Jim Grey: «Έφτασα σε σημείο που δεν ήξερα αν είχα τίποτα να πω πια»

 Είναι μια συζήτηση που για άλλους είναι αυτονόητη, και γι’ άλλους γίνεται πολύ νωρίς για να παράξει ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, εδώ στην ομάδα του Rocking.gr έχουμε δεχτεί ότι οι Caligula’s Horse είναι μία από τις πιο ταλαντούχες και ενδιαφέρουσες μπάντες στον σύγχρονο progressive metal χώρο, και το αποδεικνύουν ξανά και ξανά με ένα εντυπωσιακό σερί δίσκων. Μπορεί να μην συμφωνούμε στις λεπτομέρειες, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι το τελευταίο τους άλμπουμ, "Charcoal Grace", είναι μία ακόμη άξια δουλειά που πείθει κάθε ενδιαφερόμενο άτομο για το πού μπορεί να ψάξει για ποιοτική prog στο 2024. Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία τους που κάνει δυνατό ποδαρικό στο νέο έτος, βρήκαμε την ευκαιρία να πάρουμε συνέντευξη σε έναν από τους πιο χαρισματικούς τραγουδιστές της γενιάς του, τον Jim Grey, σε μία εις βάθος κουβέντα γύρω από την πανδημία, το "Rise Radiant" που κυκλοφόρησε στην αρχή του lockdown, και την δυναμική επιστροφή των Caligula’s Horse στο προσκήνιο με έναν δίσκο που αποτυπώνει την υπαρξιακή κρίση σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, καθώς βλέπεις το μέλλον να καταρρέι… Α, και για λίγο, μας συντροφεύει ένας αρθρόποδος φίλος από ψηλά!

Συνεπιμέλεια ερωτήσεων κι απόδοσης συνέντευξης: Χρήστος Καραδημήτρης & Μάνος Κορνηλάκης-Ορφανουδάκης

Καλημέρα, Χρήστο!

Γεια σου Jim! Τι κάνεις;

Καλά. Εσύ πώς είσαι;

Κι εγώ καλά είμαι, μια χαρά! Πρώτα απ' όλα, σ' ευχαριστώ που έκανες αυτήν την εξαίρεση και τα κατάφερες για Σάββατο. Το εκτιμώ πραγματικά...

Μην ανησυχείς!

Οι ζώνες ώρας και οι επαγγελματικές υποχρεώσεις μας δυσκολεύουν.

Φίλε, είναι χάλια. Είμαστε στη χειρότερη δυνατή τοποθεσία. Είναι η καλύτερη δυνατή χώρα, στη χειρότερη δυνατή τοποθεσία.

Κάτι θα ξέρεις καλύτερα. Έχω μια πολύ αδρή εικόνα της Αυστραλίας, κυρίως μέσω των συγκροτημάτων που λατρεύω από ‘κει πέρα. Και όλα είναι ωραία από τόσο μακριά. Βλέπω ότι υπάρχει μια καλή σκηνή, άρα πρέπει να είναι καλά εκεί. Δεν βγάζει κανένα νόημα, πραγματικά...

Καλά, νιώθω ότι παίζει να είναι το αντίθετο. Ίσως είναι τόσο χάλια εδώ κάτω που εμπνεόμαστε να δημιουργήσουμε μουσική επειδή είναι τόσο δύσκολα! (γέλια) Όχι, είναι υπέροχα. Την αγαπάμε. Είναι μια καλή χώρα. Μετακομίστε εδώ.

Λοιπόν, αυτό θα ήταν μεγάλη απόφαση να την πάρω. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

Ποτέ μην λες ποτέ...

Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους χαίρομαι ακόμα περισσότερο που μιλάω μαζί σου. Πρώτον, επειδή πραγματικά αγαπώ και θαυμάζω όλες τις δουλειές σου με τους Caligula's Horse - και τις άλλες μπάντες στις οποίες έχεις συμμετάσχει - οπότε είναι φυσικά χαρά μου – αλλά ακόμα περισσότερο επειδή πιστεύω ότι το νέο άλμπουμ που κυκλοφορεί είναι φανταστικό. Έτσι, μου δίνει παραπάνω όρεξη που έχω την ευκαιρία να μιλήσουμε και να μάθω περισσότερα πράγματα γι' αυτό.

Άψογα! Σ’ ευχαριστώ!

Το περιεχόμενο του άλμπουμ είναι ένα είδος κάθαρσης. Είναι σαν μια αποβολή όλων των κακών συναισθημάτων και των κακών εμπειριών από την πανδημία και όλα όσα περάσαμε

Επιστρέφετε με το νέο σας άλμπουμ με τους Caligula's Horse, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό "Rise Radiant". Σκεπτόμενοι ότι το "Rise Radiant" κυκλοφόρησε στην αρχή της πανδημίας και δεν είχατε την ευκαιρία να το προωθήσετε πλήρως και σωστά, είναι σαν να επιστρέφετε στην κανονικότητα με αυτό το άλμπουμ. Το αισθάνεστε έτσι;

Παραδόξως, και ναι και όχι. Επειδή είναι υπέροχο να επιστρέφουμε και να αποδεικνύουμε ξανά στους εαυτούς μας ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν μία καμπή για το αν μπορούσαμε ή όχι να το κάνουμε πια. Οπότε αυτό μοιάζει με επιστροφή στην κανονικότητα.

Αλλά το περιεχόμενο του άλμπουμ σίγουρα δεν είναι! Επειδή είναι μια τέτοια συναισθηματική μετακίνηση από αυτό που κάναμε στα τελευταία άλμπουμ. Και επειδή είναι ένα είδος κάθαρσης. Είναι σαν μια αποβολή όλων των κακών συναισθημάτων και των κακών εμπειριών από την πανδημία και όλα όσα περάσαμε. Μοιάζει με εκτροπή, και δεν έχω ιδέα πού θα πάμε μετά. Αλλά προσωπικά, μπορώ απλά να πω ότι αυτή τη στιγμή, αφού τα βγάλαμε όλα αυτά και αφού μοιραστήκαμε αυτό το άλμπουμ, εμπνέομαι να γράψω και πάλι πιο θετικά πράγματα.

Οπότε, ναι, και ναι και όχι. Είναι υπέροχο να επιστρέφουμε...

Είχαμε ένα άλμπουμ για το οποίο ήμασταν πραγματικά περήφανοι, κι ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε περιοδεία σε όλο τον κόσμο, και τότε όλα σταμάτησαν και κατέρρευσαν

Ναι, είναι! Ξέρεις, είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Dale τότε που κυκλοφόρησε το "Rise Radiant" και μου είπε κάτι πολύ ωραίο, ότι ήταν τιμή του να έχει την ευκαιρία να κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ σε τόσο δύσκολους καιρούς και να βοηθήσει τους ανθρώπους να αντέξουν τη συνθήκη. Και είμαι η ζωντανή απόδειξη, επειδή το "Rise Radiant" προσωπικά με βοήθησε πολύ τότε. Αλλά, πέρα από αυτό, πιστεύετε ότι ήταν τελικά σοφό να το κυκλοφορήσετε εκείνη την περίοδο; Γιατί έχω την αίσθηση ότι είναι το αριστούργημά σας και θα μπορούσε να τύχει καλύτερης υποδοχής, αν δεν υπήρχε εκείνη η συνθήκη.

Πρώτα απ' όλα, χαίρομαι πραγματικά που το άλμπουμ όντως σε βοήθησε με κάποιο τρόπο. Δεύτερον, μιλούσα γι' αυτό με κάποιον άλλον, πρόσφατα, και κατέληξα εκεί, γιατί μάλλον έχεις δίκιο... Εννοώ ότι ως συγκρότημα φτάναμε σε ψηλό σημείο, τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά, είχαμε αυτό το άλμπουμ για το οποίο ήμασταν πραγματικά περήφανοι, κι ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε περιοδεία σε όλο τον κόσμο με αυτό, και τότε όλα σταμάτησαν και κατέρρευσαν με την πανδημία. Σίγουρα θα είχε κάνει μεγαλύτερη επιτυχία, αλλά δεν ξέρω αν θα είχε μεγαλύτερη ατομική επίδραση στους ανθρώπους. Οπότε, ίσως σε παγκόσμια κλίμακα να ήταν μεγαλύτερο, αλλά για το κάθε άτομο ξεχωριστά νομίζω ότι ήταν πιο σημαντικό, λόγω της χρονικής στιγμής.

