Faust, Nechayevschina @ Κύτταρο, 29/11/09

Είσαι μπερδεμένος, απογοητευμένος, τσατισμένος, μπουχτισμένος από τη δουλειά σου και την Αθήνα, και η μέρα, αν όχι η εβδομάδα, δε σου έχει πάει καλά. Τι κάνεις; Πας στο Κύτταρο και βλέπεις τους Faust να αντικατοπτρίζουν ακριβώς τον ψυχικό σου κόσμο σε μία παράσταση που τα έσπασε. Επίσης τα έκοψε, τα έτριψε, τα κάρφωσε και ότι άλλο μαστόρεμα μπορεί να φανταστεί κανείς.

Όλα αυτά μας ήταν βεβαίως ακόμα άγνωστα όταν οι Έλληνες Nechayevschina ανέβηκαν στη σκηνή για να μας ταξιδέψουν στο δικό τους κόσμο. Αν και η διαδρομή δεν ήταν μονίμως εξίσου ενδιαφέρουσα, οι στιγμές που η space ψυχεδέλειά τους αποκτούσε και φονικό groove, άξιζε την έγκαιρη προσέλευσή μας στο Κύτταρο.



Το ενταγμένο στα πλαίσια του Krautrock πρώιμο industrial των Faust έγινε σαφές από τους εισαγωγικούς ήχους που είχαν κάτι από φάμπρικα όπως είχε επίσης και η αμφίεση εργάτη του Jean-Herve Peron. Δεν άργησαν να αναλάβουν δράση με τους μονότονους ήχους από το μπάσο του προαναφερθέντα να ακολουθούνται σταδιακά και από τα υπόλοιπα όργανα (πλήκτρα, κιθάρα,  ντραμς) και ενίοτε ορισμένα φωνητικά (τραγούδι δεν το λες ακριβώς). Κι αν στην πρώτη τους ερμηνεία το μόνο ιδιαίτερο ήταν η αστική ψυχεδέλεια της μουσικής τους, δεν άργησαν να μας δείξουν και στοιχεία της performance art που έχει αναπτύξει η φανερά ηγετική φυσιογνωμία του Peron. Έτσι σύντομα βρέθηκε στο κοινό να κάνει διάλογο με τον κιθαρίστα του, παίζοντας ταυτόχρονα τρομπέτα και γονατίζοντας στο πάτωμα ανάμεσα στους θεατές, ενώ η μπάντα απτόητη συνέχιζε τους μουσικούς στροβιλισμούς της.



Η καλλιτεχνική άποψη της βραδιάς συνεχίστηκε με τη βοήθεια Ελλήνων συνεργατών/καλλιτεχνών σε ένα κονσέρτο για γκρουπ, δύο ραπτομηχανές και έναν ξυλουργό! Δεν είναι υπερβολή, ακριβώς αυτά τα «όργανα» συμμετείχαν σε ένα κομμάτι που ξεκίνησε με μία θεατρική απαγγελία υπό τη συνοδεία του πελεκήματος ενός ξύλου, για να προστεθεί σταδιακά ο μονότονος αλλά, ομολογουμένως τραγουδιστός, ρυθμός των ηλεκτρικών ραπτομηχανών.



Η παράσταση περιελάμβανε ακόμα στη συνέχεια το σφυροκόπημα δύο τηλεοράσεων, το πριόνισμα ενός φελιζόλ προς σχηματισμό της φράσης «LIVE ON», την παράλληλη ζωγραφική, επίσης σε φελιζόλ, τη συμμετοχή μιας μπετονιέρας με χαλίκι μέσα της, το τρόχισμα μετάλλων και τη διάτρηση μεταλλικών βαρελιών. Και αν όλα αυτά σας κάνουν να αναρωτιέστε αν παρακολουθήσαμε μουσική παράσταση ή τον «Μπομπ τον Μάστορα» σας πληροφορώ ότι όλα έγιναν με τέτοιο τρόπο ώστε να αναδειχτεί η μουσικότητα των αντικειμένων (ναι, ούτε εγώ πίστευα ότι έχουν τέτοια) και με αρκετή εγκράτεια ώστε να μην ξεφύγει ποτέ σε υπερφίαλο το εγχείρημα ή να αποπροσανατολίσει από την ουσία, αντίθετα να εντάσσεται «αρμονικά» (ελλείψει καταλληλότερης λέξης) στα πλαίσια της μουσικής τους.



Εν τέλει, προσφέροντάς μας ένα οπτικοακουστικό θέαμα που παρόμοιό του δύσκολα θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε από άλλον καλλιτέχνη, μας κράτησαν καρφωμένους (αν μου επιτρέπεται η έκφραση) στη θέση μας για δύο απολαυστικές ώρες. Περίπου 200 θεατές στην τσίτα, μας ξηγήθηκαν … Makita.

Υ.Γ. Τα έυσημα πήρε δημόσια από το συγκρότημα αλλά και από το σύνολο των θεατών, η διοργανώτρια της συναυλίας, Catch The Soap, για ένα ομολογουμένως δύσκολο εγχείρημα που έφερε εις πέρας άψογα.