Volbeat, Iced Earth @ O2 ABC (Γλασκώβη) & O2 Brixton (Λονδίνο), 17-19/10/13

Οι ασταμάτητοι Δανοί είναι η επιτομή του διασκεδαστικού rock and roll live

17/10/13 - O2 ABC, Glasgow

Έχοντας περάσει από τα τοπικά underground λαηβάδικα στα πιο σεβάσμια venues της Ευρώπης με το σπαθί και το ταλέντο τους, οι Volbeat κεφαλαιοποιούν το ενδιαφέρον της rock κοινότητας με μία σειρά από sold out εμφανίσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έχοντας ένα εξαιρετικά συμπαθές νέο δισκογραφικό πόνημα στις αποσκευές τους και ένα αρκετά απρόσμενο support να ανοίγει τα live τους, οι Volbeat υπήρξαν ένα από τα πιο διασκεδαστικά live που έχω πάει εδώ και καιρό.

Ας βγάλουμε κάποια πράγματα από τη μέση. Με ξέρετε. Η μόνο μου σχέση με τους Iced Earth ήταν η βαμμένη πόλο του Γρηγόρη από το γυμνάσιο που πολύ γλαφυρά εξέφραζε την άποψη: «Iced Earth, Fuck The Earth». Συνειδητά λοιπόν, απείχα. Live όμως είναι άλλη ιστορία.

Έμπειροί, στιβαροί και, διάβολε, αμιγώς ΜΑΙΤΑΛ έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους. Αφού έκανα κάποια περίπλοκα μαθηματικά στο κεφάλι μου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι αποκλείεται να είναι αυτός ο ορίτζιναλ τραγουδιστής τους που άκουγε ο Γρηγόρης γιατί, πρώτον, ίσως να έχει την ίδια ηλικία με τον Γρηγόρη, και δεύτερον, είναι ο Smooth McGroove. Παρένθεση, μόλις πήγα στο λήμα του «previous members of Iced Earth» και έβαλα τα γέλια μοναχός μου στο δωμάτιο μου. Τέτοιο Γκάντ τσάρτ ούτε τα έργα για τους Ολυμπιακούς δεν είχαν.

Iced Earth

Τελοσπάντων, τι παραπάνω να πω; Ο καθένας σας θα μπορούσε να γράψει ρηβιού για live των Iced Earth καλύτερο από μένα, και να μην ήσασταν εκεί. Πάντως, αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως δεν δέχονται την ίδια αποθέωση με αυτή στην Ελλάδα (da doi). Δηλαδή, ναι, υπήρχαν παραδοσιακοί οπαδοί του ήχου που γούσταραν, αλλά κατά γενική ομολογία μπορούσες να γευτείς μία κάποια αδιαφορία στον αέρα. 'Γω πάντως γούσταρα. Στο "Watching Over Me" κλασικά κουμπαγιά και χέρια ψηλά. Ωραία πράματα. Μας άφησαν και με τροφή για σκέψη, «We are Iced Earth and you are rock and heavy metal». Α ρε Γρηγόρη...

Ήρθε όμως η ώρα για τους Volbeat. Με Motörhead ("Born To Raise Hell") να παίζει από τα PA, έσκασε η τετράδα επί σκηνής. Επιβλητικό backdrop με το λόγκο τους, ενώ οι (ψεύτικοι;) ενισχυτές που διέτρεχαν τη σκηνή είχαν στιγμιότυπα από το artwork της τελευταίας τους δουλειάς. Κλασικά γόης ροκαμπίλης ο Poulsen, μπριγιαντίνη, πουκάμισα και δεν συμμαζεύεται στη μία μεριά, και με την διαμετρικά αντίθετα μορφή (μορφάρα) του Rob Caggiano να από την άλλη. Ειδικά μνεία νιώθω ότι πρέπει να κάνω στο μπλουζάκι Damned Things που φόραγε ο Caggiano γιατί μου ξέφυγε ένα δάκρυ εκεί στο live.

Volbeat

"Hallelujah Goat" και το πάρτι ξεκινά. Ήχος κρύσταλλο, και τα ιδιαίτερα φωνητικά του Poulsen αντηχήσουν (με την καλή έννοια) σε όλη την αίθουσα. Riffάρες, μελωδιάρες, groove. Όλα τέλεια. Διαλειμματάκι να φέρουν την ακουστική επί σκηνής, για να μας παίξει λίγο Johnny Cash (προφανώς) και έπειτα να μπει στο "Sad Man's Tongue". To sing-along να πηγαίνει σύννεφο και η όλη ατμόσφαιρα στο ABC ήταν πολύ όμορφη (αν και λίγο υποτονική από άποψη τζέρτζελου στο κοινό).

