We.Own.The.Sky, Outercamp @ Gagarin 205, 12/12/19

Τους είχαμε δει σε μικρούς και μεγαλύτερους χώρους. Τους είχαμε δει σε βραδιές που είχαν οργανώσει οι ίδιοι και σε άλλες που εμφανίζονταν ως μέρος γουστόζικων φεστιβάλ. Τους είχαμε δει κάμποσα χρόνια πριν στο πλευρό πραγματικά σπουδαίων και αγαπημένων ονομάτων του post-rock ήχου. Τους είχαμε δει σε μέρες που μας ταξίδεψαν με τον τρόπο που μόνο η καλή μουσική μπορεί, και σε μέρες που τεχνικά ζητήματα ή δικές μας παραξενιές μας άφησαν μια γλυκόπικρη γεύση. Σε κάθε περίπτωση, είχαμε δει από πρώτο χέρι τους we.own.the.sky να μεγαλώνουν ως μπάντα, και πλέον είχε φτάσει η ώρα να τους δούμε να ανεβαίνουν επίπεδο και να παίζουν με τους μεγάλους.

Πριν τους τιμώμενους της ημέρας, το δύσκολο έργο του ανοίγματος ανέλαβαν οι Outercamp. Κάτι τα ύφη των δύο σχημάτων και η απόστασή τους από το mainstream, κάτι το φορτωμένο συναυλιακό πρόγραμμα, κάτι η καθημερινή, μόνο κάποιος πολύ αισιόδοξος θα έλεγε ότι ξαφνιάστηκε από την εικόνα του μισοάδειου venue λίγο πριν την καθορισμένη ώρα έναρξης. Η δεκάλεπτη καθυστέρηση ήταν σοφή επιλογή και καθόλου κατακριτέα. Όταν η τετράδα πήρε τις θέσεις της στη σκηνή η κατάσταση έμοιαζε σαφώς πιο ικανοποιητική. Το οργανικό μπάσιμο ήρθε κουτί στο όλο κλίμα, αλλά η ζώνη ασφαλείας δεν έμεινε για πολύ.

Στο ομότιτλο ντεμπούτο του, το σχήμα κινείται με βάση μια σύγχρονη εναλλακτική λογική, χωρίς να μένει κολλημένο σε ένα συγκεκριμένο στυλ. Οι μεσαίες ταχύτητες δίνουν θέση σε οργισμένα ξεσπάσματα, τα punk-ίζοντα μετρήματα αλλάζουν σε μελωδικές ατμόσφαιρες που φέρνουν στο μυαλό κάτι από post, και το σύνολο βγάζει έναν καλοδεχούμενα ιδιότροπο αέρα μικρού attention span. Η ισορροπία ανάμεσα στις κιθάρες, τα σκισμένα φωνητικά, το μπάσο και τα ντραμς ήταν άψογη. Το κέφι και η ενέργεια ήταν εκεί από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Με το πέρασμα της ώρας η ατμόσφαιρα ζεστάθηκε για τα καλά.

Ήταν αισίως 22.15 όταν τα φώτα χαμήλωσαν και τα πάντα ήταν έτοιμα για τους we.own.the.sky. Με τον κόσμο να έχει αυξηθεί και τον χώρο κάτω από την σκηνή να μοιάζει πλέον μισογεμάτος, οι φωνές που ακούστηκαν στις πρώτες νότες του εισαγωγικού "First Breath" και του "Ikigai" ήρθαν ως υπενθύμιση και απόδειξη. Υπενθύμιση για το όμορφο κλίμα που πάντα συνοδεύει τις εμφανίσεις αυτού του σχήματος, για την ιδιαίτερη σχέση ανάμεσα στη μπάντα και το κοινό της. Απόδειξη για το γεγονός ότι παρά την μετάβασή τους σε έναν μεγαλύτερο χώρο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η συγκεκριμένη σχέση παραμένει ακλόνητη.

Συγκριτικά με τις στούντιο εκδοχές του υλικού, στο σανίδι τα κομμάτια του ολόφρεσκου "Home" αποκτούν μια περισσότερο ογκώδη υφή. Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό έχει να κάνει με την προσέγγιση της μπάντας σε ζωντανό πλαίσιο, με την παραγωγή του δίσκου, με την τσιμπημένη (σε αποδεκτό βαθμό) ένταση, ή με οτιδήποτε άλλο. Αν ρωτάτε εμένα, αυτά τα πιο heavy χρώματα τους ταιριάζουν γάντι. Ειδικά όταν έρχονται σε αντίθεση με πιο φωτεινές λεπτομέρειες, όπως στα upbeat-ish θέματα του "We Align" ή στο χτίσιμο του "Of New Beginnings", τα πάντα μοιάζουν να κουμπώνουν άψογα και το σύνολο ανεβαίνει ένα σκαλί ψηλότερα.

Η επιλογή να μην παρουσιαστεί το νέο υλικό μονορούφι εκ των υστέρων δούλεψε ιδανικά. Το πέρασμα από το "The Glass/Nails EP" με το "Raindrops And Oceans" γύρισε τον χρόνο κάμποσα χρόνια πίσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ενώ τα κοψίματα του "Muzzle" έκαναν πολλά κεφάλια κι άλλα τόσα σώματα να κουνηθούν. Πριν προλάβει ο πρωτοδισκάκιας να πετάξει την κακία του, η επιστροφή στα νέα έφερε το δυνατότερο υποψήφιο highlight της βραδιάς· οι μελωδίες του "Youth" αποδόθηκαν υπέροχα, το νοσταλγικό συναίσθημα βγήκε αβίαστα, και το αναπάντεχα δυνατό sing along στo τέλος απογείωσε μια έτσι κι αλλιώς ξεχωριστή σύνθεση.

Από την επίλυση του προαιώνιου διλήμματος κουραμπιές-μελομακάρονο μέχρι την τσαχπίνικη προώθηση του νέου άλμπουμ, και από τις ειλικρινείς ευχαριστίες μέχρι την φορτισμένη αφιέρωση στον Μάκη Τσαμκόσογλου, η εμφάνιση της πεντάδας κύλησε νεράκι. Η απόδοση κινήθηκε στα ψηλά στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει και τα παιχνίδια με τα φώτα έδιναν το κάτι παραπάνω. Αν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το κατά πόσο θα μπορούσε να σταθεί ένα μη καθιερωμένο συγκρότημα που έρχεται από έναν ιδιαίτερο υπό-χώρο όπως το post-rock σε μια μεγάλη σκηνή, οι we.own.the.sky έδωσαν την απάντηση και δεν χωράνε αντιρρήσεις.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά