The Devil Wears Prada, Dead Harts, Napoleon @ King Tuts Wah Wah Hut (Γλασκώβη), 08/10/13

Οι Devil Wears Prada εντυπωσιάζουν με το ενεργητικό και ειλικρινές τους show, σε μία σκηνή που έχει τη φρεσκάδα απολύτως ανάγκη

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 29/10/2013 @ 13:26
Εγκαινιάζοντας τη συναυλιακή μου σεζόν για φέρος, βρέθηκα στο αξιαγάπητο King Tuts για την εμφάνιση των The Devil Wears Prada.

Το venue είναι ο χώρος για μικρές, άμεσες συναυλίες που θες. Ακριβώς το μέγεθος που θες, ακριβώς όσο κοντά στη πάντα πρέπει. Μία ομορφιά. Διάφορες αναποδιές (βλέπε καιρός) με εμπόδισαν να προλάβω τους Napoleon καθώς μιλάμε πως οποιοδήποτε συναυλία χαρακτηρίζεται προτίστως για την απόλυτη συνέπεια στο προγραμματισμό της.

Τέλοσπαντων, με το που ανέβηκαμε τα σκαλιά για να πάμε στο υπόγειο (ναι), ανέβηκαν και οι Dead Harts. Ενδιάφερον metalcore πεντάδα από το Sheffield της Άγγλιας που φαίνεται να διανύει μία αρκετά εντυπωσιακή άνοδο αυτή τη στιγμή. Η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη σκηνή δεν κατάφερε να με κερδίσει ποτέ ιδιαιτέρως, αλλά οι συγκεκριμένοι παρουσιάζουν κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία στον ήχο τους (κυρίως στις κιθάρες) τα οποία καταφέρνουν και σου τραβάνε ενίοτε την προσοχή. Το κοινό τους αγκάλιασε ένθερμα, παρ' όλο που ήταν αρκετά εμφανώς πως η κύρια μερίδα είχε έρθει για τους headliners. Αξιόλογη προσπάθεια από τους Βρετάνους που με τα djentοειδή σημεία τους είναι ξεκάθαρο πως έχουν πιάσει τον παλμό της εποχής και δεν θα είναι παράξενο να ακούμε όλο και περισσότερο το όνομά τους στο μέλλον. Ένα hat tip στο κουλ merch τους.

Σειρά είχε το headline act της βραδιάς, οι The Devil Wears Prada. Έχοντας μόλις κυκλοφορήσει το πέμπτο τους δίσκο, η πεντάδα από το Ohio περιοδεύει για την προώθησή του, κάνοντας τις απαραίτητες στάσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο. Εξαιρετικά παθιασμένοι και λιγομίλητοι, οι Devil Wears Prada ήξεραν ακριβώς για ποιο λόγο είχαν έρθει και τι έπρεπε να κάνουν.

The Devil Wears Prada

Εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την αμεσότητα του venue, ο frontman της μπάντας, Mike Hranika, δεν δίσταζε να πηδήξει το υποτυπώδες διαχωριστικό και να χωθεί μέσα στο κοινό τραγουδώντας (ουρλιάζοντας), δίνοντας και το μικρόφωνο δεξιά και αριστερά. Αν εξαιρέσεις κάποια τεχνικά προβλήματα στον ήχο (aka έτυχε και πήγε για κατούρημα ο ηχολήπτης στο ένα πεντάλεπτο που δεν έκανε καλή επαφή το μικρόφωνο του Hranika), ο ήχος ήταν σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα, εστιάζοντας αρκετά στα μπουκωμένα breakdown των κομματιών των Αμερικάνων, καθώς και στα σημεία που ερχόντουσαν από τα πλήκτρα.

The Devil Wears Prada

Η κλασική και coreεσμένη (oh no he didn't) συνταγή core κουπλέ / clean ρεφρέν είναι κάτι που αξοιοποιούν αρκετά πετυχήμενα, με τον Jeremy DePoyster να δίνει τις απαραίτητες «ανάσες» με τα μελωδικά και καθαρά του φωνητικά. Το κοινό δυναμικό και με ενεργή συμμετοχή, ακόμα και κατά την εκτέλεση κομματιών της τελευταίας τους κυκλοφορίας όπως το "Martyrs" ή το (πολύ καλό) "War". Όπως ήταν αναμενόμενο όμως, ο κύριος χαμός έγινε με τα πιο εδραιωμένα κομμάτια της μπάντας όπως τo "Danger: Wildman" με το οποίο έκλεισε το κανονικό μέρος του σετ και αποχώρησαν απο τη σκηνή.

The Devil Wears Prada

Όπως είθισται, η πεντάδα επέστρεψε να αποδώσει δύο ακόμα κομμάτια υπό τις επευφημίες του κοινού οι οποίοι τα έδωσαν όλα για τα "Dead Throne" και "Mammoth". Η γενικότερη εικόνα που έδωσα η μπάντα ήταν τελείως θετική και η συναυλία αποτέλεσε ιδιαίτερως ευχάριστη έκπληξη καθώς η σκηνή τους με έχει αφήσει πάμπολλες φορές με μία γεύση πικρή. Πέραν τούτου, η μπάντα είναι εξαιρετικά φιλότιμη και τίμια παρά τα όσα την κατηγορούν (όπως θα φανεί από την επερχόμενη συνέντευξη).
SETLIST

Gloom
Escape
Assistant To The Regional Manager
Sailor's Prayer
Martyrs
Outnumbered
War
Born To Lose
First Sight
Danger: Wildman

Encore:
Dead Throne
Mammoth

Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαδόπουλος
  • SHARE
  • TWEET