Jay Buchanan @ Studio, Λονδίνο, 15/07/25

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο τραγουδιστής των Rival Sons παίζει χωρίς το «κανονικό» συγκρότημά του. Κι όμως αυτή η συναυλία είχε τον αέρα, αλλά και την ουσία, μίας παγκόσμιας πρώτης. Είναι η πραγματική αφετηρία της προσωπικής του καριέρας, η πρώτη συναυλία όπου παρουσιάζει τον επερχόμενο δίσκο του (θα ονομάζεται "Weapons Of Beauty"), το βράδυ που νιώθει περισσότερο από κάθε άλλο να πατάει γερά στα πόδια του και να είναι πάνω από όλα ο εαυτός του. Γιατί αν οι Rival Sons αναδεικνύουν την πιο hard rock πλευρά του, αυτό που απολαύσαμε ένα βράδυ Τρίτης στο κέντρο του Λονδίνου είναι κάτι διαφορετικό.

Όπως ακούσαμε τα τραγούδια «ζωντανά» αυτό που προκύπτει ως συμπέρασμα είναι ότι οι πιο αμερικάνικες των αναφορών του Buchanan έχον βγει στο προσκήνιο. Μιλάμε δηλαδή για τη σκηνή του Laurel Canyon, τους Band, τα gospel, τoν Lyle Lovett ακόμα και τους War On Drugs ως κάτι πιο σύγχρονο. Ομολογουμένως δεν γνωρίζουμε αν όλα τα παραπάνω είναι απευθείας επιρροές του Buchanan, όμως είναι καλά παραδείγματα για το πώς ακούστηκαν τα τραγούδια του ζωντανά, ως μίξη ενός ή παραπάνω από αυτά τα στοιχεία με τη δική του προσωπικότητα. Ο ήχος ήταν κατά βάση ακουστικός, αλλά όχι αποκλειστικά, με τους μουσικούς που στριμώχτηκαν πάνω στη μικρή σκηνή να τον στηρίζουν απόλυτα αν και το γεγονός ότι ήταν η πρώτη τους επίσημη εμφάνιση δεν μπορούσε να κρυφτεί με κάποιες στιγμές ασυνεννοησίας, ξεχασμένων στίχων ή λάθος μπασίματος των οργάνων ή της φωνής. Αυτό βέβαια ουδόλως πτόησε τόσο τον ίδιο τον τραγουδιστή όσο και το λιγοστό κοινό που είχε το προνόμιο να βρεθεί στον μικρό αυτό χώρο. Μάλιστα ήταν τόσες πολλές οι φορές που μας είπε ο Jay πόσο καλά περνάει, πόσο ευχαριστιέται αυτό που κάνει, που ξέφυγε από τα τυπικά κομπλιμέντα που κάνουν οι καλλιτέχνες και σε αναγκάζει να τον πιστέψεις.

Μιλώντας για πίστη, ήταν φανερό πόσο πιστεύει στο υλικό του και με πόση αυτοπεποίθηση τραγουδούσε τις συνθέσεις του. Η φωνή του είναι φυσικά εκπληκτική και ακούγοντάς την από τόσο κοντά και τόσο καθαρά μπορώ να πω ότι την απόλαυσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά που τον είχα δει με τους Rival Sons. Ξεχώρισα και αρκετά τραγούδια που από την πρώτη κιόλας ακρόαση σε αγκαλιάζουν, κυρίως τα "True Black", "Tumbleweeds", "Shower Of Roses" και το "Weapons Of Beauty". Έπαιξε και δύο διασκευές που ταίριαζαν στο κλίμα της βραδιάς και ζέσταναν ακόμα περισσότερο το κοινό, το "Wild Horses" των Rolling Stones και το "Dance Me To The End Of Love" του Cohen (το τελευταίο αφιερωμένο στη γυναίκα του, πράγμα που υποδηλώνει μάλλον μία άγνοια τι όντως πραγματεύονται οι στίχοι, αλλά δεν πειράζει).

Είτε το δούμε ως παρουσίαση και έναρξη της προσωπικής του καριέρας, είτε ως απλώς μία βραδιά μουσικής με έναν ταλαντούχο συνθέτη και τραγουδιστή, το συμπέρασμα παραμένει ότι κρίνεται απόλυτα επιτυχημένη και λογικά αφήνει και τον πρωταγωνιστή της ικανοποιημένο. Η συνέχεια λογικά θα έχει ακόμα μεγαλύτερα και καλύτερα πράγματα, ειδικά αφού κυκλοφορήσει ο δίσκος και εξοικειωθούμε με τα τραγούδια του, όμως αν αυτό λογίζεται ως το πρώτο σταθερό βήμα για ένα άλμα προς τα εμπρός, κάτι μας λέει ότι θα φτάσει αρκετά μακριά.

Φωτογραφίες: Rob Blackman