Foo Fighters

Sonic Highways

Rosswell (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 14/11/2014
...ένα επίδοξο project βρίσκει το soundtrack που του αξίζει, αλλά παραμένει μονάχα αυτό. Soundtrack...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ουφ. Λοιπόν, για να δούμε. Αρκετή σκόνη έχει σηκωθεί ήδη τις τελευταίες εβδομάδες για τους Foo Fighters και τον όγδοό τους δίσκο, "Sonic Highways", καθώς έχουν κατακλύσει κάθε πιθανό media outlet και δεν περνάει μέρα που να μη μαθαίνουμε ότι ο Grohl έκανε το δείνα, είπε το άλλο, ή ότι ο Hawkins μίλησε για τις κλανιές την μουσική των U2. Απολύτως λογικό, γιατί είτε σ’αρέσει είτε όχι, οι Foo Fighters είναι ίσως η μεγαλύτερη rock μπάντα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή, και έτσι γίνεται με τους μεγάλους.

Ένα άλλο πράγμα που γίνεται με τους μεγάλους όμως -ασχέτως κλάδου- είναι ότι συνηθίζουν να επαναπαύονται στις δάφνες τους, να στογγυλοκάθονται στο comfort zone τους και να περιμένουν τα φορτηγά με το χρήμα να κάνουν τη καθημερινή τους διανομή στο σαλόνι τους και να τους ραντίσουν με κολλαριστά κατοστοδόλαρα. Οι Foo Fighters του Dave Grohl δεν είναι έτσι, επειδή ακριβώς είναι οι Foo Fighters του Dave Grohl. Μπορεί τα φορτηγά με το χρήμα να κάνουν τις διανομές τους (και καλά κάνουν ξέρω 'γω) αλλά δεν φαίνονται να επηρεάζουν την -με συγχωρείτε- ΩΜΗ ΚΑΥΛΑ του Grohl για τη μουσική, το δημιουργικό του όραμα και τον ανηφορικό δρόμο μπροστά στον οποίο οδηγεί την μπάντα του εδώ και χρόνια. Βασικά, ψέματα, προφανώς και την επηρεάζουν, του δίνουν τη δυνατότητα να κάνει γιγαντιαία project, όπως ακριβώς τα θέλει, και αυτό είναι το "Sonic Highways", στην ουσία ένα εναλλακτικό project του Dave Grohl που τυχαίνει και τραβάει από πίσω του και την υπόλοιπη μπάντα.

Ας μιλήσουμε όμως λιγάκι για το "Sonic Highways" σαν project και μετά μπαίνουμε στα υπόλοιπα. Η βασική ιδέα είναι πως κατά τη διάρκεια της δημιουργίας / ηχογράφησης ενός δίσκου, οι εμπλεκόμενοι (μουσικοί, παραγωγοί, κλπ) είναι επηρεασμένοι από το περιβάλλον τους, είτε άμεσα, δηλαδή από το στούντιο αυτό καθεαυτό, είτε πιο έμμεσα, δηλαδή από την εκάστοτε πόλη στην οποία βρίσκονται. Έτσι, λοιπόν, οι Foo Fighters επισκέφτηκαν οχτώ αμερικάνικες μουσικές Μέκκες στις οποίες έμειναν μία εβδομάδα και μίλησαν (ο Grohl δηλαδή) με ντόπιους θρύλους του χώρου και μάθαιναν εκ των έσω για την εκάστοτε μουσική ιστορία της κάθε πόλης. Ύστερα πέρναγαν σε κάποιο τοπικό (συνήθως εξίσου θρυλικό) στούντιο όπου ηχογραφούσαν ένα νέο τραγούδι, με πολλούς από τους εν λόγω θρύλους να συμμετέχουν στο κάθε κομμάτι. Για αυτό που δεν είμαι απολύτως σίγουρος ακόμα είναι το κατά πόσο έτοιμη ήταν η σύνθεση πριν μπουν στο στούντιο, γιατί τουλάχιστον σε κάποιο ποσοστό είναι έτοιμη απ’ ότι έχω καταλάβει. Βέβαια θα φανταζόταν κανείς πως το περιβάλλον θα επηρέαζε και τη μουσική σύνθεση, αλλα τι να πεις. Τέλος πάντων, αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως οι στίχοι γράφονται μέσα σε εκείνη την εβδομάδα, με βάση τις εμπειρίες του Grohl από τις συνεντεύξεις. Το concept είναι πανέμορφο. Η εκτέλεση επίσης.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν αποτελούν τα οχτώ μονόωρα επεισόδια της σειράς του HBO, "Sonic Highways", η οποία για έναν μουσικόφιλο -ασχέτως προτίμησης- είναι must-see. Στο τέλος κάθε επεισοδίου παίζεται το τραγούδι που εμπνεύστηκε από την εκάστοτε πόλη, με τους στίχους του Grohl να παρελαύνουν μπροστά από την οθόνη σου, οι οποίοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με το επεισόδιο που μόλις είδες, και τις περισσότερες φορές φιγουράρει και guest καλεσμένο. Στα πλαίσια της σειράς / ντοκιμαντέρ, το αποτέλεσμα είναι κορυφαίο, μόνη της όμως η κυκλοφορία στέκεται κουτσή.

