Graspop Metal Meeting 2016: Day 2 (Black Sabbath, Megadeth, King Diamond κ.α.) @ Dessel, Βέλγιο, 17/06/16

Μπορεί η προηγούμενη ημέρα να ήταν ένα ζέσταμα, όμως εδώ αρχίζουν τα δύσκολα μιας και πρέπει να φτιάξεις με τέτοιο τρόπο το πρόγραμμα σου έτσι ώστε να παρακολουθήσεις όσες περισσότερες μπορείς και να σχηματίσεις μια άποψη για την κάθε εμφάνιση. Και πάλι, όμως, δεν υπάρχει η εγγύηση ότι το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί όπως το έχεις σχεδιάσει. Αν έχεις πάει ξανά σε τόσο μεγάλο φεστιβάλ, μια φωνούλα μέσα σου γελάει με τη σιγουριά σου.

Είναι η κατάρα των μεγάλων φεστιβάλ αυτή με τις πολλές σκηνές, μιας και όταν υπάρχουν αλληλεπικαλύψεις δεν έχεις πολλά περιθώρια να κάνεις κάτι. Πρέπει να θυσιάσεις μια εμφάνιση για μια άλλη που θα ήθελες να δεις ή να φεύγεις στη μέση της εμφάνισης μιας μπάντας για να δεις το άλλο μισό μιας άλλης και αυτό δεν πετυχαίνει πάντα. Ειδικά στη σημερινή μέρα, όταν έχεις την ίδια ώρα Apocalyptica, Amon Amarth και Zakk Wylde δεν έχεις ιδέα σε τι δίλλημα πέφτεις.

Δυστυχώς οι σκηνές Metal Dome και Jupiler Stage δεν ήταν στις άμεσες προτεραιότητες, μιας και γινόταν χαμός στις κεντρικές σκηνές και στην Marquee. Είχαμε πολλές επιλογές και προσπαθήσαμε να κάνουμε το καλύτερο δυνατό να παρακολουθήσουμε τις περισσότερες.

Firewind

Φτάσαμε νωρίς και κατευθυνθήκαμε προς τη δεύτερη μεγάλη σκηνή όπου έπαιζαν τα πατριωτάκια μας, οι Firewind. Ήταν η πρώτη φορά που θα παρακολουθούσαμε την μπάντα με τον νέο τραγουδιστή Henning Basse, για τον οποίο οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι είναι πολλά χρόνια στο κουρμπέτι του Heavy/Power έχοντας δουλέψει με εξαιρετικές μπάντες, όπως είναι οι πολύ καλοί Brainstorm και έχει εμφανιστεί και σε live των Gamma Ray. Επίσης, πίσω από το drum kit έχουν τον Johan Nunez, ο οποίος έχει παίξει με Marty Friedman και Gus G, όπως και με τους Meridian Dawn.

Η μπάντα είχε σαράντα λεπτά να παρουσιάσει υλικό από την καριέρα της και αυτό από μόνο του αποτελεί περιοριστικό παράγοντα. Πάντως, μείναμε ευχαριστημένοι από την απόδοση τους μιας και τα κομμάτια που έπαιξαν ήταν αντιπροσωπευτικά από τους κυριότερους σταθμούς της καριέρας τους, αν και βγήκαν πρωί. Κορυφαίες στιγμές τους ήταν το εναρκτήριο "Into The Fire", "Destination Forever", το must instrumental "The Fire And The Fury" και το "Falling To Pieces". Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να παρουσιάσεις πολλά πράγματα και ό,τι θέλει ο κόσμος μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Πάντως, ο Gus ήταν για άλλη μια φορά ένας από τους πρωταγωνιστές με το βιρτουόζικο παίξιμο του, ο Bob έκανε άνετες εναλλαγές από τη δεύτερη κιθάρα στα keyboards και ο Basse ήταν εκπληκτικός τόσο στα παλιά κομμάτια όσο και στα πιο πρόσφατα και το Rhythm section ήταν όπως έπρεπε. Ζέσταναν το κοινό για τα καλά.

