Myles Kennedy: «Όλοι είναι πιο γενναίοι πίσω από τα τηλέφωνά τους»

Μιλήσαμε με τον σπουδαίο rock μουσικό για το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, τα blues και τις επιρροές του

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/05/2021 @ 11:49

Ενώ βρίσκομαι αμέριμνος (που λέει ο λόγος) στη δουλειά μου, έρχεται ένα email που με ρωτάει αν μπορώ να κάνω συνέντευξη με τον Myles Kennedy αργότερα μέσα στην ημέρα, συνοδευόμενο με το promo του νέου του άλμπουμ. Αφού επιβεβαιώνω ότι είναι πιθανότατα το μοναδικό ελεύθερο slot, συμφωνώ, παρόλο που ξέρω πως θα έχω ελάχιστο χρόνο να ακούσω το νέο υλικό κι ακόμα λιγότερο χρόνο να σχεδιάσω τις ερωτήσεις μου, όπως θα ήθελα.

Όσοι διαβάζουν με συνέπεια τα γραφόμενα μου σε αυτό το μέσο, σίγουρα γνωρίζουν όχι μόνο την πεποίθησή μου ότι ο Myles Kennedy είναι εκ των σπουδαιότερων μουσικών του σημερινού rock στερεώματος, αλλά και την εκτίμηση που έχω στον χαρακτήρα και τη στάση που επιδεικνύει γενικότερα. Μια στάση που μένει μακριά από υπερβολές και rock starιλίκια κι αναδεικνύει έναν low profile καλλιτέχνη, γεγονός που ίσως του στερεί μια μερίδα οπαδών της rock μουσικής που είναι μαθημένη σε πιο larger than life περσόνες.

Για μια ακόμα φορά, αυτήν τη φορά επικοινωνώντας μέσω video, ο Myles επιβεβαίωσε την εικόνα του πολύ προσγειωμένου, χαλαρού και ωραίου τύπου. Στην κουβέντα μας επικεντρωθήκαμε, όπως είναι λογικό, γύρω από το "Ides Of March", τις συνθήκες δημιουργίας του, τις διαφορές σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ, τις επιρροές και τα επιμέρους τραγούδια, ενώ εστιάσαμε και στον ρόλο του ως κιθαρίστα, με τον Kennedy να μας υπενθυμίζει ότι είναι ένας πολυσυλλεκτικός μουσικός. Και φυσικά ένας εξαιρετικός συνομιλητής.

Myles Kennedy

Πώς είσαι Myles; Πώς σε βρίσκει αυτή η περίοδος; Βλέπεις φως στο τούνελ;

Είμαι καλά, ευχαριστώ! Ξέρεις, έμαθα να το διασκεδάζω. Ευχαριστιέμαι την καθημερινή ρουτίνα του να μην είμαι στις επάλξεις, να κάθομαι στο σπίτι μου κάθε μέρα, να ξυπνάω στο ίδιο κρεβάτι και να περνάω ώρα με την οικογένειά μου και με τον σκύλο και τη γάτα μου. Οπότε, όλα καλά. Μου λείπει το να παίζω ζωντανά, όπως σε όλους μας και μου έχει λείψει η αλληλεπίδραση με τους οπαδούς, αλλά προσπαθώ να παραμείνω παραγωγικός και να γράφω τραγούδια. Και να είμαι ευγνώμων.

Στην εποχή που ζούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξω στο τι γίνεται στον κόσμο γύρω μου και θα βρω πολλά θέματα για να γράψω

Όντως, φαίνεται πως διατήρησες την παραγωγικότητά σου ενώσω όλος ο κόσμος βρισκόταν σε παύση, ετοιμάζοντας και τώρα κυκλοφορώντας το νέο σόλο άλμπουμ σου. Αλήθεια, ήταν πιο εύκολο να γράψεις μουσική έχοντας όλο αυτόν τον χρόνο στα χέρια σου ή ήταν ίσως πιο δύσκολο λόγω του ότι όλη αυτή η κατάσταση ρουφάει και την έμπνευση;

Στην πραγματικότητα ήταν εύκολο, υπό την έννοια ότι όντως είχα χρόνο να συγκεντρωθώ. Δεν είχα να αγχωθώ για το αν θα πρέπει να φύγω για περιοδεία. Σαν άνθρωπος γενικότερα είμαι του στυλ πως όταν ξεκινάω να κάνω κάτι δεν μου αρέσει να σταματάω μέχρι έως ότου ολοκληρωθεί και από τη φύση μου είμαι κάπως ψυχαναγκαστικός. Οπότε, ήταν σαν πολυτέλεια το να έχω όλο αυτόν τον χρόνο να δημιουργήσω κάτι, χωρίς τους περισπασμούς. Κι αυτό ήταν κάτι που ήθελα να το εκμεταλλευτώ.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν στερούμαι υλικού. Εννοώ πως για τους στίχους δεν υπάρχει έλλειψη θεμάτων για να αντλήσω έμπνευση. Και το λέω αυτό γιατί συχνά αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί έντονα. Αλλά, δεδομένης της εποχής που ζούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξω στο τι γίνεται στον κόσμο γύρω μου και θα βρω πολλά θέματα για να γράψω.

