Mausoleum Gate

Πατάς play πρώτη φορά στο δίσκο. Όταν τρεις ακροάσεις και μισό μπουκάλι κονιάκ μετά, πιάνεις ένα μισαδάκι μολυβιού και δυο σελίδες τετραδίου για να γράψεις λέξεις που βγήκαν απ’ τα μέσα σου, το αξίζει.

Γιατί έτσι είναι φίλε μου όταν νιώθεις, δεν περιμένεις να καθίσει η γνώση, να φιλτραριστεί και να βγει η αντικειμενική αλήθεια. Να τη βράσω κι αυτή. Τρύπωσε ο ήχος στην καρδιά σου; Κράτα τον εκεί κι άστον να μιλάει. Ε, το "Space, Rituals And Magick" τούτο ακριβώς έκανε. Από τα πρώτα κοσμικά πλήκτρα που πέρασαν πάνω απ’ το φυσικότερο ήχο στα τύμπανα που θέλω να ακούω και μελωδίες βγαλμένες από τα μεταλλικά βάθη των χαμένων ποιητών, ‘κείνων των χρόνων των παλιών, των όμορφων, άνοιξε η μπουκάλα. Μόλις μπήκε αυτή η αύρα του Όζζαρου στο μικρόφωνο το μεράκλωμα μετατράπηκε σε συγκίνηση. Α ρε γαμώτο, η μουσική είναι συναισθήματα.

Έχει σημεία γνώριμα η δουλειά των Mausoleum Gate, που μιλάνε αλήθειες κι ιστορίες μαζί. Η κιθάρα του Ritchie, τα πλήκτρα του Hensley, ο Tsamis, οι Pagan Altar, ο Lord ως κι ο Pelander. Θα σε γκρουβάρει, ναι, στο "Shine The Night" κι όχι μόνο, θα σε ταξιδέψει με το "Witches Circle" και θα μαγέψει τα λογικά στο "Sacred Be Thy Throne"! Δε χρειάζεται πολλά μωρέ, από τα δύο πρώτα κομμάτια σε έχει κάνει δικό του. Όταν τελειώνει, τριάντα κάτι λεπτά μετά το play, ξαναγεμίζεις το ποτήρι και πάμε πάλι.

Έτσι έχει νόημα όμως ρε συ. Όταν ενθουσιάζεσαι με αυτά που νιώθεις, ακούς σωστά τη μουσική σου. Άμα είναι να αποστειρωθούμε πρώτα και να ξεριζώσουμε κάθε πηγαίο συναίσθημα για χάρη της αντικειμενικής, μη σου πω ελιτίστικης, κουλτουρο-παπάρας για το καλό της μουσικής μπουρζουαζίας, να το χέσω. Απλή είναι η αλήθεια ε, άκου την.