Setlist: Into The fire / Head Up High - Destination Forever / World On Fire / The Fire And The Fury / Mercenary Man / Falling To Pieces

Soilwork

Οι Σουηδοί Soilwork είναι μια μπάντα που θέλαμε να την παρακολουθήσουμε οπωσδήποτε. Ο Bjorn και η παρέα του επέλεξαν να μην επικεντρωθούν στο τελευταίο τους άλμπουμ "The Ride Majestic", μιας και έπαιξαν μόνο το "Whirl Of Pain". Ξεκίνησαν με το "Bastard Chain" από το εξαιρετικό "A Predator’s Portrait" και συνέχισαν με "Follow The Hollow" από το "Natural Born Chaos". Από το "Stabbing The Drama" έπαιξαν το ομώνυμο, "The Crestfallen" και το γνωστό στους περισσότερους, "Nerve". Από το αγαπημένο σε πολλούς "Figure Number Five" έπαιξαν το "Rejection Role", από το "The Panic Broadcast" έπαιξαν το "Late For The Kill, Early For The Slaughter" και από το θαυμάσιο "The Living Infinite" το "The Living Infinite I".

Θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια για την επιλογή των κομματιών, μιας και καλύψανε όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους και η εμφάνισή τους αποτέλεσε δισκογραφικό οδηγό για αυτούς που τους άκουγαν πρώτη φορά. Κατά τη διάρκεια της εμφάνισης τους εντύπωση μας έκανε ο Dirk Verbeuren, ο οποίος έχει επιλεγεί από τον Dave Mustaine ως ντράμερ των Megadeth, ο οποίος και έκανε φανταστική δουλειά πίσω από το drumkit με επιθετικό παίξιμο και πολύ καλή τεχνική που σε συνδυασμό με το μπάσο έδενε τέλεια. Στο ύψος των περιστάσεων, αλλά και πιο πάνω, στάθηκαν ο Strid που ήταν πολύ καλός και το δίδυμο στις κιθάρες που τα πήγε μια χαρά. Εν κατακλείδι, μας άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις, άσχετα με το ότι εμφανιστήκαν μεσημεράκι και με βροχή.

Setlist: Bastard chain / Follow Τhe Hollow / Late For The Kill, Early For The Slaughter / The Living Infinite I / Rejection Role / Stabbing The Drama / The Crestfallen / Whirl Of Pain / Nerve

Sixx:AM

Δυστυχώς, οι Ιταλοί Fleshgod Apocalypse στάθηκαν άτυχοι μιας και «έπεσαν» πάνω στους ραγδαίως ανερχόμενους Sixx:AM και έτσι δεν στάθηκε δυνατό να τους παρακολουθήσουμε. Μιας και δεν έτυχε ποτέ να δούμε συναυλία των Motley Crue, αυτή η εμφάνιση αποτέλεσε μια καλή ευκαιρία να δούμε τον Nikki Sixx. Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τα παιδιά από την Καλιφόρνια και πώς τα πάνε στο σανίδι. Έχοντας στη «φαρέτρα» τους τον εξαιρετικό James Michael στα φωνητικά και τον γνωστό σε όλους μας από την προϋπηρεσία τους στους Guns 'n' Roses, DJ Ashba, έδειξαν ότι έχουν έρθει για να μείνουν. Η αλήθεια είναι ότι και εδώ έχουμε να πούμε ότι εντυπωσιαστήκαμε από τη σκηνική τους παρουσία και τον επαγγελματισμό που τους διακρίνει.

