Red Kite

Το rock, ειδικά αυτό που θέλει να λέγεται forward thinking, διάγει εποχές στις οποίες η ειδολογική και υφολογική συνοχή μοιάζει να είναι το κορυφαίο ζητούμενο, αφού οι μέρες των απλών υβριδικών δημιουργιών αρχίζουν να θεωρούνται ξεπερασμένες, εκτός από αυτονόητες. Από μία άποψη φαίνεται ότι η φάση των μαθηματικών πέρασε. Η μουσική πια μελετάει περισσότερο χημεία.

Ντεμπούτο για το νορβηγικό κουαρτέτο των Red Kite και τα βιογραφικά των μελών τους (περιλαμβάνοντας καλές και ψαγμένες prog μπάντες όπως οι Elephant9, Shining και Bushman's Revenge) δεν θα σε προετοιμάσουν αρκετά γι αυτό που θ' ακούσεις. Το ομώνυμο 40λεπτο πόνημα τους αποτελεί μια ωδή στην άνευ ορίων ψυχεδέλεια, καταφέρνει να ακούγεται ολόφρεσκο και διαχρονικό ταυτόχρονα και, κυρίως, είναι κατασκευασμένο από απροσδόκητα υλικά.  

Σε κάθε στιγμή του άλμπουμ αισθάνεσαι ότι ακούς ένα jazz σχήμα, είναι όμως αυτό πραγματικό ή ψευδαίσθηση; Η επιλογή να ξεκινήσουν τον δίσκο με μια ξέφρενη εκτέλεση του "Ptah, the El Daoud" της ανεπανάληπτης Alice Coltrane υπονοεί ότι το πλαίσιο που θα κινηθούν είναι η spiritual jazz, παιγμένη όμως πολύ πικάντικα από fuzzy κιθάρες και πλήκτρα. Σχετικά παραπλήσια είναι και η διάθεση του "Flew A Little Bullfinch Through The Window", η μελωδικότητα του οποίου είναι ικανή να σε υπνωτίσει, τουλάχιστον στιγμιαία…

...γιατί ο υπόλοιπος δίσκος θα σου βάλει φωτιά. Το "13 Enemas For Good Luck" ηχεί σαν ένα πελώριο τζαμάρισμα κάποιας μεγάλης 70s heavy rock μπάντας κι όσο κι αν κάποιες χρωματικές νότες παλεύουν να παρεισφρήσουν, ο μαστουρωμένος rock χαρακτήρας της σύνθεσης μένει αναλλοίωτος. Είναι όμως στο δεκάλεπτο "Focus On Insanity" που φωλιάζει όλη η ουσία του δίσκου. Η φρενήρης performance του ντράμερ Torstein Lofthus πατάει εξαρχής το πόδι στο γκάζι και το syncopated bass riff του Trond Frones υπόσχεται ένα χορευτικό groove που δεν πραγματώνεται ποτέ. Αντίθετα, η σύνθεση ξεσπά σε έναν ατελείωτο διάλογο ανάμεσα στην κιθάρα και τα πλήκτρα των Bernt Andre Moen και Even Helte Hermansen αντίστοιχα, οι δίδυμες χροιές των οποίων παρασύρουν την ακρόαση μέσα σε δάση ψυχεδελικών εντάσεων και παροξυσμών.

Η δουλειά που παραδίδουν οι Red Kite είναι τελικά θολή μα και αδιαπέραστη. Κινείται γρήγορα μπροστά, δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό της και συγκροτεί ένα δίσκο που μπορεί με έναν ακατανόητο τρόπο να θυμίσει Coltrane, Sabbath ή Doors ταυτόχρονα. Καταφέρνει να ηχεί πολύ πιο ενιαία ψυχεδελικό από πολλές μπάντες που δηλώνουν psych, πιο heavy από διάφορους ροκάδες της πεντάρας και cool σαν κάθε αξιοσέβαστη jazz μπάντα του μάταιου τούτου κόσμου. Το καλύτερο; Τα κάνει όλα αυτά ενώ περνάει καλά, διασκεδάζει, πίνει και ιδρώνει!

Ο Κόκκινος Χαρταετός ξαμολήθηκε στην τρελή του πτήση, δεν θα καταφέρει ποτέ όμως να φτάσει κοντά στα βουνά. Πετάει σε χαμηλό ύψος πάνω από κάποια ζαλισμένη πόλη, πάνω από δρόμους που μυρίζουν αναθυμιάσεις, πάνω από χίλια φώτα που τρεμοπαίζουν. Με γνήσια σκανδιναβική κουλτούρα και ξεροκεφαλιά, μπλέκεται στα ηλεκτρικά καλώδια αλλά ξεφεύγει ξανά και ξανά, βρωμοκοπώντας ελευθερία και ζωντάνια. Κι ακόμα κι αν ήθελες να τον μαλώσεις, το στόμα θα μείνει κλειστό γιατί στην Χημεία παίρνει άριστα, ο αθεόφοβος. Άσε τον λοιπόν εκεί να πετάει κι ας τον χαζέψουμε μέχρι να χαθεί από τα μάτια μας.