Fuel Eater

Δυο χρόνια και κάτι μετά το ντεμπούτο τους, οι Πατρινοί Fuel Eater επανακάμπτουν με το δεύτερο άλμπουμ τους, υπό τον τίτλο "Soberian Kinship", και σε πρώτη φάση αποδεικνύουν ότι δεν ήταν η μπάντα που έβγαλε απλά ένα άλμπουμ για να μπει στην ακμάζουσα «stoner rock φάση». Επί τη ευκαιρία, βαριέμαι αφάνταστα να μπω στην κουβέντα περί εγχώριας νοοτροπίας, stoner rock μουσικών κλπ και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι πόσο καλό μου ακούγεται αυτό που βγαίνει από τα ηχεία.

Και η αλήθεια είναι πως με το heavy rock που παίζουν οι Fuel Eater, τα πράγματα δεν είναι και τόσο πολύπλοκα. Riff δομημένα στην μεγάλη των Sabbath σχολή, μπάσο και drums που σκοπό έχουν να δέσουν την ραχοκοκαλιά και να γκρουβάρουν και φωνητικά «γρετζαρισμένα» που ξέρουν όπως να στέκονται και σε πιο μελωδικό επίπεδο. Απλά, αλλά όχι απλοϊκά πράγματα, τα οποία αξίζει να σημειωθεί ότι υποστηρίζουν πολύ καλά και στο σανίδι.

Κι ενώ η προσέγγιση της νέας δουλειάς μοιάζει θεωρητικά η ίδια με του "Centralia", αρκετά πράγματα διαφοροποιούνται - κατά τη γνώμη μου τα περισσότερα προς το καλύτερο. Ο ήχος είναι πιο «συμπαγής», η παραγωγή λιγότερο «καλογυαλισμένη», αλλά και πιο ταιριαστή και δίπλα σε στοιχεία που περιμένει να ακούσει κάποιος, υπάρχουν και πινελιές που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πιο ενδιαφέρον.

Μια βασική εξ αυτών είναι η Paradise Lost αύρα που εντοπίζεται στο ρεφραίν του εναρκτήριου (και καλύτερου τραγουδιού του άλμπουμ κατ’ εμέ) "Who Am I", καθώς και στα φωνητικά του "Pretty People" (το οποίο έχει και πολύ ωραίο riff), την οποία εγκρίνω και επικροτώ. Γενικότερα, η προσέγγιση των φωνητικών έχει ξεφύγει από τον Anselmo και έχει πάει περισσότερο προς Nick Holmes, αλλά και Spice. Ειδικά, το "Apathetic Whistle" μοιάζει με τραγούδι των Planet Of Zeus με guest τον πρώην τραγουδιστή των Spiritual Beggars στο ρεφρέν.

Βέβαια, υπάρχουν και κάποια στοιχεία όπως μερικά πιο «ακραία» φωνητικά εδώ κι εκεί (π.χ. "Our Soberian Kinship" και "Dead End") που δεν θα έλεγα ότι με ενθουσίασαν, ενώ αντιθέτως, όπου μπαίνει λίγο περισσότερη μελωδία (πχ "Dome Below") μου μοιάζει πιο καλοδεχούμενη. Σε γενικές γραμμές είναι λίγες όμως οι όποιες ενδεχόμενες ενστάσεις.

Κάπως έτσι, στα 45+1 λεπτά της διάρκειας του δεύτερου δισκογραφικού τους ημιχρόνου πονήματος οι Πατρινοί παίζουν καλή μπαλίτσα και στο τέλος νομίζω ότι «το θέαμα που προσφέρουν» θα ικανοποιήσει το κοινό που αρέσκεται σε καλοπαιγμένο heavy/stoner rock. Η αίσθηση μου πάντως λέει πως το μονοπάτι που του πάει προς Paradise Lost μεριά κρύβει ακόμα περισσότερες ομορφιές και θα ήταν ενδιαφέρον να το ακολουθήσουν...