Οι πιο δραστήριοι ήταν ο Ashba που έτρεχε από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη και ο Michael που είχε φοβερή επικοινωνία με το κοινό. Η ηγετική φυσιογνωμία του Sixx συμπλήρωσε το παζλ μιας πολύ καλής εμφάνισης. Αναλυτικά, ξεκίνησαν με το "This Is Gonna Hurt" και μετά η μπάντα επικεντρώθηκε στο τελευταίο και επιτυχημένο άλμπουμ της, "Prayers For The Damned" από το οποίο και έπαιξαν τα "Rise", "When We Were Gods", "Everything Went To Hell" και "Prayers For The Damned" όπου και έγινε πανικός στο τελευταίο. Το set τους συμπληρώθηκε από τις μεγάλες επιτυχίες τους, "Life Is Beautiful", "Stars" και "Lies Of The Beautiful People" ξεσηκώνοντας τον κόσμο. Οι επιλογές των κομματιών από το νέο άλμπουμ ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικές αυτού. Οι Sixx:AM με τέτοιες εμφανίσεις επισφραγίζουν τη δουλειά που έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια και το μέλλον τους είμαι σίγουρος ότι θα είναι ακόμα πιο συναρπαστικό.

Setlist: This Is Gonna Hurt / Rise / When We Were Gods / Everything Went To Hell / Prayers For The Damned / Lies Of The Beautiful People / Stars / Life Is Beautiful

Η ώρα είχε φτάσει για ξεκούραση και φαγητό (ή ό,τι μπαίνει σε φριτέζα, καλό είναι κατά τους Βέλγους). Για τους παραπάνω λόγους δεν παρακολουθήσαμε τους Arcturus και τους Heaven Shall burn τους παρακολουθήσαμε από μακριά, αν και οι τελευταίοι είχαν τέτοια εκρηκτικότητα που και μακριά που ήμασταν μας έκαναν να σηκωθούμε.

Heaven Shall Burn

Οι Γερμανοί Heaven Shall Burn δεν άφησαν τίποτα όρθιο και η θέση στην κεντρική σκηνή τους ανήκει δικαιωματικά, ίσως η πιο δραστήρια μπάντα που είχαμε παρακολουθήσει μέχρι τώρα. Πραγματοποίησαν μια υπέροχη εμφάνιση και το wall of death είχε την τιμητική του στο τρομερό "Godiva". Έπαιξαν κομμάτια από όλη την καριέρα τους, εκτός από το ντεμπούτο τους. Η απόδοση τους κυμάνθηκε σε πολύ καλά επίπεδα παρά τις αντιξοότητες του καιρού και η παθιασμένη ερμηνεία του εξαιρετικού Marcus Bischoff σε όλα τα κομμάτια ήταν το κυριότερο χαρακτηριστικό τους, που μαζί με τους υπόλοιπους κατόρθωσαν να προσελκύσουν πολύ κόσμο από μακριά μαζί με τα εφέ που είχαν.

Μεγάλη έκπληξη μας προκάλεσε που έπαιξαν τη διασκευή στο "Black Tears" των κορυφαίων Edge Of Sanity. Ως τις πιο σπουδαίες στιγμές της εμφάνισης θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα "Hunters Will Be Hunted", "Endzeit", "Of No Avail", "Godiva" και "Land Of The Upright Ones". Τους αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί «τράβηξαν» πολύ κόσμο προς το μέρος τους και «άνοιξαν» αρκετά pits. Ένα είναι σίγουρο, την επόμενη φορά που θα τους πετύχουμε σε φεστιβάλ θα είμαστε στις πρώτες σειρές. Αποθέωση.

Setlist: Hunters Will Be Hunted / Counterweight / Land Of The Upright Ones / Combat / Voice Of A Voiceless / Behind A Wall Of Silence / Black Tears (Edge Of Sanity Cover) / Endzeit / The Disease / Of No Avail

Μεγάλη αδικία που οι τεράστιοι Foreigner έπαιζαν ταυτόχρονα με τους Πορτογάλους Moonspell. Θέλαμε πολύ να παρακολουθήσουμε όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες με τον φοβερό Kelly Hansen στα φωνητικά. Την ώρα που κατευθυνόμασταν προς την Marquee, «κλέψαμε» ένα δεκάλεπτο να τους ακούσουμε. Μπάντα με τεράστια ιστορία και έπαιξαν και τα "Cold As Ice" και "I Wanna Know What Love Is". Ατυχία.

