Throne Of Iron

Adventure One

No Remorse (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 26/02/2020
Μια επέλαση με αιχμή του δόρατος μια love-it-or-hate-it φωνή, μπόλικα καλά επικά riff και μονάχα ανεπιτήδευτες προθέσεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Περνώντας γρήγορα από την κατάσταση του one man project σε εκείνη της κανονικής μπάντας, οι Throne Of Iron αποτελούν ακόμη μια προσθήκη στη συνεχώς αυξανόμενη εσοδεία νέων επικών heavy metal σχημάτων. Με το θρύλο να λέει πως ο mainman τους, Tucker Thomasson, αποφάσισε τη δημιουργία τους την ημέρα που «έφυγε» από τη ζωή ο τεράστιος Mark Shelton των Manilla Road, το πρώτο τους demo δεν άργησε να δημιουργηθεί και να βάλει δειλά-δειλά το όνομα τους εντός του underground χώρου.

Ούτε δυο χρόνια μετά, και αφού η αναζήτηση μελών που θα έδιναν στο project τη full band υπόσταση που του αρμόζει, το ντεμπούτο της είναι γεγονός, με το "Adventure One" να επιδιώκει να τραβήξει την προσοχή μας ήδη από το εξαιρετικό κι απόλυτα ταιριαστό εξώφυλλο που φιλοτέχνησε ο David Paul Seymour. Μουσικά, πάλι, όσο κι αν είχαμε μια εικόνα για το ύφος που θα ακολουθούσε η μπάντα (από τα όσα είχαμε ακούσει στο demo, αλλά και στο split της με τους Hillsfar), το γεγονός της πιο σοβαρής, πλέον, ενασχόλησης του Thomasson με το σχήμα και η παρουσία μιας κανονικής μπάντας που επανακαθόρισε και διαφοροποίησε τις προοπτικές του συνθετικού του οίστρου, έδιναν την εντύπωση πως τα όσα θα ακούγαμε στο "Adventure One" θα ήταν σαφώς αναβαθμισμένα από το συμπαθές, επικό, αλλά άγουρο και μάλλον περιορισμένων δυνατοτήτων πρώιμο υλικό τους - όπως κι εν τέλει συμβαίνει.

Πέραν των σαφών επιρροών από τα πεπραγμένα του Mark Shelton, οι Throne Of Iron φαίνεται να ανήκουν στην κατηγορία των συγκροτημάτων που είδαν «το φως το αληθινό» μέσω της κυκλοφορίας του "Armor Of Ire" των Eternal Champion, αφού η επίδραση των Manilla Road και των άμεσων ηχητικά απογόνων τους (βλέπε Ironsword) περνά μέσα από το πρίσμα της μάλλον πιο σημαντικής επικής μπάντας της εποχής μας, χαρίζοντας ένα αποτέλεσμα αρκούντως τραχύ κι επικότροπο. Έτσι, το θεματικά/στιχουργικά επηρεασμένο από το RPG παρελθόν του Thomasson υλικό του ντεμπούτο καταλήγει να ακούγεται ως μια πιο ωμή, ακατέργαστη εκδοχή των ομόηχων τους Visigoth ή σαν ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να έχει προηγηθεί στην εξελικτική αλυσίδα του, ξεκάθαρα πιο ώριμου και λιγότερο χαβαλετζίδικου, "Armor Of Ire".

Μάλιστα, οι δεσμοί με την Eternal Champion οικογένεια δεν τελειώνουν εδώ, αφού το άλμπουμ καταλήγει να ρίξει αυλαία με το "Wish", μια (σχεδόν dungeon synth) ατμοσφαιρική σύνθεση αντίστοιχης λογικής με το "Sumerlands" που κλείνει τον ομότιτλο δίσκο της ομότιτλης άλλης μπάντας του Arthur Rizk, κατεβάζοντας τους ρυθμούς ιδανικά έπειτα από τη mid tempo επέλαση που προηγήθηκε. Μια επέλαση που έχει για αιχμή του δόρατος μια love-it-or-hate-it φωνή, μπόλικα καλά επικά riff και μονάχα ανεπιτήδευτες προθέσεις και παρουσιάζει προοπτικές για μια συνέχεια ακόμη καλύτερη, εφόσον η πρόοδος του σχήματος συνεχίσει με αυτούς τους ρυθμούς.

Τολμώ να δηλώσω συγκρατημένα ενθουσιασμένος με τα όσα άκουσα στο "Adventure One", αφού το ντεμπούτο των Throne Of Iron είναι ένα άλμπουμ διασκεδαστικότατο, το οποίο σίγουρα θα απασχολήσει παραπάνω από ευχάριστα τον ακροατή του είδους. Κι αν, για την ώρα, δεν φαίνονται ικανοί να ηγηθούν των όποιων εξελίξεων, αυτό διόλου πειράζει, αφού οι τίμιοι followers που «νιώθουν» τις ιδιαιτερότητες και τα χαρακτηριστικά του ήχου μοιάζουν καθ’ όλα ευπρόσδεκτοι, αν όχι απαραίτητοι.

YouTube

  • SHARE
  • TWEET