Συνέντευξη: Slayer

Από τον Μανώλη Γεωργακάκη, 28/06/2010 @ 20:16
Την ώρα που οι Stone Sour είχαν αναλάβει τη μεγάλη σκηνή του εν Ελλάδι Sonisphere, το Rocking.gr ήρθε αντιμέτωπο με μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές του φεστιβάλ. Αποστομωτικά άνετος, ο Kerry King των Slayer διέλυσε τα μυθεύματα σχετικά με τις δήθεν ιδιοτροπίες του και μας μετέφερε με ειλικρίνεια στα παρασκήνια του ιστορικού φεστιβάλ. Μάθαμε τις σχέσεις των «Big 4» μεταξύ τους, το σενάριο του μέλλοντος των Slayer, αλλά και τη γνώμη του επιβλητικού κιθαρίστα για τους System Of A Down, για τους Grip Inc., για τη δισκογραφία των «Τεσσάρων» και για τις στιχουργικές εμμονές του.

Μελίνα Αδαμαντίδη: Καλωσόρισες στην Ελλάδα, για άλλη μια φορά. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό σου, όταν έμαθες ότι το φεστιβάλ του Sonisphere θα σας έφερνε στα μέρη μας;
Την τελευταία φορά που παίξαμε εδώ (σ.σ.: στο Rockwave του 2005), ακολούθησαν, αν θυμάμαι σωστά, πέντε ημέρες ξεκούρασης, οπότε πέρασα πολλές ώρες ανάμεσα στο ξενοδοχείο και το Hard Rock Cafe. Είχαμε δει και την Ακρόπολη, φυσικά. Αυτή τη φορά δεν καταφέραμε να πάμε, γιατί ήταν μακριά. Εχθές το βράδυ, απολαύσαμε ελληνικό φαγητό και μετά πήγαμε στο μπαρ. Δεν κάναμε τίποτα άλλο. Ξυπνήσαμε και ήρθαμε εδώ (σ.σ.: στο Terra Vibe).



Μανώλης Γεωργακάκης: Πριν από δώδεκα χρόνια, οι Slayer έδωσαν μια συναυλία στο Περιστέρι και το πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα που «άνοιγε» τη βραδιά ήταν οι System Of A Down. Ποια είναι η γνώμη σου για τη μουσική τους και για την εντυπωσιακή εξέλιξη της καριέρας τους έκτοτε;
Δεν ήμουν ποτέ φανατικός οπαδός των System Of A Down. Ο πρώτος τους δίσκος είναι «okay» για τα γούστα μου, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να γίνονται όλο και πιο αλλόκοτοι. Πιστεύω ότι ο Serj (σ.σ.: Tankian) έχει μια καταπληκτική φωνή, πολύ διαφορετική, αλλά η μουσική τους σίγουρα δεν κάνει για εμένα.

Μ.Γ.: Ήταν δική σας επιλογή η παρουσία τους στην περιοδεία σας;

Όχι. Νομίζω πως ήταν επιλογή της δισκογραφικής μας εταιρίας. Ήμασταν στην ίδια εταιρία.

Μ.Α.: Πώς συλλάβατε τον τίτλο του καινούριου σας άλμπουμ, "World Painted Blood", και τι σημαίνει για εσάς;
Δεν ξέρω, ο Jeff (σ.σ.: Hanneman) το έγραψε αυτό το κομμάτι. (γελάει) Εκείνος επέλεξε τον τίτλο. Εγώ είχα προτείνει έναν άλλο, ο οποίος πιθανότατα θα είναι και ο τίτλος του επόμενου άλμπουμ.

Μ.Γ.: Και ο οποίος είναι;
Α! Δεν θα τον πω. Σε περίπτωση που δεν τον χρησιμοποιήσουμε, δεν θέλω να τον χρησιμοποιήσει κανένας άλλος. Δεν μπορώ να σας απαντήσω σχετικά με τη σύλληψη του τίτλου, γιατί ο δίσκος αυτός δημιουργήθηκε ουσιαστικά μέσα στο στούντιο των ηχογραφήσεων και, όταν ο Jeff δούλευε τους στίχους και τις lead κιθάρες, εγώ ήμουν στο ξενοδοχείο, ενώ όταν εγώ δούλευα τους στίχους και τις lead κιθάρες, εκείνος ήταν στο ξενοδοχείο. Είναι το πρώτο άλμπουμ που γράψαμε, του οποίου δεν γνωρίζω όλους στίχους. Συνεπώς, ειλικρινά, δεν έχω ιδέα πώς προέκυψε ο τίτλος.



