Umphrey's McGee

Μέρος της jam κοινότητας αλλά με progressive προδιαγραφές, οι Umphrey's McGee είναι κατά μία έννοια η εξελιγμένη εκδοχή του jam ήχου για τη σύγχρονη γενιά. Πολύπλοκοι και αυτοσχεδιαστικοί, τεχνικοί και σκληροί ενίοτε στον ήχο τους αλλά ταυτόχρονα μελωδικοί και απλοϊκοί όπου χρειάζεται, είναι τέλος πάντων ό,τι θα μπορούσε να είναι ένα συγκρότημα που ίσως να αντλεί περισσότερα από τους Phish και τους Tool από ότι από τους Grateful Dead και τους King Crimson. To "Similar Skin" ίσως να αναδεικνύει αυτό το χαρακτηριστικό περισσότερο από ποτέ και δεν θα είναι άξιο απορίας αν μετά από 16 χρόνια δημιουργίας, αυτός είναι ο δίσκος που θα τους ανοίξει ένα παράθυρο και στο πιο «σκληρό» ακροατήριο.

Το ότι το μπάσο παίρνει τα ηνία στο "Similar Skin" δεν αργεί να γίνει αντιληπτό όταν το άταστο όργανο του Ryan Stasik καταθέτει τα διαπιστευτήριά του στις πρώτες νότες του αρχικού "The Linear". Αυτό που στην πορεία του δίσκου αλλάζει είναι ο τρόπος που θα το κάνει περνώντας από τις jazz-ιστικές εκφάνσεις στα σκληρότερα μονοπάτια και πίσω πάλι. Αντίστοιχη πορεία ακολουθούν φυσικά όλα τα όργανα με τα drums να ακολουθούν κατά πόδας τις προαναφερθείσες εναλλαγές, ενώ οι κιθάρες και τα πλήκτρα διατηρούν μία σχετικά (πολύ σχετικά όμως) μεγαλύτερη ομοιογένεια στην πορεία του δίσκου. Το γεγονός ότι οι Umphrey's McGee βρίσκονται σε φόρμα μπορεί λοιπόν κανείς να το ποσοτικοποιήσει από το γεγονός ότι ό,τι κι αν δοκιμάζουν, τελικά τους βγαίνει. Ακόμα και ένα καθαρόαιμο '80s metal / hard rock τραγούδι, με μία δόση funk αλλά καθόλου prog (το "Little Gift"), που δοκιμάζουν είναι από τα καλύτερα πιθανόν που έχουν παιχθεί φέτος στο είδος και ενδεικτικό της διάθεσής τους να ροκάρουν λίγο παραπάνω αυτή τη φορά.

Η διάθεσή τους αυτή εκφράζεται και με άλλα σκόρπια μεταλλικά ή / και post-grunge περάσματα σε μορφή δίκασης, power chords κτλ., αλλά για τους παραδοσιακούς υπάρχουν ίσες δόσεις Beatles-ικών μελωδιών, δωδεκάμετρων και fusion στοιχείων. Κάθε τραγούδι είναι υπό αυτή την έννοια μία περιπέτεια, μία πολύ προσεγμένη και σχεδιασμένη περιπέτεια που δεν σε αφήνει να προβλέψεις ούτε κατά διάνοια την εξέλιξη ενός τραγουδιού. Το καλύτερο όμως είναι ότι αυτά γίνονται με έναν σαφή προσανατολισμό τραγουδοποιίας, έστω και με μία διεστραμμένη έννοια του όρου, και όχι πνιγμένα σε κάποια βιρτουόζικη εσωστρέφεια.

Χωρίς να αποτελεί κάποια αναχώρηση από το ήδη κεκτημένο στυλ τους, το "Similar Skin" είναι ένα βήμα προς μια μαζικότερη αναγνώριση που ίσως να περιμένει εκεί έξω τους Umphrey's McGee. Αυτό όμως τελικά μικρή σημασία έχει και αφορά μόνο τους ίδιους. Αυτό που οφείλουμε εμείς να κρατήσουμε είναι ότι μας παρέδωσαν, όχι μόνο έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο, αλλά και έναν που μπορούμε να συστήσουμε με άνεση και σε κανα δυο φίλους μας παραπάνω. Όχι κι άσχημα.