Marmozets

Στο ζήτημα του τίτλου, η απάντηση απλή· δε θα καταφέρετε να ροκάρετε το mainstream με μαθηματικά. Η σκληρή μουσική δεν είναι για όλους και τα παράξενα μετρήματα, τα γυρίσματα και τα ξεσπάσματα του math παρακλαδιού της είναι γι' ακόμα λιγότερους. Ακούω μερικές φωνές από το βάθος για τον κύριο Dillinger, αλλά δε μπορώ να τους δώσω όλο το δίκιο, όσο κι αν θα το ήθελα. Η τρελοπαρέα από το New Jersey (να ζήσουμε να τη θυμόμαστε) μπορεί να είναι η πιο εμπορικά καταξιωμένη mathcore μπάντα, ακόμα κι αυτή όμως δεν έπαιξε ποτέ με mainstream όρους.

Δεν είναι να απορεί κανείς που ένα σχήμα σαν τους Marmozets, που προσπαθεί να φτιάξει το όνομα του, αποφασίζει να ξεφύγει από τα στενά όρια του "μαθηματικού" χώρου και να απευθυνθεί σε περισσότερο ευρύ κοινό. Αυτό που μπορεί κάποιος να τους προσάψει, είναι ότι η στροφή έγινε απροσδόκητα απότομα και εντυπωσιακά νωρίς. Καλλιτεχνικές ανησυχίες, θα πουν μερικοί. Μιλάμε, ωστόσο, για ένα συγκρότημα με μονοψήφιο αριθμό χρόνων στη δισκογραφία και με μία ολοκληρωμένη δουλειά στο βιογραφικό της, οπότε η στροφή στην απλότητα έχει ένα λόγο παραπάνω για να παραξενέψει τους υποψιασμένους ακροατές.

Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, βέβαια, οι υποψιασμένοι ακροατές μπορούσαν να δουν τα σημάδια από το ντεμπούτο. Για όλα τα ακραία στοιχεία του "The Weird And Wonderful", υπήρχαν άλλα τόσα που εξισορροπούσαν την κατάσταση, με τις μελωδικές γραμμές και την προσεγμένη παραγωγή να είναι τα πιο εμφανή. Η ιδανική σύνοψη της πρώιμης περιόδου της μπάντας βρισκόταν ανάμεσα στο σερί του αργού "Cry", του groovy "Weird And Wonderful" και του προχωρημένου math του "Vibertech". Προς απογοήτευση των σκληροπυρηνικών, η πεντάδα προτίμησε να επικεντρωθεί στο ύφος των πρώτων δύο για τη νέα της δουλειά.

Τα σκισμένα φωνητικά μένουν στην άκρη, τα breakdowns παίρνουν απουσία, ενώ η παραγωγή γυαλίζει τα πάντα σε υπερβολικό βαθμό. Αξίζει, ωστόσο, να πιστωθεί στο συγκρότημα το γεγονός ότι, αν και μιλάμε για δεύτερο δίσκο, ο ήχος παραμένει άμεσα αναγνωρίσιμος. Κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στη φωνή της Becca Macintyre, αλλά και στα υπόλοιπα μέλη. Από τα χορευτικά ρυθμικά του "Play" στο ξέσπασμα του "Meant To Be" που φέρνει στο μυαλό το παρελθόν του σχήματος κι από το εντυπωσιακό ρεφρέν του "Major System Error" στο φεστιβαλικό "Lost In Translation", υπάρχει ένας αέρας ανανέωσης μεν, με γνώριμη αίσθηση δε.

Με το "Knowing What You Know Now" οι Marmozets κάνουν ένα μεγάλο βήμα σε σχέση με το ντεμπούτο τους. Μπορεί να είναι προς μια διαγώνια κατεύθυνση και όχι ξεκάθαρα ευθεία μπροστά, αλλά όπως και να έχει, παραμένει μια γενναία κίνηση. Στη διάρκειά του δίσκου υπάρχουν σημεία που δικαιώνουν τη μπάντα, περισσότερο ή λιγότερο, και οι αστοχίες παραμένουν χαμηλά. Το κλείσιμο με τα "Suffocation" και "Run With The Rhythm" δένει με έναν αταίριαστα ταιριαστό τρόπο, αφήνοντας υποσχέσεις για το μέλλον. Γιατί αν αυτό το άλμπουμ επιβεβαιώνει κάτι, είναι ότι τούτη η παρέα μπορεί να σπάσει αρκετά στεγανά.