Saxon

Θεωρώ πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Ότι είναι γραφτό να γίνει για τον καθένα θα γίνει, ό,τι και αν συμβεί. Για όλα τα πράγματα υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Κάποιοι την περνάνε και γίνονται γνωστοί, μεγάλοι και τρανοί και κάποιοι άλλοι δεν έχουν την ικανότητα να το κάνουν, οπότε μένουν στάσιμοι και δεν απολαμβάνουν την όποια αίγλη προσφέρει -με την καλή έννοια- η διασημότητα. Οι Saxon ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αφού εδώ και 30 συναπτά έτη αποτελούν έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους στο heavy metal. Τα album τους είναι η καλύτερη απόδειξη του ότι όλα αυτά τα χρόνια προσφέρουν τα μέγιστα, δείχνοντας το σωστό δρόμο στις νέες γενιές. Κάθε ένα από αυτά είναι και ένα σημείο αναφοράς.

Έτσι το "Into The Labyrinth" είναι και αυτό άλλο ένα έργο τέχνης που θα κοσμήσει τον τοίχο ή τη δισκοθήκη μας. Από τους Saxon ξέρεις τι να περιμένεις μουσικά σε κάθε δίσκο. Αυτό που πάντα θέλεις όμως από τέτοιες μπάντες είναι να ακούς καλά κομμάτια αγνού και παραδοσιακού heavy metal. Οι Saxon για άλλο ένα δίσκο δε σε απογοητεύουν. Από το άκρως επιβλητικό / επικό / πορώτικο εναρκτήριο κομμάτι "Battalions Of Steel" καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει, κάτι για το οποίο δεν αμφιβάλλεις βεβαίως ούτε λεπτό. 13 τραγούδια απλά δομημένα, χωρίς καμία συνθετική πολυπλοκότητα, με ένα ή δυο χαρακτηριστικά ρίφς (εξαιρουμένου του "Coming Home (Bottleneck Version)" που είναι ακουστικό) υπάρχουν και στο "Into The Labyrinth".

Οι Saxon έχουν κάνει άλλο ένα καλό βήμα προς τέρψη των οπαδών. Η νέα τους προσπάθεια ηχητικά παραπέμπει σε όλα τα albums από το "Dogs Of War" και μετά, όταν διαφοροποίησαν λίγο τον ήχο τους. Το πολύ βασικό χαρακτηριστικό και της νέας κυκλοφορίας του group είναι ότι μυρίζει heavy metal από χιλιόμετρα. Καταρχήν δείτε το εξώφυλλο, που για μένα είναι άλλο ένα σχέδιο που πρέπει να τυπωθεί σε μπλουζάκι ώστε να κυκλοφορείς φορώντας το. Έπειτα, για ακόμα μια φορά τα τραγούδια όταν δεν έχουν «γκάζι», δύναμη ή ένταση έχουν αυτά τα βασανιστικά καλοπαιγμένα στακάτα mid tempo κιθαριστικά ριφς, φουλ στον τσαμπουκά, που σε χτυπάνε κατευθείαν στα μηνίγκια. Σημειώστε ακόμα και το γεγονός ότι και τα νέα τους τραγούδια σφύζουν από μια ονειρική / ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, που όταν δε σε διεγείρει σωματικά, σε καθηλώνει. Αρκετά από αυτά μάλιστα έχουν μια πομπώδη υφή, κάτι στο οποίο μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.

Οι Saxon είναι από τα groups που δε σε αφήνουν να κάτσεις ήρεμος και ήσυχος σε μια καρέκλα, αλλά αντίθετα σε προτρέπουν να σηκωθείς, να χορέψεις και να εκτονωθείς όπως νομίζεις καλύτερα. Εκτός της συνθετικής δεινότητας των μελών, η οποία και είναι γνωστή, τα κομμάτια έχουν επεξεργαστεί με τέτοιο τρόπο που ηχούν αφενός «live» και αφετέρου πολύ φρέσκα. Έτσι η παραγωγή βοηθάει στην καλύτερη ηχητική απόλαυση του ακροατή.

Το "Into The Labyrinth" σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Saxon. Είναι όμως άλλος ένας τυπικός δίσκος του ύφους που έχουν οριοθετήσει και που θα ικανοποιήσει τους οπαδούς. Οι Saxon δημιούργησαν άλλον ένα δίσκο που είναι κατάθεση ψυχής και εμπλουτίζει θετικά την καριέρα τους. Ακουστέ τον και αφεθείτε στη μαγεία του, οτιδήποτε άλλο είναι περιττό...