Συνέντευξη Arthur Brown

«Νομίζω ότι ανήκω σε μία κοινότητα καλλιτεχνών και τρελών που επηρεάζονται και επηρεάζουν αλλήλους διαρκώς»

Από τον Κώστα Σακκαλή, 07/03/2012 @ 11:49
Παλαβός εκ πεποιθήσεως και ασυμβίβαστος με οποιοδήποτε ρόλο, ο Arthur Brown είναι από τους ελάχιστους ήρωες της ψυχεδέλειας των '60s που όχι μόνο επιβιώνουν μέχρι σήμερα (βιολογικά και καλλιτεχνικά), όχι μόνο η τότε μουσική τους ακούγεται ακόμα σύγχρονη, αλλά δηλώνουν και είναι ανήσυχοι και ενεργοί με φιλοδοξίες και σχέδια. Μία συζήτηση μαζί του δεν είναι αρκετή αν δεν ξεπερνάει τις κάμποσες ώρες, όμως ακόμα και από μία πιο σύντομη και ηλεκτρονική διαδικασία μπορεί να μας φανερώσει ένα μέρος της προσωπικότητάς του και στιγμές από τις πολλές του ιστορίες.

Είσαι ένα από τα λίγα ινδάλματα της ψυχεδελικής μουσικής με τόσο μεγάλη και ποικίλη δισκογραφία. Σε ενοχλεί ο κόσμος να σε συνδέει μόνο με το “Fire”;
Λοιπόν, δε με πειράζει καθόλου. Είμαι τυχερός που έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε να φέρνει ακόμα και τώρα καινούργιους ακροατές, τόσο νέους όσο και μεγαλύτερους, στις συναυλίες μας. Τότε ακούνε και το νεότερο υλικό. Μου έχει δώσει τη δυνατότητα να απευθύνομαι σε διαδοχικές γενεές όταν ποτέ δεν ήμουν πραγματικά αναμεμιγμένος με το όλο κομμάτι της μουσικής βιομηχανίας.  

Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλο τραγουδιστή της ψυχεδελικής rock με τόσο εξαιρετική φωνή. Σε τέτοιο βαθμό που μερικές φορές νομίζει κανείς ότι ο προορισμός σου ήταν η soul. Πόσο σε ενδιέφερε κάτι τέτοιο;
Η σχέση μου με την Soul Μουσική...  Αχ ναι! Το σημείο συνάντησης των gospel, των blues και του rock… Αγαπάω βαθύτατα τη soul μουσική, τόσο με την κλασική όσο και με την μοντέρνα της μορφή. Για αυτό και μερικές φορές έχω τη Z-Star ως φιλοξενούμενη τραγουδίστρια. Είναι μία απίστευτη performer και τραγουδίστρια στο μοντέρνο στυλ της soul και όχι μόνο. Κατ’ εμέ η soul σου επιτρέπει να εκφραστείς σχετικά με τη ζωή και το πνεύμα. Έχει τη δυνατότητα για αυτοσχεδιασμό που έχει και η jazz και την επιθετικότητα του rock. Κατευθύνεται απευθείας στο κέντρο των συναισθημάτων. Τραγούδησα για ένα διάστημα με τους The Foundations ως ένας από τους δύο βασικούς τραγουδιστές (σ.σ. σημαντικό Βρετανικό soul συγκρότημα των τελών των 60s). Είναι πιθανότατα μία από τις στιβαρότερες μουσικές οδούς μου. Απλά ανακάλυψα ότι, για εμένα, αυτό που ήταν φυσικό κατά την παράσταση είχε ευρύτερο περιεχόμενο τόσο μουσικά όσο και θεατρικά.

