Lacuna Coil: «Η ποιότητα δεν είναι κάτι που μπορείς να φτιάξεις από το μηδέν»

Μιλήσαμε με τον Andrea Ferro για τις αλλαγές, τα μελλοντικά σχέδια του σχήματος και τις ιδιαιτερότητες της ψυχικής υγείας

Από τον Αντώνη Μαρίνη, 11/12/2017 @ 11:46

Ένα από τα πλέον ξεχωριστά ονόματα στον ευρύτερο ατμοσφαιρικό χώρο, είναι εκείνο των Lacuna Coil. Η πεντάδα από το Μιλάνο, παρότι μετρά σχεδόν είκοσι χρόνια δισκογραφικής παρουσίας, έχει διατηρήσει το επίπεδο των κυκλοφοριών της σταθερά ψηλά, μένοντας πιστή στο ύφος της αλλά χωρίς να παραμένει προσκολλημένη σε αυτό. Από τον παγωμένο ατμοσφαιρικό ήχο του τέλους της δεκαετίας του '90, στο βαρύ atmospheric-meets-alt που τους καθιέρωσε κι από εκεί στους πειραματισμούς με τη mainstream αισθητική, το σχήμα ποτέ δεν φοβήθηκε να ξεφύγει από τα προφανή. Και κρίνοντας από το περσινό "Delirium", έχει ακόμα πολλά να δώσει.

Λίγο πριν την εμφάνισή τους στο Piraeus Academy, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον Andrea Ferro και να μιλήσουμε μαζί του σχετικά με τη δημιουργία του τελευταίου δίσκου της μπάντας, τις αλλαγές στο lineup και το μουσικό κόσμο γενικότερα, το τεράστιο βάρος των ψυχικών ασθενειών και το μέλλον.

Andrea Ferro

Πάει περίπου ένας χρόνος από την κυκλοφορία του "Delirium". Πώς το βλέπεις τώρα;

Το "Delirium" ήταν πολύ σημαντικό για εμάς, γιατί ήταν ο πρώτος δίσκος που φτιάξαμε αφού αλλάξαμε αρκετά άτομα στη μπάντα. Ο Ryan (Blake) ειδικά, ο ντράμερ μας, ήταν παρών σε όλη τη διαδικασία. Ήταν πολύ σημαντικό να δείξουμε στον κόσμο ότι είμαστε ακόμα εδώ, ακόμα κι αν έχουμε μια κάπως διαφορετική μορφή· ακόμα θέλουμε να φτιάχνουμε μουσική, ακόμα θέλουμε να περιοδεύουμε. Είχαμε πολλή ενέργεια και πιστεύω ότι αυτό μας βγήκε ένας heavy δίσκος. Ακολουθήσαμε τη μουσική και δε σκεφτόμασταν τόσο πολύ για το τι θα περίμενε ο κόσμος από μας. Απλά προχωρήσαμε, κι βλέπαμε ότι κάπου χρειάζονταν δίκασα βάζαμε δίκασα ή αν χρειάζονταν growls βάζαμε growls, χωρίς να το αναλύουμε πολύ.

Έτσι, ο δίσκος βγήκε φρέσκος, λίγο διαφορετικός, αλλά παραμένοντας Lacuna Coil. Σίγουρα ήταν κάτι που ξάφνιασε και αρκετούς από τους οπαδούς. Ειδικά όταν κυκλοφορήσαμε το "The House Of Shame" ως single, πολλοί αναρωτιούνταν αν ήταν πραγματικά Lacuna Coil, κι αυτό ήταν κάτι που θέλαμε να πετύχουμε. Θέλαμε να ξαφνιάσουμε τον κόσμο και να φωνάξουμε ότι μπορεί να είμαστε εδώ είκοσι χρόνια σχεδόν, αλλά έχουμε ακόμα πράγματα να πούμε· και πράγματα καινούρια, όχι απλά να επαναλαμβάνουμε μια συνταγή ξανά και ξανά. Αν και πιστεύω ότι τα βασικά χαρακτηριστικά της μπάντας παραμένουν σταθερά· πάντα θα είναι η επική φωνή της Cristina, το heavy και το σκοτάδι. Λίγο-πολύ οι Lacuna Coil φτιάχνονται ανακατεύοντας αυτά τα τρία στοιχεία. Κάποιες φορές είναι πιο gothic, κάποιες φορές πιο metal ή rock, αλλά αυτά τα στοιχεία είναι η βάση.