Έπειτα ήρθε η στιγμή για το καλύτερο κομμάτι της μπάντας που έχουν γράψει εδώ και καιρό (από το "Mary Ann's Place" για να είμαι ακριβής), "Lola Montez". Αδύνατον να μη κουνηθείς με τη μελωδία την κομματιού, και ακόμα και οι πιο σφιγμένοι λύθηκαν και χοροπήδησαν. Ο Caggiano ήταν να τον χαζεύεις, έκανε τα πάντα να δείχνουν τόσο απλά και εύκολα. Άνετος. Κούναγε εκεί την κοτσιδάρα του και σόλαρε ανενόχλητος. Φανταστικός και μελωδικότατος ο αλήτης.

Volbeat

Γενικά φοβερή σκηνική παρουσία (#famestory) από όλη τη μπάντα με τους πάντες να αλλάζουν συνεχώς θέση σε όλο το μήκος της σκηνής και να έχουν όμορφη επικοινωνία με το κοινό. Σε κάποια φάση αποφάσισαν να το ρίξουν λίγο στο χαβαλέ και ζήταγαν ονόματα μπαντών από το κοινό (ή από τα μπλουζάκια τους) και μας χάρισαν snippets από "Breaking The Law", "Raining Blood", "Holy Diver", "Madhouse" και "Keine Lust". Πέτυχαν και έναν με μπλούζα Motley Crue και ένιωσε υποχρεωμένος ο Poulsen να μας υπενθυμίσει πως δεν είναι αδερφές (καθώς έβγαζε την τσατσάρα από την κωλότσεπη και έφτιαχνε το μαλλί του, true story).

Volbeat

"The Hangman's Body Count" και "Still Counting" έκλεισαν πανέμορφα το κυρίως set και τα φώτα έκλεισαν. Για το encore μας κράτησαν τη κλασικά πλέον  διασκευή του "I Only Want To Be With You" του Dusty Springfied και το συμπαθητικό "Pool Of Booze, Booze, Booza", τα οποία έκλεισαν μία πολύ όμορφη και διασκεδαστική βραδιά. Αν ήταν να γκρινιάξω λιγάκι (επειδή μπορώ) θα έλεγα πως μου έλειπαν κάποια αγαπημένα κομμάτια από τις πρώτες τους δουλειές που τους έχω μία κάποια αδυναμία μεγαλύτερη, αλλά δεν θα το κάνω. Οι Volbeat έχουν ακόμα πολύ μέλλον μπροστά τους και το άριστο performance τους επί σκηνής μόνο ψηλότερα θα τους πάει.

Υ.Γ.: Σχωράτε με για την ποιότητα των φωτογραφιών. Όταν ξεχνάς την SD στο λάπτοπ σου και σκας σαν φωτογράφος σε συναυλία, δεν γίνεται δουλειά.

Ιάσονας Τσιμπλάκος



19/10/2013 - 02 Brixton, Λονδίνο

Η τρομακτική άνοδος των Volbeat στο διεθνές στερέωμα αντικατοπτρίζεται από τις θέσεις που είχαν τα τελευταία χρόνια σε τεράστια ευρωπαϊκά καλοκαιρινά φεστιβάλ, καθώς εμφανίστηκαν ως headliners σε πολλά από αυτά. Για να το καταφέρει αυτό κάποιο συγκρότημα, αν δεν αποτελεί «ιστορικό όνομα», τότε πρέπει να έχει γνωστά τραγούδια σε σημείο εξευτελισμού (χιτάκια που γεμίζουν γήπεδα) ή να έχει γενικά μια πολύ εμπορική προσέγγιση που μεταφράζεται σε απήχηση ευρείας βάσης. Οι Volbeat, ως καθαρά metal μπάντα δεν έχουν τίποτα από τα δύο, οπότε είχα μια περιέργεια να δω τι τόσο καλό είχαν. Το είδα, λοιπόν, και η απορία μου λύθηκε.

Πριν τους Volbeat θα εμφανιζόντουσαν οι Iced Earth, τους οποίους -σε αντίθεση με τους πρώτους- τους ξέρουμε καλά στη χώρα μας και τους έχουμε δει πολλές φορές ζωντανά, σχεδόν σε όλες τις φάσεις της ιστορίας τους. Ακόμα πιο πριν, εμφανίστηκαν οι The Howling, αλλά την ώρα που έπαιζαν προτιμήσαμε μια βόλτα στο VIP bar και στο merchandise, για το συλλεκτικό βινύλιο των Iced Earth, οπότε δεν έχουμε κάποια άποψη επί της απόδοσης. Το λίγο που είδαμε, δεν θα έλεγα πως μας τράβηξε την προσοχή πάντως.

