Algiers, Glass Rebel @ Temple, 10/02/18

Ένα βήμα πριν την επόμενη κατηγορία;

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 13/02/2018 @ 15:16

Η αλήθεια είναι πως το Temple [πάλαι ποτέ Kookoo] μας έκανε καλή εντύπωση τη μέρα - ή καλύτερα νύχτα;- που το πρωτοεπισκεφθήκαμε... Η καλή αυτή πρώτη εντύπωση ενισχύθηκε το βράδυ του Σαββάτου που μας πέρασε, μιας και σε μια από τις σημαντικότερες ίσως συναυλίες της εγχώριας χειμερινής σεζόν, ήχος και συνθήκες ήταν ένα επίπεδο πάνω από το απλά αποδεκτό.

Το μοναδικό «εξωσυναυλιακό» αρνητικό ήταν η δραματική κατάσταση στην οποία περιέρχεται η περιοχή (Γκάζι) όσον αφορά το παρκάρισμα, που τελικά μας στέρησε το δικαίωμα να παρακολουθήσουμε ζωντανά τους Αθηναίους new-wavers Glass Rebel οι οποίοι είχαν επωμιστεί το βάρος του opening της βραδιάς με ένα σαρανταπεντάλεπτο set. Η μπάντα, που γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2016, παρ’ ότι ολοκλήρωσε τις ηχογραφήσεις της τρίτης της κυκλοφορίας, παραμένει στο στούντιο, δουλεύοντας πάνω σε νέο υλικό, μέρος του οποίου παρουσιάστηκε από σκηνής. Ζητούμε συγγνώμη για την παράλειψη και επιφυλασσόμεθα για την επόμενη φορά...

Glass Rebel

Ακούστηκαν τα:

Suntan / Trees / Hardest / Time Loss / Blade / Cancer / Albenga

Μπήκαμε, λοιπόν, στον «Ναό» λίγο πριν την προκαθορισμένη ώρα εμφάνισης επί σκηνής των πολυσυζητημένων Algiers, που όμως έστησαν οι ίδιοι τον εξοπλισμό τους και γι’ αυτό καθυστέρησαν λιγάκι, ανεβαίνοντας, «επισήμως» πια, ένα τέταρτο πριν τις έντεκα.

Για να μπούμε κατευθείαν στο ψητό, το στοίχημα, ή, αν θέλετε, και το ρίσκο που πήρε η εταιρεία παραγωγής που προσκάλεσε τους Αμερικανούς στην Ελλάδα, θεωρώ ότι κερδήθηκε - τουλάχιστον, στην Αθήνα. Το κοινό όχι μόνο συνέρρευσε, γεμίζοντας την πλατεία του συναυλιακού χώρου, αλλά και έδειξε να είναι ενημερωμένο για το τί θα δει και θα ακούσει από την ανερχόμενη μπάντα που αυτοπροσδιορίζει τον ήχο της με τον όχι και τόσο κατατοπιστικό όρο "post-worldbeat". Γιατί το να φέρεις ένα τόσο φρέσκο και μοντέρνο όνομα εδώ είναι ακόμη δυστυχώς ρίσκο...

Algiers

Οι ίδιοι οι Algiers, αν και κάπως χωμένοι πίσω από κονσόλες, samples, όργανα και καλώδια, δεν φάνηκαν καθόλου αγ-χωμένοι και σίγουρα η σκηνική τους παρουσία, αν και οριοθετημένη, δεν μπορεί επ’ ουδενί να χαρακτηριστεί στατική. Η soul φωνή του Franklin James Fisher παράλληλα με τα πλήκτρα του, αναδεικνύουν και την κρυμμένη λυρική πλευρά των συνθέσεων και δεν μπορείς παρά να ανατριχιάσεις στην υπερβολικά Hendrix εικόνα του όταν πιάνει την κιθάρα. Με σύνθημά τους το "All Power To The People" και αγωνιστική διάθεση, αλυσίδες στα πιατίνια και άλλα αυτοσχέδια, δύο - αν όχι τρεις ή τέσσερις-  frontman και την σπάνια αίσθηση του ρυθμού από τον πρώην ντράμερ των Bloc Party, διαθέτουν θα πει κανείς όλα τα εφόδια για να προκριθούν στην επόμενη φάση. Είναι όμως όντως έτοιμοι για την πρώτη κατηγορία;

Algiers

Η αλήθεια είναι ότι κατά την διάρκεια του set τους, υπήρξαν οι στιγμές ηλεκτρισμού και πώρωσης, με κοπάνημα σε κονσόλες και κλωτσιές σε κιθάρες και γονατίσματα μπροστά στον κόσμο, αλλά υπήρξαν και αρκετές «κοιλιές». Πότε σχεδόν ανεπαίσθητες, πότε αρκετά εμφανείς, θα μπορούσαν όλες σχεδόν να αποδοθούν στην έλλειψη σκηνικής εμπειρίας κάποιων μελών.

Ένα τζαμάρισμα ή ένα πειραγμένο, noisy outro αν κρατήσει παραπάνω απ’ όσο ένα τραγούδι, μάλλον θα αποδυναμώσει παρά θα εντείνει την όλη εμπειρία. Αφήστε που σε κάποια φάση νόμιζα ότι είχαν βγει οι Prodigy, οι οποίοι όμως με το πέρασμα του τραγουδιού ξανάδωσαν γρήγορα την θέση τους στους Algiers...

Algiers

Οι τέσσερις μουσικοί ήταν απολύτως ενεργοί και συμπαθείς στο κοινό (όχι μόνο για το άπταιστο, ειλικρινές «ευχαριστώ» που ακουγόταν μετά από σχεδόν κάθε τραγούδι), που τους καταχειροκρότησε και, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, «απαίτησε» ένα encore. Ένα encore στο οποίο μπήκαν πιο θορυβώδεις από ποτέ, γράφοντας έναν ταιριαστό επίλογο της - αν μη τι άλλο- συνθλιπτικά δυναμικής βραδιάς.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος, Ιωάννα Κίτρου

SETLIST

(με επιφύλαξη)

Cry Of The Martyrs 
Walk Like A Panther
Irony. Utility. Pretext.
Cleveland
Blood
Death March 
But She Was Not Flying
Hymn For An Average Man 
Animals 
The Cycle / The Spiral: Time To Go Down Slowly

Encore:

Black Eunuch
Mme Rieux
The Underside Of Power

  • SHARE
  • TWEET