Το "Rise Radiant" ήταν ένα πολύ επιτυχημένο άλμπουμ μόνο και μόνο για το γεγονός ότι παρείχε στους ανθρώπους θετικότητα και βοήθεια κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου σε προσωπικό επίπεδο

Πόσες και πόσες φορές είχα ανθρώπους να μου λένε ό,τι ακριβώς είπες τώρα, πως κατά τη διάρκεια της πανδημίας πέρασαν πολύ δύσκολες στιγμές και με το "Rise Radiant" ανακάλυψαν τη μουσική μας. Και πραγματικά τους βοήθησε να τα ξεπεράσουν όλα. Οπότε ναι, νομίζω ότι ήταν ένα πολύ επιτυχημένο άλμπουμ μόνο και μόνο γι' αυτό, για το γεγονός ότι παρείχε στους ανθρώπους θετικότητα και βοήθεια κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου σε προσωπικό επίπεδο. Επειδή κατά λάθος κυκλοφορήσαμε ένα άλμπουμ που αφορούσε τη θετικότητα, την ενδυνάμωση του εαυτού, την υπέρβαση, και άλλα τέτοια σε μια εποχή που ο κόσμος είχε ανάγκη να τα ακούσει. Οπότε ναι, θα είχε καλύτερη υποδοχή, αλλά ίσως να μην κρατούσε τόσους πολλούς ανθρώπους ζωντανούς, νομίζω.

Ξέρεις, συζητώντας για αυτό το άλμπουμ μου ήρθε έντονα στη μνήμη ότι εκείνη την εποχή έπρεπε να στείλουμε ένα γραπτό μήνυμα και να βάλουμε έναν αριθμό για τον λόγο που βγαίνουμε έξω από το σπίτι μας. Δεν ξέρω αν το είχατε αυτό και στην Αυστραλία...

Εμ, είχαμε αρκετά παρόμοια πράγματα. Έπρεπε να δηλώνουμε όπου κι αν ήμασταν και πότε πηγαίναμε...

Οπότε, λοιπόν, θυμάμαι να το κάνω αυτό, να στέλνω τον αριθμό ότι πήγαινα για άσκηση, να φοράω τα ακουστικά μου και να ακούω τα δύο τελευταία κομμάτια του άλμπουμ, το "Autumn" και το "The Ascend". Με βοήθησαν πραγματικά να αντέξω την όλη κατάσταση, σε μεγάλο βαθμό. Οπότε, νιώθω ότι πρέπει πάντα να δηλώνω το σεβασμό μου γι' αυτό και να τονίζω τη σημασία του.

Αυτό είναι υπέροχο, φίλε.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στο μεσοδιάστημα; Μια σημαντική αλλαγή είναι ότι ο Adrian έφυγε από το συγκρότημα. Τι σας παρακίνησε πραγματικά να συνεχίσετε ως τετραμελές συγκρότημα; Επηρέασε αυτό το γεγονός καθόλου τη σύνθεση των τραγουδιών σας; Γιατί είναι κυρίως ο Sam και εσύ που γράφετε τη μουσική, σωστά;

Έτσι γίνεται συνήθως. Στο "Charcoal Grace" γράψαμε όντως το μεγαλύτερο μέρος του, αλλά ταυτόχρονα δεν είχαμε ποτέ τόση συνεργασία με τα άλλα μέλη της μπάντας, όσο στο "Charcoal Grace". Για πρώτη φορά – νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι το "The World Breathes With Me", με μία πρόχειρη σκέψη... θα πρέπει να το ψάξω – νομίζω ότι υπάρχει τουλάχιστον ένα τραγούδι σε αυτό το άλμπουμ που αναφερόμαστε όλοι ως συνθέτες. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ στο παρελθόν. Ο Dale είχε μερικές καταπληκτικές συνεισφορές, ο Josh είχε μερικές καταπληκτικές συνεισφορές. Ήταν μια πραγματικά συνεργατική προσπάθεια, η οποία ήταν αληθινά συναρπαστική και ελπίζω ότι θα συνεχιστεί, γιατί σίγουρα έφερε αρκετά διαφορετικό γούστο και χρώμα, τόσο στο συναίσθημα του άλμπουμ, όσο και ηχητικά...

(κοιτάζει πάνω) Ω, υπάρχει μια αράχνη στην οροφή μου. Όλα καλά, απλά φροντίζει μερικά πράγματα. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Τι στο διάολο έλεγα πριν μου αποσπάσει την προσοχή η αράχνη;

Συνειδητοποιήσαμε μετά την αποχώρηση του Adrian, είναι ότι οι τέσσερις μας είμαστε πιο δεμένοι και πιο ευθυγραμμισμένοι μεταξύ μας από ποτέ, τόσο προσωπικά όσο και μουσικά

Μιλούσες για το πνεύμα συνεργασίας που είχατε σε αυτό το άλμπουμ...

Ω, ναι, ναι! Αυτό που συνειδητοποιήσαμε μετά την αποχώρηση του Adrian από το συγκρότημα, είναι ότι οι τέσσερις μας είμαστε πιο δεμένοι και πιο ευθυγραμμισμένοι μεταξύ μας από ποτέ, τόσο προσωπικά όσο και μουσικά. Και δεν θέλαμε να χαλάσουμε αυτή την ισορροπία. Δεν θέλαμε να πούμε «έι, ας παρουσιάσουμε ένα νέο άτομο. Ας συνεχίσουμε ακάθεκτοι». Απλά είπαμε «ας το δοκιμάσουμε ως τετράδα». Και δουλεύει τέλεια όσον αφορά στις συναυλίες. Και επίσης σημαίνει ότι η δυναμική όταν βρισκόμαστε σε περιοδεία κλπ, είναι απολύτως υποστηρικτική. Δηλαδή, βγήκαμε σε μία πολύ απαιτητική περιοδεία φέτος, και η δυναμική ήταν υπέροχη. Άρα ήταν αυτό που μας κράτησε στη θέση μας. Κι είναι υπέροχο να έχουμε όλες αυτές τις φωνές μουσικά και να έχουμε στην παρέα μας αυτά τα παιδιά. Οπότε ναι, σίγουρα η σωστή απόφαση όσον αφορά αυτό.

Αλλά, όσον αφορά άλλα πράγματα που είναι διαφορετικά... Είμαστε όλοι πολύ μεγαλύτεροι τώρα... (γέλια). Είμαστε όλοι λίγο πιο ξινοί... Και πάλι, μερικά από τα θέματα του "Charcoal Grace" βασίζονται πολύ στην πίστη που χάσαμε στην ανθρωπότητα. Και την απώλεια του εαυτού μας, και την απώλεια της δημιουργικής μας φωνής· τέτοια πράγματα αντανακλώνται στο άλμπουμ σε μεγάλο βαθμό. Και χαίρομαι που μπορώ να πω ότι κάποια από αυτά τα συναισθήματα ξεκίνησαν να υποχωρούν αργότερα, προφανώς, αλλά ναι, αυτή ήταν μια θεμελιώδης αλλαγή, και ανησυχούσα για λίγο ότι ίσως να μην ήμουν σε θέση να επιστρέψω σε ένα σημειό που θα μπορούσα να είμαι θετικός. Επειδή αυτός ο άνθρωπος είχε πεθάνει πια. Οπότε, πολλές αλλαγές. Και είμαι σίγουρος ότι αυτό είναι παγκόσμιο, είναι για όλους. Όλοι πέρασαν από κάποια θεμελιώδη αλλαγή.