Ξεκίνησα ως κιθαρίστας και ποτέ μου δεν σκόπευα να γίνω τραγουδιστής. Και να πώς τα φέρνει η ζωή...

Έχω μόλις μερικές ώρες το νέο σου άλμπουμ στα χέρια μου, αλλά ήδη από τις πρώτες ακροάσεις ακούγεται εξαιρετικό. Και οφείλω να πω ότι το περίμενα πώς και πώς, καθότι το "Year Of The Tiger" ήταν το άλμπουμ της χρονιάς για μένα το 2018! Και τι άλμπουμ ήταν αυτό! Ήθελα να ξέρω αν η επιτυχία του ντεμπούτου άλμπουμ σου ως σόλο καλλιτέχνης δημιούργησε μεγαλύτερες προσδοκίες ως προς τον διάδοχό του; Άλλαξε κάτι στον τρόπο με τον οποίο προσέγγισες αυτήν τη δεύτερη δουλειά;

Βασικά, το "Year Of The Tiger" μου είπε ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα αγκαλιάσουν την επιλογή μου να πάρω μερικά ρίσκα και να προσπαθήσω να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα. Αυτό ήταν απελευθερωτικό για μένα από πολλές απόψεις. Μου έδειξε ότι μπορώ να ανοιχτώ και να εξερευνήσω διάφορα ηχητικά τοπία. Νιώθω σαν να πήρα το OK, σα να μου είπανε «OK, προχώρα και κάνε το». Κάνε αυτό που θες να κάνεις και θα υπάρξουν άνθρωποι να το στηρίξουν. Είναι σαν την ταινία "Field Of Dreams", στην οποία υπάρχει μια ατάκα που λέει "if you build it, they will come" (σ.σ.: αμετάφραστο) και αυτό ήταν μια στιγμή φώτισης που είχα.

Οπότε, ναι, το ευχαριστιέμαι να δουλεύω ως σόλο καλλιτέχνης. Και κυρίως όχι μόνο ως συνθέτης, αλλά ως κιθαρίστας. Διότι, εδώ είναι η στιγμή μου να είμαι περισσότερο κιθαρίστας και να παίζω περισσότερα σόλο. Ξέρεις, ξεκίνησα τη μουσική μου καριέρα ως κιθαρίστας και όλως παραδόξως ποτέ μου δεν σκόπευα να γίνω τραγουδιστής. Και να πως τα φέρνει η ζωή... Έτσι, το να επιστρέφω σε αυτόν τον ρόλο είναι κάτι που το λατρεύω και το ευχαριστιέμαι πραγματικά...

Με τους Alter Bridge όλα έχουν να κάνουν με τη συνεργασία και με τους συμβιβασμούς. Εδώ είναι ό,τι μου βγαίνει τελείως φυσικά

Θα επιστρέψουμε αργότερα στα του κιθαριστικού παιξίματος. Τώρα, όσον αφορά στη μουσική κατεύθυνση του νέου άλμπουμ, μοιάζει σαν ένα νέο βήμα, σαν μια νέα προσέγγιση. Είχες σκεφτεί την κατεύθυνση που θα ακολουθήσεις από πριν ή αυτή προέκυψε κατά τη συνθετική διαδικασία;

Την είχα σκεφτεί! Ήξερα σίγουρα πως ήθελα αυτός ο δίσκος να ροκάρει λίγο περισσότερο. Αφότου ολοκλήρωσα το "Year Of The Tiger" και κυρίως αφού περιόδευσα για το "Year Of The Tiger" συνειδητοποίησα ότι πολλοί από τους οπαδούς μου είναι οπαδοί της rock μουσικής και τους αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα. Έτσι, η ιδέα που είχα ήταν να το ισορροπήσω, βάζοντας περισσότερη ηλεκτρική κιθάρα και διατηρώντας ως δεδομένο το στοιχείο της ακουστικής κιθάρας. Οπότε είχα αυτό το περίγραμμα σχεδιασμένο στο μυαλό μου, αλλά δεν είναι ότι το πίεσα προς αυτήν την κατεύθυνση, προέκυψε εντελώς φυσιολογικά. Το εννοώ κυριολεκτικά πως ξύπναγα το πρωί, έπιανα μια κιθάρα, μια Telecaster, μια PRS ή όποια έβρισκα και δεν το πίεζα καθόλου. Σε κανένα επίπεδο.

