Levin Minnemann Rudess

Είναι σύνηθες φαινόμενο στο χώρο της progressive rock μουσικής να παρουσιάζονται διάφορα supergroup από το πουθενά, πολλές φορές με δισκογραφικές δουλειές που προκαλούν αίσθηση λόγω της ευρηματικότητας (ή μη) του περιεχομένου τους. Όταν λοιπόν ανακοινώθηκε το project των Levin Minnemann Rudess, ήμουν σχεδόν πεπεισμένος ότι το αποτέλεσμα θα ήταν το λιγότερο διασκεδαστικό, έχοντας όμως τις επιφυλάξεις μου για το πόσο ο δίσκος θα επιβεβαίωνε τις μεγάλες προσδοκίες μου.

Η χημεία μεταξύ των Tony Levin και Jordan Rudess ήταν αποδεδειγμένη από τα δύο άλμπουμ των Liquid Tension Experiment, ενώ όσοι παρακολούθησαν  τα βίντεο με τις οντισιόν των Dream Theater για την επιλογή νέου drummer μετά την αποχώρηση του Mike Portnoy, είδαν πόσο φάνηκαν να κολλάνε ο Marco Minnemann με τον Jordan Rudess, οπότε οι οιωνοί ήταν εξαρχής θετικοί για την ποιότητα του άλμπουμ.

Μια ενδιαφέρουσα διαφορά αυτού του project σε σχέση με άλλα supergroup βρίσκεται στον τρόπο σύνθεσης του υλικού. Αντί λοιπόν η μουσική να είναι αποτέλεσμα τζαμαρίσματος μεταξύ των μελών, προέκυψε μετά από πολυάριθμες ανταλλαγές ιδεών και δομών, μέσω διαδικτύου. Οι Minnemann και Levin ξεκίνησαν θέτοντας τις βάσεις των κομματιών ρυθμικά και μελωδικά, ενώ το παζλ ήρθε να συμπληρώσει ο Rudess με τους πολυάριθμους ήχους αλλάζοντας κατά πολύ το τελικό ύφος των συνθέσεων και κάνοντας τη διαφορά στο ηχητικό αποτέλεσμα.

Τι μπορεί λοιπόν κανείς να περιμένει από αυτό το δίσκο, πέρα από το αναμενόμενα φοβερό παίξιμο των συμμετεχόντων; Ένα πανέμορφο συνονθύλευμα progressive rock, jazz και fusion στοιχείων, με συναρπαστικές μελωδίες και ρυθμούς που εναλλάσσονται με μοναδικό τρόπο. Και η μίξη όλων των στοιχείων σε συνδυασμό με την απόδοση όλων των μουσικών, δεν θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο. Ο Minnemann εμφανίζεται  πάντα πρωτότυπος και ευρηματικός ρυθμικά στα τύμπανα, ο Levin δίνει όγκο αλλά και μελωδικές γραμμές σε όλα τα κομμάτια, ενώ ο Rudess πλαισιώνει και ολοκληρώνει τα κομμάτια με κάθε λογής ήχο, από το πιάνο μέχρι και τα πιο spacey πλήκτρα του, χωρίς όμως να γίνεται κουραστικός με τα σόλο του και πάντα γεμίζει τα τραγούδια με απίστευτες μελωδίες και εφέ. Μια ακρόαση του "The Blizzard" θα πείσει ακόμη και τους πιο διστακτικούς για τις συνθετικές του ικανότητες.

Πολλοί μπορεί να φανταστούν ότι ο δίσκος αποτελείται από αδόμητα κομμάτια, υπερβολική επίδειξη μουσικών δεξιοτήτων και κουραστικά σόλο. Εκεί όμως υπάρχει και η έκπληξη που δημιουργεί όταν κανείς ακούσει μερικά έστω από τα δεκατέσσερα κομμάτια του. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πραγματικά τραγούδια, κολλητικές μελωδίες και ρυθμούς φυσικά δοσμένους με ένα τεχνικό περίβλημα που όμως δεν αποσπά από την ουσία του άλμπουμ που είναι το μουσικό περιεχόμενο. Από τα ρυθμικά τερτίπια των "Twitch" και "Scrod" στις πιο απαλές και ατμοσφαιρικές στιγμές του "The Blizzard", η μουσική εμφανίζεται πολυδιάστατη, ενδιαφέρουσα αλλά κυρίως διασκεδαστική. Αυτός είναι και ο παράγοντας που κάνει τη διαφορά σε αυτό το δίσκο, παρόλη την τεχνικότητα που τον διακρίνει, παραμένει απρόσμενα διασκεδαστικός.

Δεν θα ήθελα να αναλύσω ξεχωριστά τα κομμάτια του άλμπουμ, καθώς πιστεύω πως αξίζει να ακουστεί ως σύνολο και πραγματικά δεν βρήκα κάποια περιττή στιγμή στην περίπου μία ώρα που διαρκεί. Πρόκειται για τον δίσκο έκπληξη της χρονιάς στο χώρο της progressive μουσικής, γεμάτος από μελωδίες, ρυθμούς, και συναισθηματικές συγκινήσεις. Ένας δίσκος που κάθε οπαδός αυτού του είδους οφείλει να ακούσει και να απολαύσει, και θεωρώ πως στέκεται με άνεση απέναντι σε κλασικά άλμπουμ του χώρου.