Είναι αλήθεια. Τι συμβαίνει με τις ζωντανές εμφανίσεις; Θα έχετε άλλον κιθαρίστα, ίσως και πληκτρά; Γιατί τα πλήκτρα αρχίζουν να παίζουν όλο και πιο καθοριστικό ρόλο σε κάποια κομμάτια των τραγουδιών σας. Πώς σκοπεύετε να το αντιμετωπίσετε;

Θα έλεγα ότι δεν το κάνουν. Νομίζω ότι υπάρχουν επιρροές και επιλογές οργάνων σε όλο το άλμπουμ που είναι κάπως ορχηστρικά. Δηλαδή, είχαμε ένα σωρό έγχορδα και μερικά ξύλινα πνευστά και φλάουτο στο νέο άλμπουμ, και όλα αυτά – εκτός ίσως από ένα ή δύο τονισμένα μέρη φλάουτου – έχουν στην πραγματικότητα μόνο υποστηρικτικό ρόλο. Και το ίδιο ισχύει και για τα synth και τα πλήκτρα και άλλα τέτοια πράγματα, που είχαμε και στο παρελθόν. Όταν ξεχωρίζουν, όπως για παράδειγμα στην αρχή του "Salt" από το "Rise Radiant", και το παίζουμε ζωντανά, ο Sam παίζει την εναρκτήρια γραμμή του πιάνου. Έτσι, δεν υπάρχει λόγος για πληκτρά στη μπάντα. Και στην τετραμελή σύνθεση λειτουργεί μια χαρά. Δεν βασιζόμαστε εξ ολοκλήρου σε πράγματα όπως τα backing tracks και τα samples, υπάρχουν ζωντανά για να αντικαταστήσουν τον ήχο της ορχήστρας ή οτιδήποτε άλλου που θα έλειπε, επειδή φυσικά έχουμε μόνο οκτώ χέρια μεταξύ μας, αλλά λειτουργεί πολύ καλά στο τέλος.

Και ο άλλος παράγοντας είναι – και αυτό είναι κάτι που συνειδητοποιήσαμε εκ των υστέρων, όταν αρχίσαμε να κλείνουμε ξανά περιοδείες διεθνώς – ότι λες «ω ναι, δεν χρειάζεται να πληρώσουμε για άλλη μια γαμημένη πτήση από την Αυστραλία...» (γέλια) «Αυτό είναι ωραίο. Αυτό είναι μια τεράστια ανακούφιση. Σας ευχαριστώ για τη μία λιγότερη βίζα! Μια πτήση λιγότερη! Γιαμ, γιαμ, γιαμ». Το λατρεύω αυτό...

Στο "Charcoal Grace" είναι σαν να λείπουν κομμάτια της ανθρωπότητας, σαν να χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας λόγω του εγωισμού μας, του φαρισαϊσμού μας, και των εμμονών μας

Καταλαβαίνω. Πηγαίνοντας, λοιπόν, στο "Charcoal Grace", ας ξεκινήσουμε από το εξώφυλλο του άλμπουμ. Κάθε εξώφυλλο άλμπουμ που είχατε, διαφέρει σημαντικά από τα υπόλοιπα. Δεν είστε σαν άλλες μπάντες που στοχεύουν σε μια υφολογική συνέπεια, και τώρα το "Charcoal Grace" είναι για άλλη μια φορά πολύ διαφορετικό, ίσως το πιο σκοτεινό και διεστραμμένο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) εξώφυλλο δίσκου που είχατε ποτέ. Μπορείς να μας πεις για το πώς το σκεφτήκατε;

Λοιπόν, όπως σε κάθε άλμπουμ μας, θέλαμε να συνεργαστούμε με έναν αυθεντικό καλλιτέχνη και να μην του πούμε ακριβώς τι να κάνει. Έτσι, θα βρίσκαμε κάποιον που πραγματικά σεβόμαστε ή θαυμάζουμε τη δουλειά του, και θα ερχόμασταν σ' αυτόν με το συμπυκνωμένο concept του άλμπουμ, το περιεχόμενο και τους στίχους. Και μερικές φορές και ντέμο, όπου αυτά είναι διαθέσιμα. Και θα λέγαμε «Αυτό είναι το υλικό από εσένα που μας αρέσει. Αγαπάμε τη δουλειά σου» και μετά τον αφήναμε να έρθει σε εμάς με ένα προσχέδιο και να πει ορίστε. Αυτή τη φορά δουλεύουμε με έναν καλλιτέχνη ονόματι Chris Pannetier, και είναι απόλυτα εξωφρενικά ταλαντούχος και πολύπλευρος.

Θέλαμε επίσης να είναι ένας πίνακας ζωγραφικής σε καμβά. Θέλαμε να φαίνεται ότι υπάρχει πραγματικά και είναι ζωγραφισμένο στο χέρι. Να μην είναι καθόλου ένα ψηφιακό έργο τέχνης. Το να το βλέπουμε να ζωντανεύει σταδιακά καθώς το ολοκλήρωνε, ήταν συναρπαστικό. Και πάλι, είναι πάντα απίστευτο να μπορείς να παίρνεις θέματα και ιδέες που κατέβαζα εγώ εδώ, και να τα βλέπεις να ξετυλίγονται με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ο ίδιος.

Έτσι πήγαμε στον Chris κάποια μέρη από τη θεματική... Είχε μια σειρά από έργα στο παρελθόν που πραγματικά μου έκαναν εντύπωση, από τη σκοπιά μου έμοιαζαν με την ανθρωπότητα, αλλά με κομμάτια να λείπουν. Ξέρεις, η αίσθηση ότι υπάρχει μια τρύπα σε κάτι και δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς δεν πάει καλά με αυτό, κάτι τέτοιο. Είναι ένα πραγματικά συναρπαστικό, ελαφρώς τρομακτικό καλλιτεχνικό στυλ. Όταν του ανέφερα αυτό το θέμα, το ακολούθησε, γιατί φυσικά ταιριάζει πολύ με αυτό που λέγαμε στο "Charcoal Grace", όπου είναι σαν να λείπουν κομμάτια της ανθρωπότητας, σαν να χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας λόγω του εγωισμού μας, του φαρισαϊσμού μας, και των εμμονών μας. Κι ύστερα, χάνουμε κομμάτια ο ένας του άλλου στη σύγκρουση που έχουμε μεταξύ μας, ενώ θα έπρεπε να είμαστε όλοι ενωμένοι και να έχουμε εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία για να είμαστε για αυτή τη μία φορά μία απόλυτα ενωμένη δύναμη, καταλαβαίνεις; Οπότε ναι, νομίζω ότι το αποτύπωσε πολύ όμορφα στο εξώφυλλο του άλμπουμ. Και για ακόμη μία φορά, είναι άλλη μία εικόνα που ποτέ δεν θα σκεφτόμουν ο ίδιος.

Είμαστε σε έναν τον λάκκο της κολάσεως που μας ελκύει. Κι αντί να προχωρήσουμε και να εστιάσουμε στη δική μας μικρή θετικότητα, βλέπουμε τον κόσμο να διαλύεται γύρω μας με έναν ηδονοβλεπτικό τρόπο

Ωραία. Τώρα νομίζω ότι η επόμενη ερώτηση που υποθέτω ότι σας κάνουν πολύ συχνά είναι σχετικά με τον τίτλο του άλμπουμ. Ποια είναι η ιδέα πίσω από το "Charcoal Grace";

Το "Charcoal Grace" ήταν ένας πρώιμος τίτλος εργασίας. Ήταν απλά μια φράση που μου ήρθε όταν σκεφτόμουν θέματα για τα οποία έγραφα πολύ. Δεν κάθομαι συστηματικά να γράψω ποίηση, ας πούμε, ή στίχους πριν γράψω ένα τραγούδι, αλλά μερικές φορές μικρά, μικροσκοπικά κομμάτια μου έρχονται όταν είμαι έτοιμος να κοιμηθώ και με κρατούν ξύπνιο και πρέπει να πάω να τα γράψω. Μερικά από αυτά τα θέματα τα δούλευα και έλεγα «καλά, για τι πράγμα γράφω εδώ;», και κυρίως ήταν πράγματα σχετικά με τη σιωπή και την απώλεια. Σκεπτόμενος αυτό τώρα...