Πρόσφατα έδωσα μια συνέντευξη και ο δημοσιογράφος ανέφερε πως «νιώθω ότι αυτό το πεδίο είναι το φυσικό σου» και σκέφτηκα πως αυτό ήταν πολύ έξυπνο εκ μέρους του. Και μου φάνηκε ενδιαφέρον, αφενός γιατί με γνωρίζει πολύ καλά (γέλια), αλλά διότι όντως σε αυτό το είδος μουσικής νιώθω πιο άνετα από κάθε άλλο. Με τους Alter Bridge όλα έχουν να κάνουν με τη συνεργασία και με τους συμβιβασμούς. Κι αυτό είναι καλό! Ως συνθέτης μου αρέσει να μπαίνω σε αυτόν τον ρόλο. Με αναγκάζει να φορέσω ένα διαφορετικό καπέλο, με αναγκάζει να παίξω κιθάρα διαφορετικά. Αλλά με αυτήν εδώ τη φάση, δεν υπάρχει τίποτα απ' όλα αυτά. Εδώ είναι ό,τι μου βγαίνει τελείως φυσικά. Και είναι υπέροχο να έχω την ευκαιρία να το κάνω αυτό κάθε λίγα χρόνια.

Μπορώ να θα θυμηθώ την πρώτη φορά που άκουσα το "Smoke On The Water". Τότε ήταν που η δύναμη του riff με κυρίευσε

Παρά πάντως το γεγονός ότι υπάρχει περισσότερη ηλεκτρική κιθάρα, η ακουστική κιθάρα είναι ιδιαίτερα παρούσα και σε αυτό το άλμπουμ και θα έλεγα πως πλέον σε χαρακτηρίζει ως συνθέτη και τραγουδιστή. Ακόμα και στους Alter Bridge, τραγούδια όπως το "Watch Over You" ή το "Wonderful Life" αναδεικνύουν αυτό που ανέφερες, το ότι μοιάζει απόλυτα φυσιολογικό το να παίρνεις μια ακουστική κιθάρα και να παίζεις τραγούδια. Ισχύει;

Ναι! Και δεν ξέρω και γιατί συμβαίνει! Μάλλον έχει να κάνει με το ότι όταν μεγάλωνα, ως παιδί, μεγάλο μέρος της μουσικής που άκουγα ήταν βασισμένη στο singer/songwriter είδος. Οπότε, ενδεχομένως να μου αποτυπώθηκε.

Βέβαια, την ίδια στιγμή μπορώ να θα θυμηθώ την πρώτη φορά που άκουσα το "Smoke On The Water". Ήμουν περίπου πέντε χρονών και όταν το άκουσα εντυπωσιάστηκα, τότε ήταν που η δύναμη του riff με κυρίευσε... ήμουν σε φάση «ουάου, αυτό είναι τρομερό!». Αλλά, παράλληλα η μουσική με βάση την ακουστική κιθάρα κατείχε σημαντικό κομμάτι ανά περιόδους όταν ήμουν παιδί, κατά τα χρόνια που με διαμόρφωσαν. Οπότε ίσως να είναι αυτό! Ή ίσως είμαι ένας ευαίσθητος singer/songwriter τύπος κατά βάθος, τι να σου πω... (γέλια). Είναι αλήθεια, πάντως ότι μου βγαίνουν απόλυτα φυσικά...

Μάλιστα, πρόσφατα κάποιος με προσέγγισε και με ρώτησε αν θα ενδιαφερόμουν να γράψω τραγούδια για έναν άλλο καλλιτέχνη και ήθελαν κατά βάση μπαλάντες. Πριν τελειώσει το σαββατοκύριακο είχα γράψει αρκετά και καθόμουν και έξυνα το κεφάλι μου κι αναρωτιόμουν «πώς γίνεται και μου είναι τόσο εύκολο;». Εν αντιθέσει, με διάφορα άλλα πράγματα που κάνω τα οποία έχουν τελείως διαφορετική προσέγγιση. Αλλά, μάλλον πάντα ήταν στα φαρέτρα των πραγμάτων που μπορώ να κάνω, υποθέτω...