Moonspell

Οι Πορτογάλοι Moonspell ήταν άλλη μια μπάντα που περιμέναμε με ανυπομονησία να παρακολουθήσουμε. Οι λόγοι ήταν πολλοί, όμως δύο ήταν οι πιο σημαντικοί. Πρώτον, εμφανιζόντουσαν στην Marquee, η οποία είναι κλειστή σκηνή όπως έχουμε πει, και δεύτερον θα έπαιζαν όλο το αριστούργημα που ακούει στον τίτλο "Irreligious", το οποίο και έκλεινε είκοσι χρόνια από την κυκλοφορία του. Με το που εισερχόμαστε φτάνουμε μέσα από σπρωξίματα πολύ μπροστά. Η ηγετική μορφή του Fernando κάνει την εμφάνισή της και το "Opium" «σκάει» στα αυτιά μας. Το άλμπουμ «κατηφορίζει» υπέροχα και τραγούδια που έχουν μείνει στην ιστορία στον χώρο του ατμοσφαιρικού Metal, όπως "Mephisto" και "Ruin And Misery" μας μεταφέρουν στο μακρινό και υπέροχο 1996. Το τελευταίο κομμάτι του εν λόγω άλμπουμ αποτελεί και το σήμα κατατεθέν αυτού, "Full Moon Madness" κυρίες και κύριοι, ανατριχίλα.

Η μπάντα έχοντας φτιάξει ένα θαυμάσιο σκηνικό και με μια υπέροχη σκηνική παρουσία έδωσε στον κόσμο ένα υπέροχο set πενήντα λεπτών. Μπάντες όπως οι Moonspell είναι για να εμφανίζονται μέσα σε κλειστούς χώρους, όπου και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι καθηλωτική. Όσο για την απόδοση της μπάντας, ο Fernando ήταν εκπληκτικός και η υπόλοιπη μπάντα έπαιζε λες και δεν έχει περάσει μέρα από το μακρινό... 1996. Έξυπνη η επιλογή να φέρουν στο σανίδι την υπέροχη Mariangela Demurtas των Tristania να τραγουδήσει με τον Fernando το "Subversion" και η χρήση των keyboards, όπου πίσω από αυτό βρισκόταν ο Pedro Paixao. Σε τελική ανάλυση, θα θυμόμαστε ότι παρακολουθήσαμε τους Moonspell μέσα σε ένα καμίνι υπό τους ήχους του αριστουργηματικού "Irreligious". Δεν υπάρχουν οι λέξεις για περισσότερα.

Setlist: Opium / Awake / For A Taste Of Eternity / Ruin And Misery / A Poisoned Gift / Subversion / Raven Claws / Mephisto / Herr Spiegelmann / Full Moon Madness

Amaranthe

Από περιέργεια πήγαμε στη Metal Dome να παρακολουθήσουμε λίγο τους Δανούς/Σουηδούς Amaranthe, μιας και έπαιζαν λίγο πριν αρχίσουν οι Megadeth στη Main Stage 1. Λοιπόν, αντικειμενικά η εμφάνιση τους ήταν πολύ καλή και επαγγελματική όσο παρακολουθήσαμε, δηλαδή γύρω στα 25 με 30 λεπτά. Όμως, το σκηνικό που είχαν στήσει παρέπεμπε σε πολύ εμπορική φάση, κάτι που δεν ταιριάζει τόσο στη μουσική που παίζουν.

Είναι πολύ καλοί στο να διασκεδάζουν τον κόσμο και να φέρνουν μια ατμόσφαιρα πάρτι στις εμφανίσεις τους, αλλά μέχρι εκεί. Καλή η Eliz, όμως όλο το πακέτο ήταν πολύ «γλυκανάλατο» για τα μάτια μας. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε ήταν το καινούριο "Digital World", "Hunger" και "The Nexus". Λίγα πράγματα.