(ξανακοιτάζει ψηλά) ...υπάρχει ένα έντομο... δηλαδή, η αράχνη δεν κάνει τη δουλειά της τώρα. Φανταστικό! Έλα ρε φίλε! Είναι τεμπέλης... (γέλια)

Τέλος πάντων… Έτσι, η ιδέα ότι τα κύρια θέματα ήταν η σιωπή και η απώλεια, αυτά τα δύο είναι ελκυστικά κατά κάποιο τρόπο, με οδήγησαν εδώ... είμαστε σε αυτό τον λάκκο της κολάσεως και μας ελκύει κατά κάποιο τρόπο, αντί να προχωρήσουμε και να προσπαθήσουμε να εστιάσουμε τη δική μας μικρή θετικότητα, βλέπουμε τον κόσμο να διαλύεται γύρω μας με αυτόν τον ηδονοβλεπτικό τρόπο. Τέλος πάντων, το θέμα της σιωπής επανήλθε και προσπαθούσα να σκεφτώ έναν τρόπο να περιγράψω τη γοητεία, το φόβο και το σκοτάδι της σιωπής, την ίδια στιγμή και την ομορφιά της, και αυτό στο οποίο κατέληξα ήταν το "Charcoal Grace". Ήμουν πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου! (γέλια)

Το έστειλα στα παιδιά αρκετά νωρίς, τύπου «Δεν είναι κάτι, είναι απλά μια φράση, θα καταγραφεί για να χρησιμοποιηθεί αργότερα, αλλά θα ήθελα πολύ να το προτείνω ως τίτλο εργασίας». Βέβαια, ποτέ δεν αποφασίζουμε τίποτα τόσο νωρίς, γιατί από τη στιγμή που κλειδώσεις σε μια ιδέα, δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν. Καταλήγεις πολύ βαθιά σε μια λαγουδότρυπα και δεν μπορείς να βρεις τον δρόμο της επιστροφής αν κολλήσεις με έναν τίτλο ή μια ιδέα που έχεις σκεφτεί και έχεις εξιδανικεύσει από νωρίς. Αλλά το "Charcoal Grace" κόλλησε πραγματικά επειδή είναι απλά ένα όμορφο μικρό ζευγάρι λέξεων.

Ναι, είναι. Είναι διαφορετικό και έτσι ξεχωρίζει και σου κολλάει, παρόλο που πρέπει να το δεις στο πλαίσιό του και να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά σημαίνει...

Ναι, είναι υποβλητικό.

Θα φτάσουμε εκεί, καθώς έχω μερικές ερωτήσεις σχετικά με τους στίχους του άλμπουμ. Αλλά, ας ξεκινήσουμε με τα τραγούδια. Το να πούμε ότι το άλμπουμ ξεκινάει εντυπωσιακά θα ήταν υποτιμητικό, καθώς το "The World Breathes With Me" κάνει καταπληκτική αρχή, κι είναι ένα τόσο σπουδαίο κομμάτι. Αλλά υπάρχει πάντα η προφανής ερώτηση: είναι καλή ιδέα να ξεκινάει ένα άλμπουμ με ένα δεκάλεπτο κομμάτι σαν αυτό;

Όχι! (γέλια)

Εξαρτάται από το ποιος είσαι υποθέτω. Μέσα στο πλαίσιο, έχει νόημα, επειδή το "The World Breathes With Me" μοιάζει σχεδόν σαν ένα είδος οβερτούρας, όπου αποτυπώνει το στόχο του άλμπουμ ηχητικά, καθώς και στιχουργικά και συναισθηματικά. Είναι μια αεροφωτογραφία για τα θέματα που συζητάμε σε όλο το άλμπουμ. Είναι κυριολεκτικά ένα ταξίδι από την αρχή μέχρι το τέλος αυτού του τραγουδιού. Είναι ένα ταξίδι από την απογοήτευση και την πλήρη έλλειψη πίστης στην ανθρωπότητα και την απώλεια των πάντων, μέχρι να συνειδητοποιήσω τον εγωισμό που βιώνω, και πως στην πραγματικότητα είμαι εγώ που προβάλλω αυτό για το οποίο κρίνω τους άλλους ανθρώπους. Και στη συνέχεια πετυχαίνοντας μία επανασύνδεση με τους ανθρώπους μέσω της αναπνοής στο τέλος του τραγουδιού.

Έτσι, πρόκειται για όλο το ταξίδι της πανδημίας σε μακροσκοπικό επίπεδο. Μπαίνει όλη στο τραπέζι. Και πάλι, τελειώνει λαμπρά με τον εορτασμό της αναπόφευκτης ενότητάς μας και της δύναμης που έχουμε, και της σύνδεσης με τον κόσμο που έχουμε, και του γεγονότος ότι ο κόσμος είναι μέσα μας όσο και εμείς μέσα του. Έτσι, αυτό το μεγάλο ταξίδι, αυτά τα δέκα λεπτά, σε προετοιμάζουν πραγματικά για το πού θα πας σε όλο το άλμπουμ. Επειδή υπάρχουν μόνο δύο τραγούδια που, υποθέτω, ακούγονται ως singles. Εννοώ, μικρά, δυνατά τραγούδια. Έχεις το "Golem" κι έχεις και το "The Stormchaser". Και τα υπόλοιπα είναι αυτά τα παρατεταμένα ταξίδια που είναι όλα μέρος θεμάτων και ιστοριών κλπ.

Είναι πιο αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ από το να ξεκινήσεις, ας πούμε, με κάτι σαν το "Golem". Θα είχε πλάκα... Αλλά τότε θα ήταν σαν, «Έι, πάρε αυτό το δυνατό τραγούδι και μετά τούτο δω το γαμημένα σκοτεινό, συναισθηματικό prog ταξίδι για το υπόλοιπο άλμπουμ». Θα έλεγες «από πού στο διάολο ήρθε αυτό;»

Οπότε, συνήθως όχι. Αλλά σε αυτή την περίπτωση, πιστεύω ναι.

Αν κάποιος ξέρει τι αντιπροσωπεύουν οι Caligula's Horse ως μπάντα και τις καλλιτεχνικές σας δηλώσεις, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με το να είναι δέκα λεπτά ή και περισσότερο...

Συμφωνώ...

Προχωρώντας, το "Golem" υποθέτω ότι πρέπει να ήταν η προφανής επιλογή για το πρώτο single απλά και μόνο επειδή το riff είναι τόσο νόστιμο, φίλε...

Ναι! (γέλια)

Ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι σαν γρύλισμα, ας πούμε. Ήταν διασκεδαστικό να το μάθω, και πολύ δύσκολο. Ακόμα δεν είμαι πολύ καλός...

Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα τραγούδι που θα περίμενες από τους Caligula's Horse, αλλά κι από την άλλη, είναι διαφορετικό, έτσι δεν είναι; Τι το κάνει λοιπόν να ξεχωρίζει σε σχέση με τα προηγούμενα singles που έχετε βγάλει στο παρελθόν;

Νομίζω ότι είναι πολύ πιο επιθετικό. Έχει πολλή περισσότερη αγριάδα από άλλα πράγματα που έχουμε κάνει, ακόμα και σε τραγούδια όπως ας πούμε το "Turntail" ή ακόμα και το "Rust", όπου υπάρχει μια επιθετικότητα σε αυτά. Είναι πολύ πιο κυνικό ως επί το πλείστον, θεματικά και στιχουργικά. Αυτό αντικατοπτρίζεται στον τόνο της φωνητικής απόδοσης και στην επιλογή αυτού του πολύ σκόπιμα groovy κιθαριστικού riff. Αντανακλάται και σ’ αυτό επίσης. Εδώ είναι που η προσθήκη της μουσικής φωνής του Dale και του Josh σε αυτό το κομμάτι έκανε τη διαφορά. Επειδή, αν ακούσεις τους στίχους του "Golem", όπου υπάρχει αυτό το συνεχές μπαράζ στακάτης κιθάρας από τον Sam και εμένα που κάθομαι ακριβώς πάνω στο ρυθμό, και μετά έχεις τον Josh και τον Dale που κάθονται σε αυτό το πραγματικά groovy σημείο, ακριβώς πίσω από το ρυθμό, λίγο offbeat, ένα χτυπητό πράγμα που κάνουν. Και, πάλι, αυτό το groove κάτω από κάτι αρκετά στατικό οδηγεί σε αυτό το ταραγμένο συναίσθημα, μια υποβόσκουσα αίσθηση κυνισμού και πικρίας. Νομίζω ότι ηχητικά, πραγματικά αποτυπώνει την όλη φάση.