Lacuna Coil

Ανέφερες τις αλλαγές στη σύνθεση. Αλήθεια, δημιούργησαν μεγάλες αλλαγές στην όλη διαδικασία;

Όχι τόσο, γιατί το άλμπουμ ήταν σχεδόν έτοιμο ήδη και η μουσική ήταν κυρίως γραμμένη από τον Marco (Coti Zelati). Στο παρελθόν υπήρξαν στιγμές που οι υπόλοιποι συνέβαλαν στα κομμάτια, αλλά ο Marco ήταν πάντα ο βασικός συνθέτης του σχήματος κι εγώ με την Cristina γράφαμε όλους τους στίχους και τις φωνητικές μελωδίες. Από αυτή την άποψη, η ουσία των συνθέσεων δεν άλλαξε. Όμως, προφανώς, η παρουσία διαφορετικών ανθρώπων έφερε νέες προσεγγίσεις. Για παράδειγμα ο Ryan είναι πολύ διαφορετικός ντράμερ από τον Cristiano (Mozzati), που έδινε περισσότερο βάρος στο groove, ενώ ο Ryan είναι περισσότερο της δίκασης, της ταχύτητας και της δύναμης. Είναι δύο διαφορετικά στυλ που κάνουν τα κομμάτια να πηγαίνουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Οπότε, ήταν σημαντικό, αλλά εν τέλει τα πάντα καταλήγουν στα ίδια άτομα. Η Cristina κι εγώ ήμασταν εκεί για τις ηχογραφήσεις του demo μας το 1996 και είμαστε ακόμα εδώ, και (μαζί με τον Marco) οι τρεις μας είμαστε το επίκεντρο των Lacuna Coil. Τα υπόλοιπα μέλη ήταν πολύ σημαντικά, δε λέω το αντίθετο, αλλά συνολικά είναι σαν κάποια πράγματα να μένουν σταθερά και κάποια άλλα να αλλάζουν.

Πολύς κόσμος δεν θέλει να μιλά για τις ψυχικές ασθένειες ή δεν τις καταλαβαίνει

Κάτι που πραγματικά μου άρεσε στον δίσκο ήταν το όλο concept με τα σανατόρια· πώς προέκυψε αυτό;

Η ιδέα για το concept μας ήρθε όταν βρήκαμε τον τίτλο για το κομμάτι "Delirium". Ψάχναμε για μια cool λέξη που να επαναλαμβάνεται, κάτι όμορφο κι ενδιαφέρον. Έτσι, όταν πετάχτηκε αυτή η λέξη, ανοίχτηκε μπροστά μας μια σύνδεση με τα όσα ζούσαμε στις προσωπικές μας ζωές. Είχαμε εμπειρίες στις οικογένειές μας από ανθρώπους που βρέθηκαν σε σύγχρονα σανατόρια λόγω προβλημάτων υγείας και πηγαίνοντας εκεί, είδαμε και καταλάβαμε κάποια πράγματα σχετικά με την ψυχική κατάσταση των ανθρώπων. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν μια καλή σύνδεση, να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις εμπειρίες ως θέμα στον δίσκο. Ήταν αφού το κυκλοφορήσαμε, που καταλάβαμε πόσος πολύς κόσμος επηρεάζεται πραγματικά από αυτό. Είναι ένα θέμα για το οποίο πολλοί δεν θέλουν να μιλούν ή δεν καταλαβαίνουν, γιατί δεν έχουν ασχοληθεί.

Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι χρησιμοποιήσαμε αυτό το θέμα για τον δίσκο και το κάναμε πιο horror απ' ότι ίσως να είναι, πιο σκοτεινό, αλλά είναι ένα πραγματικά σοβαρό ζήτημα. Αυτός είναι κι ο λόγος που προσπαθήσαμε να έχουμε παράλληλα αναφορές στην πραγματική ψυχική αρρώστια και σε προσωπικές περιπτώσεις, που αναφέρονται στα κομμάτια. Μαζί με την ιδέα του σανατορίου, μας ήρθαν και κάποιες αναμνήσεις από επισκέψεις που είχαμε κάνει σε τέτοια μέρη. Υπάρχουν δύο εγκαταλελειμμένα σανατόρια κοντά στο Μιλάνο, τα οποία είχαμε επισκεφθεί ως τουρίστες, πριν καν σκεφτούμε το concept, απλά για να τα δούμε. Κι έτσι, θυμηθήκαμε να περπατάμε σε παρατημένους και παγωμένους διαδρόμους, σκεφτήκαμε πόσοι άνθρωποι πέρασαν από εκεί και στη συνέχεια το ψάξαμε περισσότερο.