Το "In Stride" δεν περίμενα καν ότι θα μπει στον δίσκο, και τελικά ήταν το πρώτο single

Πώς και επέλεξες το "In Stride" ως πρώτο single; Μου μοιάζει σαν ένα τραγούδι στοχευμένο κυρίως στην αμερικάνικη αγορά, με τη slide κιθάρα και το εν γένει americana ύφος του. Τι σε έκανε να αποφασίσεις ότι αυτό θα ήταν η καλύτερη επιλογή ως πρώτο δείγμα μέσα από το άλμπουμ;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση, διότι δεν περίμενα καν ότι θα μπει στον δίσκο το εν λόγω κομμάτι κι αυτό είναι το αστείο της υπόθεσης. Πρόκειται για ένα τραγούδι που το έγραψα προς το τέλος της όλης διαδικασίας ως προσθήκη, διότι θυμάμαι να ακούω συνέχεια τα demo των τραγουδιών και να σκέφτομαι πως «έχουμε αρκετά τραγούδια σε αυτό το ύφος, αλλά χρειαζόμαστε ένα ακόμα up-tempo τραγούδι». Οπότε, το έγραψα και σκεφτόμουν ότι δεν θα έμπαινε στο άλμπουμ και κάπως διστακτικά το έβαλα να το ακούσουν οι υπόλοιποι και τους ρώτησα πώς τους φαίνεται. Και άρεσε σε όλους!

Όταν ολοκληρώθηκε ο δίσκος παίζαμε τραγούδια σε ανθρώπους που είχαν φρέσκια αντίληψη - αυτό είναι κάτι που πάντα θέλεις να κάνεις, το να το βάλεις να το ακούσουν άνθρωποι με φρέσκια προσέγγιση για να σου πουν «α, αυτό με έπιασε». Και όλοι όσοι άκουγαν τα τραγούδια επέλεγαν το "In Stride". Και εγώ ήμουν σε φάση «ουάου», μάλλον ποτέ δεν ξέρεις... Οπότε, αυτός ήταν ο λόγος που επιλέχθηκε ως πρώτο single, το γεγονός ότι ο κόσμος έδειχνε μια προτίμηση προς αυτό. Ποτέ δεν ξέρεις...

Myles Kennedy - Ides Of March

Βλέπω ένα μοτίβο να δημιουργείται εδώ, καθότι και στο τελευταίο άλμπουμ των Alter Bridge, το "Walk The Sky", πάλι ένα τραγούδι που γράψατε στο τέλος, θέλοντας μια δυναμική ακόμα σύνθεση, κατέληξε να είναι το πρώτο single. Το "Wouldnt You Rather"...

Όντως, έτσι έγινε! (γέλια)

Το "Ides Of March" (το τραγούδι) πήρε περίπου έξι μήνες να ολοκληρωθεί. Ήξερα πως θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι ξεχωριστό, οπότε δεν ήθελα να το πιέσω χρονικά

Το ομότιτλο τραγούδι είναι προφανώς το ορόσημο του άλμπουμ. Αν μου επιτρέπεται, θα πω ότι έχει στόφα κλασικού και είναι ένα ξεχωριστό, φανταστικό τραγούδι. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτό; Πώς το έγραψες και σε τι αφορά;

Είναι πιθανότατα και το δικό μου αγαπημένο τραγούδι. Αρχικά, το verse μου ήρθε κατά τη διάρκεια του ύπνου, κάτι που συμβαίνει μερικές φορές με τη σύνθεση ενός τραγουδιού, όταν είσαι μισοκοιμισμένος και έχεις αρκετά καθαρό το μυαλό. Μάλιστα, μου συνέβη και σήμερα το πρωί, για κάτι πάνω στο οποίο δουλεύω αυτήν την εποχή, και ήμουν σε φάση «ωπ, να το». Είναι συναρπαστικό το πώς δουλεύει το σύμπαν...

Οπότε, κάπως έτσι επήλθε η γέννηση του τραγουδιού αυτού και εν συνεχεία πήρε πολύ καιρό να ολοκληρωθεί, περίπου έξι μήνες. Ήξερα πως ήταν κάτι που θα μπορούσε να γίνει ξεχωριστό, οπότε δεν ήθελα να το πιέσω χρονικά. Κάποια τραγούδια τα γράφεις σχεδόν σε μια ημέρα, όπως ένα τραγούδι στο δίσκο που λέγεται "Moonshot", το οποίο γράφτηκε μέσα σε δυο ώρες. Άλλα τραγούδια, όμως, απαιτούν μια μακρά διαδικασία.