Οπότε, σίγουρα αντανακλά όλα όσα έλεγα προηγουμένως. Είναι πιο σκοτεινό και έχει μια πιο θυμωμένη προσέγγιση. Δεν έχω ξανακάνει ποτέ άγρια φωνητικά στο παρελθόν. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι σαν γρύλισμα, ας πούμε. Ήταν διασκεδαστικό να το μάθω, και πολύ δύσκολο. Ακόμα δεν είμαι πολύ καλός σε αυτό... (γέλια) Είναι λίγο διαφορετικό από πολλές απόψεις.

Εντάξει. Συνεχίζοντας, τα επόμενα τέσσερα τραγούδια είναι μέρη του ομώνυμου κομματιού, σωστά;

Ναι, πράγματι!

Είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι το να κάνουμε ένα τραγούδι που θα πιάνει όλη τη μία πλευρά του δίσκου θα ήταν πολύ διασκεδαστικό. Ξέρεις, να κάνουμε ένα τραγούδι διάρκειας είκοσι και παραπάνω λεπτών...

Σκεφτήκατε λοιπόν να κυκλοφορήσετε το κύριο έπος του άλμπουμ ως ένα μεγάλο κομμάτι, όπως συνήθιζαν να κάνουν τα κλασικά ροκ συγκροτήματα ή από την αρχή επρόκειτο να είναι σε τέσσερα διακριτά μέρη;

Καλή ερώτηση, παρεμπιπτόντως... Η απόφαση να γίνει σε τέσσερα μέρη πάρθηκε αργότερα, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σύνθεσης. Σ’ ένα από τα πρώτα brainstorms που κάναμε ως συγκρότημα, λέγαμε «Λοιπόν, τι θέλουμε να κάνουμε γι' αυτό το άλμπουμ;» ή «Ποια είναι η περιπέτεια που θέλουμε να ζήσουμε δημιουργικά;» Είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι το να κάνουμε ένα τραγούδι που θα πιάνει όλη τη μία πλευρά του δίσκου θα ήταν πολύ διασκεδαστικό. Ξέρεις, να κάνουμε ένα τραγούδι διάρκειας είκοσι και παραπάνω λεπτών... Θέλω να πω, έχουμε κάνει το "Graves" το οποίο ξεπερνάει τα δεκαπέντε λεπτά, αλλά ποτέ δεν έχουμε κάνει ολόκληρο το μεγάλο παλιό εικοσιτετράλεπτο σε μια πλευρά ενός δίσκου. Πάμε γαμώτο! Δεν το έχουμε ξανακάνει ποτέ, οπότε παίξαμε με την ιδέα να το κάνουμε...

Και τότε άρχισαν να συγκεντρώνονται θέματα και ιδέες για το "Charcoal Grace", το οποίο έγινε η "Charcoal Gray Suite". Και συνειδητοποιήσαμε ότι θα ήταν καλύτερο να αφηγηθούμε αυτή την ιστορία απομονωμένη σε αυτά τα τέσσερα μέρη, έτσι ώστε κάθε ένα από αυτά τα μέρη να έχει τη δική του ξεχωριστή μουσική και στιχουργική φωνή, ας πούμε. Βασικά, αν κάνεις αυτό το ταξίδι, είναι ένα μεγάλο, μακρύ τραγούδι, θα κυλήσει από το ένα μέρος στο άλλο. Αλλά σε αυτά τα κεφάλαια, τα οποία χωρίζονται στα τέσσερα μέρη, υπάρχει μια εντελώς διαφορετική μουσική προσέγγιση για το καθένα, καθώς αντικατοπτρίζει το ταξίδι και τους χαρακτήρες, τις στιγμές που βιώνουν οι χαρακτήρες κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Και μερικές φορές πραγματοποιούνται και άλματα μεταξύ των φωνών. Έτσι, είναι σαν «Αυτό προέρχεται από αυτόν τον χαρακτήρα, οπότε έχει αυτόν τον τόνο, αυτό λιγότερο.»

Έτσι, ξεκινήσαμε να γράφουμε ένα μεγάλο τραγούδι στο στυλ «ας δούμε πού θα καταλήξει αυτό το εγχείρημα», και μετά είπαμε «Όχι. Ξέρεις κάτι; Στην πραγματικότητα αυτό θα είναι πολύ πιο δυνατό ως σουίτα τεσσάρων κεφαλαίων.»

Δεν μπορείς απλά να ζεις στο βούρκο του κόσμου που ήξερες και να λες "Μακάρι να ήταν καλύτερα τα πράγματα.". Πρέπει να αποδεχτείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, να κάνεις το καλύτερο δυνατό και να προσπαθήσεις να προχωρήσεις

Ενδιαφέρον. Θυμάμαι να βλέπω μια συνέντευξη όπου εξηγούσες λεπτομερώς τα πολλά φωνητικά layering που έκανες για το "The Ascend". Χαίρομαι που αυτό γίνεται τόσο εμφανές και με το "Sails", καθώς έχει μερικές από τις αγαπημένες μου φωνητικές γραμμές σε ολόκληρο το άλμπουμ. Ποιο τραγούδι ήταν όμως το πιο απαιτητικό για να γράψεις φωνητικές γραμμές;

Το πιο δύσκολο να γράψεις φωνητικά; Ω, πραγματικά ενδιαφέρον! Θα πω ότι το πιο εύκολο ήταν το "The Stormchaser". Θα ξεκινήσω από εκεί. Αυτό ήταν με τον Dale και τον Sam, θα σου πω σ’ ένα λεπτό λεπτομερώς... αλλά ναι, αυτό ήταν σίγουρα το πιο εύκολο...

Φίλε, αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι μάλλον το τέταρτο μέρος του "Charcoal Grace", το "Give Me Hell", έχει κάποια πολύ σκοτεινά και πυκνά metal στοιχεία εκεί μέσα και προσπαθούσα να βρω μια θέση για τη φωνή μου σε αυτό. Γενικά, δεν τραγουδάω πολύ χαμηλά. Έχω την τάση να αιωρούμαι και να τραγουδάω αρκετά ψηλά ή να κινούμαι στο κέντρο μου. Κατέληξα να βρίσκω μια χαμηλότερη προσέγγιση πιο κοντά στην πραγματική μου φωνή ομιλίας σε αυτό το τραγούδι, επειδή το βρήκα πολύ δύσκολο να τοποθετήσω τον εαυτό μου εκεί μέσα. Κι είμαι πραγματικά χαρούμενος με το πώς βγήκε αυτό το κουπλέ, επειδή είναι πραγματικά πλούσιο και σκοτεινό ηχητικό υλικό. Αλλά αυτό ήταν μάλλον το πιο δύσκολο. Κάποια κομμάτια στο "Mute" επίσης, χωρίς αμφιβολία.

Το "Sails" είναι ενδιαφέρον. Νομίζω ότι είναι τοποθετημένο με τέτοιο τρόπο ώστε μετά τον εικοσιτετράλεπτο καταιγισμό που είναι η θλίψη του "Charcoal Grace", που τελειώνει πολύ άσχημα και σε ένα πολύ σκοτεινό μέρος, είναι καταπραϋντικό. Είναι ενδιαφέρον ότι στιχουργικά εξακολουθεί να είναι αρκετά σκοτεινό και θλιβερό, αλλά με έναν πιο δεκτικό και ελαφρώς ανεβαστικό τρόπο, υποθέτω. Στο ότι είμαστε κολλημένοι, αλλά δεν μπορείς να το παλέψεις. Δεν μπορείς απλά να ζεις στο βούρκο του κόσμου που ήξερες και να λες "Μακάρι να ήταν καλύτερα τα πράγματα. Μακάρι να ήταν έτσι". Πρέπει να αποδεχτείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι, να κάνεις το καλύτερο δυνατό και να προσπαθήσεις να προχωρήσεις. Και αυτό είναι το θέμα του. Και πάλι, είναι λυπηρό. Επειδή έπρεπε να το αποδεχτούμε όλο αυτό, κι ήταν εντελώς έξω από τον έλεγχό μας, αλλά αυτά τα πράγματα συνέβησαν. Είναι μία όμορφη μικρή στιγμή. Έχει επίσης στιχουργικά θέματα από το "Charcoal Grace" και μουσικά θέματα από το "The Stormchaser", οπότε κάνει τη μετάβαση μεταξύ του ενός και του άλλου.

