είναι ευάλωτος και στο σύνολο του μας δίνει έναν πάρα πολύ ελκυστικό τύπο, του οποίου τα δεινοπαθήματα μου κόστισαν μισό πακέτο χαρτομάντηλα. Μπορεί να φταίει η διπλέττα Χ χρωμοσωμάτων, αλλά σημειώνω ότι δεν είμαι καθόλου φαν του βιβλίου.

---

4. Tommy Conlon - "Warrior" (2011)



Φτάνω με πολύ μεγάλη μου χαρά στο σημείο να μιλήσω για την καλύτερη ταινία της λίστας και μία από της καλύτερες της τρέχουσας δεκαετίας. Στο "Warrior", o Tom Hardy υποδύεται έναν τέως πεζοναύτη, ο οποίος επιστρέφει ύστερα από 14 χρόνια στην πόλη που μεγάλωσε κι εξασφαλίζει μία θέση στο παγκόσμιο τουρνουά μεικτών πολεμικών τέχνων, όπου ο νικητής τα παίρνει όλα. Στο δρόμο για τη δόξα επιστρατεύει τον πρώην αλκοολικό πατέρα του (που ήταν και ο λόγος που έφυγε από το σπίτι) ως εκπαιδευτή του και έρχεται συνάμα αντιμέτωπος με τον αδελφό του (που δεν έφυγε ποτέ, αλλά έχει εξίσου τραυματική σχέση με τον πατήρ-Nick Nolte), ο οποίος διεκδικεί το ίδιο έπαθλο, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Ο Conlon παρουσιάζεται αρχικά ως ένας οργισμένος χαρακήρας που χρησιμοποιεί το τουρνουά για να κατευθύνει την οργή του, μέσα από την ερμηνεία του Hardy όμως ξεδιπλώνεται ρεαλιστικότατα και σχεδόν καθαρτικά, ένας ήρωας με πολύ πιο ευγενή κίνητρα και ένα απροσδόκητα συγκινητικό background, που πραγματικά διχάζει το κοινό για το ποιος αδελφός θα αποκτήσει την εύνοιά του.

---

5. Ivan Locke - "Locke" (2013)



Το "Locke" πρόκειται για μία ξεκάθαρα μινιμαλιστική παραγωγή, του οποίου συνισταμένες είναι ο Tom Hardy, το αμαξί που οδηγεί, και αποτελεί τον έναν και μοναδικό τόπο γυρίσματος, και μία σειρά τηλεφωνημάτων που ο Hardy κάνει / δέχεται. Για να κάνεις λοιπόν μία καλή ταινία στα πλαίσια αυτού του μινιμαλισμού χρειάζεσαι τον ανάλογο ηθοποιό-στυλοβάτη. Ο Hardy ανταποκρίθηκε πλήρως στις ανάγκες του εν λόγω ρόλου, παριστάνοντας ένα χαρακτήρα που η ζωή του φτάνει στα τάρταρα βάσει συνειδητοποιημένων ηθικών κανόνων που ο ίδιος θέτει στον εαυτό του. Όπως ο ίδιος δήλωσε, υιοθέτησε για το ρόλο αυτό μία ελαφρώς Ουαλική προφορά, η οποία προσδίδει κάποια ηρεμία σε μία κατά τα άλλα τεταμένη ατμόσφαιρα. Καθώς η ταινία βασίζεται σε μια σειρά συναισθηματικών κλιμακώσεων μέχρι να φτάσει το απόλυτο χάος, ο Hardy δημιουργεί έναν μεγάλης πολυπλοκότητας χαρακτήρα που είναι μεν αντιπαθητικός, αλλά σε κάνει να τον σέβεσαι για τις επιλογές του. Το "Locke" για μένα συνιστά την καλύτερή του μέχρι τώρα ερμηνεία και σίγουρα αξίζει μιάμιση ώρα από τη ζωή σου.

---

6. Bob Saginowski - "The Drop" (2014)



Σαν ηθοποιός ξέρεις ότι ο πήχης ανεβαίνει εκθετικά όταν ο ρόλος σου είναι γραμμένος από το πενάκι του Dennis Lehane ("Mystic River", "Shutter Island", "Τhe Wire") και συμπρωταγωνιστής σου ένας από τους καλύτερους εκλιπόντες ηθοποιούς της γενιάς του (James Gandolfini). Ο ίδιος ο Lehane δήλωσε ότι μόλις ο ρόλος διενεμήθη στον Hardy, προσάρμοσε το σενάριο με λιγότερες ατάκες γιατί ακριβώς «μπορεί να κάνει τόσα πολλά με τις εκφράσεις του». Και ανάθεμά με αν δεν τους έβγαλε όλους ασπροπρόσωπους. Πολλοί συνέκριναν το ρόλο αυτό με τον Locke, από την άποψη ότι πρόκειται για ένα χαρακτήρα έτοιμο να εκραγεί. Εδώ διαφωνώ. Θεωρώ ότι ο Hardy ξεδιπλώνει έναν χαρακτήρα που πολύ πριν την έκρηξή του παρουσιάζεται ως λίγο αγαθιάρης και λίγο αγνοών για τα όσα συμβαίνουν γύρω, με μόνο του μέλημα και συναισθηματική επένδυση το κουτάβι του, Ρόκο. Την έκρηξη-κορύφωση της ταινίας την αναμένεις αλλά δεν την ψιλιάζεσαι πραγματικά, κι αυτό γιατί ο Hardy απέδωσε φανταστικά έναν ήρωα που γίνεται από σώτηρας, αποδιοπομπαίος τράγος και κατόπιν κάτι εκ διαμέτρου διαφορετικό που ελέω σπόιλερ δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύψω.

---

7. Alfie Solomons - "Peaky Blinders" (2014)



Για τον Hardy και τον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους του, έχω αναπτύξει την θεωρία ότι γίνεται βαθμιαία πιο μεθοδικός και μπαίνοντας όλο και περισσότερο στο πετσί των νέων του χαρακτήρων, επιλέγει να τους προσθέσει δικά του στοιχεία εκτός σεναρίου. Ένα τικ, κάποιους ιδιωματισμούς, μία ιδιαίτερη κινησιολογία και αύρα. Ο Alfie Solomons εν προκειμένω, είναι ο αρχηγός μιας εβραϊκής συμμορίας του Camden Town που στη δεύτερη σεζόν συνασπίζεται με τον πρωταγωνιστή της σειράς για να αποκτήσει τον έλεγχο του Λονδίνου. Ο Solomons είναι ένας ιδιαίτερα αντιφατικός χαρακτήρας, του οποίου η αντίφαση απορρέει από τις προσθήκες που ανέφερα παραπάνω. Έχει αλά Bane απειλητική αλλά ήρεμη φωνή, λόγο γεμάτο παύσεις που ξέρει όμως σίγουρα τι θέλει να πει, βάδισμα που δεν ξέρεις αν οφείλεται σε κουτσαμάρα ή σιγουριά και βλέμμα που δεν μπορείς να ερμηνεύσεις τι προδιαθέτει. Αν στο "The Drop" δεν μπορείς να προβλέψεις τι θα γίνει στο επόμενο μισάωρο, εδώ δεν μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε την τροπή του επόμενου λεπτού. Εν ολίγοις, ο Tom Hardy συνιστά μία ιδιοφυή προσθήκη σε μία πολύ δυνατή σειρά.