Με αυτό το τραγούδι ήθελα να πω μια ιστορία. Οι στίχοι στα verses αναφέρονται σε πολλούς από τους προβληματισμούς που είχαμε κυρίως στην αρχή του προηγούμενου έτους, με το lockdown, σχετικά με το πού πήγαιναν τα πράγματα, τις διεπαφές μεταξύ μας και τις σκοτεινές προοπτικές που επιφύλασσε η επόμενη μέρα. Ήθελα, όμως, όλο αυτό να αναστραφεί στο τέλος. Ήθελα να φύγουν τα σύννεφα και να φανεί ο μπλε ουρανός ξαφνικά, ώστε να υπάρξει αισιοδοξία και ελπίδα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό στοιχείο για εμένα προσωπικά ως συνθέτη και φροντίζω να είναι πάντα εκεί.

Κάπου κατά τον Ιούνιο, βρήκα εν τέλει πάνω στην κατάλληλη αλληλουχία ακόρντων και τη μελωδία για το outro και κατέληξα στο στιχουργικό περιεχόμενο, οπότε μπόρεσα να πω «οκ, τώρα έχουμε τραγούδι».

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, εκτιμώ πολύ το να λέει ο κόσμος ότι το αγαπάει. Δεν ήταν κάτι που απλά προέκυψε στη στιγμή. Ήταν κάτι που χρειάστηκε μια διαδικασία για να ολοκληρωθεί.

Οι άνθρωποι γίνονται λίγο πιο γενναίοι όταν κρύβονται πίσω από τα τηλέφωνά τους

Το "Get Along" έχει ένα πολύ δυνατό μήνυμα στους στίχους του που δυστυχώς μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ στις μέρες μας. Και με κάνει να αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο μοιάζουν να διχάζονται όλο και περισσότερο όταν το internet ή ακόμα κι αυτή η πανδημία θα έπρεπε να τους φέρνει πιο κοντά και να καταλαβαίνουν καλύτερα ο ένας τον άλλο. Μήπως εν τέλει ο αντίκτυπος των social media είναι αρνητικός; Ειλικρινά, δεν ξέρω. Με ξεπερνάει...

Ναι, ναι, έχουμε πολωθεί πολύ. Βέβαια, πόλωση πρέπει να υπήρχε πάντα μεταξύ των ανθρώπων, από όταν ζούσαν σε σπηλιές και πάλευαν για το φαγητό... (γέλια). Αλλά, σίγουρα αποδεικνύουμε ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε. Και εν τέλει το ερώτημα «γιατί δεν μπορούμε απλά να συνυπάρξουμε αρμονικά;» (σ.σ.: why can’t we all just get along) είναι όσο απλό όσο ακούγεται.

Συμβαίνουν πολλά και τα social media δεν συμβάλουν προς αυτήν την κατεύθυνση, διότι ο κόσμος κρύβεται πίσω από τη συσκευή του και συχνά λέει πράγματα που δεν θα έλεγε στα μούτρα κάποιου. Οι άνθρωποι γίνονται λίγο πιο γενναίοι όταν κρύβονται πίσω από τα τηλέφωνά τους, προφανώς... (γέλια)

Το άλλο θέμα που έχουμε, τουλάχιστον εδώ στην Αμερική, είναι πως έχουμε όλο και περισσότερο «κατευθυνόμενα» νέα (σ.σ.: editorialized news). Παλιότερα τα νέα που παρουσιάζονταν ήταν του στυλ «αυτά είναι τα γεγονότα, πάρ'τα και βγάλε τα συμπεράσματά σου». Τώρα μπορεί να διαθέτεις πολύ περισσότερες πηγές ενημέρωσης, αλλά στην πραγματικότητα κάθε μια από αυτές είναι μια πηγή ενός κόμματος και συνεπώς έχεις κατευθυνόμενες συζητήσεις, όπου εν τέλει δεν σου λένε τα νέα, αλλά σου λένε την άποψή τους πάνω στα νέα. Και σου λένε τι πρέπει να σκεφτείς και τι όχι. Σε αυτό το σημείο θεωρώ ότι μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια και έχει ενδιαφέρον να δούμε πως θα εξελιχθεί όλο αυτό.

Myles Kennedy

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Πάμε τώρα στα πιο up-tempo τραγούδια, όπως το "Tell It Like It Is" του οποίου του ύφος και η slide κιθάρα μου έφερε στο μυαλό μια αύρα από το hard rock των αρχών της δεκαετίας του '90 και μπάντες όπως οι Extreme, οι Cinderella, ακόμα και οι Slash's Snakepit ή οι Guns N' Roses. Θα μπορούσε να είναι σωστός ο συνειρμός μου και να αντλείς έμπνευση από εκείνη την περίοδο της rock μουσικής;

Ξέρεις, μου φαίνεται κάπως αστείο, γιατί αυτές οι μπάντες ποτέ δεν ήταν στο μυαλό μου. Αλλά βγάζει νόημα διότι πολλά από αυτά τα συγκροτήματα στην ουσία αναβίωναν τους Rolling Stones και είχαν πολύ blues στοιχείο, κι αυτό είναι που είχα στο μυαλό μου. Στην πραγματικότητα, είχα στο μυαλό μου ονόματα όπως ο Chuck Berry, οι Rolling Stones κοκ.

Είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια στο άλμπουμ το συγκεκριμένο, λόγω του γεγονότος ότι δεν έχω επιχειρήσει να γράψω πολλά τέτοια τραγούδια ως συνθέτης. Με κάνει να θέλω να χορέψω! Έχει κάτι το ιδιαίτερο αυτό το κομμάτι. Με κάνει να θέλω να περάσω καλά.

Ως Αμερικάνοι τότε δεν καταλαβαίναμε ότι οι Led Zeppelin αυτό που έκαναν ήταν ότι έπαιρναν την αμερικάνικη blues μουσική, την πέρναγαν μέσα από το δικό τους φίλτρο και να μας την ξαναέστελναν πίσω

Ναι, κι εγώ το ξεχώρισα. Μην παρεξηγήσεις για τις αναφορές, ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι εγώ μεγάλωσα με αυτές τις μπάντες και κάνω τους συνειρμούς και διακρίνω επιρροές. Είναι λογικό να πηγαίνουν πιο πίσω οι επιρροές σου. Τώρα, το τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ, το "Worried Mind" πρέπει να είναι το πιο bluesy κομμάτι που έχεις γράψει ως σήμερα, τουλάχιστον απ' όσα θυμάμαι. Είναι τα blues σημαντικό κομμάτι του μουσικού σου λεξιλογίου;

Είναι! Είναι πολύ σημαντικό! Και, ναι, είναι σίγουρα το πιο βασισμένο στα blues τραγούδι του καταλόγου μου και ναι λατρεύω τα blues, πραγματικά τα λατρεύω.

Νομίζω πως η αγάπη μου για τα blues ξεκίνησε με τους Led Zeppelin, καθώς αυτοί αποτέλεσαν την αρχική μου εκπαίδευση. Όπως και για πολλούς από εμάς! Ακούγαμε αυτήν την μπάντα και ήμασταν σε φάση «Τι ήταν αυτό; Πόσο cool!». Δεν ξέραμε και δεν καταλαβαίναμε τότε, ως Αμερικάνοι, ότι επί της ουσίας αυτό που έκαναν ήταν ότι έπαιρναν την αμερικάνικη blues μουσική, την πέρναγαν μέσα από το δικό τους φίλτρο και να μας την ξαναέστελναν πίσω. Και με αυτόν τον τρόπο ανακάλυπταν εκ νέου αυτήν τη μορφή τέχνης, η οποία ξεκίνησε στην πατρίδα μας. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον αν κάτσεις να το σκεφτείς.

Πέραν αυτών, ήταν ο Johnny Lee Hooker, ο Sun Ra, ο Son House και πολλοί ακόμα από τους οποίους επηρεάστηκα πολύ, κυρίως ως κιθαρίστας. Το να παίζω blues είναι κάτι που το λατρεύω, έχει κάτι αυτήν τη μουσική που πραγματικά το απολαμβάνω.

Όσον αφορά στις συνθετικές ιδέες που έχεις κι όταν κάθεσαι να γράψεις μουσική, πώς αποφασίζεις ποιες ιδέες ταιριάζουν καλύτερα να γίνουν προσωπικά σου τραγούδια ή να πάνε στους Alter Bridge ή να τα κρατήσεις για τον Slash;

Είναι πολύ εύκολο, γιατί όλα αυτά έχουν έναν συγκεκριμένο ήχο. Υπάρχουν κάποια τραγούδια που μερικές φορές δεν είσαι αρκετά σίγουρος και νιώθεις ότι είσαι ακριβώς στα όρια. Παραδείγματος χάριν, κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το τραγούδι "Ides Of March" συγκεκριμένα θα μπορούσε να είχε πάει στους Alter Bridge αν οι κιθάρες ήταν λίγο πιο βαριές. Κι αυτός ήταν ένας από τους λόγους που με τον Elvis (σ.σ.: Baskette: παραγωγός) αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον ήχο του τραγουδιού κατά αυτόν τον τρόπο. Στην πραγματικότητα, υπήρχε μια σημαντική στιγμή κατά τη διάρκεια της παραγωγής, όταν δουλεύαμε πάνω στις κιθάρες, όπου με ρώτησε αν θα ήθελα να προσθέσει λίγο παραπάνω gain ή λίγο παραπάνω overdrive. Του είπα να το κρατήσουμε ως είχε, που είναι λίγο ήρεμο, διότι αν το πιέζαμε και το κάναμε πιο επιθετικό θα μπαίναμε στα χωράφια των Alter Bridge.