Setlist: Digital World / Hunger / Serendipity / Amaranthine / The Nexus / 1000000 Light Years / Drop Dead Cynical / Massive Addictive / Leave Everything Behind

Όπως περιμέναμε στην Marquee I για να βγουν οι Megadeth, ρίχναμε ματιές προς την εμφάνιση των Disturbed στην άλλη σκηνή. Στο ενδιάμεσο, βγήκαν μαζί τους οι Nikki Sixx και DJ Ashba για να παίξουν το "Shout At The Devil" των Motley Crue και ολοκλήρωσαν την εμφάνιση τους με το πασίγνωστο "Down With The Sickness". Πανικός!

Megadeth

Αν και προτιμούσαμε το "Holy Wars... The Punishment Due" για εναρκτήριο κομμάτι, το "Hanger 18" την έκανε μια χαρά τη δουλειά του και τον Kiko να δίνει τον καλύτερο εαυτό του χωρίς να σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης γιατί επιλέχτηκε από τον Dave, τα ίδια ισχύουν και για τον Dirk πίσω από τα drums που σάρωνε. Τα κομμάτια που έπαιξαν κυμάνθηκαν από το "Peace cells... But Who’s Buying" μέχρι και τον πρόσφατο δίσκο τους. Εξαίρεσαν το πειραματικό "Risk" και το "So Far, So Good, So What", όπως και το "Youthanasia" (κακώς).

Μας προκάλεσε έκπληξη ότι έπαιξαν τα "Trust" και "She-Wolf" από το πολύ καλό "Cryptic Writings". Ακόμα, έπαιξαν τέσσερις συνθέσεις από το νέο τους άλμπουμ, τα "The Threat Is Real", "Dystopia", "Post American World" και "Fatal Illusion". Τα "Symphony Of Destruction' και "Sweating Bullets' από το "Countdown To Extinction" και από το "Rust In Peace", μαζί με τα πρώτα που ανέφερα, προσθέστε και το φανταστικό "Tornado Of Souls" και «έδεσε το γλυκό». Διαπιστώσαμε, λοιπόν, ότι επικεντρώθηκαν ως ένα βαθμό στο τελευταίο τους άλμπουμ, μιας και το 1/3 του setlist προερχόταν από αυτό. Πάντως, θα θέλαμε και ένα "I Thought I Knew It All" ή "Elysian Fields". Γενικά, ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση με τον Kiko Lureiro να έχει ενσωματωθεί πλήρως στην μπάντα και τον Ellefson να είναι σταθερή αξία. Από την άλλη, o Mustaine φαινόταν κάπως κουρασμένος στις ερμηνείες του και πάλι όμως απέδωσε τα μέγιστα.

Setlist: Hangar 18 / The Threat Is Real / Tornado Of Souls / Post American World / Sweating Bullets / She Wolf / Fatal Illusion / Trust / Symphony Of Destruction / Dystopia / Peace Sells / Holy wars... The Punishment Due

Apocalyptica

Καθοδόν για τη Marquee για να παρακολουθήσουμε τους Apocalyptica, ήταν από τις μπάντες που ειλικρινά ανυπομονούσαμε να δούμε. Όταν φτάσαμε στη σκηνή μόλις είχαν ξεκινήσει να παίζουν το "Reign Of Fear" και ήδη είχαν αρχίσει να παίρνουν τον κόσμο με το μέρος τους. Ακόμα έπαιξαν τα "House Of Chains", "Grace", "I Don’t Care" και "I’m Not Jesus", καθώς και διασκευές από Sepultura ("Inquisition Symphony", "Refuse/Resist") και Metallica ("Master Of Puppets", “Seek 'n' Destroy") όπου τα τσέλα είχαν πάρει «φωτιά».

Η εμφάνιση τους ήταν από τις εμπειρίες που δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια, πραγματοποίησαν ένα εκπληκτικό show με φανταστική ατμόσφαιρα. Δυστυχώς, ενώ έπαιζαν το "I Don’t Care", έπρεπε να τους αφήσουμε για να πάμε στους Amon Amarth.

