Witherscape

The Northern Sanctuary

Century Media (2016)
Από τον Σπύρο Κούκα, 14/07/2016
Τολμηρό και περιπετειώδες, καταφέρνει και προσεγγίζει μαεστρικά τα όρια του εδραιωμένου Dan Swano ήχου
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Το πιο πρόσφατο από τα πολυάριθμα projects μιας εμβληματικής φυσιογνωμίας για τον, ορμώμενο εκ Σουηδίας, μεταλλικό ήχο, του Dan Swano, επιστρέφει με το δεύτερο κατά σειρά άλμπουμ του. Με το "The Inheritance" να αποτελεί  μια επαναπροσέγγιση στον ήχο του "Moontower" solo άλμπουμ του πολυάσχολου Swano, το "The Northern Sanctuary" επιχειρεί ένα βήμα παραπέρα, τόσο σε ό,τι αφορά το στιχουργικό concept, όσο και στο καθαρά μουσικό κομμάτι. Με την ποιότητα να είναι εξαρχής σίγουρη, το θέμα βρισκόταν στο κατά πόσο ο πολυπράγμων Σουηδός θα επιχειρούσε να προσεγγίσει τα συνθετικά του όρια σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι στο πρόσφατο παρελθόν, όπου ορισμένα σημάδια συνθετικής επανάληψης έκαναν δειλά την εμφάνισή τους.

Ευτυχώς, το "The Northern Sanctuary" έρχεται να εξαλείψει τα όποια σύννεφα μπορεί να υπήρχαν, όντας σαφώς πιο προσεγμένο, στοχευμένο και προοδευτικά περιπετειώδες από το άλμπουμ που διαδέχεται. Σαφώς, αυτή η δήλωση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μομφή για το ποιόν του "The Inheritance", του οποίου την ακρόαση ακόμη απολαμβάνω, μα πλέον τα υλικά κατασκευής του δεύτερου δίσκου των Witherscape μοιάζουν να έχουν δέσει καλύτερα μεταξύ τους, έχοντας τις απαραίτητες προεκτάσεις ώστε να προσδώσουν στις συνθέσεις τον παράγοντα του αξιομνημόνευτου. Έτσι, ο προοδευτικός death metal ήχος τους μπολιάζεται καίρια με '80s metal σπόρους, ενώ οι AOR αναθυμιάσεις των Styx και των Toto προσφέρουν στο σύνολο μια μοναδική προσβασιμότητα, σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο.

Αν, ωστόσο, έπρεπε να κάνουμε έναν ευθύ παραλληλισμό με τα πεπραγμένα μιας και μόνο μπάντας, οι Opeth θα ήταν παραπάνω από προφανής επιλογή. Η brutal χροιά του Swano φέρνει ιδιαιτέρως σε εκείνη του Mikael Akerfeldt, ενώ και οι συνθέσεις μοιάζουν να ξεπήδησαν από το ίδιο συνθετικό καλούπι. Παρ' όλα αυτά, οι Witherscape είναι πολύ πιο κοντά στο κλασσικό heavy metal, με μια υποψία power metal δομών να εμφανίζεται υφέρπουσα. Συγχρόνως, οι ατμόσφαιρές που δημιουργεί η εκτεταμένη χρήση των πλήκτρων φέρνει στο νου το ένδοξο παρελθόν των Edge Of Sanity, ενώ η αναφορά στους Nightingale θα ήταν περιττή, μιας και ο ίδιος ο mainman των δύο project έχει παραδεχτεί πως ο διαχωρισμός των ιδεών του είναι συγκεχυμένος σε ό,τι αφορά το ποια ταιριάζει για το καθένα.

Αξίζει να σταθούμε στο ομότιτλο, σχεδόν 14-λεπτο, κομμάτι του άλμπουμ, που αποτελεί αδιαμφισβήτητα την κορωνίδα του. Πραγματικά, η κλιμάκωση των ιδεών που παρουσιάζονται σε αυτό είναι μνημειώδης, με τις εντατικές κορυφώσεις να έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις, προσφέροντας ένα απροσδόκητα στοιχειωμένο αποτέλεσμα, με συναισθηματικές μεταπτώσεις που καθηλώνουν. Από κοντά και το "Wake Of Infinity", το οποίο εισάγει δυναμικά τον ακροατή στο σχεδόν δυστοπικό κόσμο του δίσκου, παρουσιάζοντας όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ήχου τους.

Τελικά, ο νέος δίσκος των Witherscape αποτελεί, πέραν από μια ιδανική πρόταση για όσους έχουν απογοητευτεί από την προσέγγιση των τελευταίων Opeth άλμπουμ, ένα προοδευτικό δημιούργημα που παρουσιάζει τον Dan Swano ξανά περιπετειώδη και τολμηρό, να προσπαθεί να ξεπεράσει και πάλι τα όρια του. Και, αυτό, για έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς, αποτελεί από μόνο του πόλο έλξης.

  • SHARE
  • TWEET