Thor

Η περίπτωση του Jon Mikl Thor θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο μελέτης για το πως η trash κουλτούρα και η cult υπόσταση μιας φιγούρας με τη δική της ιστορία καταφέρνει να έχει ακόμη και σήμερα μια χούφτα φανατικούς ακολούθους, οι οποίοι στηρίζουν εμπράκτως τη συνέχιση του μουσικού (;) οράματος που πρεσβεύουν οι Thor. Δημιούργημα των ‘80s γαρ, ο Thor υπήρξε πρωταθλητής του bodybuilding προτού οι τέχνες και το hard & heavy κερδίσουν την καρδιά του. Πλέον, σχεδόν 50 χρόνια από τότε που το ομώνυμο project πήρε σάρκα και οστά, οι Thor είναι και πάλι εδώ, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό πρακτικά.

Μουσικά, η πορεία του κατά τα άλλα συμπαθούς Καναδού έχει να επιδείξει αμέτρητα χαμηλά σημεία, στιγμές που θα ζήλευαν τα εκάστοτε «αστέρια» των χρυσών εποχών των εκπομπών της Αννίτας Πάνια, μπόλικη κουλαμάρα και δηλώσεις που υπερέβαιναν κάθε προσδοκία ρεαλισμού. Ανάμεσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό κυκλοφοριών του ανά τα χρόνια, ο Thor κυκλοφόρησε και τα "Keep The Dogs Away" (το οποίο έγινε χρυσό στον Καναδά) και "Only The Strong" (το οποίο επέτυχε πλατινένιες πωλήσεις σε Καναδά και Ηνωμένο Βασίλειο), δύο άλμπουμ τίμιου hard & heavy, που πατούσαν σε βασικές αρχές του ιδιώματος και έχουν διατηρήσει μέχρι και σήμερα ένα cult following.

Κατόπιν, η φθορά του χρόνου άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στον performer, με το documentary "I Am Thor", μέσα στην όλη του ιδιαιτερότητα και B-movie αισθητική, να αποτύπωνε με γλαφυρό τρόπο την πορεία του από τα χρόνια της ακμής σε εκείνα της πτώσης και της προσπάθειας για αναγέννηση. Όσο κι αν, βέβαια, θεωρώ αρκετά ενδιαφέρον αυτό το ψυχογράφημα ενός ψυχαγωγού από τα θρυλικά (για όσους δεν τα ζήσαμε) ‘70s και ‘80s, η αλήθεια είναι πως με καθαρά αντικειμενικά κριτήρια, οι τελευταίες πολλές δουλειές του Καναδού είναι επιεικώς απαράδεκτες, όση καλή διάθεση και νοσταλγία κι αν επιστρατεύσει κανείς - και το "Alliance" δεν αποτελεί εξαίρεση.

Έκπληξη προκαλεί η σωρεία καλεσμένων που συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο άλμπουμ, αφού ονόματα όπως ο Ross The Boss, ο Sean Peck (των Denner/Sherman, Three Tremors και Cage) και o Chris Holmes (ex-W.A.S.P.), μεταξύ αρκετών άλλων, βρίσκονται στα credits. Δημόσιες σχέσεις, παλιές χάρες ή οικονομικοί παράγοντες, δεν έχει σημασία πως πείστηκαν για να συμμετέχουν σε αυτό το διεστραμμένο μουσικό ανέκδοτο, καθώς είτε υπάρχουν στο ευρύτερο lineup του δίσκου, είτε όχι, είναι ένα και το αυτό.

Ψάχνοντας να βρω κάτι καλό για να πω για το εν λόγω άλμπουμ, πρέπει να παραδεχτώ ότι το εξώφυλλο που το κοσμεί είναι αρκετά ευχάριστο στο μάτι, ενώ και η εν γένει παρουσία γερόλυκων από το πάλαι ποτέ δεν ενοχλεί κανέναν πρακτικά, παρά προκαλεί νοσταλγία και μια ελαφριά κατανόηση για την ανάγκη τους να συνεχίσουν κάτι που τους γεμίζει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Απολύτως πραγματιστικά, όμως - αν θέλετε και κυνικά - το "Alliance" είναι ένα αχρείαστο άλμπουμ σε μια περίοδο υπερπροσφοράς, του οποίου η ακρόαση δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα παρά μόνο σε συγκεκριμένους ηχητικούς μαζοχιστές.

Bandcamp