Royal Thunder

Αυτή η μπάντα μας έκανε εντύπωση από τα πρώτα ακούσματα. Οι δίσκοι "CVI" και "Crooked Doors" μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και μερικά εξαιρετικά κομμάτια σαν παρακαταθήκη. Το πολύ όμορφο και βασικό τους πλεονέκτημα είναι η ποικιλία και η διάθεση για αλλαγή και πειραματισμό, κρατώντας πάντα μια τρομερή και σταθερή σχέση με το παρελθόν, τα καλά μουσικά απομεινάρια και τις επιρροές τους.

Φανταστικές κιθάρες, πανέμορφες μουσικές ιδέες και εύστοχοι στίχοι αν και συνήθως αρκετά στενάχωροι. Πολλές και ιδιαίτερα καλές φωνές και γενικότερα φανταστική ενορχήστρωση σε κάθε κομμάτι. Όσο απλό και εύπεπτο να σου ακούγεται πρέπει να αντιληφθείς ότι η έμπνευση και η ιδέα έχουν περάσει μέσα από τρομερή δουλειά και μεράκι για να καταλήξουν σε ένα ολοκληρωμένο τελικό κομμάτι. Το μόνο που λείπει από τα φετινά κομμάτια είναι η ξεσηκωτική διάθεση και μερικά έντονα ηχητικά ξεσπάσματα, γιατί συναισθηματικά θα βρείτε άπειρα. Ο ήχος αν προσπαθήσω να τον ερμηνεύσω είναι καλειδοσκοπικός και χρωματισμένος με τρομερή παλιομοδίτικη ψυχεδέλεια. Οι μουσικές είναι bluesy και περιφέρονται μεταξύ folk rock και μελωδικού rock 'n' roll. Η μπάντα δεν ήταν ποτέ metal, τώρα ήρθε η ώρα να το καταλάβουν όσοι ήλπιζαν σε μια southern metal αναγέννηση της.

H πρώτη τετράδα κομματιών είναι πολύ καλά συνδεδεμένη και ο ήχος σε όλες τις συνθέσεις είναι σχετικά κοντινός. "Burning Tree", "April Showers", "Tied" και "We Slipped" λοιπόν κρατάνε σχεδόν το ίδιο αργό tempo, παραμένουν σκοτεινά και σκονισμένα αλλά είναι απλά και γλυκά. Ουσιαστικά προτάσσουν την όμορφη φωνή της Mlny σαν κύριο όπλο. Στο "The Sinking Chair" που ακολουθεί ανεβαίνουν λίγο οι ρυθμοί και τα riff ξεπροβάλουν λίγο πιο επιθετικά. Πρόκειται σίγουρα για ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Μετά, το "Plans" διαθέτει εξαιρετική ατμόσφαιρα. Είναι μια απίθανη μπαλάντα που διαθέτη αυτήν την ιδέα ψυχεδέλειας που μπορεί να το εξυψώσει. Μου θυμίζει μέχρι και κομματάρες της Patti Smith. Ξεχειλίζει από στεναχώρια και έρωτα. Μπορεί από μόνο του να σε κάνει να σπαράξεις.

Παρακάτω το "Anchor" θα μπορούσε να είναι hit εποχής. Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά είναι το πιο πιασάρικο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ. Εύπεπτο, με κολλητικό riff, ένα solo βγαλμένο από hard rock εποχές και φωνές που σε κολλάνε. Το ομώνυμο του δίσκου κομμάτι ακούγεται διαφορετικό όλων. Αποδεικνύει ότι αυτή η μπάντα γουστάρει να παίζει με την μελωδία, δεν την ένοιαξε ποτέ να μπει σε καλούπι και με τέτοια κομμάτια σου εξηγεί ότι το rock είναι ενιαίο. Ακόμα πιο γλυκό το "Push" ξαναπέφτει συναισθηματικά και σε ρίχνει κι εσένα κι άλλο, για λίγο. Μεταλλάσσεται, όμως, και ανεβαίνει σε ρυθμό και ένταση και σε ταράζει ευχάριστα. Στο "Turnaround" λατρεύω τη βραχνάδα στη φωνή. Συναυλιακό και χορωδιακό, παίρνει τον ρόλο του πιο ανεβαστικού κομματιού με εξαιρετικό ρυθμικό μέρος. Ενδιαφέρουσες ψυχεδέλειες και μουσικάρες στα "The Well" και "We Never Fell Asleep" που κλείνουν τον δίσκο.

Όσες φορές κι αν άκουσα τα κομμάτια αυτά δεν είπα ποτέ πόσο με πώρωσε αυτό ή ποσό τα έσπασα με το άλλο. Η ουσία, όμως, είναι ότι απήλαυσα κάθε δευτερόλεπτο. Ότι ακούω ξανά και ξανά μερικά υπέροχα κομμάτια που κινούνται τριγύρω από κάθε πιθανό μελωδικό rock παρακλάδι. Ότι ένιωσα πάρα πολλά συναισθήματα και συνέχισα να ακούω ξανά και ξανά χωρίς διακοπή. To συγκρότημα αξιοποιεί τα ταλέντα του και δίνει απόλυτη έμφαση στη δύναμη και τη δυναμική ενός τραγουδιού σαν μουσική, χωρίς να πρέπει να κρατηθεί μόνο σε ένα σημείο ή πλεονέκτημα. Η συνεχής εξέλιξη τους είναι μαγευτική.