Amon Amarth

Είναι αυτό που ευχόμαστε, να μην υπάρχουν αλληλοεπικαλύψεις σε αυτά τα φεστιβάλ, μιας και χάσαμε και τον Zakk Wylde που εμφανιζόταν στη Metal Dome. Τους Σουηδούς Amon Amarth τους προλάβαμε για σχεδόν 25 λεπτά, μιας και φύγαμε λίγο νωρίτερα από την ολοκλήρωση της εμφάνισης των Apocalyptica. Η μπάντα είχε φέρει στη σκηνή ένα πολύ εντυπωσιακό σκηνικό με δράκους και τα γνωστά εφέ που συνηθίζει να έχει.

Προλάβαμε τα "Runes To My Memory", "War Of The Gods", "Raise Your Horns", "Guardians Of Asgaard" και "Twilight Of The Thunder God" και αν κρίνουμε από αυτά ήταν για μια ακόμα φορά σαρωτικοί με πολύ καλό ήχο και σε τρομερή φόρμα. Ο Johan Hegg ήταν όπως πάντα φοβερός και επικοινωνιακός με τον κόσμο. Όπως και οι Heaven Shall Burn, έτσι και αυτοί προσέλκυσαν πάρα πολύ κόσμο στον χώρο με αρκετά pits σε διάφορες γωνιές.

Setlist: The Pursuit Of Vikings / As Loke Falls / First Kill / Cry Of The Black Birds / At Dawn’s First Light / Death In Fire / Deceiver Of The Gods / Father Of The Wolf / Destroyer Of The Universe / Runes To My Memory / War Of The Gods / Raise Your Horns / Guardians of Asgaard / Twilight Of The Thunder God

Black Sabbath

Ναι, είναι οι Πατέρες του Heavy Metal. Χωρίς την πρωινή βροχούλα της ομώνυμης σύνθεσης, πολλά θα ήταν διαφορετικά στη μουσική μας. Γνωρίζαμε ότι θα ήταν η τελευταία τους περιοδεία, συνεπώς θα ήταν η τελευταία φορά που θα τους παρακολουθούσαμε. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή, αρχίζει η γνώριμη βροχή με τον ήχο της καμπάνας και το "Black Sabbath" μας ταξιδεύει. Ακολούθησε το "Fairies Wear Boots" και στη συνέχεια ήρθαν τα "After Forever", "Into The Void", "Snowblind" και "War Pigs" στα οποία μας στείλανε αδιάβαστους με τις πολύ καλές εκτελέσεις.

Επιστροφή στο πρώτο άλμπουμ και τα "Behind The Wall Of Sleep" και "N.I.B." με το υπέροχο μπάσο να ενθουσιάζουν χιλιάδες κόσμο. "Hand Of Doom" αγαπητοί μου και η ιστορία της σκληρής μουσικής αποτυπώνεται εδώ. Το επόμενο κομμάτι "Rat Salad" είναι με drum solo και συνεχίζουν με το μυθικό "Iron Man", "Dirty Women" και "Children Of The Grave". Στο encore έπαιξαν το τραγούδι που αποτελεί και σήμα κατατεθέν τους, "Paranoid". Το Graspop σείστηκε από τους οπαδούς που το τραγουδούσαν στίχο προς στίχο.

Οι άρχοντες από το Birmingham έκαναν το καθήκον τους και έδωσαν μια υπέροχη συναυλία στους χιλιάδες οπαδούς τους που είχαν έρθει να τους παρακολουθήσουν. Ο Ozzy ήταν σε εξαιρετική φόρμα, λες και είχε ξυπνήσει λίγο πριν την έναρξη της συναυλίας, φρεσκότατος! Ο Tony Iommi έπαιζε τα ιστορικά riff και το rhythm section ήταν ασήκωτο με τον Tommy Clufetos (Ozzy Osbourne, ex-Alice Cooper, Rob Zombie κ.α.) να δίνει ρεσιτάλ στα ντραμς. Ας πάμε στο ένα και μόνο παράπονο, "The Wizard" (άντε και άλλο ένα, "Sabbath Bloody Sabbath"). Εξαιρετικό βράδυ τόσο για τον κόσμο όσο και για την ίδια την μπάντα!