Επίσης, πολύ ενδιαφέρον. Τώρα, ολόκληρο το "The Stormchaser" είναι καταπληκτικό, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχετε γράψει...

Ω, σ’ ευχαριστώ!

Ειδικά το τελευταίο μέρος έχει τόσο συναίσθημα, κι ωστόσο παραμένει πολύ αιθέριο, με την κιθάρα να παίζει αυτά τα ψηλά αρπίσματα. Είχατε την αίσθηση ότι χτυπήσατε φλέβα χρυσού μόλις ολοκληρώσατε τη σύνθεση;

Ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις... Γράφεις μουσική; Είσαι δημιουργικός τύπος;

Παίζω λίγη κιθάρα.

Εντάξει, εσύ γράφεις τίποτα; Γράφεις μουσική;

Εντάξει, ωραία. Θα το κάνω αυτό. Θα έχω τη δική μου "Earth Song" στιγμή και θα το ζήσω

Μπα... Έχω αφοσιωθεί στη μουσική δημοσιογραφία... (γέλια)

Ναι, ναι... Εντάξει... (γέλια). Λοιπόν, απλά δεν ήθελα να σου εξηγήσω αν το ήξερες ήδη... Ως τώρα, έχουμε εξασκηθεί κι έχουμε γίνει πολύ επιμελείς στο να γράφουμε τραγούδια, δηλαδή, είμαι σε θέση να καθίσω και να δουλέψω με όσα μου έδωσε ο Sam και να πω «αφιερώνω το χρόνο μου κάνοντας κάτι, γιατί ξέρω ότι θα βγει κάτι απ’ αυτό», ενώ παλιότερα, όταν ήμουν νεότερος, περίμενα την λατρευτή μου μούσα... και αν δεν χτυπούσε, τότε δεν έκανα τίποτα... Πολύ αντιεπαγγελματικό...

Αλλά όταν χτυπάει, όταν ακούς κάτι, το καταλαβαίνεις. Και για μένα ήταν η δομή του στίχου και του ρεφρέν που ο Dale και ο Sam είχαν δουλέψει μαζί για το "The Stormchacer". Έλειπα μάλιστα σε διακοπές για την επέτειο του γάμου μου και κατέληξα να μείνω ξύπνιος όλη τη νύχτα επειδή απλά το άκουσα. Το άκουγα στο κρεβάτι με τα ακουστικά μου και έλεγα ω που να πάρει... Μου ήρθε όλη η δομή του στίχου και του ρεφρέν. Και έπρεπε απλά να το γράψω. Έγραψα όλους τους στίχους εκείνο το βράδυ. Έγραψα όλη τη δομή του εκείνο το βράδυ για τις μελωδίες και τους στίχους. Έτσι, όταν χτυπάει, χτυπάει δυνατά, και ήμουν τόσο χαρούμενος που έγινε έτσι.

Όταν φτάσαμε ακριβώς στο outro, σε αυτό το τεράστιο εντυπωσιακό σημείο που ανέφερες πριν, ήμουν τόσο ευχαριστημένος και τόσο περήφανος που μπόρεσα να κάνω κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ πριν. Είμαι μεγάλος φαν του Michael Jackson και ένα από τα κρυμμένα διαμάντια του είναι το "Earth Song". Κάποιοι άνθρωποι ξενερώνουν μαζί του, επειδή είναι λίγο cheesy στην αρχή και το θέμα είναι λίγο "ας σώσουμε τον κόσμο" για άλλη μία φορά. Αλλά το τέλος είναι τόσο θυμωμένο και τόσο μεγάλο. Είναι μια από τις πιο τεράστιες φωνητικές του ερμηνείες. Σπάνια τελειώνει αυτό το τραγούδι χωρίς να δακρύζω. Το είχα στο μυαλό μου καθώς έγραφα. Ήμουν σε φάση, «Εντάξει, ωραία. Θα το κάνω αυτό. Θα έχω τη δική μου "Earth Song" στιγμή και θα το ζήσω, και θα το κάνω όσο πιο μεγάλο γίνεται κι όσο πιο συναισθηματικό γίνεται μέχρι το outro». Έτσι, ναι, όταν τελειώσαμε αυτό, έμεινα με κομμένη την ανάσα στο στούντιο λέγοντας "Ω να σου!"... (γέλια)

Η κιθαριστική δουλειά στο άλμπουμ είναι για άλλη μια φορά σεμιναριακή, αλλά ειδικά στο "Mute", ακούγεται σαν να ξεσαλώσατε εντελώς. Υπάρχει μια ποικιλία από τρικς, κάποια πολύ βαριά, κάποια πολύ ήπια. Πόσο δύσκολο ήταν να γράψετε ένα τραγούδι σαν αυτό; Είναι και η δεύτερη μεγαλύτερη σύνθεση σας μετά το "Graves"... Αν δεν θεωρήσουμε το "Charcoal Grace" ως ένα κομμάτι, προφανώς... Επίσης, τι γίνεται με το φλάουτο; Είναι ένα κλείσιμο του ματιού στις progressive rock ρίζες σας;

(γέλια) Είναι απλά ένα ωραίο όργανο. Είναι απλά ωραίο... Και η Sophie (Christensen) είναι ταλεντάρα. Βοήθησε με όλα τα όργανα, όλες τις ενορχηστρώσεις για την ορχήστρα κλπ. Είναι καταπληκτική! Παίζει μάλιστα και σε μια μπάντα που λέγεται Valhalore, οι οποίοι είναι καλοί μας φίλοι. Είναι κάτι σαν folk/power μπάντα, κάτι που δεν γίνεται πολύ συχνά στην Αυστραλία. Και όταν γίνεται, δεν γίνεται τόσο καλά, όσο το κάνουν αυτοί. Ήταν υπέροχο που την είχαμε μαζί μας.

Το "Mute" είναι πολύ σημαντικό για μένα. Ιδιαίτερα, επειδή κλείνει το άλμπουμ και θέλαμε να το κλείσουμε με κάτι που να έχει αφήσει ισχυρή εντύπωση, αλλά και να δώσει σε κάποιον λίγη ελπίδα. Και πάλι, μετά από ένα τόσο σκοτεινό άλμπουμ, ήταν ωραίο να μπορούμε να κλείσουμε με έναν τόνο αποδοχής, σαν ένα τόνο του στυλ «Έι, είμαστε ΟΚ. Έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε για να σώσουμε αυτό που έχουμε, αλλά ας γιορτάσουμε αυτό που έχουμε.» Οπότε, ναι, ήταν πραγματικά δύσκολο να γράψω πολλά φωνητικά λόγω του πόσο έντονο είναι το τραγούδι ορχηστρικά, αλλά και λόγω του πόσο προσκολλημένος ήμουν στο μήνυμα του τραγουδιού και στο ταξίδι και στην ιστορία του τραγουδιού. Νιώθω ότι αυτό ήταν που το καθοδήγησε. Έτσι, όταν πηγαίνεις από αυτούς τους πολύ ήπιους, πένθιμους στίχους σε ένα πραγματικά μελαγχολικό ρεφρέν και μετά ξαφνικά αναγνωρίζεις ότι όλα διαλύθηκαν και τότε είναι που το τραγούδι απλά τρώει τις σάρκες του, απλά καταρρέει... το ταξίδι του είναι πραγματικά συναρπαστικό. Ελπίζω να το βάλουμε τελικά στο setlist. Δεν ξέρω αν θα το κάνουμε, αλλά αν το κάνουμε, ανυπομονώ να το παίξω ζωντανά. Θα είναι μια τρελή πρόκληση και λίγο τρομακτικό, αλλά την ίδια στιγμή αν μπορέσουμε να το παίξουμε ζωντανά, ανυπομονώ να δώσουμε ζωή σε αυτό το πράγμα.

