|
1. Ryley Walker - Primrose Green |
|
Ο πραγματικός γιος των Tim Buckley, Nick Drake, John Martyn...
|
|
2. The Bright Light Social Hour - Space Is Still The Place |
|
Κάνουν φέτος αυτό που έκαναν οι Temples πέρυσι, ενώνοντας το indie κοινό με τους '60s νοσταλγούς σε μία λυσεργική φαντασίωση.
|
|
3. Steven Wilson - Hand.Cannot.Erase |
|
Δεν είναι μόνο ένας ακόμα αριστουργηματικός δίσκος αλλά και μία πολύ έξυπνη μουσική στροφή σε σχέση με τον προηγούμενο.
|
|
4. Fuzz - II |
|
Ο Ty Segall κάνει όλα τα indie / mainstream έντυπα να αναφέρουν λέξεις όπως heavy psych, Blue Cheer, Black Sabbath. Εύγε!
|
|
5. Dan Mangan + Blacksmith - Club Meds |
|
Κρατάει τη βασική του ιδιότητα ως singer/songwriter, προσθέτει το ηλεκτρικό περιτύλιγμα των Blacksmith και δημιουργεί μελωδίκές και δυναμικές κορυφώσεις.
|
|
6. Baron - Torpor |
|
Συγκλονιστική και εθιστική δικής τους έμπνευσης εκδοχή της ψυχεδέλειας.
|
|
7. Vespero - Fitful Slumber Until 5 A.M. |
|
Σε πραγματικό χρόνο βιωματική εμπειρία ενός ανήσυχου ύπνου μέσω prog / space ήχων.
|
|
8. Julia Holter - Have You In My Wilderness |
|
Αν δεν είχε τόσο έντονη δική της προσωπικότητα θα μπορούσε και να λέγεται «η Kate Bush του σήμερα».
|
|
9. Nathaniel Rateliff & The Night Sweats - Nathaniel Rateliff & The Night Sweats |
|
Από αυτούς τους δίσκους που έρχονται και σε ξεσηκώνουν από το πουθενά παρότι οι ρίζες τους είναι τόσο προφανείς.
|
|
10. Cranium Pie - Mechanisms Pt. 2 |
|
Prog πλουραλισμός από ένα συγκρότημα που ξέρει να ανπτύσσει τις (πολλές) ιδέες του με υπομονή και σύνεση.
|
|
11. Anekdoten - Until All The Ghosts Are Gone |
|
Με διαφορά ο καλύτερος αρχετυπικά progressive rock δίσκος της χρονιάς.
|
|
12. Gentlemans Pistols - Hustler's Row |
|
Κατώτερο από το προηγούμενο στις λεπτομέρειες, αλλά όταν τα βάζεις κάτω, ο καλύτερος '70s inspired hard rock δίσκος του 2015.
|
|
13. The Chills - Silver Bullets |
|
Τα καλύτερα παλαιάς κοπής indie riff εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
|
|
14. The Dear Hunter - Act IV: Rebirth In Reprise |
|
Από τα καλύτερα δείγματα prog νέας κοπής και αυτό προέρχεται από κάποιον που δεν εκτιμά συχνά αυτό το είδος.
|
|
15. The Bevis Frond - Example 22 |
|
Εδώ και καιρό ο Nick Saloman έχει στο μυαλό του κυρίως τη μελωδία στα τραγούδια και ο τρόπος που συνδέει την ηλεκτρική ένταση με μία ανεπιτήδευτη μελαγχολία (απόρροια και της φωνής του) είναι μοναδικός.
|