Μ.Α.: Το "World Painted Blood" είναι το δεύτερο άλμπουμ που κυκλοφορείτε μετά την επιστροφή του Dave Lombardo στα τύμπανα των Slayer. Αισθάνεστε μεγαλύτερη «ασφάλεια» με τον Dave σε αυτή τη θέση;

Πιστεύω ότι ο Dave μάς προσφέρει περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ήταν μαζί μας από την αρχή και υπάρχει λόγος για αυτό. Τότε έγινε το «κλικ», τότε δημιουργήθηκε αυτό το κάτι που υπάρχει ανάμεσα στα μέλη των Slayer. Μετά από δώδεκα χρόνια, αναγκαστήκαμε να ακολουθήσουμε χωριστούς δρόμους και ο Paul (σ.σ.: Bostaph) τον αντικατέστησε επάξια. Θα έλεγα ότι ο Paul έπρεπε να προσπαθήσει πολύ για να είναι πραγματικά καλός, ενώ ο Dave απλά είναι πραγματικά καλός. Πρόκειται για την πιο αληθινή προσωποποίηση του φυσικού ταλέντου.

Μ.Γ.: Πώς σου φάνηκαν οι Grip Inc., η μπάντα που δημιούργησε ο Dave, φεύγοντας από τους Slayer;
Έχω ακούσει μόνο το πρώτο τους άλμπουμ... Δεν ξέρω αν κυκλοφόρησαν δεύτερο...

Μ.Γ.: Κυκλοφόρησαν τέσσερα άλμπουμ.
Τέσσερα! Μάλιστα! (γέλια) Εγώ, λοιπόν, έχω ακούσει μόνο το πρώτο και πιστεύω πως ήταν εμφανές ότι ο καλύτερος μουσικός της μπάντας ήταν ο Dave. Μου φάνηκε κοινότυπο, αλλά προσπάθησε να κάνει κάτι «δικό του», για πρώτη φορά, χωρίς καθοδήγηση από εμένα και τον Jeff. Ίσως τα επόμενα να ήταν καλύτερα.

Μ.Γ.: Από το "Jesus Saves" μέχρι το "Hate Worldwide", και κατά τα εικοσιπέντε χρόνια που μεσολάβησαν, διαφαίνεται μια σταθερότητα στη θεματολογία των στίχων σου, σχετικά με την άποψη ότι οι άνθρωποι καταντούν σκλάβοι της θρησκείας και κυρίως της Χριστιανικής πίστης. Πιστεύεις ότι είναι θεμιτό οι άνθρωποι να έχουν κάποιον οδηγό ως προς την ηθική ή μήπως κάτι τέτοιο είναι πάντα καταδικασμένο να καταντά «χειροπέδη»;
Αυτό που λέω συχνά στις συνεντεύξεις είναι ότι, στην Αμερική, είναι πολύ εύκολο να γίνεις ενδοτικός. Το βλέπω συνεχώς. Ο κόσμος πιστεύει εφησυχασμένος, χωρίς να αμφισβητεί τίποτα. Για αυτό το λόγο, ειδικά στα δικά μου τραγούδια βλέπεις να γράφω προκλητικά πράγματα, πράγματα που ξεχειλίζουν το ποτήρι, απλά για να κάνω τον κόσμο να σκεφτεί. Να καταλάβει ότι μπορεί να υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό. Να συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι δεν είναι αναγκασμένος να πιστεύει κάτι μόνο και μόνο επειδή το πιστεύει η οικογένεια του ή η κοινότητα που τον περιβάλλει. Θέλω οι άνθρωποι να έχουν ελεύθερη σκέψη και να μην πιστεύουν κάτι μόνο και μόνο επειδή το πιστεύουν όλοι γύρω τους. Αλλιώς δεν έχεις προσωπικότητα, είσαι απλά ένα άβουλο μέλος ενός συνόλου που δεν αμφισβητεί τίποτα.



Μ.Γ.: Σύμφωνοι, αλλά τέτοιοι κίνδυνοι δεν υπάρχουν μόνο ως προς το Χριστιανισμό. Είναι πολύ πιθανό κάποιος να εγκαταλείψει μια τυφλή πίστη και, ακολουθώντας έναν διαφορετικό δρόμο, να καταλήξει σε κάποια άλλη τυφλή πίστη.
Πράγματι. Αυτό που μου περιγράφεις, όμως, αφορά κάποιον που το χρειάζεται αυτό. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δεν το χρειάζεται αυτό. Ακόμη και μέσα στους Slayer, επαναφέρω πράγματα που ίσως δεν έχω πει για δέκα χρόνια, απλά και μόνο για να μην «ξεχαστούν», ή ακόμη νιώθω την ανάγκη να αλλάζω τα πράγματα. Χρειάζομαι την πνευματική πρόκληση. Ο άνθρωπος τον οποίο περιγράφεις αποφεύγει την πνευματική πρόκληση, δεν νοιώθει αυτή την ανάγκη.

