Dawnrider

Two

Raging Planet (2009)
20/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ποιος είπε πως αν πας για μαλλί (φαΐ) και βγεις κουρεμένος (κερδισμένος) είναι τελικά για κακό; Η φαινομενικά άστοχη, παραπάνω ρήση βρίσκει άνετα εφαρμογή στο πρόσωπο των Dawnrider και δη, όταν η γράφουσα βρέθηκε στο πορτογαλικό Hard Rock Cafe, όπου στην υποδοχή εργάζεται ο μπασίστας των Πορτογάλων doomsters και κάπως έτσι άρχισαν όλα…

Σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένη για την doom ψυχεδελική επέλαση μιας μπάντας που μετρά ήδη 5 χρόνια ζωής, πόσο μάλλον όταν βρίσκεται στο άλλο άκρο της Ιβηρικής χερσονήσου που μας έχει συνηθίσει σε πιο ατμοσφαιρικά και gothic μονοπάτια, γεγονός απόλυτα δικαιολογημένο, αν βρεθείς και περπατήσεις στα πλακόστρωτα, γραφικά δρομάκια στο εσωτερικό της πρωτεύουσας. Οι Dawnrider όμως, παρ' όλα αυτά, είναι μια πραγματική αποκάλυψη για τα εγχώρια underground, αλλά και τα ευρωπαϊκά doom πράγματα.

Το "Two" είναι το δεύτερο δισκογραφικό τους εγχείρημα (όπως μαρτυρά απλοϊκά και ο τίτλος άλλωστε) και οι επιρροές από St. Vitus, Pentagram και Cathedral είναι ολοφάνερες. Τώρα, αν στο εναρκτήριο "Scared Of Light" σου φανεί κι εσένα η Electric Wizard ταυτότητα να λαμπυρίζει από μακριά στο στήθος τους, εγώ δεν μπορώ να πω όχι - παιδιά των Sabbath είμαστε όλοι, ούτως ή άλλως. Υπάρχει όμως η ειδοποιός διαφορά, αρκεί να ανεβάσεις κι άλλο την ένταση και να κολλήσεις το λιωμένο σου αυτί στο εξωτερικό χείλος του ηχείου: το ψυχεδελικό ξύσιμο της κιθάρας και το ιπποτικό παραμέρισμα του μπάσου εμπρός της που δεν «μπουκώνει» το αποτέλεσμα, ως είθισται σε ανάλογες περιστάσεις. Συμφωνώ, το tempo δεν ξεφεύγει και πολύ από το προβλέψιμο και το συνηθισμένο (αυτό δεν είναι το doom άραγε;) - γι' αυτό όμως υπάρχουν τα "Redemption" και το instrumental "Maelstorm" στο κλείσιμο του cd, με τον groove-άτο και μεταλλικό χαρακτήρα τους, μπας και σου αλλάξουν γνώμη.

Εκεί όμως που προσκύνησα κανονικά ήταν στα διάσπαρτα σωθικά του frontman στους πόρους του μικροφώνου που έφτασαν μέχρι τα ηχεία μου, κατά την κραυγή του ρεφρέν και την σκοτεινή μελωδία του "Evil Deeds", ενώ το "Irinia" συντροφεύει το "The Hollow Path" σε πιο doom, γνώριμες, ανήλιαγες μελωδικές γραμμές. Δικαίωμά σου είναι να βλέπεις τον F.J. Dias σαν το metal alter ego του Magnus Pelander (ηχητικά πάντα), αν και θα ήθελα να προσθέσω πως σε αυτό ευθύνεται 100% το "Queen of the Mountain", βάζοντας άνω τελεία κι επιμένοντας πως ο κύριος Lee Dorian είναι ο πρώτος διδάξας. Επίσης, ατελείωτο respect στις προταγμένες υπερήφανες μπυροκοιλιές των μελών της μπάντας σε φωτογραφίες τους στο www.myspace.com/dawnriderdoom.

Τι άλλο, λοιπόν, να ζητήσει ο σκυφτός doom μεταλλάς από μια χρονιά που του έχει δώσει ήδη πολλά, από το καινούριο Spiritus Mortis έως το Count Raven; Η απάντηση υπάρχει και το ερώτημα δεν είναι ρητορικό: το "Two" των Dawnrider. Amen†
  • SHARE
  • TWEET