Ως τώρα, έχουν προβληθεί τέσσερα επεισόδια (= τέσσερα τραγούδια), και η κυκλοφορία του δίσκου έσκασε εσκεμμένα ακριβώς στη μέση. Τα τέσσερα λοιπόν πρώτα τραγούδια είχαμε την δυνατότητα να τα ακούσουμε ελάχιστες μέρες πριν από την προβολή του αντίστοιχου επεισοδίου. Υπήρχε λόγος που δεν αναφερόταν σχεδόν κανείς σε αυτά μετά την ακρόαση, και αυτός είναι πως δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιαίτερα σπουδαίο. Κλασικά, middle of the road, Foo Fighters κομμάτια με άκυρους στίχους και με ένα ακόμα πιο άκυρο hat-tip στο "Holy Diver" των Killswitch Engage. Βλέποντας όμως το κάθε επεισόδιο, μαθαίνοντας τις ιστορίες πίσω από τους στίχους, τα τραγούδια γιγαντώνονταν, καθώς πέρναγαν από το φίλτρο της οικειοποίησης, και τελικώς απέκτησαν άλλη αύρα, εντυπωσιακή και πράγματι, σπουδαία.

Και εδώ λοιπόν είναι που κρύβεται το προσωπικό μου δράμα. Πώς εκφράζω άποψη για αυτόν τον δίσκο; Τον κρίνω με βάση τη κυκλοφορία μόνο; Λαμβάνω υπόψη τα feeeels που προκαλεί το κάθε επεισόδιο και το πώς διοχετεύτηκαν εκ των υστέρων στην άποψή μου για το κάθε τραγούδι; Είναι άδικο, γιατί θέλω να βγω στα μπαλκόνια να φωνάξω να δουν όλοι τη σειρά, αλλά ο δίσκος, μόνος του, κατά την ταπεινή μου αποψάρα, είναι απλά ok. Το γεγονός επίσης πως ακούσαμε τον υπόλοιπο δίσκο πριν δούμε και τα συνοδευτικά επεισόδια (ή μήπως τελικά τα τραγούδια είναι συνοδευτικά;) προσθέτει και άλλο φωσκολισμό στο δράμα μου. Δεν έχουμε δει ακόμα τις ιστορίες των πιο σχετικών (πάλι κατά την ταπεινή μου αποψάρα) πόλεων, αυτές του Los Angeles και του Seattle, όπου αναμφίβολα θα πέσει το δάκρυ κορόμηλο.

Τέλος πάντων, ξεκάθαρα από μουσικής άποψης, στα highlight του δίσκου εντοπίζω δύο κυρίως φοβερές στιγμές. Η μία είναι στο "Outside" που είναι το πιο άμεσο και πιασάρικο κομμάτι του δίσκου, το χιτάκι άμα θες, ενώ το άλλο βρίσκεται στην κατακλείδα του "Sonic Highways" με το "I Am A River" το οποίο είναι ένα εφτάλεπτο κομμάτι που φιγουράρει μία πολύ όμορφη ενορχήστρωση που περιλαμβάνει διάφορα έγχορδα και άλλες ομορφιές. Εξαιρετικός επίλογος, τόσο στον δίσκο όσο και στη σειρά φαντάζομαι.

Σε γενικές γραμμές πιστεύω πως το πρόβλημα είναι ένα. Όπως προείπα, έχουμε να κάνουμε με τους Dave Grohl's Foo Fighters, παρά με τους Foo Fighters. Όλοι ξέρουμε πως ο Grohl είναι ο ΜΑΝ, και στους Foos ό,τι θέλει αυτός γίνεται, τον αγαπάμε σαν περσόνα και τον σεβόμαστε για όλα αυτά που έχει κάνει μουσικά και για το γενικό του attitude. Στο "Wasting Light" όμως για παράδειγμα -που πιστεύω με πάθος πως είναι η καλύτερη δουλειά της μπάντας- οι Foo Fighters φάνηκαν πιο μπάντα από ποτέ, ενώ εδώ, μην σου πω πως φαντάζουν οι υπόλοιποι σαν σεσσιονάδες, και αυτό φαίνεται να είχε άσχημη επίπτωση στην γενικότερη ποιότητα του δίσκου.

Θέλω να τονίσω πως αυτό που επιχείρησε -και πέτυχε, διάβολε- ο Grohl με αυτό του το project, είναι φοβερό. Η σειρά σίγουρα είναι άξια του χρόνου σου και μέσω αυτής, δεν είναι διόλου απίθανο να αγαπήσεις και τον δίσκο, παρά τις αρκετές αδυναμίες του. Θα μπορούσα μάλιστα να κάνω και εκτενείς αναφορές στους διάφορες guest στη σειρά (και στα τραγούδια) αλλά φοβάμαι πως θα χαλάσει κάπως την προβολή σου και πως τελικά ίσως με το τέλος της σειράς γίνει ένα γενικό αφιέρωμα, καθώς πραγματικά αξίζει. Τελικώς όμως, αυτό που είχε σημασία είναι πως το μεράκι και το πάθος του Grohl για τη μουσική κληρονομιά της Αμερικής είναι διάχυτη παντού στο "Sonic Highways" και είναι αυτό που σου μένει τελικά.

Υ.Γ.: Στο διάβολο ρε που σου πέρασε από το μυαλό πως σοβαρολογούσα με το "Holy Diver".

  • SHARE
  • TWEET