Τα τελευταία χρόνια, ένα από τα αγαπημένα θέματα συζήτησης και γκρίνιας για τους πιστούς της σκληρής μουσικής, είναι η διαδοχή των μεγάλων συγκροτημάτων. Όσοι εδώ γύρω δεν έχουν ακούσει ή δεν έχουν πει ποτέ την περίφημη ατάκα «όταν σταματήσουν οι AC/DC-Maiden-Metallica, μετά τι;», παρακαλούνται να σηκώσουν χέρι. Κανείς; Ωραία, χαίρομαι που είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Όσο, λοιπόν, αυτές οι κουβέντες εξελίσσονται (βλ. την επαναφορά των Guns N' Roses), υπάρχουν καλλιτέχνες που δείχνουν ότι το μέλλον είναι εκεί έξω, αρκεί να κοιτάξουμε. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα έρχεται από τη χώρα των Lego.
Οι Volbeat, το πνευματικό παιδί του Michael Poulsen, ξεκίνησαν την πορεία τους το μακρινό 2001 και με το πέρασμα των χρόνων κατάφεραν να εδραιωθούν ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου σκληρού στερεώματος. Οι εμφανίσεις τους ως headliners στα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ του χώρου και η αποδοχή που λαμβάνουν στην από κει μεριά του ατλαντικού μόνο τυχαίες δεν είναι. Όσο κι αν φωνάζουν οι keyboard-metal-warriors κι εκείνοι που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από μερικές δεκαετίες πίσω, για να φτάσεις σε τέτοιο επίπεδο, κάτι πρέπει να κάνεις καλά. Και οι Δανοί δεν είναι απλώς καλοί· παίρνουν άριστα σε πολλούς τομείς.
Ο τρόπος που συνδυάζουν τόσο ετερόκλητα στοιχεία με τόσο cool τρόπο, παραμένει ακόμα και σήμερα αξιοθαύμαστος. Από τις παλιομοδίτικες rock 'n' roll γραμμές μέχρι τα κλασικά heavy θέματα, κι από τα country περάσματα στο μοντέρνο δέσιμο, τα πάντα ακούγονται υπερβολικά φυσικά. Η δισκογραφία του σχήματος είναι γεμάτη κορυφές, ενώ συναυλιακά, κατά κοινή ομολογία, το επίπεδο ανεβαίνει ακόμα ψηλότερα. Κάποιοι που είχαν την ευκαιρία να τους δουν και να τους ξαναδούν, θα έχουν να σχολιάσουν περισσότερα. Οι υπόλοιποι, αναμένουμε την εμφάνισή τους στο πλευρό των Iron Maiden, στο Rockwave Festival, στις 20 του μήνα.
Nothing was meant to be
Ο ήχος των Volbeat είναι αναμφισβήτητα ξεχωριστός. Το ντεμπούτο τους μπορεί να μην είχε εκτόπισμα παγκοσμίων διαστάσεων, αλλά από τότε ήταν προφανές ότι στη μαρμίτα της μπάντας υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να δώσουν κάτι που θα έκανε τη διαφορά στον σκληρό χώρο. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε, το σύνολο ούτε που πλησιάζει τον χαρακτηρισμό «απλά καλό». Η πιο προφανής επιλογή θα ήταν η διασκευή του "I Only Wanna Be With You". Όσοι που προτιμούν τη βαριά πλευρά του σχήματος θα φωνάξουν "Pool Of Booze, Booze, Booza". Προσωπικά θα προτιμήσω αυτό εδώ το γλυκόπικρο, μικρό αριστούργημα.