Αναζητήσαμε φωτογραφίες από πραγματικά σανατόρια από το ξεκίνημα του αιώνα, και στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες που βρήκαμε μπορούσες να δεις τους ασθενείς, που τότε τους φωτογράφιζαν για μελέτη, και το πόσο παράξενοι έμοιαζαν. Δεν ήταν ότι υπήρχαν αίματα ή κάτι τέτοιο. Ήταν η τοποθέτηση των σωμάτων τους, ο τρόπος που ήταν ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, σα να έχουν σπάσει (σσ: fluctuating) επειδή τα νεύρα τους είχαν υποστεί ζημιά, πολύ αφύσικες στάσεις. Και προσπαθήσαμε να το αναπαράγουμε αυτό και στις φωτογραφίες (για τον δίσκο). Προσπαθήσαμε να βγάλουμε αυτή την ατμόσφαιρα. Οι εικόνες είναι πραγματικές, είμαστε εμείς σε ένα άδειο δωμάτιο, να κοιτάμε στο τίποτα και να στεκόμαστε σε αυτές τις στάσεις. Προσπαθήσαμε να αναπαράγουμε αυτό το στοιχείο, αυτή την απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα και σε αυτούς τους ανθρώπους, που είναι κάτι πραγματικά τρομακτικό, περισσότερο από ένα κομμένο κεφάλι ή κάτι που να θυμίζει ταινία τρόμου.

Και πιστεύω ότι ο συγχρονισμός ήταν... δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «τύχη», αλλά ήταν κοντά σε μια περίοδο που αρκετός κόσμος άρχισε να μιλά για ζητήματα ψυχικής υγείας, ακόμα κι αν χρειάστηκαν κάποια τραγικά συμβάντα για να γίνει αυτό.

Ναι, σίγουρα αυτό ήταν κάτι τυχαίο. Αλλά είναι ένα πραγματικά σημαντικό ζήτημα, ένα υπαρκτό πρόβλημα. Το ξέραμε, είχε συμβεί σε εμάς και στις οικογένειές μας, μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Και οι σημερινές κοινωνίες πρέπει να το αντιμετωπίσουν αυτό, περισσότερο απ' ότι άλλα προβλήματα, γιατί κάποια σημαντικά ζητήματα σχετικά με την υγεία έχουν λυθεί, όχι όλα, αλλά κάποια βασικά, ενώ (οι ψυχικές ασθένειες) είναι πιο περίπλοκες για να θεραπευθούν. Δεν υπάρχει κάποια καθιερωμένη θεραπεία, ίσως να μην υπάρχει καν θεραπεία. Ίσως αν είσαι τυχερός να βρεις έναν τρόπο να ξεπεράσεις αυτό το σκοτάδι, διαφορετικά... θα χάσεις.

Η ζωή δεν είναι πάντα όμορφη, […] κάποιες φορές πρέπει να αντιμετωπίσεις δυσκολίες

Το είδαμε με ανθρώπους που δε θα σου περνούσε ποτέ από το μυαλό ότι θα κατέληγαν στην αυτοκτονία, σαν τον Chester (Bennington) ή τον Chris Cornell· άνθρωποι που θα έλεγες ότι τα έχουν όλα, οικογένεια, χρήματα, επιτυχία. Αυτά όμως δε σημαίνουν απαραίτητα ότι είσαι χαρούμενος. Κι αυτό είναι κάτι που πολύς κόσμος δεν καταλαβαίνει γιατί δεν έχει έρθει αντιμέτωπος με τέτοιου είδους πίεση.

