Cranium Pie

Υπομονή. Περισσότερο (πολύ πολύ περισσότερο) από την τεχνική δεξιότητα που μπορεί να έχει κάποιος μουσικός, το κλειδί στο progressive rock είναι η υπομονή. Και δεν αναφέρομαι τόσο στα τέσσερα χρόνια από το πρώτο μέρος των "Mechanisms" που μεσολάβησαν μέχρι οι Cranium Pie να μας δώσουν δείγμα «κανονικής» δουλειάς τους, αν και κι αυτό έχει παίξει τον ρόλο του για να ακούγονται τόσο άρτιες οι συνθέσεις τους. Αναφέρομαι κυρίως στον τρόπο που αναπτύσσουν τις ιδέες τους. Μπορεί να είναι πολλές αλλά δεν πέφτουν η μία πάνω στην άλλη.

Είναι δύσκολο να προσδιορίσεις τη μουσική που παίζουν οι Cranium Pie και οι συνήθεις παραπομπές στα υποείδη του prog ή τους κλασικούς του είδους δεν βοηθάνε εδώ. Και δεν βοηθάνε καταρχήν γιατί το prog τους δεν είναι τόσο καθαρό, με τις μπόλικες δόσεις ψυχεδέλειας που το αραιώνουν, αλλά και γιατί ο ήχος τους θυμίζει πολλά και τίποτα. Τίποτα πέραν του ότι έχει τις βάσεις του κάπου στα πρώτα χρόνια των '70s. Κατά τα άλλα πατάει σε δύο σχολές, και τη γερμανική και τη βρετανική με διαστημικά μέρη all over the place, αλλά και συμφωνικές ενορχηστρώσεις ενίοτε, acid jazz, groove-άρες φοβερές και τρομερές, PinkFloyδισμούς με κύρια αναφορά τον Richard Wright και άλλα ωραία. Ό,τι ταιριάζει στο τραγούδι είναι αποδεκτό.

Για αντιπροσωπευτικότερη στιγμή του δίσκου διαλέγεις τραγούδι με κλειστά μάτια και πάλι μέσα πέφτεις, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στο "Prophelactus" που σε ταξιδεύει με τη λυρικότερη των κιθάρων και το hammond του. Δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο ραδιοφωνικό (γιατί όχι;) έρεισμα του "The Lost Song", το αντικομφορμιστικό "Light In The Cradle", το πιο ολοκληρωμένο τραγούδι (με καταγωγή την ψυχεδελική pop των '60s) που ακούει στο όνομα "Black Tree" και το έπος "Glimpses Into The Eleventh" που έχει βαλθεί να σε μπερδέψει συνδέοντας στη σειρά ημιτελείς (μάλλον) ιδέες που όμως διαχέονται όμορφα η μία στην άλλη.

Η μεγάλη διάρκεια του CD δεν είναι ο μόνος λόγος που ο πλουραλισμός των επιρροών δεν καταλήγει σε ένα κουραστικό συνονθύλευμα. Το βασικό είναι η αίσθηση του μέτρου, η βαθιά γνώση της μουσικής που παίζουν και το υψηλό αισθητικό κριτήριο των Cranium Pie που μεταφράζεται και σε μία ηχητική συνάφεια όλων των συνθέσεων. Δεν είναι τυχαίο ότι το όνομά τους έχει αρχίσει να ακούγεται πολύ έντονα στον χώρο, ούτε ότι, συνεπεία αυτού, το "Mechanisms Pt. 2" εξαντλήθηκε από την πρώτη κιόλας ημέρα κυκλοφορίας του.