Time keeps on painting my darling
And the garden keeps on singing the old song
Δεν είναι το πιο πιασάρικο τραγούδι του σχήματος, ούτε το πιο heavy, ούτε το πιο Cash-y. Αλλά αν υπάρχει ένα κομμάτι που να αντιπροσωπεύει ό,τι είναι οι Volbeat, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη πως είναι αυτό. Ίσως φταίει το αβίαστα σκοτεινό rock 'n' roll συναίσθημα, οι πανέμορφες γραμμές του Poulsen, τα περάσματα στα δανέζικα του (καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης) Johan Olsen ή το γουστόζικο βίντεο με ένα μπάσο στριμωγμένο σ' ένα Μίνι Κούπερ. Όπως και να 'χει, στη λίστα με τα κομμάτια που παρακαλάω να ακούσουμε στην πρώτη τους εντός συνόρων επίσκεψη, τούτο εδώ βρίσκεται στην κορυφή.
Papa said, "My boy, take your Johnny Cash vinyls and go"
Από την αρχή μέχρι το τέλος του, το "Rock The Rebel" είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα του δύσκολου δεύτερου δίσκου. Απ' όποια πλευρά κι αν το κοιτάξει κανείς, ακόμα και η πιο μικρή λεπτομέρεια μοιάζει ένα σκαλί ψηλότερα σε σύγκριση με το ντεμπούτο. Στα σαράντα πέντε λεπτά του πρακτικά δε βρίσκεται ούτε υποψία αδύναμης στιγμής· αντιθέτως υπάρχουν ορισμένα κομμάτια από αυτά που έχουν τη στόφα του κλασικού. Τόσο κλασικού που μπορούν να κάνουν κάμποσες χιλιάδες μεταλάδες
να τραγουδήσουν ένα ρεφρέν του Άντρα με τα Μαύρα με όλη τους την ψυχή.
Let it all start with a song
I'm sure we'll get along
Αφήνοντας για λίγο στην άκρη όλες τις επιμέρους ετερόκλητες λεπτομέρειες και τις διαφορετικές προσεγγίσεις, ο ήχος της παρέας του Poulsen ξεκινά κατά κανόνα από το σκληρό rock. Το ομώνυμο, εισαγωγικό κομμάτι του τρίτου τους άλμπουμ είναι μια λαμπρή υπενθύμιση αυτού του γεγονότος. Οι διπλές κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο (duh!), τα ρυθμικά ακολουθούν σε δεύτερο πλάνο, ενώ το ρεφρέν παρακαλάει για αρένες και αλκοόλ. Επιπλέον πόντοι έρχονται από το στιχουργικό, που δημιουργεί μια περίπου noir ατμόσφαιρα, η οποία επανέρχεται στη διάρκεια του δίσκου και είναι απόλυτα ταιριαστή με το εξώφυλλο.
Counting all the assholes in the room
Well I'm definitely not alone
Το δίστιχο από πάνω είναι τα πρώτα λόγια του κομματιού, κι αν δε σας αρκούν αυτά, υπάρχει και συνέχεια.
"You're a liar, you're a cheater, you're fool / Well that's just like me, yoo-hoo, and I know you too". Θα μπορούσα να βάλω όλους τους στίχους και μια ζωντανή εκτέλεση του κομματιού, κατά προτίμηση εκείνη
από το μακρινό 2012 από ένα κλαμπ στο Anaheim, και θα ήμουν καλυμμένος. Κάθε rock μπάντα που σέβεται τον εαυτό της έχει (τουλάχιστον) ένα τραγούδι που μπορεί να μοιράζεται φωνητικά με το κοινό της, οι Δανοί έχουν αυτό. Μεταξύ άλλων.
Killer, ripper, who are you
Take a look into the mirror then you will know
Πάντα έβρισκα διασκεδαστικά τα οι-Volbeat-δεν-είναι-μέταλ σχόλια. Αρχικά, γιατί δεν είμαι από εκείνους που θα κάτσουν να ακούσουν ένα κομμάτι, ένα δίσκο ή ένα συγκρότημα, έχοντας κατά νου ταμπέλες. Σε κάποιες περιπτώσεις, δε μπορείς αποφύγεις τους παραλληλισμούς, δεκτό. Αυτό, όμως, είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Και δεν είναι ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπήρχαν ενδείξεις για το αντίθετο. Πιο Metallica από το "Wild Rover Of Hell" πεθαίνεις. Αλλά στο "Beyond Hell" τα πράγματα σοβάρεψαν, με τον Mille Petrozza (ναι,
αυτόν τον Petrozza) να κάνει την αρχή...
