Rage

Μόλις ένας χρόνος μεσολάβησε από την κυκλοφορία του "The Devil Strikes Again" και οι Rage επιστρέφουν νέο δίσκο κάτι που δηλώνει πως η αλλαγή του line-up πριν δυο χρόνια δούλεψε γι' αυτούς, φέρνοντας εκτός από αέρα ανανέωσης και συνθετικό οίστρο. Τόσο ο Marcos Rodriguez όσο και ο Vassilis 'Lucky' Maniatopoulos εξακολουθούν ατομικά να έχουν στιβαρή παρουσία με σωστό και ουσιαστικό παίξιμο, το οποίο μπορεί να μην σε τυφλώνει, αλλά εξυπηρετεί στο ακέραιο τα τραγούδια.

Το "Seasons Of The Black" συνθετικά κινείται στα ίδια χωράφια με τον προκάτοχό του και έχει να κάνει με την επιστροφή της μπάντας στη heavy/power προσέγγιση, όπως αυτή εκφράστηκε κυρίως στα '90s. Κατά βάση up-tempo τραγούδια δηλαδή, με κάποια εμπνευσμένα thrashy riff και αρκετές πιασάρικες φωνητικές μελωδίες δια χειρός του μάστορα στο είδος Peavy. Η παραγωγή που έγινε εκ νέου από την μπάντα δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα, κάτι που δεν μπορούμε να ισχυριστούμε βέβαια και για το εξώφυλλο.

Η εναρκτήρια τριπλέτα είναι ιδανική και με αρκετή ουσία. Το ομώνυμο θα σε βάλει κατευθείαν στο κλίμα του δίσκου με τον φρενήρη του ρυθμό, το "Serpents In Disguise" ανοίγει με ένα πολύ ωραίο riff και συνεχίζει εξίσου δυναμικά, ενώ  το πρώτο single "Blackened Karma" μάλλον είναι εκείνο με το πιο πιασάρικο ρεφρέν του δίσκου και με καταπληκτικό κλείσιμο με σωστή κλιμάκωση. Οι εκπλήξεις που επιφυλάσσει ο δίσκος είναι ελάχιστες. Μπορεί να είναι το Maiden-ικο πέρασμα πριν ωραίο solo του "Time Will Telll", το ακουστικό πρελούδιο "Gaia" της τετραλογίας στο τέλος του δίσκου που αφορά την πτώση του ανθρώπου, το εντελώς euro-power χαρούμενο στυλ που ακολουθούν στο "Justify", αλλά η μεγαλύτερη είναι το "Farewell", μια power ballad η οποία φέρνει στο μυαλό την επικολυρική περίοδο της μπάντας, με ακουστικές κιθάρες, πλήκτρα και δυναμική ερμηνεία από τον Peavy και σίγουρα εκτός από ιδανικό κλείσιμο για τον δίσκο θα αποτελέσει και μια από τις καλύτερες στιγμές του.

Οι Rage ανήκουν στην κατηγορία των ιστορικών συγκροτημάτων που κάποτε κυκλοφόρησαν σημαντικούς δίσκους και που εξακολουθούν να απασχολούν τον οπαδό με κάθε τους κυκλοφορία. Όμως δύσκολα πια, μετά από 24 (!) studio κυκλοφορίες, έχουν να σου δώσουν το κάτι παραπάνω που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον στην πάροδο του χρόνου. Μπορεί πλέον χαλαροί και άνετοι μέσα στη μουσική comfort zone τους να αποδίδουν εξαιρετικά, αλλά μακροπρόθεσμα η κάθε τους δουλειά είναι καταδικασμένη να ξεχαστεί. Το ευχάριστο του θέματος είναι πως με δίσκους τύπου "Seasons In The Black" συντηρούν τον μύθο και την υστεροφημία τους χωρίς να προσθέτουν (κι άλλες) μελανές στιγμές στην ιστορία τους, κάτι το οποίο θεωρώ αρκετά σημαντικό.