Ο Slash έχει τόσο ξεχωριστό ήχο, που με δυο νότες μόνο καταλαβαίνεις ποιος παίζει

Κατανοητά αυτά που λες, πάντως ομολογώ ότι κάποια τραγούδια μου έβγαλαν ένα Slash vibe, υπό την έννοια ότι με κάποιες τροποποιήσεις και προσαρμογές θα μπορούσα να τα φανταστώ ως τραγούδια των SMKC. Και την ίδια ώρα γνωρίζω πως δουλεύετε πάνω στο νέο άλμπουμ με τον Slash, οπότε σκεφτόμουν αν κάποια στιγμή ένιωσες να υπάρχει μια μικρή επικάλυψη. Σκέφτηκες, ενδεχομένως, να του στείλεις κάποια από αυτά τα τραγούδια;

Είναι ενδιαφέρον αυτό που λες γιατί μεγάλο μέρος αυτού του δίσκου έχει τη βάση του στα blues, πολύ περισσότερο από προηγούμενους δίσκους μου. Κι ο Slash επίσης προέρχεται από τον ίδιο blues χώρο. Αυτός πιθανότατα είναι κι ο λόγος για τον οποίο δουλεύουμε τόσο καλά όλα αυτά τα χρόνια, γιατί και στους δυο μας αρέσει το rock and roll, αλλά μας αρέσει και η blues πλευρά. Ως κιθαρίστας, αυτό που έχει ενδιαφέρον για μένα, λόγω του ότι είμαι περισσότερο μπλουζίστας, είναι πως όταν μπαίνω σε αυτόν τον χώρο θα υπάρξουν αναπόφευκτες συγκρίσεις και το καταλαβαίνω απόλυτα. Όμως, η ομορφιά με έναν τύπο σαν τον Slash είναι πως έχει τόσο ξεχωριστό ήχο, που με δυο νότες μόνο καταλαβαίνεις ποιος παίζει. Κι αυτό είναι με βοηθάει να διαφοροποιούμαι. Τουλάχιστον έτσι το ερμηνεύω.

Επίσης, ακολουθούμε μια τελείως διαφορετική διαδικασία στο πώς δουλεύουμε. Γενικά, δεν πάω και του λέω «άκου, έχω αυτό το riff». Αυτός γράφει τη μουσική και μου τη στέλνει κι έπειτα εγώ γράφω τις μελωδίες και τους στίχους. Οπότε, είναι πολύ διαφορετική η διαδικασία.

Κι έτσι έχω όλες αυτές τις ιδέες που είναι βασισμένες στα blues μουσικά και είναι υπέροχο το ότι έχω τους σόλο δίσκου μου για να τις εκφράσω, διότι δεν θα είχα που να τις διοχετεύσω. Δεν θα μπορούσα φερ' ειπείν να πάω ένα τραγούδι σαν το "In Stride" στους Alter Bridge. Δεν θα δούλευε σε αυτό το πλαίσιο.

Είμαι περισσότερο γνωστός ως rock τύπος, αλλά μου αρέσουν πολύ η funk και η RnB και θα ήθελα να κάνω έναν τέτοιο δίσκο

Με όλα τα διαφορετικά σχήματα παρουσιάζεις και διαφορετικές εκδοχές σου ως μουσικούς. Παρόλα αυτά πολύς κόσμος δεν γνωρίζει το πόσο τεχνικά καταρτισμένος και ταλαντούχος κιθαρίστας είσαι και δεν γνωρίζουν την ιστορία που έχεις με μπάντες όπως οι Citizen Swing και οι Cosmic Dust Fusion Band. Θα σε ενδιέφερε να αναβιώσεις κάποιο από τα εν λόγω σχήματα στο μέλλον, έστω για πλάκα; Ή ίσως να κάνεις κάτι που να είναι κοντά σε αυτό το στυλ που έπαιζες στο παρελθόν και για το οποίο δεν είσαι τόσο γνωστός στο ευρύτερο κοινό;

Ναι, θα ήταν κάτι που θα το διασκέδαζα! Ξέρεις τι θα ήθελα να κάνω; Θα ήθελα να κάνω έναν δίσκο που να είναι περισσότερο βασισμένος στο funk και στο RnB ή ακόμα κι έναν δίσκο βασισμένο σε πιο κλασσικά πράγματα. Ακούω πολλούς από τους κλασσικούς, όπως ο George Gershwin... θα μπορούσα να απαριθμήσω πάρα πολλούς από το Great American Songbook, από τα πολύ παλιά χρόνια. Μου αρέσουν πολλά τραγούδια που η Ella Fitzgerald ή η Billie Holliday διασκεύασαν. Λατρεύω τις γυναικείες φωνές και τις εκδοχές τους σε αυτά τα κλασσικά τραγούδια. Αυτό θα ήταν κάτι που θα με ενδιέφερε να εξερευνήσω.