Arthur BrownΤο τελευταίο άλμπουμ σου ήταν ένα πείραμα σε ακουστικούς ήχους.
Υπάρχουν δύο ακουστικά άλμπουμ προερχόμενα από τους διαφορετικούς ανθρώπους με τους οποίους έπαιξα τα 10 χρόνια κατά τα οποία έκανα σχεδόν αποκλειστικά ακουστικές συναυλίες. Το πρώτο, “Tantric Lover” ήταν με πλήρη μπάντα (μάλιστα ο Jim Mortimore που παίζει μπάσο στους τωρινούς Crazy World και είναι και ο Μουσικός Διευθυντής έπαιξε ένα καταπληκτικό σόλο κιθάρας όταν ήταν μόλις 14ων). Αυτό ήταν ένα εξαιρετικό cd. Είχαμε τον Phil Brown, που είχε δουλέψει με τον Hendrix, ως μηχανικό ήχου. Περιείχε και kora (σ.σ. έγχορδο Αφρικανικό μουσικό όργανο) και είχε και άλλες παγκόσμιες επιρροές. Το συγκρότημα έτυχε θερμής υποδοχής σε φεστιβάλ αλλά τελικά δεν μας δόθηκε τόσο έντονο ενδιαφέρον ώστε να «απογειωθούμε». Πιθανόν γιατί οι ίδιοι κάναμε και τους manager και τους ατζέντηδες. Από αυτό το άλμπουμ αναπτύχθηκε και η δεύτερη πιο απογυμνωμένη εκδοχή του συγκροτήματος. Αρχικά ήμασταν τρεις αλλά στη συνέχεια απογυμνωθήκαμε ακόμα περισσότερο. Ο Nick Pynn άρχισε να ασχολείται με το looping και έπαιζε dulcimer, κιθάρα, πεταλάκια μπάσου και βιολί. Μπορούσαμε με αυτά να ανταγωνιστούμε ακόμα και μεγάλες ηλεκτρικές μπάντες. Και πάλι κάναμε μόνοι μας το management. Σταδιακά ανεβήκαμε σε εκτίμηση σε βαθμό που να μπορούμε και πάλι να είμαστε πρώτο όνομα σε διάφορες εκδηλώσεις. Όταν βρήκαμε τρίτο manager ο Nick αποφάσισε ότι αυτή η διαρρύθμιση δεν έκανε για αυτόν και ότι θα έπρεπε να προχωρήσει μόνος του. Το άλμπουμ (σ.σ. “Voice Of Love”) δημιουργήθηκε λίγο πριν φύγει. Δούλεψα μαζί του 8 χρόνια και είχαμε στην πραγματικότητα μόλις έναν τσακωμό. Είναι φανταστικό άτομο και μεγαλειώδης μουσικός. Οι εκτελέσεις των “Kites”, “Devil’s Grip” και “Birds Of Feather” στο δίσκο αυτό, ε, δε θα μπορούσαν να είναι καλύτερες. Δύο από τα τραγούδια παίχτηκαν (πέραν των φωνητικών) και ηχογραφήθηκαν από τον Rick Patten, ενός από τους πραγματικά χαρισματικούς μουσικούς με τους οποίους έχω παίξει. Δεν του αρέσει το φως των προβολέων οπότε ποτέ δε θα ηγηθεί ενός συγκροτήματος. Αλλά φέτος στο site μου θα εκδώσω ένα project που έκανα μαζί του για μία περίοδο τεσσάρων ετών. Ονομάζεται “A Magic Hat”.

Arthur BrownΕίσαι ευχαριστημένος με αυτά καλλιτεχνικά και εμπορικά;
Εμπορικά, τα άλμπουμ αυτά δεν πούλησαν μεγάλες ποσότητες. Ο κόσμος με προτιμά στα ηλεκτρικά μου συγκροτήματα. Αλλά ανάμεσα στις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες κράτησε εμένα και αρκετό ακόμα κόσμο ζωντανό για μερικά χρόνια χωρίς να αποκτήσουμε χρέη. Σκέψου ότι αυτό είναι κάτι που οι περισσότερες τράπεζες και κυβερνήσεις δεν μπορούν να πουν! Έχω την πεποίθηση ότι όταν κάνεις ένα άλμπουμ πρέπει μετά αμέσως να προχωράς. Και τότε εντοπίζεις πράγματα που δε σε ικανοποιούν σε κανένα άλμπουμ. Είναι μία συνεχής προσπάθεια να κάνεις το τέλειο άλμπουμ που ποτέ δεν πραγματοποιείται ακριβώς. Και αυτό είναι καλό, αν κάνεις το τέλειο άλμπουμ, τι θα κάνεις μετά; Φυσικά από μία άλλη οπτική, το κάθε άλμπουμ δείχνει που βρίσκεσαι στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οπότε πάντοτε προχωράς .