Έχω περάσει κατάθλιψη, όχι βαριά αλλά σίγουρα πραγματική, κι ενώ ποτέ δεν σκέφτηκα την αυτοκτονία, υπήρξαν στιγμές που σκεφτόμουν τι έκανα με τη ζωή μου, αν έκανα σωστά, ένιωθα πολύ φόβο κι αβεβαιότητα. Προσωπικά το ξεπέρασα κάνοντας πράγματα. Αν μείνεις σπίτι και το σκέφτεσαι, πέφτεις πιο βαθιά και δε μπορείς να ξεφύγεις από αυτόν τον κύκλο. Αλλά μπορείς απλά να βγεις έξω και να κάνεις κάτι, να το δουλέψεις. Κάνοντας πράγματα νιώθεις πιο ζωντανός, καταλαβαίνεις καλύτερα και καθαρίζει το μυαλό σου. Η ζωή δεν είναι πάντα όμορφη, δεν είναι πάντα με το μέρος σου ή θετική· κάποιες φορές πρέπει να αντιμετωπίσεις δυσκολίες.

Πιστεύω ότι (σε αυτές τις περιπτώσεις) το καλύτερο είναι να φεύγεις· δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις, κάποιο φάρμακο. Δεν μπορείς να πάρεις ένα χάπι για να νιώσεις καλύτερα, ειδικά στην αρχή, δεν υπάρχει τέτοια λύση. Πρέπει να το βρεις μέσα σου, να βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις και να ακολουθήσεις κάποιον στόχο. Ακόμα και το πιο απλό, κάνε κάτι που σου αρέσει· ζωγράφισε, γράψε, παίξε μουσική. Δε χρειάζεται να είναι δουλειά, απλά κάτι που να σε απασχολεί και να σε κρατά συγκεντρωμένο. Προσπάθησέ το και κάτι καλό θα βγει. Ανεξάρτητα από το τι είναι αυτό, μπορεί να είναι και μια πίτσα· βγες έξω, μάθε, δούλεψε εθελοντικά και ίσως μετά ανοίξεις το δικό σου μαγαζί. Το σημαντικό είναι να κάνεις κάτι.

Σε λίγο πιο ανάλαφρο κλίμα, τα βίντεο για τα "You Love Me 'Cause I Hate You" και "Blood, Tears, Dust" είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Πώς ήταν η εμπειρία στα γυρίσματα;

Θέλαμε να κάνουμε μερικά βίντεο που να συνδέονται μεταξύ τους και θέλαμε να κάνουμε κάτι καλλιτεχνικό, όχι απλά ένα βίντεο για τα κλικ. Θέλαμε κάτι που να έχει καλλιτεχνική αξία, καθώς ο δίσκος ασχολείται με ένα ευαίσθητο θέμα, και δεν γράψαμε κάποιο εμπορικό single ή οτιδήποτε τέτοιο, οπότε θέλαμε τα βίντεο να είναι στο ίδιο επίπεδο με τη μουσική. Βρήκαμε τον σκηνοθέτη, τον Cosimo Alemà, στην Ιταλία, ο οποίος έχει κάνει αρκετά βίντεο για μεγάλους Ιταλούς καλλιτέχνες και το στυλ του είναι πολύ κινηματογραφικό, είναι σα να βλέπεις ταινία. Δε χρησιμοποιεί special effects ή πράγματα που να χτυπούν στο μάτι, είναι περισσότερο σαν σκηνοθέτης μικρών ταινιών.

Lacuna Coil

Και υπάρχει επίσης και η κοινή ιστορία.

Ναι, αυτός ήταν κι ο λόγος που διαλέξαμε να το κάνουμε έτσι. Τα γυρίσματα έγιναν στην Ιταλία, στα βουνά στην περιοχή του Piemonte, που απέχει μιάμιση ώρα από το Μιλάνο και είναι στην αρχή των Άλπεων. Μείναμε σε ένα μοναστήρι εκεί, φαίνεται σε κάποιο από τα βίντεο, για δύο ή τρεις μέρες, χωρίς internet ή τηλεόραση. Είχε πολύ κρύο, αλλά ήταν πανέμορφα με τη θέα των βουνών, ήταν πραγματικά εντυπωσιακά. Γυρίσαμε τα πάντα σε μια μικρή πόλη εκεί κοντά, και για τα δύο βίντεο ταυτόχρονα, και τα μέρη που παίζουμε εμείς έγιναν σε ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο που πλέον χρησιμοποιείται για καλλιτεχνικούς σκοπούς και κάποια σημεία του είναι ακόμα ανεξερεύνητα.