"Evelyn"
Album: "Beyond Hell/Above Heaven"
Don't listen to all the bollocks
There's nothing on either shoulder
…και τον Barney Greenway (ναι, ο Barney
των Napalm Death) να βάζει το κερασάκι. Όσοι έχουν ψαχτεί με τις παλιότερες δουλειές του μπροστάρη της τετράδας θα ξέρουν ότι δεν έχει κανένα κόμπλεξ με τα brutal φωνητικά. Στους Volbeat, ωστόσο, τα ακραία metal στοιχεία πιθανότατα είναι το τελευταίο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό. Έλα που στην "Evelyn" τα γρυλίσματα ακούγονται τόσο ταιριαστά. Και καθώς δε μιλάμε για συγκρότημα που θα ανέβει στη σκηνή με φωνητικό απ' το υπερπέραν, ζωντανά το παίζουν μόνο όταν υπάρχει κάποιος growler στην περιοδεία, σαν τον Matt Heaffy ή τον Tomi Joutsen.
The stars are long gone but we can still see their glow
Όσο κι αν μερίδα των οπαδών τους γκρινιάζει για την πιο γυαλισμένη προσέγγιση των τελευταίων δίσκων, κανείς δε μπορεί να αναιρέσει την ικανότητα του Poulsen να γράφει μεγάλα κομμάτια. Είτε αυτά είναι πιο συναυλιακά, είτε πιο βαριά, είτε πιο country ("The Nameless One", "Room 24" και "Lonesome Rider" αντίστοιχα). Κάπου ανάμεσα στα παραπάνω, στέκεται το εν λόγω κομμάτι, πιθανότατα ό,τι πιο κοντά σε ραδιοφωνικό single είχε κυκλοφορήσει το συγκρότημα μέχρι τη δεδομένη στιγμή. Πανέμορφη μελωδία, προσεγμένοι στίχοι κι ένα ταιριαστό βίντεο, από εκείνα που σπάνια συναντάς στον χώρο.
Don't look in her eyes
You might fall and find the love of your life
Αυτή η εκδοχή της ιστορίας της Eliza Rosanna Gilbert, από μόνη της θα μπορούσε να είναι αρκετή για να δώσει δημιουργούς της τον τίτλο της πιο cool μπάντας στον σκληρό ήχο των τελευταίων αρκετών χρόνων. Επαναφέροντας το καυτό ζήτημα της ταμπέλας, νιώθω παράξενα για οποιονδήποτε σχετικό με το χώρο ακούσει αυτό το κομμάτι κι αντί να χορέψει, να τραγουδήσει, να χοροπηδήσει ή να κουνηθεί λίγο από τη θέση του τελοσπάντων, προσπαθήσει να αποφανθεί αν αυτό που ακούει είναι metal ή όχι. We will surely not forget the Lola-spider-dance, λέμε!
Left my heart on the shelf for way too long
Sick and tired, picking up from the dirty floor
Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει σαφές μέχρι εδώ, ο Poulsen και η παρέα του τα πηγαίνουν εξαιρετικά με τις συνεργασίες. Δεν είναι τυχαίο ότι το ανέβασμα καλεσμένων επί σκηνής είναι για εκείνους τακτικό φαινόμενο. Κάπως έτσι είχε γίνει και η πρώτη επαφή του Rob Caggiano με το σχήμα, αρκετά πριν τη μεταγραφή του. Μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε αυτή τη σεβαστού μεγέθους λίστα, έχει το ντουέτο με
τον υποτιμημένο Danko Jones. Κι αφήστε τους παντογνώστες του διαδικτύου να γκρινιάζουν ότι ο τελευταίος δίσκος δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους.