Πότε και πώς πρωτοσκέφτηκες ότι η rock ήθελε κάτι παραπάνω από ήχο, δηλαδή και λίγη παράσταση;
Αναπτύχθηκε  φυσικά και οργανικά από το περιβάλλον μου. Το θέατρο άρχισε ως μέρος της παράστασής μου στο Παρίσι, λίγα χρόνια πριν γίνω γνωστός. Προήλθε από το ότι παίζαμε κάθε βράδυ τρία σετ σε ένα club, και Κυριακές απόγευμα. Θελήσαμε λοιπόν να πειραματιστούμε με νέα πράγματα για να μη βαριόμαστε. Επίσης και το κοινό ήταν άγριο και πειραματικό οπότε νιώσαμε άνετα να πειραματιζόμαστε κι εμείς όσο αυτοί άκουγαν. Χωρίς να το καταλάβω άρχισα να αυτοσχεδιάζω με θεατρικά μέρη. Το όνειρό μου ήταν πάντα να ανοίξω ένα club που θα προσέφερε απολαύσεις για όλες τις αισθήσεις. Multimedia. Αλλά όταν γύρισα πίσω στη Βρετανία δεν είχα καθόλου χρήματα οπότε ξεκίνησα τις παραστάσεις και το multimedia πραγματοποιήθηκε από το συγκρότημα The Crazy World of Arthur Brown. Το δε άλμπουμ ήταν ένα θεατρικό έργο, με θεατρικές δομές και χαρακτήρες. Υπήρχαν χορός, κοστούμια, μιμήσεις, μουσική, τραγούδι, light show και η μυρωδιά του θείου από τις βόμβες που χρησιμοποιούσαμε. Όλα συνδυάστηκαν γιατί μου έμοιαζαν φυσικά. Και καθώς το άλμπουμ είχε αφήγηση με συγκεκριμένους χαρακτήρες, στις παραστάσεις γινόμουν ο καθένας χαρακτήρας πράγμα που σήμαινε ότι χρειαζόμουνα διαφορετικά κουστούμια και κινήσεις και μουσικό συναίσθημα. Αναπτύχθηκε σταδιακά η παράσταση μέσα από τις συζητήσεις μου με άλλους καλλιτέχνες, κυρίως τον Mike Reynolds, αλλά και από τα σχόλια και την ενέργεια από το κοινό που μας οδηγούσε πέρα από το τι είχαμε σχεδιάσει εμείς. Όσο για το θέατρο πολυμέσων, αυτή τη στιγμή απασχολούμαι με το «ανέβασμα» στην ιστοσελίδα μου ενός οράματος που είχα κάποτε για ένα σφαιρικό και διάφανο χορευτικό club με προβολές και έλεγχο του ήχου, του φωτός και των σχημάτων και στις 360 μοίρες.

Arthur BrownΠρόσφατα εμφανίστηκες δίπλα στον Alice Cooper. Έχοντας κατά νου το είδος του show που ο τελευταίος πραγματοποιεί όλα αυτά τα χρόνια, ένιωθες σα συνάντηση πατέρα και γιού (καλλιτεχνικά μιλώντας πάντα);
Το να παίξω επί σκηνής με τον Alice Cooper ήταν μεγάλη εμπειρία. Το συγκρότημα ήταν εξαιρετικό και ενθουσιώδες. Τα φώτα απολύτως συγχρονισμένα με το τι συνέβαινε στη σκηνή. Δε θα μπορούσα να έχω πιο γενναιόδωρη και ευγενική αντιμετώπιση.  Ρώτησα τον Alice, «θες να παίξω το “Fire”, και τι θα γίνει με το κλασικό make-up;» (που αργότερα υιοθέτησε ο ίδιος) και απλά μου απάντησε, «Hey man, απλά βγες έξω και καν’ το όπως το κάνεις». Πάντοτε έλεγε ότι «αν δεν υπήρχε Arthur Brown δε θα είχε υπάρξει και Alice Cooper», οπότε αναγνωρίζει την επιρροή του από εμένα. Την πήγε, βέβαια, σε διαφορετική κατεύθυνση, γιατί είναι διαφορετικός άνθρωπος. Αυτό που έκανε ήταν έντιμο. Ήταν και συναρπαστικό. Δεν είναι πλέον σοκαριστικό, αλλά είναι μία μακάβρια διασκέδαση που ο κόσμος ευχαριστιέται. Έμοιαζε σαν ένας περήφανος γιός να συστήνει τον πατέρα του στους θαυμαστές του που τον λατρεύουν (καλλιτεχνικά μιλώντας φυσικά). Εμένα μου αρέσει μία ισορροπία ανάμεσα στο Φως και το Σκοτάδι στις παραστάσεις μου. Οπότε υπάρχει μία διαφορά στο τι κάνουμε. Αλλά έτσι δεν είναι οι οικογένειες;