Είναι ένα γιγάντιο οικοδόμημα πάνω στο ποτάμι, με κάποια υπόγεια στα οποία κανείς δεν κατεβαίνει, γιατί έχουν παρατηθεί τόσα χρόνια. Είναι πραγματικά τρομακτικό, αλλά είναι πολύ όμορφος χώρος για να γυρίσεις βίντεο! [Γέλια] Περάσαμε πολύ ωραία, και ήταν τρομερή εμπειρία, με ηθοποιούς και τόσο πολύ κόσμο να δουλεύει γύρω μας, ήταν εντυπωσιακό. Και νομίζω ότι φαίνεται αυτό, είναι από τα καλύτερα βίντεο που έχω δει τώρα τελευταία, αν μπορώ να το πω αυτό.

Μπορούμε να γράψουμε έναν τέλειο Lacuna Coil δίσκο εντελώς μόνοι μας

Όντας στο σχήμα για περίπου είκοσι χρόνια, πόσο θα έλεγες ότι έχεις αλλάξει ως συνθέτης και μουσικός;

Μάθαμε πάρα πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι μάθαμε κυρίως δουλεύοντας με σπουδαίους παραγωγούς, όπως ο Waldemar (Sorychta), που έκανε τους πρώτους τέσσερεις δίσκους μας. Είναι ένας metal παραγωγός, αγαπά πολύ το metal κι έρχεται από ένα κλασικό περιβάλλον. Μας έμαθε πολλά πράγματα για τις δομές των κομματιών, τις ενορχηστρώσεις, τέτοια πράγματα. Στη συνέχεια δουλέψαμε με τον Don Gilmore, που είναι πιο κοντά στις μεγάλες Αμερικανικές παραγωγές, έχει συνεργαστεί με τους Linkin Park για παράδειγμα, κι από αυτόν μάθαμε πολλά για το πώς να γράφουμε στίχους. Μάθαμε και για δομές σε περισσότερο rock στυλ, αλλά πραγματικά μας δίδαξε στον τομέα των στίχων· ότι πρέπει να τραβάς τον ακροατή στην ιστορία, ότι να εξηγείς τα πάντα στο ρεφραίν. Αυτό ήταν κάτι πολύ σημαντικό στην ανάπτυξή μας.

Με όλους τους ανθρώπους που έχουμε συνεργαστεί, έχουμε μάθει πράγματα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που στον τελευταίο δίσκο αποφασίσαμε να πάμε μόνοι μας. Πιστέψαμε ότι είχαμε αρκετή εμπειρία για να τα καταφέρουμε. Και ήταν η φύση του δίσκου, τόσο βαριά, ξέραμε ακριβώς πώς θέλαμε να ακουστεί, πώς έπρεπε να γραφτεί. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει κάτι, στο μέλλον μπορεί να δουλέψουμε με κάποιον παραγωγό ξανά, αλλά για τη δεδομένη στιγμή νιώσαμε ότι ήταν η τέλεια επιλογή και μάθαμε πολλά. Ανακαλύψαμε ότι μπορούμε να περπατήσουμε μόνοι μας, χωρίς κάποιον να μας επιβλέπει. Καταλάβαμε πόσα πολλά ξέρουμε μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και πλέον ξέρουμε ότι μπορούμε να γράψουμε έναν τέλειο Lacuna Coil δίσκο εντελώς μόνοι μας. Αλλά πάντα μπορεί να βρεθεί κάποιος από τον οποίο θα μάθουμε, οπότε για το μέλλον θα δούμε.

Lacuna Coil

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος να ρωτήσω, καθώς έχεις ζήσει τα πράγματα από την αρχή τους· πόσο διαφορετικό είναι το να παίζεις σε μια metal μπάντα;

Είναι πολύ διαφορετικά απ' όταν ξεκινήσαμε, όπως το είπες. Ήταν ένας άλλος κόσμος τότε· χωρίς internet, περίπου χωρίς κινητά [γέλια], ήταν κυρίως κασέτες, και το demo μας σε κασέτα το γράψαμε. Τα πάντα ήταν φυσικά, δεν υπήρχαν ψηφιακές πωλήσεις, η μουσική κυκλοφορούσε από δισκογραφικές εταιρίες και σε πολύ μικρότερη κλίμακα από τις μπάντες. Ήταν πολύ διαφορετικά απ' ότι σήμερα. Πιστεύω ότι το internet βοήθησε πολύ, από τη μία, γιατί έδωσε τη δυνατότητα σε πολύ περισσότερο κόσμο να ανακαλύψει (περισσότερη μουσική) και οι μπάντες μπορούν να δημοσιοποιούν τη μουσική τους. Από την άλλη, ίσως δε βοήθησε με την ποιότητα.

