The Pineapple Thief

Τα περισσότερα συγκροτήματα δε θα φιγουράρουν ποτέ σε εξώφυλλα γνωστών περιοδικών, δε θα τα καλέσουν διάσημοι τηλεπαρουσιαστές για να κλείσουν την εκπομπή τους και φυσικά δε θα δουν το όνομά τους στα Top-10's. Αυτό δε σημαίνει αυτόματα πως κάποια από αυτά δεν αξίζουν την προσοχή μας ή ότι οι δουλειές τους δεν είναι αξιόλογες. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι The Pineapple Thief, από το «Μεγάλο Νησί». Η πρώτη δισκογραφική τους απόπειρα χρονολογείται το 1999 και με το "Tightly Unwound" φτάνουν αισίως στον 7ο δίσκο τους - δισκογραφικός απολογισμός βγαλμένος από τα 60's - 70's, αν μη τι άλλο!

Προσδιορίζοντας το μουσικό χώρο στον οποίο κινούνται οι The Pineapple Thief, αρχικά μπορούμε να πούμε πως είναι μια alternative μπάντα με επιρροές από τη βρετανική σκηνή. Όμως... ο όρος "alternative" δείχνει πολύ λίγος και φτωχός για την περίπτωσή τους, καθώς το "Tighlty Unwound" αποτελεί ένα συνονθύλευμα indie, post rock αλλά και progressive συνθέσεων. Η ακουστική κιθάρα είναι παρούσα σχεδόν πάντα, είτε έχοντας βασικό ρόλο, είτε στο background, με τις ηλεκτρικές κιθάρες να αναλαμβάνουν δράση όπου πρέπει, με τη μορφή ξεσπασμάτων και μελωδικών γεμισμάτων. Άλλοτε διακριτική, άλλοτε πρωταγωνιστική, η παρουσία οργάνου δίνει ξεχωριστή ατμόσφαιρα στον δίσκο. Και όλα αυτά, συνοδευόμενα από μια φωνή λιτή μεν, αλλά «κομμένη και ραμμένη» για το ύφος του δίσκου δε.

Το εναρκτήριο "My Debt To You", μια συγκινητική ερμηνεία / εξομολόγηση σε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, σε βάζει στο κλίμα του δίσκου, αλλά δε σε προϊδεάζει για την «καταιγίδα» μελωδιών που πρόκειται να επακολουθήσει, αρχής γενομένης από το αμέσως επόμενο κομμάτι ("Shoot First"). Η συνέχεια με τα "Sinners", "The Sorry State" βγάζει προς τα έξω τυχόν επιρροές των The Pineapple Thief από την πρώιμη εποχή των Radiohead - αλλά με μία πιο «απόκοσμη» υφή και σαφώς λιγότερες pop διαθέσεις απ' ότι οι (τότε) Radiohead. Από την άλλη, διακρίνεται μια "Porcupine Tree" αισθητική στο... σχεδόν ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, "Tightly Wound", το οποίο αφού περάσει μια φάση ηρεμίας, κορυφώνεται με ένα κινηματογραφικό outro. Στο "My Bleeding Hand" συναντούμε ίσως την πιο «φιλική» και προσιτή στιγμή του δίσκου, χωρίς απαραίτητα να είναι και η καλύτερη, καθώς αυτή ακολουθεί με το δεκάλεπτο "Different World", στο οποίο όλα τα καλά στοιχεία του δίσκου δίνουν το παρόν με απόλυτη αρμονία. Ένα μικρό μα ωραίο διάλειμμα φαντάζει το "And So Say All Of You", ανάμεσα στο προαναφερθέν δεκάλεπτο "Different World" και το δεκαπεντάλεπτο (!) "Too Much To Lose", με το οποίο κλείνει και η αυλαία του δίσκου. Το "Too Much To Lose" πάντως (σε αντίθεση με το "Different World") περισσότερο δίνει την εντύπωση 3 διαφορετικών κομματιών, παρά μιας ενιαίας σύνθεσης, αλλά αναμένεται να αποκτήσει αρκετές συμπάθειες ανάμεσα στους φίλους του progressive ήχου.

O δίσκος αυτός είναι από τις καλές κυκλοφορίες του 2008, αλλά στον απολογισμό του έτους δύσκολα θα βρει μια θέση στα λεγόμενα «καλύτερα της χρονιάς». Όχι γιατί δεν το αξίζει, αλλά γιατί έτσι είναι η μοίρα μερικών συγκροτημάτων, όπως αναφέραμε στην αρχή. Όποιος όμως τον γνωρίσει αυτόν το δίσκο σίγουρα θα «ταξιδέψει» μαζί του σε έναν... different world, όπου συγκροτήματα όπως οι The Pineapple Thief βασιλεύουν... "a beautiful soul, in a beautiful world" που λέει και κάποιος στίχος τους...