Θα έλεγες ότι όσοι κάνουν τη σύνδεση Screaming Jay Hawkins –> Screaming Lord Sutch – >Arthur Brown –> Alice Cooper, είναι σωστοί σε ότι σε αφορά; Ποιον μουσικό θα ανέφερες εσύ ως επιρροή.
Πρωτοάκουσα τον Screaming Jay όταν ήμουν στο Παρίσι. Με πήγε σπίτι του ένας τύπος να ακούσω τους δίσκους του και ο Screaming Jay ήταν ένας από αυτούς. Με βοήθησε να δω ότι τα θέματα που με απασχολούσαν προσωπικά – πέρα από τα ερωτικά τραγούδια που έκανα με την εκάστοτε μπάντα – μπορούσαν να έχουν αντιπροσώπευση στη μουσική. Ήταν μία λεωφόρος ώστε να εξωτερικεύσω όλες τις ιδέες μου για το θάνατο, την ανάσταση, το καλό και το κακό. Δεν γνώριζα τίποτα σχετικά με το οπτικό show του. Αυτό το ανέπτυξα από τη δική μου αγάπη για την υποκριτική. Ο Lord Sutch , όταν με πρωτοσυστήσανε, μου είπε  «λατρεύω αυτό που κάνεις Arthur. Αυτό που κάνω εγώ είναι απλώς παντομίμα. Εσύ κάνεις πραγματικό θέατρο». Εκείνη τη στιγμή δεν είχα δει ακόμα παράστασή του. Τον είδα όμως αργότερα. Ακόμα τότε δεν πήγαινα σε rock συναυλίες, πήγαινα σε blues ή jazz. Αλλά, να σου πω, ποιος ξέρει πόσες συζητήσεις έχω κάνει με ανθρώπους όπου κάτι που έκανε ο Sutch αναφερόταν. Ο Drachen Theaker , ο drummer των Crazy World ήταν σίγουρα γνώστης και του Sutch και του Screaming Jay και των Undertakers  που ντύνονταν ως νεκροθάφτες και του Wee Willy Harris που είχε πράσινα μαλλιά, οπότε μιλάγαμε για όλα αυτά. Άρα… Επίσης πολλές από τις ιδέες μου προέρχονταν από Αφρικανούς γιατρούς-μάγους που έβλεπα σε ταξιδιωτικά ντοκιμαντέρ. Στην πραγματικότητα νομίζω ότι ανήκω σε μία κοινότητα καλλιτεχνών και τρελλών που επηρεάζονται και επηρεάζουν αλλήλους διαρκώς. Αλλά ναι, μέσα στην κοινότητα αυτή μπορείς σίγουρα να εντοπίσεις μία γραμμή από τον Screaming Jay (του οποίου τα παραστάσεις είδα πολύ αργότερα στο Youtube και ήταν σαφώς ιδιοσυγκρασιακά θεατρικός και με μεγαλοφυΐα) στον Screaming Lord Sutch (που δεν είχε ούτε τη φωνή, ούτε τη θεατρικότητα του Hawkins, αλλά πάντως εξερευνούσε το μακάβριο στη μουσική) και μέσω εμού (που κινήθηκα προς το θέατρο) στον Alice που ήταν ο πιο πετυχημένος εμπορικά και σε μεγάλη κλίμακα και συνδύαζε το θέατρο με ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Και ένα παραλειπόμενο είναι ότι κάποια στιγμή συνάντησα τον επί σειρά ετών μπασίστα του Screaming Jay που μου είπε ότι του άρεσε πολύ η εκτέλεσή μας στο “Ι Put A Spell On You”. Τι ωραίο τραγούδι που έγραψε!