Δεν βλέπω πολλές μπάντες που να εμφανίζονται και να σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό

Πλέον υπάρχει πολύ περισσότερη ποσότητα, σίγουρα, υπάρχουν πολύ περισσότερες μπάντες· αλλά πιστεύω ότι οι μεγάλοι δίσκοι που κυκλοφορούν κάθε χρονιά παραμένουν σταθεροί. Αν είχες, ας πούμε, τριάντα μεγάλα rock και metal άλμπουμ πέρσι, φέτος θα είχες είκοσι εννιά ή τριάντα δύο· αλλά θα ήταν λίγο-πολύ η ίδια ποσότητα. Η ποιότητα δεν είναι κάτι που μπορείς να φτιάξεις από το μηδέν. Η ποιότητα χρειάζεται εμπειρία, ταλέντο, είναι ολόκληρη διαδικασία. Δεν είναι ότι μπορείς να ηχογραφήσεις από το σπίτι σου και να γίνεις star. Μπορείς, βασικά, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι έχεις και ποιότητα. Πολύ συχνά βλέπεις μπάντες που μοιάζουν με κάποια άλλη μπάντα, δεν υπάρχει αρκετή προσωπικότητα. Για να αναπτυχθεί προσωπικότητα χρειάζεται χρόνος, χρειάζεται καριέρα, χρειάζεται ενδιαφέρον, χρειάζεται να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους για να δουλέψεις μαζί.

Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ίσως να μοιάζει. Είναι ευκολότερο να ηχογραφήσεις πλέον, σίγουρα, αλλά αυτό δεν έχει βελτιώσει την ποιότητα στις συνθέσεις, τις προτάσεις ή το στυλ. Δεν βλέπω πολλές μπάντες που να εμφανίζονται και να σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό, να σκέφτεσαι ότι ακούγονται φρέσκιες. Συμβαίνει, αλλά είναι σπάνιο. Τα πάντα έχουν αλλάξει, είναι γεγονός, αλλά νομίζω ότι το ταλέντο που βρίσκεται εκεί έξω παραμένει σταθερό. Απλά παλιότερα προβαλλόταν μια επιλογή από τις δισκογραφικές, που πλέον σχεδόν δεν υπάρχει.

Ναι, είναι ευκολότερο για μια ανεξάρτητη μπάντα να δείξει το έργο της.

Είναι, πράγματι. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υπάρχουν περισσότεροι σπουδαίοι δίσκοι σε σχέση με παλιότερα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ ακούω την ίδια μουσική να κυκλοφορεί ξανά και ξανά· είναι καλά υλοποιημένη, καλά παιγμένη, κι οι μουσικοί σήμερα παίζουν καλύτερα απ' ότι όταν ξεκινήσαμε. Τότε δεν υπήρχε το YouTube για να τσεκάρεις κάτι, ο μόνος τρόπος για να δεις κάποιον να παίζει πραγματικά κι ο μόνος τρόπος για να μάθεις ήταν να αγοράσεις ένα βιβλίο ή να πας σε μαθήματα. Δεν μπορούσες να μάθεις μέσω Facebook, Instagram ή Skype, πλέον τα πάντα είναι πολύ πιο προσιτά. Το επίπεδο των παικτών είναι υψηλότερο από ποτέ, μπορείς να βρεις παιδιά με πάρα πολύ ταλέντο, με ανεπτυγμένες δεξιότητες. Αλλά αυτό δε σημαίνει αυτόματα ότι συνολικά οι μπάντες είναι καλύτερες.

