Porcupine Tree, Anathema @ Τεχνόπολις, 09/09/10

Από τους Βαγγέλη Ευαγγελάτο, Κώστα Σακκαλή, 10/09/2010 @ 13:57
Όντας ένα συγκρότημα που έχει έρθει ν+1 φορές στη χώρα μας, οι Anathema δεν έχουν να αποδείξουν και πολλά στους φίλους τους. Παίζουν σε σίγουρο έδαφος, γεγονός που αποδείχτηκε για ακόμα μία φορά, αφού η πλειοψηφία του κόσμου που βρέθηκε στον όμορφο χώρο της Τεχνόπολης αυτό το -ημερολογιακά- φθινοπωρινό βράδυ είχε πάρει θέση από νωρίς μπροστά στη σκηνή. Ακριβώς στις 20:30, ως τυπικοί Άγγλοι, τα αδέρφια Cavanagh, τα αδέρφια Douglas και ο Les Smith ανέβηκαν στη σκηνή, έτοιμοι να χαρίσουν στο κοινό τις ατμοσφαιρικές και συγκινησιακά φορτισμένες μελωδίες τους.



Ξεκίνημα με τέσσερα τραγούδια από το πρόσφατο "We 're Here Because We 're Here", το οποίο είχε και τη μερίδα του λέοντος στο set, αφού έξι από τα δώδεκα κομμάτια προέρχονταν από αυτό. Οι αντιδράσεις του κόσμου κάπως νωθρές, με εξαίρεση το εναρκτήριο "Thin Air", έδωσαν την εντύπωση ότι οι περισσότεροι δεν είχαν εξοικειωθεί ή/και ευχαριστηθεί αρκετά τον εν λόγω δίσκο.



Μετά, λοιπόν, από το «support» των νέων Anathema, ήρθαν οι παλιοί Anathema να μας θυμίσουν γιατί τους αγαπήσαμε, μέσα από τα αριστουργηματικά "Deep", "Lost Control" και "Empty". Ο κόσμος ξύπνησε για τα καλά, τραγουδώντας τα κομμάτια, η μπάντα το απολάμβανε, αλλά ο ήχος δε βοηθούσε. Κακός στην αρχή, μέτριος στη συνέχεια, χαώδης στις πιο ψυχεδελικές στιγμές, και συνολικά αδίκως ερασιτεχνικός, ειδικά για ένα συγκρότημα του μεγέθους τους. Νικητές από αυτή την άνιση μάχη βγήκαν τα πλήκτρα και το μπάσο, που σε πολλές περιπτώσεις υπερκάλυπταν ακόμα και τα φωνητικά, ενώ οι δύο κιθάρες -και ιδίως αυτή του Vincent- ήταν οι μεγάλοι χαμένοι. Όσο σημαντικό ρόλο και να παίζουν τα πλήκτρα στη μουσική τους, φάνηκε ότι έβαλε και ο ηχολήπτης το χεράκι του (ή, μάλλον, δεν το έβαλε).



Η αλήθεια είναι ότι τα 70 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους οι Βρετανοί δεν τα διαχειρίστηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στατικοί πάνω στη σκηνή, δεν κατάφεραν να ξεσηκώσουν τον κόσμο (όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, αναλογικά με τη φύση της μουσικής τους), παρουσιάστηκαν αρκετά πιο υποτονικοί σε σχέση με τις προηγούμενες εμφανίσεις τους, ενώ έκαναν και κάποια εμφανή λάθη, κυρίως σε κάποια solo. Οι δυνατότερες στιγμές ήρθαν από τη μεσαία τους περίοδο (για τα πρώτα τρία album ούτε λόγος, φυσικά) αλλά και από το ταξιδιάρικο "A Natural Disaster", όμως έμοιαζαν ατάκτως ειρημένες μέσα στην «αισιοδοξία» του "We 're Here Because We 're Here".



Ίσως να έπαιξε το ρόλο του και το γεγονός ότι έπαιζαν support σε άλλη μπάντα και με μειωμένο setlist, ίσως και οι αναπόφευκτες συγκρίσεις που έγιναν στο τέλος της βραδιάς να μην τους ευνόησαν, πάντως σίγουρα οι Anathema δεν παρουσιάστηκαν ως η μπάντα που ξέρουμε ότι μπορούν να είναι. Χωρίς να είναι εξ' ορισμού κακοί, περισσότερο υπνώτισαν παρά κέρδισαν το κοινό. Όπως και να 'χει, ευελπιστούμε η επόμενη φορά που θα τους δούμε να είναι λιγότερο τυπική και πιο γεμάτη και «δίκαιη», για εμάς αλλά και για αυτούς.

Setlist:
Thin Air
Summernight Horizon
Dreaming Light
Everything
Deep
A Simple Mistake
A Natural Disaster
Closer
Lost Control
Empty
Universal
----------------------
Fragile Dreams

Βαγγέλης Ευαγγελάτος

Αν μη τι άλλο οι Porcupine Tree ποτέ δε φοβήθηκαν να κοντραριστούν με ένα δυνατό support όνομα. Όταν έχουν ανοίξει για αυτούς οι Van Der Graaf Generator, οι Love ή στο εξωτερικό ο Robert Fripp, δύσκολα θα φοβούνταν τους Anathema. Και αν σε περιπτώσεις οι προηγούμενοι κατάφερναν να τους επισκιάσουν, μόλις τα ξυπόλυτα πόδια του Steven Wilson πάτησαν το σανίδι της σκηνής και οι πρώτες νότες ακούστηκαν, καταλάβαινες τόσο από τον αψεγάδιαστο, σεμιναριακό ήχο, όσο και από τις αντιδράσεις του κοινού, ότι αυτή μάλλον δε θα ήταν μία από αυτές τις φορές.



Το νεότερο πόνημα του συγκροτήματος, "The Incident", θα καταλάμβανε τη μερίδα του λέοντος στο setlist και αυτό το ξέραμε. Κατά μία έννοια, μάλιστα, αυτό ήταν και το μεγαλύτερο μειονέκτημα αυτής της εμφάνισης, αφού μάλλον πρόκειται για τον λιγότερο ενδιαφέρον δίσκο τους, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει τις πολύ καλές στιγμές του.



Σε μερικές από αυτές βασίστηκε για να κάνει την εισαγωγή του και η αλήθεια είναι ότι όχι μόνο κατάφερε να βγει αλώβητος, αλλά σίγουρα και πολλοί θα πήγαν σπίτι τους θέλοντας να δώσουν μία ακόμα ευκαιρία σε αυτό το album. Πραγματικά, ζωντανά, τα συγκεκριμένα τραγούδια αναδεικνύονται. Εξάλλου, πώς θα μπορούσε και να είναι τα πράγματα διαφορετικά όταν έχεις τέτοιους μουσικούς να σε στηρίζουν, όπως για παράδειγμα τον Gavin Harrison, που από το τρίτο κιόλας τραγούδι θα κατακτήσει το επίκεντρο της προσοχής μας, όταν με ρυθμούς πολυβόλου θα στηρίζει το "Open Car". Ώς η πρώτη παλαιότερη στιγμή, θα βρει και τη μεγαλύτερη μέχρι τότε ανταπόκριση.



Εκεί όμως που το ελληνικό κοινό θα αποδείξει έμπρακτα την πολύχρονη αγάπη του προς την παρέα του Steven Wilson θα είναι στο "Lazarus", που τραγουδήθηκε από αρκετά χείλη και χειροκροτήθηκε από όλα τα χέρια. Η πιο περιπετειώδης πλευρά του συγκροτήματος φάνηκε αμέσως μετά, όταν σε ένα εξαιρετικής έμπνευσης medley συνέδεσε το "Russia On Ice" (δυστυχώς το μοναδικό που ακούστηκε από το "Lightbulb Sun") με το "Anesthetize". Η συναυλία πήγαινε προς απογείωση και χρειαζόταν μόνο λίγη ακόμα ώθηση. Αυτή έμελλε να καθυστερήσει λίγο...



Ο ηγέτης των Porcupine Tree θα πάρει την ακουστική κιθάρα και οι πρώτες νότες του... "Dogs" των Pink Floyd θα ξεκινήσουν; Όχι ακριβώς, είναι το "Time Flies", ίσως η καλύτερη στιγμή του "Incident", που, όπως και από την αρχή ξεκαθάρισε ο δημιουργός του, αποτελεί και ένα φόρο τιμής στον πρώτο δίσκο που αγόρασε ποτέ, το "Animals" των Pink Floyd. Δυστυχώς, ενώ το τραγούδι αυτό είναι ανωτάτου επιπέδου, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για ...την «ουρά» του, που ανάγκασε το πρόγραμμα σε μία σύντομη «κοιλιά».



