Lacuna Coil

Οι Lacuna Coil είναι από τις περιπτώσεις που το να κριτικάρεις τη μουσική, το ύφος, την εξέλιξη ή κάποιο άλλο παράγοντα κρύβει «παγίδες», καθώς η σταδιακή μετάβασή τους σε πιο mainstream δρόμους δημιούργησε πόλωση στις απόψεις των ακροατών. Όμως, ποσώς με ενδιαφέρει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα όταν η μουσική είναι άξια λόγου και στην προκειμένη περίπτωση οι Ιταλοί modern metallers έρχονται να ελαφρύνουν κατά πολύ τη θέση μου, καθώς με το νέο τους άλμπουμ προσφέρουν περισσότερα από αυτά που περίμενα, οπότε όλες οι υπόλοιπες θεωρίες πάνε περίπατο.

Δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες, το παραδέχομαι, καθώς ποτέ δεν ήταν ανάμεσα στα αγαπημένα μου συγκροτήματα, ούτε υπήρξα ποτέ ιδιαίτερα προσκείμενος στον χώρο που κινούνται. «Και τότε γιατί έχεις σχεδόν το σύνολο της δισκογραφίας τους;» θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα για να του απαντήσω ότι «η φτήνια τρώει τον παρά» ειδικά στις μέρες του διαδικτύου. Από την άλλη, πρέπει να ομολογήσω πως -για κάποιο λόγο- η μελωδική τους προσέγγιση πάντα μου ήταν ευχάριστη, ενώ η εικόνας της Christina Scabbia ωραιοποιούσε ακόμα περισσότερο τα τραγούδια, κακά τα ψέματα.

Το λοιπόν, η μεταστροφή της μπάντας από πιο ατμοσφαιρικές φόρμες σε πιο μοντέρνα και mainstream μονοπάτια, μια χαρά μου κάθισε στο (μάλλον αγαπημένο μου) “Karmacode”, αλλά ολοκληρώθηκε στο “Shallow Life” που τους έβρισκε «ξεδιάντροπα» - για τα δεδομένα του παλιού ακροατηρίου τους – pop σε ορισμένες στιγμές. Το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται και στο “Dark Adrenaline”, ενδεχομένως σχετικά πιο βαρύ από τον προκάτοχό του, χωρίς όμως να έχει διαφοροποιηθεί η φιλοσοφία και το γενικό ύφος ιδιαίτερα. Αυτό που προκύπτει πιο εύκολα ως συμπέρασμα είναι πως η νέα δουλειά είναι καλύτερη ως σύνολο και σε αυτό το συμπέρασμα τον οδηγεί το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων που δεν είναι άλλα από τα τραγούδια αυτά καθ’ αυτά.

Έχουν κάτι το catchy οι περισσότερες συνθέσεις που σε βάζουν στο τριπάκι να σιγοτραγουδήσεις κι εσύ τις μελωδίες τους, στοιχείο που γίνεται εμφανές από το εναρκτήριο κιόλας (και επιλεγμένο ως single) κομμάτι “Trip The Darkness”. Αν ήμουν, όμως,  εγώ ο decision maker της μπάντας το “Kill The Light” θα είχε αυτό το ρόλο, καθώς το θεωρώ το ωραιότερο δείγμα που θα μπορούσε κάποιος να παραθέσει από το άλμπουμ. Το πρώτο μισό του δίσκου κυλάει νεράκι, με κάμποσες εξαιρετικές ιδέες και το δίπολο των Andrea-Christina να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, με σωστά κατανεμημένες αρμοδιότητες μεταξύ των δύο και πολύ ωραία τοποθετημένες φωνητικές μελωδίες. Το “Against You” με το εξαιρετικό solo που σε κάνει να απορείς γιατί δε δοκίμασαν περισσότερα τέτοια, το “Give Me Something More” με το πολύ δυνατό refrain και το groovy/ξεσηκωτικό “Upside Down” έχουν δυναμική να υποστηριχθούν ως μελλοντικά singles. Ο αριθμός των κομματιών που μπορούν να σταθούν αυτόφωτα σε playlists είναι πολύ σημαντικός δείκτης σε μια τέτοιου είδους κυκλοφορία και σε αυτό τον τομέα το “Dark Adrenaline” φαίνεται να διαπρέπει, ενώ για την παραγωγή του άλμπουμ το θεωρώ περιττό να γίνει καν αναφορά.

Προς το τέλος του άλμπουμ υπάρχουν 2-3 μέτριες στιγμές, οι οποίες δεν αλλοιώνουν το συνολικό θετικό πρόσημο, όμως παράλληλα δεν επιτρέπουν να διατηρηθεί σε πιο σταθερά υψηλά επίπεδα το σύνολο του δίσκου, ενώ πρέπει να επισημανθεί η επαναφορά μιας επιτυχημένης συνταγής. Η εξαιρετική εκδοχή του “Enjoy The Silence” των Depeche Mode είχε μεγάλη αποδοχή σε σημείο που έκανε κάποιους (λίγο κακεντρεχείς η αλήθεια είναι) να ισχυριστούν ότι το πιο γνωστό τραγούδι των Lacuna Coil είναι διασκευή και έτσι δεν διστάζουν να δοκιμάζουν κάτι εξίσου δύσκολο, διασκευάζοντας το πασίγνωστο “Losing My Religion” των R.E.M. με ιδιαίτερη επιτυχία. Ίσως το αποτέλεσμα να μην είναι τόσο εντυπωσιακό όσο στην προηγούμενη προσπάθειά τους, αλλά και πάλι το φέρνουν στα μέτρα τους με πολύ αξιοπρόσεκτο τρόπο.

Είτε αρέσει, είτε όχι οι Lacuna Coil πλέον απευθύνονται σε ένα πιο ευρύ κοινό και έχουν περισσότερα κοινά με τους Linkin Park και τους Evanescence, παρά με πιο ξεκάθαρα metal συγκροτήματα. Το κάνουν καλά, έχουν φρεσκάδα και δυναμική στο “Dark Adrenaline”, ενώ πιθανότατα θα αυξήσουν τους οπαδούς τους, ή τουλάχιστον δεν θα απολέσουν ποσοστό από αυτούς που έμειναν μαζί τους μετά την κυκλοφορία του “Shallow Life”. Ενδεχομένως να μην φτάνει την ποιότητα του “Karmacode” και σίγουρα δεν είναι το άλμπουμ που θα μπορέσει να κάνει το breakthrough όπως το “Fallen” των Evanescence, αλλά οι συνθέσεις που περιέχει μου ακούγονται πολύ καλύτερες εν συγκρίσει με τις δύο τελευταίες κυκλοφορίες των Αμερικανών.

Το “Dark Adrenaline” ίσως απογοητεύσει κάποιους που ήλπιζαν σε μια επιστροφή στον παλιό ήχο της μπάντας, όμως θεωρώ δεδομένο πως θα ικανοποιήσει τους υφιστάμενους οπαδούς και δίχως αμφιβολία πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ που αξίζει κάποιος οπαδός του ήχου να τσεκάρει.