Μ.Α.: Υπάρχει κάτι που ανέκαθεν προκαλούσε συζητήσεις μεταξύ των οπαδών σας. Ας τους δώσουμε μια σαφή απάντηση. Είσαι σατανιστής ή όχι;

Όχι. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς θρησκευτική πίστη. Είμαι άθεος. Είναι αστείο το γεγονός ότι όταν έγραψα το τραγούδι "Cult", αρχικά οι στίχοι έλεγαν «I made my choice: atheist», αλλά αυτό δεν συγκινεί όσο το «I made my choice: six six six». Με αυτόν το στίχο ο κόσμος φωνάζει «yeah!». (γελάει) Γράφω τραγούδια με τον τρόπο μου, αλλά ποτέ δεν προσποιούμαι ότι είμαι πραγματικά κάτι τέτοιο.

Μ.Α.: Πώς είναι δυνατόν να περιοδεύουν σήμερα μαζί οι Metallica, οι Slayer, οι Megadeth και οι Anthrax;
Είναι κάτι που φαινόταν να έρχεται εδώ και πολύ καιρό. Θυμάμαι ότι βρισκόμουν στην Ευρώπη, κάποια στιγμή πέρσι, και έδινα συνεντεύξεις και ο κόσμος ήδη διέδιδε τη φήμη, ενώ δεν είχε ανακοινωθεί τίποτα ακόμη. Ίσως κάποιος διέρρευσε την πληροφορία ότι το συζητούσαμε. Άρχισαν, λοιπόν, όλοι να με ρωτάνε «τι λες για αυτό;». Λέω ότι είναι μια καταπληκτική ιδέα. Το θέμα ήταν αν οι Metallica θα ήθελαν να το κάνουν, γιατί είναι σίγουρα η μεγαλύτερη μπάντα από τις τέσσερις. Όταν οι Metallica υπέγραψαν, είπαμε «Εντάξει! Θα γίνει λοιπόν!». Μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε περισσότερο και να το πάμε παντού. Όποτε βλέπω τον James (σ.σ.: Hetfield) ή τον Lars (σ.σ.: Ulrich), τους λέω να το πάμε στις ΗΠΑ, να το πάμε στη Νότιο Αμερική! Δεν ξέρω αν το είδατε εδώ, αλλά πριν λίγες μέρες υπήρξε μια σχετική προβολή στους κινηματογράφους. Αυτό έλαβε τεράστιες διαστάσεις στην Αμερική - και πιθανόν παντού. Αλλά μια προβολή είναι κάτι το πολύ διαφορετικό από μια συναυλία και θα ήθελα να δοθεί σε όλους η δυνατότητα να το δουν. 



Μ.Α.: Είδαμε στο διαδίκτυο εικόνες από όλες τις μπάντες μαζί και, από ό,τι φαίνεται, οι «Big Four» μοιάζουν με μια παρέα που περνάει πραγματικά πολύ καλά. Είναι τα πράγματα έτσι και όταν σβήνουν οι κάμερες;
Έτσι είναι. Την προηγούμενη βδομάδα, έκανα περισσότερη παρέα με τους Metallica από ό,τι τα τελευταία είκοσι χρόνια. (γελάει) Δεν βλέπω συχνά τους Megadeth, γιατί δεν συμπίπτουν τα προγράμματά μας. Ξέρεις, συνήθως το πρόγραμμα είναι πιο πιεσμένο και παίζουμε όλοι σε μία σκηνή, όχι όπως σήμερα, που χωριστήκαμε σε δύο. Έτσι, όταν βγαίνουν οι Megadeth, εγώ δίνω συνεντεύξεις και, όταν τελειώσουν, εγώ ξεκινάω την προθέρμανση και δεν καταφέρνω να τους δω. Στο τελευταίο σόου κατάφερα να δω τους Anthrax, για λίγη ώρα. Τώρα, προηγουμένως, παρακολουθούσα τους Stone Sour, για αυτό σάς έκανα να περιμένετε και λίγο. (γελάει) Είμαι τόσο απασχολημένος, που δεν προλαβαίνω να τους δω όλους επί σκηνής, αλλά κάνω παρέα με τους περισσότερους. Όλοι κάνουμε παρέα, τα παιδιά από τους Anthrax, όλα τα μέλη των Megadeth, εκτός από τον Dave (σ.σ.: Mustaine) - αλλά ξέρεις, έτσι είναι ο Dave.

