Eric Burdon @ Half Note Jazz Club, 09-11/05/13

«Τα ταμεία ανοίγουν 21:30. Θα προηγηθούν τα reserve τραπέζια, κατόπιν οι κρατήσεις bar και τέλος αγορά εισιτηρίων.» Αυτή την ανακοίνωση αντικρίσαμε όταν φτάσαμε στο Half Note την Παρασκευή λίγο μετά τις 21:00. Κατόπιν ενημερωθήκαμε πως επειδή γινόταν ακόμη προετοιμασίες από τους τεχνικούς και δίνονταν συνεντεύξεις, η είσοδός θα έπρεπε να γίνεται σταδιακά για να μην διαταραχτεί η ησυχία στο χώρο του club. Περιμένοντας υπομονετικά επί μία ώρα για να περάσουν οι έχοντες προτεραιότητα, καταφέραμε να εισέλθουμε στον χώρο μετά τις 22:30.

Λίγα λεπτά μετά τις 23:00 και μετά από μία πεντάλεπτη εισαγωγή από τους υπόλοιπους μουσικούς, ο Eric Burdon βρίσκεται επί σκηνής και τραγουδά τους πρώτους στίχους του "When I Was Young". Η κορύφωση στο τέλος του κομματιού οδηγεί χωρίς διακοπή στο μνημειώδες "Inside-Looking Out". Ακολουθούν δύο από τα νέα κομμάτια του Eric, το "Water" από το "'Till Your River Runs Dry" και το εξαιρετικό "Black Dog" από το EP που κυκλοφόρησε πέρυσι παρέα με τους Greenhornes.



Η πρώτη πολύ δυνατή στιγμή της βραδιάς ανήκε φυσιολογικά στο "Don't Let Me Be Misunderstood". Σίγουρα απολαύσαμε τη jammy εκτέλεση και τα επιτηδευμένα φωνητικά του Eric, δυσκολευτήκαμε όμως να τραγουδήσουμε τους στίχους! Μετά την πολύ όμορφη παρένθεση του "Wait", η διάθεση ανέβηκε και πάλι με την standard εκδοχή του "It's My Life" και το πασίγνωστο "Spill The Wine" των War. Το πρώτο μέρος ολοκλήρωσε με το καλύτερο τρόπο το ξεσηκωτικό "I'm Crying". Οι Garage ρυθμοί, το σύντομο drum solo και η συμμετοχή από το κοινό συντέλεσαν στην πρόσκαιρη καταιγίδα πριν την ηρεμία του εικοσιπεντάλεπτου διαλλείματος.



Το δεύτερο μέρος ήταν ως επί το πλείστον αφιερωμένο σε μεγάλες μορφές του παρελθόντος και στα blues. Ο Eric απέδωσε καταρχήν φόρο τιμής στον Βo Diddley με τα "Bo Diddley Special" και "Before You Accuse Me" (αμφότερα προερχόμενα από το τελευταίο του άλμπουμ), με ενδιάμεση στάση στο "Don't Bring Me Down" των Animals. Καθήλωσε με τα "I Believe To My Soul" (Ray Charles) και "Trying To Get To You" (Elvis Presley). Μιμήθηκε τον Charles και στόλισε τους φίλους μας τους Γερμανούς. Έδωσε την ευκαιρία στον Red Young να ασελγήσει και να πατήσει πόδι στο πιάνο κατά τη διάρκεια του "Boom Boom". Επανήλθε στο παρόν με το "27 Forever".



Και στο τέλος αφέθηκε. Η προοδευτική τρόπον τινά εκδοχή του "We Gotta Get Out Of This Place" οδήγησε στο ερμηνευτικό παραλήρημα του Burdon, που τερματίστηκε με τη σειρά του από την επωδό του "The River Is Rising". Και αφού περάσαμε μια βόλτα από τα χωράφια του Jonh Lee Hooker (Crawling King Snake) και τραγουδήσαμε τα blues, τραβήξαμε για τον Νότο και βρεθήκαμε στη Νέα Ορλεάνη O Watt ξανάπιασε τη Stratocaster για το ηλεκτρικό τελείωμα του "House Of The Rising Sun" και περασμένες μιάμιση πλέον ο Burdon και η παρέα του άφησαν τη σκηνή.