Οι Iced Earth με full metal παρουσία από τα μέλη τους, εφόρμησαν στη σκηνή με το ομώνυμο τραγούδι από το επερχόμενο άλμπουμ τους "Plagues Of Babylon", το οποίο δε φαινόταν να ήξερε κανένας -ούτε εγώ είχα προλάβει να το τσεκάρω- ενώ ο ήχος δε βοηθούσε, όντας αρκετά βαβουριάρικος. Από την αρχή κιόλας, ο Stu Block προσπαθούσε μόνος του να κάνει τη διαφορά, αλλά δεν μπορούσαμε να μην παρατηρήσουμε τη διαφορά που έχει να βλέπεις τους Iced Earth εκτός Ελλάδας, όπου είναι μια ακόμα μπάντα, χωρίς υπερβολές εκ μέρους του κοινού και με αντιδράσεις πολύ τυπικές, που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με αυτές του ελληνικού κοινού. Σε γενικές γραμμές, η εμφάνιση κρίνεται ως αρκετά μέτρια, πολύ κατώτερη από τις τελευταίες εμφανίσεις στο Gagarin, κυρίως λόγω του ήχου.

Στην πρώτη ακρόαση το "If I Could See You Now" ήταν μια νέα εκδοχή του "I Died For You" ή του "Melancholy", σε σημείο που μπορούσαμε να προβλέψουμε ακριβώς τις αλλαγές κατά τη ροή του. Βέβαια ακούγοντάς τη στούντιο εκδοχή, η ερμηνεία του Block και το ρεφρέν μάλλον θα το καταστήσουν εκ των αγαπημένων του ελληνικού κοινού. Το μενού περιελάμβανε, επίσης, opening tracks από διάφορα άλμπουμ, όπως τα ομώνυμα τραγούδια από το "Dystopia" και το "Dark Saga" αλλά και το "Burning Times", δύο ακόμα συνθέσεις από το "Something Wicked..." με τα "My Own Savior" και το -πάντα συγκινητικό για κάποιο λόγο- "Watching Over Me", μαζί με το "V" από το τελευταίο άλμπουμ και το "Iced Earth" που έκλεισε την εμφάνιση. Το μόνο θετικό που μας έμεινε ήταν ο εξαιρετικός Stu Block, ο ο οποίος πάλευε να ξεχωρίσει μέσα από τον συνολικά μέτριο ήχο.

Setlist: Plagues of Babylon / Dystopia / Dark Saga / If I Could See You Now / V / My Own Savior / Burning Times / Watching Over Me / Iced Earth.

«Γεια σας. Είμαστε οι Anthrax με τρία νέα μέλη», ήταν η πρώτη ατάκα του Michael Poulsen, απευθυνόμενος στο κοινό μετά και κοιτώντας περιπαικτικά προς τη πλευρά του νεοφερμένου Rob Caggiano. Κανονικά, θα έπρεπε να πει «Είμαστε οι Volbeat και ελάτε να παραδώσετε οικιοθελώς τα scalp σας, γιατί αλλιώς θα σας τα πάρουμε εμείς», καθώς οι Volbeat για 100 και κάτι λεπτά παρέδωσαν ένα πραγματικά ανεπανάληπτο heavy metal party, που έκανε όλο το Brixton να χορεύει και να κάνει headbanging (εναλλάξ ή και ταυτόχρονα) στους ρυθμούς τους.

Volbeat

Μα πώς να μη γίνει χαμός όταν ξεκινούν με μια τριάδα όπως τα "Hallelujah Goat", "Guitar Gangsters & Cadillac Blood" και "Radio Girl"; Το μπροστινό μέρος του venue έχει γίνει ένα ασταμάτητο pit, αλλά μη φανταστείτε από τα συνήθη απάλευτα για εμάς τους μεγαλύτερους, παρά για ένα πολυσυλλεκτικό πάρτι, στο οποίο μπορούσε να δει κανείς άνδρες και γυναίκες και διάφορες εθνικότητες (Λονδίνο γαρ), από κλασσικές μεταλλόφατσες, μέχρι ροκαμπιλάδες με φράτζες ή χίπστερς με μουστάκι και tattoos, όλοι να χορεύουν και να τραγουδούν τα τραγούδια της μπάντας.

