Truckfighters

«Η καλύτερη μπάντα που έχει υπάρξει ποτέ» είναι ο γνωστός πλέον χαρακτηρισμός που απέδωσε ο Josh Homme στους Truckfighters και η δόση υπερβολής που κουβαλάει μαζί του δεν στάθηκε ικανή να εκτοξεύσει τους Σουηδούς στην στρατόσφαιρα της ματαιοδοξίας και του σνομπισμού. Κάθε άλλο, αν αναλογιστούμε την άτυπη κόντρα τους με τους Red Fang για τις γελοιότερες πόζες μπροστά στον φωτογραφικό φακό. Το Orebro μπορεί να φημίζεται για την μουσική του σκηνή, το ταμπεραμέντο όμως αυτών των τύπων δεν υπάρχει σε άλλους συντοπίτες τους.

Αυτό που υπάρχει και είναι έκδηλο καθόλα τα 45 λεπτά διάρκειας του "Universe", είναι το φυσιολογικό (;) πέρασμα σε φόρμες Queens Of The Stone Age, περισσότερες από ότι υπήρχαν στο "Mania", σε πιο rock δομές και radio friendly συνθέσεις. Το "Mind Control" έχει ίσως την τελειότερη φετινή εισαγωγή και την αίσθηση εκείνη που αδημονείς να μπει για τα καλά η μπάντα και η κιθαριστική / κολληματική ανωμαλία του "The Chairman" που παραπέμπει σε Red Hot Chili Peppers, δεν αναιρεί επ' ουδενί την fuzz φύση του συγκροτήματος. Οι Truckfighters παραμένουν οι άρχοντες αυτού κι απλά ανασηκώθηκαν από την θέση τους να πάρουν μιαν ιδέα για το τι συμβαίνει από κάτω τους.

Δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την πρωτοκαθεδρία για να κατακτήσουν καινούργιους κόσμους, ούτε όμως και να βαλτώσουν στα μέχρι τώρα συστατικά της επιτυχίας τους. Δεν πήραν μεγάλα ρίσκα, παρά μόνο σε δύο συνθέσεις κι ας τους βγήκε η μία. Το "Prophet" ακούγεται σαν μια μίξη QOTSA & Foo Fighters και δεν είναι πως δεν τους πάει η ήχος, η σύνθεση είναι που χωλαίνει καθεαυτή. Στο γιατί τώρα επιλέχθηκε ως το πρώτο single του δίσκου, η απάντηση -αν και προφανής- βρίσκεται λίγες μόνο σειρές πιο πάνω.

Αχρείαστο μπορεί να χαρακτηριστεί το "Convention" με την μικρή του διάρκεια, λειτουργεί όμως σας κατευναστικό έπειτα από την όποια τσαντίλα σχημάτισες στα φρύδια σου για χάρη του "Prophet" και το τέλος θα σε βρει με την ίδια χαρά των πρώτων συνθέσεων. Το "Mastodont" είναι το δεύτερο και τελευταίο μέρος του ρίσκου που λέγαμε με την διάρκειά του να ξεπερνάει ακόμα και το "Majestic" και τους συνειρμούς να δίνουν και να παίρνουν. Προφανώς υπάρχει η Mastodonική αύρα στην δομή της σύνθεσης μαζί με το επικό feeling, τα 14 λεπτά του όμως είναι πέρα για πέρα παιδί των Σουηδών με ένα finale για φίλημα.

Το "Universe" δεν είναι ο καλύτερος δίσκος τους, είναι όμως αρκετός να τους διατηρήσει σε απόσταση ασφαλείας από τους διώκτες τους. Μπήκαν φουριόζοι, έφαγαν κανα δυο σαβούρδες κι επανήλθαν με στόμφο και χάρη σα να μη συνέβη τίποτα. Αυτή είναι και η διαφορά τους με τις άλλες μπάντες που μαθαίνουν από τα λάθη τους και τα επαναλαμβάνουν με κλειστά μάτια.