Τόσο σύντομη μάλιστα, που η απογείωση που λέγαμε δεν άργησε να έρθει, με τις κορυφαίες στιγμές να διαδέχονται η μία την άλλη. Το "Normal" από το Ε.Ρ. "Nil Recurring" ίσως να ξάφνιασε πολλούς, αλλά είναι τόσο άμεσο και εκτελέστηκε τόσο αριστουργηματικά, που δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Σε αυτό το κομμάτι, αλλά ακόμα περισσότερο στο επόμενο, φάνηκε και η τεράστια βοήθεια του John Wesley, όχι μόνο στη δεύτερη κιθάρα (που μάλιστα συχνά πυκνά γινόταν και πρώτη), αλλά και στα δεύτερα φωνητικά. Το "Way Out Of Here" τείνει να γίνει (αν δεν έχει ήδη γίνει ακόμα) ένα χιτάκι της νεότερης εποχής του Σκαντζοχοιρόδεντρου και το αξίζει 100%.



Το κλείσιμο με το "Sleep Together" δεν αφαίρεσε τίποτα από τη δυναμική που είχε αποκτήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή η συναυλία και η προσωρινή αποχώρηση το ξέραμε καλά ότι ήταν τυπική. Τίποτα όμως δεν μας προετοίμασε για αυτό που θα επακολουθούσε, ούτε καν ο ίδιος ο Wilson, όταν δήλωσε ότι θα παίξουν τρία παλιότερα τραγούδια και μάλιστα ξεκινώντας από ένα που δεν είχαν ποτέ παίξει στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. "Stars Die", λοιπόν, κι ένας μικρός οργασμός κατέλαβε ορισμένους από εμάς που νοσταλγούμε την παλιότερη περίοδο του συγκροτήματος. Η συνέχεια και το τελείωμα είχε και πάλι "In Absentia", με το "Blackest Eyes" να ξεσηκώνει και το "Trains" να κάνει για μία ακόμα φορά τον κόσμο να συμμετέχει με κάθε τρόπο, είτε τραγούδι ήταν αυτό, είτε παλαμάκια.



Δεδομένης της προώθησης καινούριου δίσκου, το setlist της συναυλίας ήταν α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο. Ο Wilson επιβεβαίωσε έμπρακτα αυτό που δήλωνε στη συνέντευξή μας, ότι δε θεωρεί δηλαδή πως έχει hits και αυτό του δίνει την ελευθερία να κινείται ελεύθερα στη δισκογραφία του. Το δέσιμο του συγκροτήματος και την ικανότητά του να παίζει με τις δυναμικές και να αλλάζει το κλίμα της συναυλίας στη στιγμή, πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις, με τον drummer φυσικά να κλέβει την παράσταση. Αγαπάμε τον Maitland, τον αγαπάμε πολύ, αλλά δε μπορώ να φανταστώ τους Porcupine Tree του σήμερα χωρίς τον Harrison. Απόδειξη ότι ο περισσότερος κόσμος για αυτόν (παρα)μίλαγε φεύγοντας από το χώρο.



Η υπόσχεση του Wilson ότι δε θα ξανακάνουν 5 χρόνια για να εμφανιστούν και πάλι στα μέρη μας ηχούσε ως η καλύτερη παρηγοριά, μαζί με το DVD που αγοράσαμε από τον πάγκο του merchandise, για να διατηρήσουμε την ανάμνηση μίας εξαιρετικής συναυλίας όσο γίνεται πιο ζωντανή.

Setlist:
Occam's Razor / The Blind House
Great Expectations / Kneel And Disconnect / Drawing The Line
Open Car
Lazarus
Russia On Ice / Anesthetize
Time Flies / Degree Zero Of Liberty / Octane Twisted / The Seance / Circle Of Manias
Normal
Way Out Of Here
Sleep Together
----------------------
Stars Die
Blackest Eyes
Trains

Κώστας Σακκαλής

Περισσότερες φωτογραφίες:

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Porcupine Tree

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema

Anathema
  • SHARE
  • TWEET