Η σταύρωση του Λαζάρου

Ο Νίκος Παπαδογιάννης επιστρέφει στο Βlood Brothers της Μαδρίτης, οκτώ χρόνια μετά

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 13/05/2015 @ 10:13
Η επίσκεψη στην πλατεία Αλόνσο Μαρτίνεθ έχει πλέον διαστάσεις προσκυνήματος. Κάθε ταξίδι στη Μαδρίτη ξεκινάει με μια ή περισσότερες μπύρες στο Blood Brothers. Για λόγους όχι μόνο εθιμοτυπικούς, αλλά και συναισθηματικούς...

Πρόκειται για ένα ημιυπόγειο μπαρ, στολισμένο από τους τοίχους ως το ταβάνι με rock αφίσες. «Το σπίτι του classic rock», αυτοδιαφημίζεται. Αλλά το μαλακό του υπογάστριο είναι ευάλωτο στο hard rock και στο (όχι πολύ) heavy metal: «Βραδιά Iron Maiden με το τοπικό φαν κλαμπ», είναι η πιο πρόσφατη εκδήλωση που διαφημίζεται στη σελίδα του στο Facebook.

Νονός όμως δεν είναι ο Bruce Dickinson, αλλά ένας άλλος Bruce, πολύ πιο σημαντικός. Το μαγαζί δεν βαφτίστηκε από το ομώνυμο τραγούδι των Maiden, αλλά από το συγκλονιστικό "Blood Brothers" του Springsteen.

Πρόκειται για έναν σεμνό, συγκινητικό και απελπισμένα αισιόδοξο ύμνο στη φιλία και στην αυταπάρνηση. Δεν χώρεσε σε καμία από τις επίσημες κυκλοφορίες του, παρά μόνο σε μία συλλογή του 1995 και σε ένα ΕΡ του 1996. Άλλος καλλιτέχνης θα έδινε ένα χέρι κι ένα πόδι για αυτό το τραγούδι.

Εκεί πρωτάκουσα και το "Radio Nowhere", τον Σεπτέμβριο του 2007, πριν ακόμη κυκλοφορήσει επίσημα το άλμπουμ "Magic". Το είχα κι εγώ χάρη στα blood brother φιλαράκια μου και έσπευσα υπερήφανος να δείξω το iPod που είχα μαζί μου στον 45-άρη μπαρίστα.

Μοιραστήκαμε ένα συνωμοτικό βλέμμα, με κέρασε μια μπύρα και ανέβασε την ένταση στο δέκα: «Is there anybody alive out there...?»

Ηταν μέρες Ευρωμπάσκετ και η Εθνική -η ίδια που την προηγούμενη χρονιά μάγεψε την υφήλιο στην Ιαπωνία- ζοριζόταν άσχημα. Ο οργανισμός της βασανιζόταν από απόστημα και ο Συρίγος το είχε εντοπίσει στο πρόσωπο του Λάζαρου Παπαδόπουλου.

Αργά μετά τα μεσάνυχτα, όταν πια μαζευόμασταν στο ξενοδοχείο (δύο βήματα από το Blood Brothers), o Φίλιππος ερχόταν στο δωμάτιο που μοιραζόμουν με το Δημήτρη Καρύδα και ξεκινούσε ολονύχτιο φιλιππικό. «Λαζαριάδες», βαφτίσαμε τα ξεσπάσματά του!

Ακόμα και όταν η ομάδα ορθοπόδησε, μετά από εκείνη την αλησμόνητη ανατροπή του προημιτελικού με τη Σλοβενία, οι «Λαζαριάδες» συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση. Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, κουκουλώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα, έβαλα το ολοκαίνουργιο "Magic" στη διαπασών, βυθίστηκα στα ακουστικά και κράτησα τις αποστάσεις μου από την σταύρωση του Λαζάρου.

Τις περισσότερες φορές, όμως, έπαιρνα το βιβλίο μου και πεταγόμουν στο Blood Brothers για να ανασάνω. Ήταν ένα καταφύγιο ηρεμίας και νηφαλιότητας, ακόμα και όταν έπαιζε Rammstein. «Ο Λάζος φταίει», έγραψα για πλάκα με το στυλό μου στον γεμάτο πρόχειρα γκραφίτι τοίχο.

Εκτοτε, πέρασα την πόρτα του μαγαζιού αρκετές φορές. Σήμερα μου θυμίζει το Ευρωμπάσκετ 2007, τον Bruce Springsteen, τον Λάζαρο Παπαδόπουλο, αλλά και τον Φίλιππο Συρίγο που έφυγε πριν από ενάμιση χρόνο.

Είναι, επαναλαμβάνω, κάτι σαν προσκύνημα η επίσκεψη στο Blood Brothers της Μαδρίτης. Εάν δεν χάσω την ανταπόκριση στο Άμστερνταμ, απόψε θα είμαι εκεί. Και θα αναζητήσω το σημείο όπου κάποτε έγραψα με πικρό χιούμορ: «Ο Λάζος φταίει».

Νίκος Παπαδογιάννης
  • SHARE
  • TWEET