Anekdoten

Until All The Ghosts Are Gone

Virta (2015)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 30/04/2015
Το "Until All The Ghosts Are Gone" είναι από τις prog κυκλοφορίες της χρονιάς. Υπέροχο και μοναδικό, ένα δηλαδή κλασικό άλμπουμ των Anekdoten
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Γνωστοί κυρίως στους underground κύκλους μέχρι προσφάτως, οι Σουηδοί Anekdoten επιστρέφουν μετά από οκτώ χρόνια δισκογραφικής απουσίας και το κάνουν τόσο εμφατικά με τη νέα τους κυκλοφορία, "Until All The Ghosts Are Gone", ώστε να θεωρούνται ήδη μεταξύ των πλέων σημαντικών γκρουπ των τελευταίων είκοσι και ετών. Και αν ωστόσο η απουσία τους φάνταζε ίσως αμελητέα σε μια εποχή που ο συγκεκριμένος ήχος διανύει μια νέα εποχή δημιουργικής παραγωγής με δίσκους που έχουν τα εχέγγυα της διαχρονικότητας, οι Anekdoten επιστρέφουν για να αναγνωριστούν ως ένα εκ των πλέον σημαντικών εκπροσώπων της vintage έκφανσης του προοδευτικού γενικώς.

Έχοντες ήδη στο παρελθόν αποδείξει την αξία τους με μια σειρά δίσκων με πρωταγωνιστικό ρόλο στο δισκογραφικό γίγνεσθαι του προοδευτικού ήχου, κυρίως των '90s, οι Σουηδοί φαίνονται εκ νέου ικανοί να κερδίσουν έστω και αργοπορημένα, την επιδραστικότητα και τη σημασία που αναλογεί σε τέτοιες προσπάθειες. Τι έχουμε λοιπόν με τη νέα αυτή κυκλοφορία τους; Με απλά και σύντομα λόγια, έναν αριστουργηματικό δίσκο, ο οποίος φαίνεται να πηγάζει κατευθείαν από τις πιο χρυσές σελίδες της ιστορίας του prog, με την ηχάρα του mellotron δια χειρός της Anna Sofi Dahlberg να αποτελεί ένα αδιαμφισβήτητο εργαλείο στο αριστουργηματικό σύνολο των συνθέσεων. Και τι συνθέσεις διανθίζουν το άλμπουμ. Από το prog meets purple εισαγωγικό "Shooting Star" και τις καταπληκτικές κιθαριστικές εμπνεύσεις, το ταξιδιάρικο "Writing On The Wall" ή το αρκούντως Canterbury-ικό ομώνυμο κομμάτι, οι Anekdoten παραδίδουν έξι εκπληκτικές συνθέσεις, βασισμένες στην αρχετυπική τους ενορχηστρωτική δύναμη και φυσικά στο ήδη αναφερθέν mellotron. Και παράλληλα με τη χρήση πνευστών, αλλά και την ποικιλία των ήχων που παράγουν τα πλήκτρα, το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα τέτοιο γκρουπ.

Πομπώδες, ατμοσφαιρικό, νοσταλγικό με την κλασικότροπη vintage αύρα που διακατέχει τους Anekdoten από το ντεμπούτο τους κιόλας του '93 ("Vemod") με την King Crimson αισθητική και το φολκλορικό a la Anglagard στοιχείο να υποφώσκει σαν τη δημιουργική δύναμη πίσω από τις εμπνεύσεις του κουαρτέτου. Η σημασία των Anekdoten στο σύγχρονο prog στερέωμα, και κυρίως του σουηδικού ήχου, είχε εξάλλου επισημανθεί στο άρθρο περί των 10 σημαντικών σουηδικών προοδευτικών δίσκων και οι ανάλογες διαθέσεις που επιδεικνύουν στο "Until All The Ghosts Are Gone" είναι ακόμα μια σοβαρή δήλωση των ίδιων. Πιθανότατα θα συνεχίσουν να δημιουργούν στο παρασκήνιο, μακριά από εξώφυλλα και βραβεύσεις, αλλά εν ολίγοις το έργο τους έχει ήδη τονιστεί ως ένα εκ των πλέον σημαντικών και επιδραστικών. Οι Anekdoten ηχογραφούν και παραδίδουν δίσκους, μέσα σε ένα πλαίσιο που φανερώνει την αρχετυπική τους προοδευτική φύση και κοσμεί τη σύγχρονη δισκογραφία.

Το "Until All The Ghosts Are Gone" είναι ο prog rock δίσκος που θα πρωταγωνιστεί και θα αποτελεί σημείο αναφοράς, μια ακόμα προσθήκη στο διαχρονικό Anekdoten έργο και, όσον αφορά την prog κοινότητα ιδίως, είναι ο αντίλογος στην πρωταγωνιστική δράση του μεγάλου Steven Wilson, η οποία συνεχίζεται με το "Hand. Cannot. Erase". Εξάλλου συμμετέχει και ο Theo Travis στα πνευστά, γνωστός και από τη συνεργασία του με τον Wilson εκτός των άλλων. Είναι το άλμπουμ, το οποίο πιθανότατα θα μπορούσε να εμπνεύσει ακόμα και το νέο, μετά το "Heritage", όραμα του Åkerfeldt για την καθ' ολοκλήρου προοδευτική στροφή των Opeth.

Καταπληκτικό άλμπουμ.

  • SHARE
  • TWEET