Katatonia

... τουλάχιστον σε μουσικό επίπεδο. Διότι προσφάτως είχαμε το ιδιαίτερο δράμα στις τάξεις τους, με την ενοχλημένη αποχώρηση του κιθαρίστα και ιδρυτικού μέλους Anders Nyström, καθώς και του κιθαρίστα επί μία δεκαετία Roger Öjersson, που συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του νέου δίσκου. Τα ερωτήματα αμέσως ξεπηδούν στο μυαλό: πώς θα ακούγεται ο δίσκος; Πόσο θα φανεί το αποτύπωμα των αλλαγών; Τι θα σημαίνει αυτό σε επίπεδο ποιότητας;

Δεν αποτελεί καθόλου παράδοξο πως ο δίσκος συνεχίζει λίγο πολύ στα ίδια στάνταρ που έχουν οι δίσκοι Katatonia την τελευταία πενταετία, καθώς απ’ το "City Burials" κι εξής, η μουσική είναι υπόθεση ενός ατόμου. Η προσέγγιση του τραγουδιστή Jonas Renkse, λοιπόν, δεν άλλαξε, παραμένοντας στο στενό, ομολογουμένως, παράθυρο των μελωδιών που συνθέτει, φωνητικών και μη, τη θεματική, την εκφορά των στίχων, κοκ. Η γκοθίλα, το ελαφρώς alt-prog ρυθμικό παιχνίδι, τα δυνατά refrain, κι οι πειραματισμοί για να σώζονται τα προσχήματα, μένουν στην εξίσωση - σ’ αντίθεση με τα μέλη - και μαζί με την τυπική Κατατονική μελαγχολία και θλίψη που φέρει η φωνή του Renkse, καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν ακόμη καλοφτιαγμένο δίσκο Katatonia. Ούτε περισσότερο, ούτε ωστόσο και λιγότερο.

Τα singles "Lilac" και "Temporal" έδειξαν πως το επίθετο «τυπικός» είναι κεντρικής σημασίας για το "Nightmares…". Δεν θα βρεις τίποτα που να συγκινήσει με την πρωτοτυπία του στο νέο δίσκο, εκτός ίσως απ’ την πιο industrial αύρα του "Wind of No Change" (έχουν και καλύτερες ιδέες για τίτλους, αλλά εκτιμώ την cheeky αναφορά), που έχει έναν ιδιαίτερο ρυθμό, οι στίχοι είναι αρκούντως προκλητικοί (And lord Jesus , or what’s his name again και Here comes our elder kin / Appearing where we lay in sin / And sing, praise, hail Satan), και το κιθαριστικό σόλο προσφέρει μία ιδιαίτερη ακουστική. Έχουμε και το "Efter Solen", άτυπη κληρονομιά του side-project Korda, καθώς συνυπογράφεται απ’ τον Joakim Karlsson, όπου τα Σουηδικά επιστρέφουν για δεύτερη φορά στη δισκογραφία τους, και που παρά την διάρκειά του, αισθάνομαι ότι έχει λίγα να πει, αποτελώντας εν πολλοίς μία χαμένη ευκαιρία για κάτι που θα μπορούσε να έχει περισσότερο συναισθηματικό αντίκτυπο.

Συνέχεια, λοιπόν, μίας επαναληψιμότητας που είχα αναφέρει και στο "Sky Void Of Stars" του 2023, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον ή καλά τραγούδια. Το προαναφερθέν "Temporal", για παράδειγμα, μπορεί να είναι ένα απ’ τα κομμάτια που περισσότερο έχω ευχαριστηθεί από τους Σουηδούς εδώ και πολλά χρόνια. Αντίστοιχα, το εναρκτήριο "Thrice" μοιάζει βγαλμένο απ’ το προσωπικό αγαπημένο "The Fall Of Hearts", με Soenικού τύπου ρυθμικά, και chugging με κρουστά που προσκυνούν το "Ghost Reveries", ενώ το "Departute Trails" είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελα από μία απαλή, γλυκόπικρη μπαλάντα Katatonia, και δεν παύει να με ικανοποιεί ο τρόπος που η μελωδία αλλάζει ύφος στο ρεφραίν. Τέλος, το κλείσιμο της αυλαίας με το "In the Event of" έχει έναν δυσοίωνο αέρα, κι αποτελεί ένα αληθινά όμορφο κομμάτι, το οποίο έχει και το θεματικό κέντρο του δίσκου, με τους στίχους να εμπνέονται από έναν εφιάλτη του Renkse.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα χρειαστούν πολλές ακροάσεις για να ξεκλειδώσουν τα κομμάτια, όπως συμβαίνει σχεδόν με κάθε δίσκο των Katatonia, όπου στην αρχή μοιάζει να ακούς σ’ επανάληψη το ίδιο πράγμα. Όμως, υπάρχουν δυνατές μελωδίες, κι οι νέοπες Nico Elgstrand και Sebastian Svalland (από τους Entombed A.D.) στις κιθάρες μπορεί να μην έχουν αφήσει το στίγμα τους, όμως επηρέασαν τη σύνθεση του δίσκου ώστε να πάει σε πιο κιθαριστικά μονοπάτια και κάνουν εξαιρετική δουλειά. Αφανείς ήρωες, πλάι στον αδιαμφισβήτητο πρωταγωνιστή και master-mind Renkse, οι ρυθμικοί Sandin (μπάσο) και Moilanen (ντραμς), που προσφέρουν με το παίξιμό τους ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες, ζωντανεύοντας τα τραγούδια.

Το δράμα, λοιπόν, δεν επηρέασε την ακουστική ταυτότητα του άλμπουμ, ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω, και για κάθε νέο ή παλιό ακροατή των Katatonia ο δίσκος θα έχει ένα υπολογίσιμο replay value. Δεν είναι λίγο, ακόμη κι αν δεν το λες πολύ. Mutatis mutandis, μετά από τρεις δεκαετίες και παραπάνω, όλα βαίνουν καλώς στο στρατόπεδο των Σουηδών…

Bandcamp