Setlist: Black Sabbath / Fairies Wear Boots / After Forever / Into The Void / Snowblind / War Pigs / Behind The Wall Of Sleep / N.I.B. / Hand Of Doom / Rat Salad / Iron Man / Dirty Women / Children Of The Grave / Paranoid

King Diamond

Ο Βασιλιάς του τρόμου και του σκότους είναι εδώ. Αυτός που έχει κυκλοφορήσει αριστουργήματα, όπως "Them" και "Abigail" με την προσωπική του μπάντα και "Melissa" και "Don’t Break The Oath" με τους Mercyful Fate. Σε αυτήν την περιοδεία έχει αποφασίσει να παίζει όλο το "Abigail", όμως φίλοι μου, όχι κάτι συνηθισμένο. Ο King είχε στήσει ένα φανταστικό και χαρακτηριστικό σκηνικό και είχε βάλει μέσα θεατρικά στοιχεία που δίνουν την καλύτερη περιγραφή της πιο γνωστής ιστορίας του. Πέραν τούτου, ξεκίνησε με το "Welcome Home" και συνέχισε με το πασίγνωστο "Sleepless Nights", ακολούθησαν τα κλασσικά "Halloween" και "Eye Of The Witch".

Πολύ ευχάριστες εκπλήξεις αποτέλεσαν οι διασκευές στα υπέροχα "Melissa" και "Come To The Sabbath" των Mercyful Fate. Αργότερα, είδαμε την ιστορία της Abigail να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας. Θα σταθούμε στην ατμόσφαιρα και την απόδοση του ηγέτη της μπάντας και των μελών αυτής. Καταρχήν, εξαιρετική σκηνική παρουσία από όλους και ένα σκηνικό σύμμαχος στην μπάντα. Ένα από τα καλύτερα δίδυμα κιθαριστών στο χώρο της μουσικής μας είναι ο Andy LaRoque και ο Mike Wead, το απέδειξαν με την εκπληκτική εμφάνιση τους παίζοντας άπταιστα όλα τα κομμάτια με τα εντυπωσιακά και δεξιοτεχνικά riff και solo, και το Rhythm section ακολουθούσε πιστά.

Ο Βασιλιάς πάλι, έκανε μια μεγαλειώδη θεατρική εμφάνιση. Ναι, κυρίες και κύριοι, η εμφάνιση χαρακτηρίζεται ως θεατρική. Η έμπνευση που έχει να εκφράζει τον τρόμο και τα άλλα συναφή συναισθήματα μέσα από την ερμηνεία του είναι κάτι το πρωτόγνωρο. Ειλικρινά, η φωνή του έχει μείνει αναλλοίωτη στον χρόνο. Μαζί με την Livia Zita που ήταν στα δεύτερα φωνητικά, έδωσαν μια υπέροχη παράσταση ερμηνειών. Η εμφάνισή τους χαρακτηρίζεται ως μνημειώδης και δεν υπερβάλλω. Άντε και περιοδεία για το "Them" τώρα!

Setlist: Welcome Home / Sleepless Nights / Halloween / Eye Of The Witch / Melissa / Come To The Sabbath / Arrival / A Mansion In Darkness / The Family Ghost / The 7th Day Of July 1777 / Omens / The Possession / Abigail / Black Horsemen

Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ έκλεισε με μεγαλειώδη τρόπο και ο Βασιλιάς ήταν το καλύτερο encore για όλους μας. Δεν εντοπίσαμε προβλήματα στον ήχο καθόλου, όλα ήταν εξαιρετικά ακόμα και στην Marquee όπου ήταν και επίφοβη σχετικά με την ποιότητα του ήχου. Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι δεν ήταν καθόλου εύκολο να πηγαίνουμε από σκηνή σε σκηνή λόγω της απίστευτής λάσπης που υπήρχε στον χώρο στην οποία, αν δεν πρόσεχες, βούλιαζες. Γύρω στις 02:30 τα ξημερώματα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Κυριάκος Αθανασιάδης, Χριστίνα Παπαγιαννάκη (Αναγνώστες)