Πρώτο κομμάτι από το φετινό -και εν τέλει εντυπωσιακό και πάλι- "Outlaw Gentlemen & Shady Ladies" ήταν το τελευταίο single "The Nameless One", για να ακολουθηθεί από μία ακόμα εξωφρενική τριάδα τραγουδιών. Όταν βγαίνει η ακουστική κιθάρα και ο Poulsen αρχίζει να τραγουδάει το "Ring Of Fire" όλοι ξέρουν τι θα επακολουθήσει κι όπως αναμενόταν ο μεγαλύτερος χαμός της βραδιάς έλαβε χώρα στο "Sad Man's Tongue". Κι εκεί που νόμιζες ότι κορυφώθηκε το live καπάκια στο "Lola Montez" η αντίδραση του κόσμου είναι τέτοια που αναγκάζει τον Poulsen να σταματήσει, να ευχαριστήσει τον κόσμο και να το ξαναρχίσει από την αρχή. Το δε groove του "Heaven Or Hell" πρέπει να ταρακούνησε τα θεμέλια του venue. Πραγματικά, δυσκολευόμουν να πιστέψω ως εκείνη τη στιγμή πόσο εντυπωσιακά απέδιδε η μπάντα, με τον ήχο να είναι αψεγάδιαστος, δυνατός και ευκρινής.

Volbeat

Από τις στιγμές που ακολούθησαν προσωπικά ξεχώρισα το "Mirror And The Ripper", τη διασκευή στο "My Body" από Young The Giant και το εντελώς Metallica feeling που απέπνεε το "The Hangman's Body Count". Φυσικά, δεν χρειάζεται καν να αναφέρω ότι το τελείωμα του κανονικού set με το "Still Counting" ήταν ένα highlight από μόνο του.

Η συναυλία δεν έκανε καμία κοιλιά σε κανένα σημείο, ο κόσμος δεν σταμάτησε να γουστάρει σε κανένα σημείο και γενικά οι Volbeat έδωσαν ένα show που απαντάει στην ερώτηση που έθεσα στην αρχή αυτού του κειμένου. Έχουν φτάσει εκεί που έχουν φτάσει, διότι στα live είναι μπαντάρα και παρουσιάζονται ακόμα καλύτεροι από το στούντιο, δείχνοντας στόφα μεγάλης μπάντας. Ο Caggiano έχει δέσει τέλεια, η μπάντα έχει δυναμική σκηνική παρουσία με τους τρεις να αλλάζουν συνεχώς θέσεις και φυσικά απόλυτο πρωταγωνιστή τον Poulsen, του οποίου η φωνή είναι λες και την ακούς από το CD, ενώ σε κάποια φάση έκανε και crowd surfing μέσα στον κόσμο. Τέλος, να αναφερθεί ότι τζάμαραν και το μισό περίπου "Breaking The Law" όταν χρειάστηκε να φτιάξει κάτι ο τεχνικός των drums, όπως επίσης και το ότι ο Poulsen εντυπωσιασμένος από το μεγάλο ποσοστό γυναικών ζήτησε να ανέβουν στους ώμους των ανδρών τους και ξαφνικά πριν το "16 Dollars" ο χώρος γέμισε με γυναίκες πάνω στους ώμους ανδρών.

Volbeat

Πάντα γούσταρα τους Volbeat, αλλά δεν υπήρξα ποτέ ανάμεσα στους μεγαλύτερους οπαδούς τους. Ε, μετά από αυτό το live μάλλον θα γίνω.  Έχοντας τα τελευταία χρόνια την ευκαιρία να δω ζωντανά σχεδόν το σύνολο των σημαντικών σύγχρονων ονομάτων στη rock και metal μουσική, τολμώ να πω πως ελάχιστοι δίνουν τόσο απολαυστικό και διασκεδαστικό show. Ας ελπίσουμε να μας έρθουν κάποια στιγμή κι από τα μέρη μας κι αν τύχει και έρθουν να μη τους χάσετε για κανένα λόγο. Τώρα, αν δεν έρθουν, ίσως αξίζει τον κόπο να τους δείτε κάπου έξω.
SETLIST

Hallelujah Goat
Guitar Gangsters & Cadillac Blood
Radio Girl
The Nameless One
Sad Man's Tongue
Lola Montez
Heaven Nor Hell
16 Dollars
Dead But Rising
Fallen
The Mirror And The Ripper
My Body
Maybellene I Hofteholder
The Hangman's Body Count
Still Counting

Encore:
Doc Holliday
I Only Want To Be With You
Pool Of Booze, Booze, Booza

Χρήστος Καραδημήτρης

Φωτογραφίες: Ιάσονας Τσιμπλάκος
  • SHARE
  • TWEET