Στο αποκορύφωμα της πανδημίας συνειδητοποίησα ότι ακόμα κι αν μπορούσα να ανέβω στη σκηνή και να παίξω εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα καν αν συναισθηματικά ή δημιουργικά είχα κάτι να πω πια

Θα ήταν καταπληκτικό, σίγουρα. Τώρα, μην το πάρεις προσωπικά, αλλά η φωνή σου είναι ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του ήχου σας, αλλά δεν νομίζω ότι την έχουμε ακούσει ποτέ τόσο έντονα όσο στην εισαγωγή του "Mute" – πλην του "Inertia...", καθώς αυτό ήταν περισσότερο ένας θεατρικός μονόλογος. Αυτό το τμήμα acapella με έπιασε απροετοίμαστο, αλλά ήταν πολύ ενδυναμωτικό άκουσμα! Πώς αναπτύχθηκε η ιδέα γύρω από αυτό το κομμάτι;

Ήταν μια από τις σπάνιες φορές που έγραψα κάτι μουσικά μόνος μου και απλά είπα «έχω αυτή την ιδέα, ας δούμε αν μπορούμε να το βάλουμε κάπου». Επειδή τις περισσότερες φορές είμαι ένα πλάσμα που δουλεύει με ό,τι του φέρουν (stimulus-response). Ο Sam και εγώ θα αρχίσουμε να δουλεύουμε, θα έχει έναν καμβά στον οποίο θα βάλει την ιδέα του και μετά θα δουλέψουμε μαζί πάνω σε αυτό. Το ίδιο συνέβη και με το τραγούδι "Vigil" από το "Charcoal Grace". Σε αυτό καθόμουν στο σπίτι με μια κιθάρα και έγραφα κάποια πράγματα, και στη συνέχεια ο Sam και εγώ τα πήραμε και τα εξελίξαμε στη συνέχεια. Συμβαίνει πολύ σπάνια...

Αλλά αυτό πάλι ήταν πολύ σημαντικό, γιατί προσπαθούσα να αποτυπώσω πώς ένιωθα, στο αποκορύφωμα της πανδημίας, συνειδητοποιώντας ότι ακόμα κι αν μπορούσα να ανέβω στη σκηνή και να παίξω αυτή τη στιγμή, δεν ήξερα καν αν συναισθηματικά ή δημιουργικά είχα κάτι να πω πια. Και για κάποιον που έχει περάσει τόσα πολλά σε αυτή τη δουλειά... Έχω περάσει είκοσι χρόνια κάνοντας τη. Όταν άρχισα να παίζω σε παμπ και τα λοιπά, δεν μου επιτρεπόταν να είμαι εκεί, ήμουν πολύ νέος. Ήμουν ανήλικος, οπότε με έβαζαν κρυφά από πίσω και έβγαζα το σόου. Έτσι, το κάνω αυτό από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Και η ίδια η ιδέα του «Μπα, είμαι τελειωμένος. Δεν μου έχει μείνει τίποτα δημιουργικό να πω» είναι μια πολύ σκοτεινή εμπειρία. Και αυτό ήταν επίσης συνδεδεμένο, σε μια εποχή που πραγματικά έχασα σωματικά τη φωνή μου. Είχα πολλά προβλήματα και το δουλεύω σταδιακά και έκανα μια επέμβαση στη φωνή μου, ιατρικά με νάρκωσαν και έκαναν κάποια πράγματα για να προσπαθήσω να ξανασταθώ στα πόδια μου. Έτσι, όλα αυτά αντικατοπτρίζονται σε αυτή την ενδιαφέρουσα αλληλουχία του "Mute".

Και σκέφτηκα ότι ήταν σημαντικό που ήταν acapella, γιατί είναι φωνή βοόντος εν τη ερήμω, λέγοντας «Έκανα αυτά τα πράγματα... Ύψωσα βουνά και τώρα δεν έχω φωνή. Έφτασα στην κορυφή του βουνού, αλλά δεν έχω φωνή να μιλήσω και δεν έχω τίποτα άλλο να πω». Και, φυσικά, γι' αυτό το λόγο θέλαμε να μετατρέψουμε αυτό το θέμα στο τέλος του τραγουδιού σε κάτι θετικό και να πούμε ότι έχουμε τα πάντα να σώσουμε, αντί να μην έχουμε τίποτα να πούμε.

Μιλάω συνέχεια για την απώλεια της πίστης στην ανθρωπότητα και το "The Stormchaser" εκθέτει το γιατί. Εξαιτίας κάποιων ανθρώπων... Ξέρεις για ποιους μιλάω... Τους γαμημένους αντιεμβολιαστές...

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, κυκλοφορήσατε το προηγούμενο άλμπουμ σας κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και τώρα οι στίχοι του "Charcoal Grace" ασχολούνται πολύ με αυτή την περίοδο. Αλλά, ποιες πτυχές της δικής σας εμπειρίας ή της συλλογικής εμπειρίας θέλατε να αναδείξετε με τους στίχους; Και ποια άλλα θέματα αντιμετωπίζετε επίσης;

Νομίζω ότι το "The Stormchaser" είναι το πιο συγκεκριμένο. Όλα τα άλλα... όπως το "Mute", είναι μια πολύ μεγάλη εικόνα, με κάποια πολύ στενά προσωπικά θέματα. Όπως έλεγα, με βάση τη δική μας ατομική εμπειρία, το "The World Breathes With Me" είναι μια πολύ μεγάλη εικόνα. Το "Golem" είναι λίγο πιο προσωπικό, αλλά το "The Stormchaser" είναι αυτό που είναι ένα πολύ θυμωμένο τραγούδι. Και είναι πολύ αιχμηρό.

Μιλάω συνέχεια για την απώλεια της πίστης στην ανθρωπότητα και το "The Stormchaser" εκθέτει το γιατί. Εξαιτίας κάποιων ανθρώπων που... Ξέρεις για ποιους μιλάω... Τους γαμημένους αντιεμβολιαστές, τους άνθρωπούς που συσσωρεύουν χαρτί υγείας, που τρελαίνονται και αντιστέκονται και πολεμούν στους δρόμους και τέτοια πράγματα. Και τους βλέπεις ακόμα και τώρα, να καρπώνονται τα οφέλη των αγώνων που όλοι μας κάναμε. Όλοι κάναμε το σωστό, συμμετείχαμε στα λοκντάουν, εμβολιαστήκαμε, παίξαμε σημαντικό ρόλο στη μείωση του αριθμού των κρουσμάτων και στο να επανέλθουμε σε μια θέση όπου λέγαμε ότι «μπορούμε να τα ξανακαταφέρουμε». Έχουμε την πολυτέλεια και το προνόμιο να μπορούμε να βγούμε στο δρόμο, να περάσουμε χρόνο και να μιλήσουμε μεταξύ μας, να πάμε να παίξουμε rock συναυλίες μπροστά σε εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες ανθρώπους, και να βιώσουμε όλα αυτά που χάσαμε... Ξέρεις, αυτό χτίστηκε στις πλάτες μας! Στη σκληρή δουλειά που κάναμε. Και σ’ ό,τι οι επιστήμονες κι όλοι οι άλλοι έκαναν για να συμβεί αυτό.

Και μετά βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να διαμαρτύρονται ακόμα, και είναι αυτοί που δεν εμβολιάστηκαν και δεν έκαναν το σωστό και αποκομίζουν το όφελος. Τους επιτρέπεται να είναι έξω εξαιτίας αυτού που κάναμε. Και είναι περήφανοι για τον εαυτό τους. Αυτή η υποκρισία με σκοτώνει! Είναι τόσο εξοργιστικό να τη βλέπεις... ειδικά όταν πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι είτε hippies, είτε άνθρωποι της θρησκείας και κάτι τέτοια, που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για την ειρήνη και την αγάπη και την αλληλοϋποστήριξη. Απλά με σκοτώνει, ρε φίλε. Έτσι, το "The Stormchaser" ήταν άμεσο αποτέλεσμα του πόσο θυμωμένος ήμουν - κι ακόμα είμαι – με το συγκεκριμένο θέμα.