Έχετε ανακοινώσει μια ξεχωριστή, εορταστική συναυλία σε μερικούς μήνες. Τι μπορείς να μοιραστείς σχετικά με αυτή;

Θα είναι στο Λονδίνο, στην Αγγλία, προφανώς! [Γέλια] Θα είναι στις 1/19, η ημέρα μας (σσ: από το κομμάτι "1:19"), στο Shepherd's Bush Empire. Θα παίξουμε γύρω στις τρεις ώρες, θα είναι ένα μεγάλο event, με πολλά παλιά κομμάτια, κάποια καινούρια, κάποια που δεν έχουμε παίξει ποτέ και θα δοκιμάσουμε και κάποια με διαφορετικούς τρόπους. Θα έχουμε μαζί μας κι ένα gothic circus, που θα συμμετέχει οπτικά σε κάποια κομμάτια και ξεχωριστά σκηνικά. Και θα το γυρίσουμε για DVD, ώστε να το δουν κι όσοι δεν καταφέρουν να βρεθούν εκεί.

Θα είναι μια ξεχωριστή μέρα, σίγουρα. Είναι κάτι που δεν έχουμε κάνει ποτέ ξανά και χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά. Έχουμε ολοκληρώσει την προ-παραγωγή, τους χώρους κι όλα αυτά, να ρυθμίσουμε το μπάτζετ… είναι πραγματικά μπερδεμένο! [Γέλια] Αλλά θα είναι μια πολύ όμορφη μέρα, φαντάζομαι, και σκεφτόμαστε να οργανώνουμε μια γιορτή για την 1/19 κάθε χρόνο. Προφανώς αυτή η χρονιά θα είναι υπέρ-ξεχωριστή γιατί θα είναι τα εικοστά γενέθλια της μπάντας, αλλά ελπίζουμε να τα καταφέρουμε και για την επόμενη, με νέες ιδέες και σε διαφορετικά μέρη.

Θέλουμε να γράψουμε κάτι που να είναι αυστηρά ακουστικό

Αυτό θα είναι τέλειο! Μια και ανέφερες κάτι για διαφορετικές εκδοχές κομματιών, πάντα λάτρευα τις ακουστικές διασκευές σας. Έχετε σκεφτεί ποτέ να κάνετε κάτι ολοκληρωμένο σε αυτό το στυλ;

Υπήρχε μια τέτοια ιδέα, αλλά προέκυψαν οι αλλαγές στη σύνθεση, χάσαμε τους δύο κιθαρίστες μας και τώρα έχουμε μόνο έναν. Ήταν περισσότερο στο μυαλό μας όταν είχαμε δύο κιθάρες, πρόσφατα το έχουμε αφήσει λίγο στην άκρη. Ίσως κάποια μέρα, όμως, ποτέ δεν ξέρεις. Είναι σίγουρα κάτι που μπορεί να γίνει, αλλά δεν ξέρω το πότε ή το πώς. Θα θέλαμε να γράψουμε και κάτι που να είναι αυστηρά ακουστικό, όχι μόνο να παίξουμε ακουστικές εκδοχές των κομματιών μας. Αυτά κάποιες φορές ακούγονται πολύ καλά, κάποιες φορές λιγότερο, γιατί είναι μεταφορές από κάτι που δεν είναι γεννημένο σε αυτή τη μορφή. Ίσως αν κάναμε κάτι τέτοιο να συνεργαζόμασταν με κάποιον που να είναι περισσότερο στον ακουστικό χώρο, να είχαμε περισσότερες από δύο κιθάρες, κάπως έτσι. Σίγουρα θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, θα δούμε στο μέλλον.

Ο νέος δίσκος θα έρθει μάλλον το 2019

Μάλλον είναι λίγο νωρίς, καθώς δεν έχετε πολύ καιρό που βγήκατε σε περιοδεία, αλλά έχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενο βήμα για τους Lacuna Coil; Μήπως έχετε ανταλλάξει ιδέες για καινούριο υλικό;

Τη χρονιά που μας έρχεται θα γιορτάσουμε τα είκοσι χρόνια της μπάντας και θα παίξουμε σε κάποια φεστιβάλ της Ευρώπης και της Αμερικής το καλοκαίρι, ίσως να κάνουμε κάποια ξεχωριστή συναυλία και με την κυκλοφορία του DVD. Πέρα από αυτά, ο στόχος μας είναι να γράψουμε κομμάτια για το επόμενο άλμπουμ, όποτε θα επικεντρωθούμε σε αυτό και ίσως να ξεκινήσουμε ηχογραφήσεις, χοντρικά αυτό είναι το πλάνο προς το παρόν! [Γέλια] Ο νέος δίσκος θα έρθει μάλλον το 2019.