Το παρατεταμένο χειρόκρότημα του κόσμου ανάγκασε πρώτα τον Young και έπειτα τον Burdon να ξεκινήσουν το "Nobody Knows You When You're Down And Out", για να το τελειώσουν όλοι οι μουσικοί μαζί και να γραφτεί έτσι ο επίλογος μιας εξαιρετικής βραδιάς. Ο Red Young έδωσε ρέστα, βρισκόμενος πότε στο Hammond, πότε στo πιάνο του Half Note, και πότε και στα δύο ταυτόχρονα. Πιο περιορισμένος ο Bill Watt στη κιθάρα ενώ άψογο υπήρξε το rhythm section.



Κεντρικό πρόσωπο φυσικά ήταν ο Eric Burdon, όχι μόνο λόγω της ιστορίας που κουβαλάει, αλλά κυρίως της γεμάτης πάθος και όρεξη εμφάνισης του. Δεν είναι μικρό πράγμα να βλέπεις έναν θρύλο, έστω και στα 72 του πλέον να ζωντανεύει μπροστά στα μάτια σου. Και δυστυχώς όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο σπάνια θα βρίσκουμε ανάλογες ευκαιρίες. Μακάρι λοιπόν να μας δοθεί ξανά η δυνατότητα να απολάυσουμε τον Eric και τη παρέα του σε ανάλογη φόρμα. Και να μην συμβεί όμως αυτό, θα θυμόμαστε ότι είχαμε περάσει πολύ όμορφα όταν είχαμε δει τον Burdon, όχι ότι προλάβαμε να τον δούμε πριν αποσυρθεί.

Το Σάββατο ήταν η τρίτη και τελευταία εμφάνιση του Eric Burdon στην χώρα μας για φέτος η οποία συνέπεσε με τον εορτασμό των 72ων γενεθλίων του.



Όπως και στις δύο προηγούμενες ο ιστορικός τραγουδιστής των Animals έδειξε να έχει διάθεση ενώ και η φωνή του -που υποστηρίζει καλύτερα ίσως από κάθε άλλο λευκό την μαύρη μουσική- ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Στο σύνολό της η εμφάνιση του ήταν εντυπωσιακή. Το συγκρότημα που τον συνοδεύει αυτή την εποχή είναι εξαιρετικό και οι επιλογές των τραγουδιών βοήθησαν να τηρείται μια όμορφη ισορροπία διασκέδασης και συγκίνησης.



Ο Burdon επιλέγει να παίζει με την ιδέα του ροκ σταρ. Εμφανίζεται με καθημερινό ντύσιμο να τραγουδά παθιασμένα τις αγαπημένες του rock and roll και blues διασκευές αλλά στα υπερ-κλασικά "House Of The Rising Sun" και "Don't Let Me Be Misunderstood" επιλέγει να  παίζει με την σπουδαιότητά τους  παραλλάσσοντας τα σε σημείο που να μην μπορούν κάποιες φορές να τραγουδηθούν από το κοινό.



Δωράκι γενεθλίων το medley τραγουδιών του Chuck Berry, "Reelin' And Rockin'" / "Little Queenie", το οποίο μαζί με τις υπόλοιπες διασκευές του δεύτερου μέρους ανέβασαν το κοινό και έδειξαν να λειτουργούν πολύ καλύτερα ακόμη και από τα κλασικά τραγούδια που αναφέρθηκαν πριν.



Αν εξαιρέσουμε την ταλαιπωρία στην είσοδο, η σωστή επιλογή του χώρου, το νέο συγκρότημα και η διάθεση του Burdon μάς προσέφεραν μια πολύ καλύτερη εμπειρία από αυτή του 2005.

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com