Ο κόσμος είχε υψηλότερες προσδοκίες από τους καλλιτέχνες σε σχέση με άλλους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της πανδημίας

Είμαι μαζί σου. Είμαι μαζί σου σε αυτό το θέμα.

Ναι, διάολε, ναι. Πιθανότατα θα τσαντίσει μερικούς ανθρώπους. Δεν δίνω δεκάρα... Ευτυχώς για μένα.

Δεν θα έπρεπε...

Το "Golem" είναι ένα άλλο που είναι αρκετά αιχμηρό. Αφορούσε περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος είχε υψηλότερες προσδοκίες από τους καλλιτέχνες σε σχέση με άλλους ανθρώπους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Έχω μιλήσει γι' αυτό στο παρελθόν, πριν το single, αλλά ουσιαστικά ο κόσμος έλεγε: «Ω, περνάμε μία κόλαση, αυτό είναι απαίσιο. Αλλά ανυπομονώ να ακούσω τι θα κάνουν οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες στη συνέχεια, γιατί θα είναι ό,τι καλύτερο έχουν κάνει ποτέ. Θα είναι τόσο εμπνευσμένοι.» Κι εγώ κάθομαι δω με τα θρυμματισμένα κομμάτια του μέλλοντός μου στα χέρια μου και λέω «Τι; Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω με αυτό; Πώς υποτίθεται ότι θα μπορούσα να το χειριστώ καλύτερα από εσένα; Δεν έχω τίποτα.» Και αυτό πόνεσε.

Αργότερα, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι και οι δύο προσπαθούσαμε να πετύχουμε το ίδιο πράγμα, και αυτό ήταν κάποια αποδοχή και παρηγοριά. Και ο τρόπος με τον οποίο το αναζητούσαν αυτό ήταν μέσα από αυτό που μπορούσαν να προσφέρουν οι αγαπημένοι τους καλλιτέχνες, επειδή σε αυτό στηρίχθηκαν σε όλη τους τη ζωή. Και αυτό είναι καλό. Οπότε το "Golem" είναι για την απογοήτευσή μου από αυτό. Και μετά, φυσικά, να συμφιλιωθώ με αυτό.

Μου αρέσει να ακούω πώς οι στίχοι μου έχουν επηρεάσει άλλους ανθρώπους ή πώς έχουν αντανακλάσει τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων και με τρόπους που δεν θα μπορούσα να προβλέψω

Να κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Ένα πράγμα που μου αρέσει πολύ στους στίχους σου είναι ότι με ιντριγκάρουν με έναν καλό τρόπο όταν τους διαβάζω εκτός πλαισίου. Εντάξει, ίσως δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω για τι πράγμα μιλάνε, αλλά ακόμα και τότε βρίσκω κάτι ωραίο και ενδιαφέρον σε αυτούς. Αλλά, όταν καταλαβαίνω το πλαίσιο και όλο το παρασκήνιο, μου βγάζει ακόμα περισσότερο νόημα και το κάνει ακόμα καλύτερο. Γιατί, είναι ένας κόπος αγάπης που βάζεις στους στίχους σου. Οπότε, παίρνει λίγο χρόνο, αλλά πραγματικά δίνει μια προστιθέμενη αξία στη μουσική σου. Οπότε αυτό είναι κάτι που πραγματικά εκτιμώ.

Ευχαριστώ. Αυτό είναι υπέροχο να το ακούω πραγματικά, γιατί αυτό είναι που μου αρέσει να ακούω... πώς έχουν επηρεάσει άλλους ανθρώπους ή πώς έχουν αντανακλάσει τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων και με τρόπους που δεν θα μπορούσα να προβλέψω. Αυτό είναι πάντα υπέροχο.

Όταν υπάρχουν περίεργα ρυθμικά μέρη, ποτέ δεν γίνεται με σκοπό να σε κάψουν. Υπάρχει πάντα νόημα

Τώρα ένα άλλο πράγμα που ήθελα να ρωτήσω έχει και πάλι να κάνει με τις φωνητικές σου γραμμές και τη φωνητική σου προσέγγιση. Ως μπάντα φαίνεται να έχετε πολύ πολύπλοκα ρυθμικά τμήματα, πολύ ζωηρά και ενεργητικά. Πώς καταλήγετε λοιπόν σε τέτοια μοτίβα για τα τραγούδια σας; Και πόσο δύσκολο είναι για σένα να καταλήξεις σε τόσο καλές φωνητικές γραμμές σε τόσο πολύπλοκους ρυθμούς; Μήπως τσαντίζεσαι με τον Sam μερικές φορές και σκέφτεστε «έλα ρε φίλε, γράψε κάτι πιο εύκολο»...

(γέλια) Όχι... Ο τρόπος που πιστεύω ότι ο Sam, και ιδιαίτερα ο Josh με τη δική του φωνή αυτή τη στιγμή, γράφουν είναι ότι, όταν υπάρχουν περίεργα ρυθμικά, ποτέ δεν γίνεται με σκοπό να σε κάψουν. Υπάρχει πάντα νόημα. Μπορεί να αλλάζουμε ένα ρυθμό εδώ ή να κάνουμε κάτι να πατάει περίεργα εκεί, ή να παίζουμε σούπερ πολυρυθμίες, αλλά είναι πάντα μέρος ενός συνόλου. Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα, αλλά και μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες που έχω γράφοντας φωνητικές γραμμές πάνω σε αυτό, είναι να βρίσκω τα σημεία που θέλω να συμμετέχω, ποια ρυθμικά μέρη θέλω να τονίσω. Και έτσι, εργάζομαι γύρω από αυτό, δημιουργώ τα δικά μου σχήματα από πάνω, αλλά στο τέλος το κάνω μαζί με το υπόλοιπο συγκρότημα. Βοηθάει να το γειώσω κατά κάποιο τρόπο και σημαίνει ότι η φωνητική γραμμή και τα hooks κάθονται πολύ άνετα και ομαλά πάνω από κάτι που μπορεί να πατάει λίγο περίεργα. Αλλά ποτέ δεν αισθάνομαι ότι ένας περίεργος ρυθμός απ’ όσα σκέφτεται ο Sam είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Σπούδαζα αρχαία ιστορία και κλασικές γλώσσες και μάθαινα αρχαία Ελληνικά και Λατινικά και έχω μεγάλη αγάπη για την ιστορία και τη μυθολογία συγκεκριμένα όλης αυτής της περιοχής

Ας τελειώσουμε με τη μία ερώτηση που όλοι θα μου την έλεγαν αν δεν σου την έκανα... Λοιπόν, θα έρθετε στην Ελλάδα, και πότε;

(γέλια) Ω, ρε φίλε, είναι τόσο μεγάλη υπόθεση να φτάσουμε εκεί! Θα ήθελα πραγματικά... Για πολύ καιρό, πριν γίνω μπαμπάς και είχα περισσότερο χρόνο, σπούδαζα αρχαία ιστορία και κλασικές γλώσσες και μάθαινα αρχαία Ελληνικά και Λατινικά και έχω μεγάλη αγάπη για την ιστορία και τη μυθολογία συγκεκριμένα όλης αυτής της περιοχής. Δεν είχαμε πραγματικά τη δυνατότητα να έρθουμε ως εκεί, οπότε θα ήθελα πολύ να κάνω μια περιοδεία στην Ελλάδα. Είναι σίγουρα στη λίστα μου και ανυπομονώ να το πραγματοποιήσω. Αλλά ειλικρινά, θέλω απλώς να έρθω εκεί για διακοπές και να χαλαρώσω, ρε φίλε.

Θα μπορούσατε να το συνδυάσετε ίσως! Ο χρόνος τελείωσε, οπότε θέλω να σ’ ευχαριστήσω πολύ για αυτή τη συνέντευξη. Ήταν υπέροχη. Σε εκτιμώ όχι μόνο για τη μουσική σου, αλλά και για το ήθος σου ως καλλιτέχνης, οπότε σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου. Ελπίζω να σας δω από κοντά κάπου στην Ευρώπη ή οπουδήποτε αλλού να παίζετε ζωντανά...

Το ελπίζω κι εγώ, Χρήστο! Ευχαριστώ, φίλε. Εκτιμώ πραγματικά την κουβέντα!