Lacuna Coil

Στην πρόσφατη περιοδεία σας στις ΗΠΑ με τους Epica και τους Insomnium, ανέβηκε στη σκηνή μαζί σας η Simone Simons για κάποια κομμάτια. Πώς ήταν αυτό;

Ναι, ήταν στο "Heaven's A Lie", και η Cristina είπε με τους Epica το "Storm The Sorrow", νομίζω. Με την Simone γνωριζόμαστε πολύ καιρό, απ' όταν ακόμα ξεκινούσαν, και είμαστε φίλοι όλο αυτόν τον καιρό. Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την περιοδεία μαζί, καθώς εμείς θέλαμε να παίξουμε στις ΗΠΑ πριν το τέλος της περιοδείας, εκείνοι θα πήγαιναν επίσης, το πακέτο με τους Insomnium ήταν εξαιρετικό, οπότε σκεφτήκαμε "γιατί όχι;". Το οργανώσαμε λοιπόν και ήταν τέλεια, υπήρχε πολύ όμορφη ατμόσφαιρα. Τα περάσαμε πολύ καλά και κάναμε πολλά πράγματα πέρα από τις συναυλίες. Ήταν κάτι πολύ φυσικό και αυθόρμητο.

Η Simone είχε τραγουδήσει μαζί μας και στο 70.000 Tons Of Metal πριν κάποια χρόνια, και με το "Heaven's A Lie" είναι κάτι που πάντα μας αρέσει να κάνουμε όποτε δίνεται η ευκαιρία. Το είχαμε πει με τον Fernando (Ribeiro) των Moonspell και τον Ville (Laihiala) των Sentenced. Και μας αρέσει να συνεργαζόμαστε γενικά, εγώ είχα πει το "Black No. 1" με τους Type-O Negative, η Cristina έχει συνεργαστεί με τους Megadeth και τους Alter Bridge, είχαμε τραγουδήσει με τον Rob Zombie, είναι κάτι όμορφο μεταξύ φίλων.

Και για μια τελευταία, προφανή ερώτηση· πάνε περίπου έξι χρόνια από την τελευταία σας συναυλία εδώ και άλλα δύο από την προηγούμενη, ένα τέλειο φεστιβάλ με τους Moonspell, τους Venom...

Και τους Meshuggah! (σσ: με μεγάλο χαμόγελο)

Ναι, αυτό! Τι θυμάσαι από εκείνες τις βραδιές;

Πάντα τα περνούσαμε τέλεια στην Ελλάδα. Απλά κάποιες φορές η περιοδεία απλά δεν περνάει προς τα εδώ. Είναι περιπτώσεις που είναι δύσκολο να επιστρέψεις. Αλλά πάντα περνάμε τέλεια. Όπως χθες, που παίξαμε στη Θεσσαλονίκη, κι εκεί είχαμε ακόμα περισσότερο καιρό να παίξουμε (απ' ότι στην Αθήνα), πρέπει να ήταν κοντά δέκα χρόνια, αλλά ήταν τέλεια. Είναι όμορφο να επιστρέφεις και να βλέπεις ότι ο κόσμος είναι ακόμα εκεί, μετά από τόσο καιρό. Επίσης, έχω έρθει αρκετές φορές για διακοπές, πέρσι το καλοκαίρι ήμουν στη Σαντορίνη με τη γυναίκα μου, κι έχω πάει στη Ρόδο και στην Κρήτη· λατρεύουμε το φαγητό και την κουλτούρα, είναι πολύ κοντά σε εμάς. Προσπαθούμε να έρθουμε με κάθε άλμπουμ, αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί παράγοντες που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Πάντως αυτή τη φορά το κάναμε σωστά, με το tour στην Ανατολική Ευρώπη κατεβήκαμε προς Βουλγαρία και μετά εδώ.

Και υπάρχουν τόσα μέρη που δεν έχουμε παίξει. Η πρώτη συναυλία της περιοδείας ήταν στη Μάλτα, που δεν είχαμε ξαναπάει πριν, και ήταν υπέροχα. Ή πριν κάποιους μήνες παίξαμε στο Ισραήλ, για πρώτη φορά σε είκοσι χρόνια. Κι ακόμα δεν έχουμε παίξει ως headliners στην Τουρκία. Είναι τόσο πολλά μέρη που θα θέλαμε να παίξουμε, έστω κι αν είναι για μια φορά!

  • SHARE
  • TWEET