Μ.Γ.: Αντιμετωπίζετε προβλήματα με τον Dave Mustaine; Είναι γνωστό ότι είχε δηλώσει πως δεν θέλει να μοιράζεται τη σκηνή με «σατανικές μπάντες», κι όμως παίζει πλέον με τους Slayer. Επίσης, στο παρελθόν, οι δύο σας έχετε έρθει σε ρήξη επανειλημμένα. Πώς είναι τα πράγματα σήμερα;
Τα πράγματα είναι εντάξει. Όλοι ξέρουμε ότι ο Dave έχει πει πολλά υποκριτικά πράγματα κατά καιρούς και απλά γνωρίζουμε ότι έτσι είναι ο Dave. Όταν πια το καταλάβεις αυτό, λες «τέλος πάντων, εντάξει». Γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι γυρνάει και λέει «αυτή η μπάντα δεν πρέπει να παίξει, γιατί παραείναι διαβολική». Τότε σκέφτομαι ότι πρέπει να του πω δυο λογάκια, αλλά τελικά δεν του μιλάω ποτέ. (γελάει)  

Μ.Γ.: Θα ήθελα να μας πεις ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο άλμπουμ καθενός από τους «Big Four», κατά τη γνώμη σου.

Η αλήθεια είναι ότι δεν τα ξέρω όλα, αλλά θα σας πω. Το καλύτερο άλμπουμ των Metallica είναι μάλλον το «Puppets» (σ.σ.: "Master Of Puppets"). To χειρότερό τους θα έλεγα πως είναι το "Load" ή το ίσως το "St. Anger". Για τους Megadeth, το αγαπημένο μου είναι το "Rust In Peace", ενώ απεχθάνομαι το "Risk", αν και δεν έχω ακούσει όλα τους τα άλμπουμ. Πάντως, το "Risk" σίγουρα δεν ακουγόταν σαν δίσκος των Megadeth. Από τη δισκογραφία των Anthrax θα διάλεγα το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την εποχή της περιοδείας «Clash Of The Titans», το "Persistance Of Time", αλλά δεν ξέρω τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν μετέπειτα. Βέβαια, μου αρέσει πολύ ο John Bush ως τραγουδιστής. Δεν θα έλεγες ότι είχαν κάποια κακή περίοδο στην καριέρα τους. Είχαν απλά πολλές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, αλλά δεν μου έρχεται στο μυαλό ένα κακό άλμπουμ.   



Μ.Γ.: Και στην περίπτωση των Slayer;
Το άλμπουμ των Slayer που μου αρέσει λιγότερο από τα άλλα είναι το "Diabolus In Musica". Το καλύτερο, για ιστορικούς λόγους, είναι προφανώς το "Reign In Blood", αλλά μου αρέσει πολύ και το καινούριο.

Μ.Α.: Υπάρχουν φήμες ότι αυτή θα είναι η τελευταία περιοδεία των Slayer, αλλά προηγουμένως μίλησες για ένα «επόμενο άλμπουμ». Τι συμβαίνει; Έρχεται το τέλος των Slayer ή όχι;
Νομίζω πως ο κόσμος παρερμηνεύει όσα λέει ο Tom (σ.σ.: Araya) στις συνεντεύξεις. Ο κόσμος ρωτάει και η αλήθεια είναι ότι εμείς δεν θα το συζητούσαμε καν, αν ο κόσμος δεν ρωτούσε. Κάποιοι παρερμηνεύουν τις απαντήσεις μας. Ξέρεις, πράγματι έχουμε αρχίσει να μεγαλώνουμε. Το έχω πει ένα εκατομμύριο φορές, όταν πάψουμε να περνάμε καλά, όταν δεν θα μπορούμε να δώσουμε καλές συναυλίες, τότε θα υπάρξει πρόβλημα. Αλλά, όπως βλέπεις, παρότι ο Tom δεν μπορεί να κάνει headbanging πλέον, τα σόου παραμένουν καλά. Η συνέχεια εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, αλλά εγώ έχω ένα μεγάλο σχέδιο για τρία ακόμη άλμπουμ - και δεν το έχω καν πει στην μπάντα ακόμα. Θα δούμε τι θα γίνει.

Μ.Γ.: Τρία ακόμη άλμπουμ με τους Slayer;
Μα, ναι! Στην ιδανικότερη των περιπτώσεων, ναι! (γέλια) Εγώ, ούτως ή άλλως, θα παίζω για πάντα.

Μ.Α.: Σε ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο σου.
Σας ευχαριστώ, καλά να περάσετε



Μελίνα Αδαμαντίδη, Μανώλης Γεωργακάκης
  • SHARE
  • TWEET