Poem

Unique

ViciSolum (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 29/01/2018
Το "Unique" επιβεβαιώνει πως οι Poem βρίσκονται στον δρόμο της καταξίωσης
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι πολύ συχνό φαινόμενο για ένα συγκρότημα να κεφαλοποιεί έναν πολύ καλό με δίσκο με τον αμέσως επόμενο και υπάρχει εξήγηση για αυτό. Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων - όπου οι εταιρείες αναλαμβάνουν το κόστος του marketing - συνήθως απαιτείται ένα χρονικό διάστημα για να αφομοιώσει ο κόσμος μια νέα μουσική πρόταση και για να κατασταλάξει η άποψή του γύρω από αυτή. Όσο κι αν ένα άλμπουμ καταφέρει να κερδίσει τις εντυπώσεις και κεντρίσει το ενδιαφέρον, η πραγματική επιτυχία θα κριθεί στην συνέπεια.

Αυτό ισχύει σε ακόμα δυσκολότερο βαθμό για μια μπάντα σαν τους Poem, καθώς τo προ διετίας "Skein Syndrome" αποτέλεσε κάποιου είδους restart για την μπάντα. Η αποδοχή του έδωσε την ώθηση για να υλοποιήσει δυο ευρωπαϊκές περιοδείες (με Amoprhis και Persefone), αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια και κριτικές, αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά απέναντι στο εν δυνάμει κοινό τους και τώρα καλούνται να αποδείξουν ότι υπάρχει κι αντίστοιχη συνέχεια.

Για να μην χρονοτριβώ περεταίρω, το "Unique" είναι η συνέχεια που άξιζε να έχει το "Skein Syndrome" σε όλους τους τομείς, καθώς πρόκειται για ένα άλμπουμ αντίστοιχης αξίας και μάλιστα διαφοροποιημένο τόσο όσο χρειάζεται, ώστε να αποτελεί το επόμενο εξελικτικό βήμα για την μπάντα.

Οι Poem χτίζουν πάνω στον ήχο της προηγούμενης δουλειάς τους, αλλά δεν αυτοπεριορίζονται, ούτε ψυχαναγκάζονται να επαναλάβουν κάποια επιτυχημένη συνταγή. Μεγαλύτερη απόδειξη αυτού είναι πως δεν μπήκαν καν στον κόπο να γράψουν μια σύνθεση στη λογική του "Weakness", που για τα δεδομένα τους θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και «χιτάκι». Το αν δεν ήθελαν ή δεν τους βγήκε, δεν έχει και τόση σημασία μπροστά στο ότι δεν το έκριναν εμπορικά απαραίτητο. Αυτό που έχει σημασία είναι πως έχουν κρατήσει τα δομικά στοιχεία της μουσικής τους κι έχουν αφομοιώσει ακόμα καλύτερα τις επιρροές τους, ενσωματώνοντάς τες στον δικό τους χαρακτήρα κι όχι το αντίστροφο.

Η βάση τους παραμένει στο «εναλλακτικό» κομμάτι της prog μουσικής που εκπροσωπούν συγκροτήματα όπως οι Tool, οι Opeth και οι Katatonia, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και κάτι από το αμερικάνικο alternative metal των '00s στο DNA τους, το οποίο μπορεί να εντοπιστεί σε συνθέσεις όπως το πρώτο single "My Own Disorder" ή στο "Euthanasia" και προσωπικά μου αρέσει πολύ. Τα δυο εν λόγω τραγούδια μαζί με το δυναμικό κλείσιμο του "Brightness Of Loss" και το διαφοροποιημένα μελωδικό, ομώνυμο τραγούδι αποτελούν τις αγαπημένες μου στο άλμπουμ, χωρίς να υπάρχει σημείο που να υστερεί στα κάτι παραπάνω από σαράντα λεπτά της διάρκειάς του. Αντιθέτως, υπάρχει μια ιδανική ισορροπία συνοχής και ποικιλίας.

Στο "Unique" παρουσιάζεται μια μπάντα με πολύ δεμένο rhythm section που γεμίζει ιδανικά με περίεργα μέτρα τις συνθέσεις, με εξαιρετικά δουλεμένη κιθαριστική δουλειά, ειδικά στο κομμάτι των riff και φυσικά με έναν τραγουδιστή από το πιο πάνω ράφι, όχι μόνο με βάση τα εγχώρια δεδομένα, καθώς ο Γιώργος Προκοπίου δίνει και πάλι μερικές τρομερές ερμηνείες. Την ίδια στιγμή, η δουλειά του Έκτορα Τσολάκη στην παραγωγή είναι ιδανική για μια ακόμα φορά και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως βρίσκεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πίσω από τον ήχο των τελευταίων άλμπουμ των Poem, των Need και των Mother Of Millions, δίσκων που κάνουν τη διαφορά στην εγχώρια σκηνή, ενώ επίσης εξαιρετική είναι και η δουλειά του Steve Lado στο mastering.

Για να συνοψίσω, επανέρχομαι στον πρόλογο. Το σημαντικότερο επίτευγμα για τους Poem με το νέο τους άλμπουμ είναι πως αποδεικνύονται «συνεπείς». Εξελίσσουν τον ήχο τους χωρίς να τον αλλάζουν ριζικά και κυκλοφορούν ένα ανάλογης με τον προκάτοχό του υψηλής ποιότητας άλμπουμ, που έχει όλα τα φόντα να επεκτείνει το ακροατήριό τους και να τους πάει ακόμα πιο ψηλά. Το ταλέντο και η δυναμική γνωρίζαμε πως υπάρχουν, αλλά αυτή η συνέπεια είναι που τους βάζει για τα καλά στον δρόμο της καταξίωσης.

  • SHARE
  • TWEET