Μάλιστα, έκανα κάτι σχετικό για τον φίλο μου τον Mike (σ.σ: αναφέρεται στον Mike Squires) και την εκπομπή του Couch Riffs, την οποία μπορείς να βρεις online, όπου διασκευάσαμε το "Shining Star" των Earth, Wind And Fire μαζί με κάτι φίλους του. Και είχα πολλή πλάκα. Βασικά, το ευχαριστήθηκα γιατί τόσο ως τραγουδιστής όσο κι ως κιθαρίστας πέρασα πολύ χρόνο στις αρχές της δεκαετίας του '90 παίζοντας σε RnB μπάντες, σε funk μπάντες και προφανώς ήμουν σε μια fusion μπάντα (σ.σ.: εννοεί τους Cosmic Dust). Είμαι περισσότερο γνωστός ως rock τύπος, αλλά μου αρέσει πολύ κι αυτή η μουσική. Ακούμε άπειρα πολύ Earth, Wind And Fire εδώ στο σπίτι... (γέλια). Βρίσκονται σίγουρα ανάμεσα στις πιο αγαπημένες μπάντες μου όλων των εποχών!

Myles Kennedy

Αλήθεια, αν έπρεπε να επιλέξεις τους πέντε κιθαρίστες που σε επηρέασαν περισσότερο, ποιοι θα ήταν αυτοί και για ποιον λόγο θα τους επέλεγες;

Ως #1 θα έλεγα τον Jimmy Page, λόγω της ικανότητας που είχε ως συνθέτης και ενορχηστρωτής και παραγωγός. Αποτελεί τεράστια επιρροή για μένα.

Ο Eddie Van Halen ήταν αυτός που με έκανε να θέλω να ξεκινήσω να παίζω κιθάρα. Οπότε, ο Eddie είναι σίγουρα μέσα σε αυτούς, του οφείλω πολλά.

Είναι τόσοι πολλοί... Είναι ένας τύπος που λέγεται Mike Stern που παίζει fusion, έπαιζε με την μπάντα του Miles Davies και ήταν μεγάλη επιρροή στα πρώτα μου βήματα. Πέρασα πολλές ώρες μελετώντας τα σόλο και το feeling του, τον τρόπο με τον οποίο σηκώνει μια νότα και με επηρέασε βαθιά στο ξεκίνημα μου.

Όσον αφορά στους slide κιθαρίστες, ο Warren Haynes των Gov't Mule ήταν μεγάλη επιρροή για μένα και μάλιστα είχα την ευκαιρία να τζαμάρω μαζί του μερικές φορές. Μάλιστα, ήμουν και σε έναν δίσκο με αυτούς τους τύπους, το οποίο ήταν μεγάλη μου τιμή. Έχω τον μεγαλύτερο σεβασμό για αυτούς τους τύπους.

Και ποιος θα είναι τελευταίος; Είναι πολύ δύσκολο, έχω τόσους πολλούς... θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες. Πιθανότατα, θα έλεγα τον Larry Carlton ή τον Robben Ford, έναν από αυτούς τους δυο. Μπορείς να ακούσεις σε ένα τραγούδι σαν το "Worried Mind" από που προκύπτει μεγάλο μέρος της προσέγγισης που έχω σαν κιθαρίστας και στο πώς επιλέγουν συγκεκριμένες νότες.

Για να κλείσουμε αυτήν την κουβέντα θα σε ρωτήσω το εξής. Έστω ότι αύριο έχεις τη δυνατότητα να παίξεις ζωντανά με οποιοδήποτε από τα σχήματά σου και να παίξεις ένα τραγούδι. Ποιο θα επέλεγες και γιατί;

Μετά από όλο αυτό το διάστημα; (γέλια). Αυτή είναι καλή ερώτηση... Ξέρεις... Βασικά... Πιθανότατα... Κοίτα, επειδή ξέρω πως αν το πω δεν θα έχω μπελάδες, θα επιλέξω την σόλο μπάντα μου (γέλια). Όπως και να έχει, δεν επιλέγω πλευρά εδώ... (γέλια). Βασικά, με τη σόλο μπάντα μου θα παίζαμε ένα σετ μόνο με τραγούδια από Earth, Wind And Fire... (γέλια)

Διπλωματική απάντηση, αλλά θα τη δεχτώ!

Οκ, λοιπόν!

  • SHARE
  • TWEET