Arthur BrownΑπό όλες τις συνεργασίες σου ως φιλοξενούμενος τραγουδιστής ποια θα ξεχώριζες ως πιο διασκεδαστική. Πώς και δε συνέχισες με τον Alan Parsons που πάντα χρησιμοποιούσε guest;
Μου αρέσει να συναντιέμαι με ανθρώπους και να συμμετέχω στους δίσκους τους. Νομίζω ότι το πιο διασκεδαστικό για μένα ήταν είτε με τον Jimi Hendrix με τον οποίο τζαμάραμε (μάλιστα σε αυτές τις περιπτώσεις έπαιζε μπάσο) στο Scene Club στη Νέα Υόρκη ή με τον Klaus Schultze, το Γερμανό μάγο των synthesizers. Περιέργως το 1998 έκανα μία εκδοχή του “Fire” με τους Stranglers και άλλο ένα τραγούδι με τους Josh Phillips και Mark Bzezicki των Big Country. Δεν κυκλοφόρησαν ποτέ τελικά.

Έκανες και μία εμφάνιση σε ένα δίσκο του Bruce Dickinson. Θεωρείς ότι αυτό σου έδωσε μεγαλύτερη αναγνώριση σε ένα είδος που σου χρωστάει περισσότερα από όσα ξέρει;
Ο Bruce Dickinson με διαφήμιζε στον κόσμο του Heavy Metal με κάθε ευκαιρία. Πρωτοσυναντηθήκαμε σε μία συναυλία στο Chiswick του Λονδίνου το 1994. Με αναφέρει και στη ραδιοφωνική εκπομπή του και συμμετείχα και σε έναν δίσκο του. Σίγουρα οδήγησε κάποιους οπαδούς του στο να με ψάξουν.  

Είμαστε κοντά σε αυτή που θα είναι η τρίτη σου συναυλία στην Ελλάδα. Τι θυμάσαι από τις προηγούμενές σου;
Θυμάμαι την αίσθηση θαυμασμού που είχα όταν στάθηκα στην Αθήνα. Εδώ ήταν ο τόπος όλων αυτών των μεγάλων φιλοσόφων και των συγγραφέων των οποίων το όραμα ήταν σύντροφός μου από την παιδική μου ηλικία. Ο Πυθαγόρας, ο Πλάτωνας, ο Σωκράτης, ο Θαλής… Η απαρχή τόσων μύθων με τους οποίους κοιμόμουνα το βράδυ. Ο Οδυσσέας, ο Προμηθέας, ο Ιάσωνας… Τα θεμέλια των πρώιμων ερευνών μου περί μυστικισμού και ιδεών όπως «τα πάντα ρει». Η Αγγλική κουλτούρα βασίστηκε σε αυτές τις πηγές, μαζί με τη Γερμανική, τη Λατινική και την Κέλτικη κουλτούρα. Ένιωθα σαν να επέστρεφα σπίτι μου. Ανέπνευσα τον αέρα και αναστέναξα!

Arthur BrownΠεριοδεύεις κάτω από το όνομα των “Crazy World” αυτό σημαίνει ότι δε θα πρέπει να περιμένουμε και κάτι από τις ημέρες των Kingdom Come;
Δεν έχουμε ξεκινήσει τις πρόβες για αυτό το ταξίδι ακόμα οπότε βλέπουμε. Θα το φύλαγα για την επόμενη φορά αλλά…

Μία προσωπική σημείωση. Η διασκευή σου στο “Green Manalishi” των Fleetwood Mac είναι θεωρώ τόσο αξιόλογη και τόσο καλά προσαρμοσμένη στο στυλ σου που θα έπρεπε να είναι μέρος του show σου. Υπάρχει τέτοια περίπτωση;
Το ερμηνεύω όταν παίζουμε με την Hamburg Blues Band. Θα το συζητήσω με τον Jim Mortimore που είναι ο μουσικός διευθυντής μας και θα δω.

Κάποιοι από τους δίσκους σου είναι πραγματικά δύσκολο να βρεθούν στην Ελλάδα. Θα έχεις υλικό μαζί σου;
Ασχολείται κανείς με το βινύλιο στην Ελλάδα; Ίσως καταφέρω να φέρω μερικά.

Ευχαριστώ πολύ!
Εγώ ευχαριστώ και ελπίζω να σε ικανοποίησαν οι απαντήσεις μου. Θα τα πούμε στη συναυλία.
  • SHARE
  • TWEET