Danko Jones: «Το να παίζεις σε μια rock μπάντα δεν είναι μόνο χαβαλές»

Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσεις με τον κύριο Danko Jones είναι κάτι που δεν πρέπει να χάσεις. Πόσο μάλλον όταν σου δίνεται η δυνατότητα να τον συναντήσεις προσωπικά και να μιλήσεις για τη μουσική γενικότερα και η κουβέντα να περιέχει θέματα όπως η ζωή στον δρόμο, η underground μουσική, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η rock μουσική στη Β. Αμερική και πολλά ακόμα ενδιαφέροντα πράγματα. Κι αυτό γιατί ο Mango Kid - εκτός από φοβερός μουσικός - είναι μεγάλος οπαδός της μουσικής και έχει έναν μοναδικό τρόπο να λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Οπότε, ορίστε ακόμα μια σπουδαία συνέντευξη που κάναμε μαζί του, στη Δρέσδη της Γερμανίας λίγες ώρες πριν εμφανιστεί στη σκηνή του Beatpol και μετατρέψει το Σαββατόβραδο σε βράδυ Παρασκευής...

Χρήστος Καραδημήτρης: Λοιπόν, είναι η πρώτη φορά που θα σας δούμε να παίζετε και μας έχουν υποσχεθεί πως θα περάσουμε φοβερά... [γέλια]

Έτσι! [Γέλια]

Χ.Κ.: Πώς εξασφαλίζετε πως το κοινό θα πάρει αυτό που θέλει;

Εμείς θα βγούμε και θα παίξουμε τα τραγούδια μας... [γέλια]. Θα δούμε τι θα γίνει.

Χ.Κ.: Το καινούργιο σας άλμπουμ, "Wild Cat", κυκλοφόρησε πρόσφατα. Πώς τα πηγαίνει έως τώρα;

Όλα πάνε πολύ καλά. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας και μέχρι στιγμής οι κριτικές που παίρνουμε είναι καλές. Ο κόσμος δείχνει πως του αρέσει και μάλιστα όταν παίζουμε ζωντανά τα νέα τραγούδια δείχνουν πως τα γουστάρουν πολύ περισσότερο από όταν πρωτοπαίζαμε τραγούδια από προηγούμενους δίσκους που μόλις είχαν κυκλοφορήσει. Τραγουδάνε τα ρεφρέν κλπ... Είναι τέλεια.

Χ.Κ.: Τι κάνατε διαφορετικά αυτήν τη φορά;

Τίποτα ιδιαίτερα... αυτό είναι το θέμα με αυτόν τον δίσκο. Χρησιμοποιήσαμε τον ίδιο παραγωγό και δουλέψαμε στο ίδιο στούντιο και δεν αλλάξαμε τη σύνθεση της μπάντας. Οπότε υπάρχει μια σταθερότητα σε σχέση με τον προηγούμενο δίσκο.

Το "Wild Cat" είναι ξεκάθαρα o δίσκος με τη μεγαλύτερη ποικιλία από τους τελευταίους πέντε - έξι που έχουμε γράψει

Κώστας Πολύζος: Νομίζω πάντως πως αυτήν τη φορά δεν είχατε τόσο μεγάλη συνθετική ποικιλία όπως στον προηγούμενο...

Διαφωνώ, αλλά είναι η γνώμη σου και τη σέβομαι. Υπάρχει τραγούδι που είναι πολύ επηρεασμένο από τους Van Halen, υπάρχει τραγούδι που είναι πολύ επηρεασμένο από τους Thin Lizzy -κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει- [σ.σ.: "You Are My Woman"] και υπάρχουν κάνα δυο που ακούγονται σαν Misfits. Υπάρχει τραγούδι που κατά κάποιον τρόπο σου θυμίζει τον Hendrix -κάτι που επίσης δεν έχουμε ξανακάνει- και υπάρχουν τραγούδια που πάνε πίσω στο πώς ακουγόμασταν κατά το παρελθόν, οπότε νομίζω πως είναι ξεκάθαρα ο πιο ανάμικτος δίσκος από τους τελευταίους πέντε - έξι που έχουμε γράψει. Ξαναλέω, πάντως, πως σέβομαι τη γνώμη σου...

Χ.Κ.: Ακούω και πιο «σοφιστικέ» μουσική, αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με αυτήν των Danko Jones, είναι αυτό που θες να κάνεις Παρασκευή βράδυ, να βγεις έξω να περάσεις καλά. Είναι αυτή η ουσία της μουσικής σας; Να μιλά δηλαδή για πράγματα που μας διασκεδάζουν στις ζωές μας;

Υποθέτω πως ναι. Δεν είναι όλα τα τραγούδια σχετικά με αυτό πάντως. Οι άνθρωποι δείχνουν να έχουν την τάση να επικεντρώνονται σε αυτό, κάτι το οποίο είναι ΟΚ. Πραγματικά δεν με πειράζει. Κάποια από αυτά είναι, κάποια όχι, απλά εξαρτάται. Στην πραγματικότητα δεν προσπαθώ να δημιουργήσω διάθεση Παρασκευής ή Σαββάτου βράδυ, ή για να βγαίνεις έξω κλπ, αν και κάποια τραγούδια μιλάνε γι' αυτό. Δεν έχει να κάνει με τη δημιουργία διάθεσης, απλά γράφουμε τραγούδια, καλά ή κακά.

Χ.Κ.: Στο "Fire Music" η φάση ήταν περισσότερο περί εκδίκησης, ενώ αυτήν τη φορά το "Wild Cat" έχει περισσότερο να κάνει με το να περνάς καλά νομίζω. Αυτό έχει σχέση με το πώς αισθάνεσαι στη ζωή σου τη συγκεκριμένη περίοδο;

Ναι, το πώς νιώθουμε τη στιγμή που γράφουμε παίζει ρόλο και στο πώς θα καταλήξει ο δίσκος. Είναι πολύ φυσικό να γίνεται αυτό. Όταν γράφαμε το "Fire Music" βγαίναμε από τη φάση με τον προηγούμενο ντράμερ μας που ήταν πολύ ταραχώδης και rocky. Οπότε όλα αυτά τα συναισθήματα πέρασαν και στον δίσκο.

Χ.Κ.: Έχετε κρατήσει την power trio σύνθεση στις ζωντανές σας εμφανίσεις, αν και υπάρχουν αρκετές διπλές κιθαριστικές μελωδίες στους δίσκους σας. Μήπως αυτό συμβαίνει γιατί θέλετε να κρατήσετε τη φάση όσο πιο απλή και punk rock γίνεται;

Όχι... ξέρεις έχουμε το ίδιο στήσιμο με τους Sabbath και τους Zeppelin. Το ίδιο στήσιμο με πολλές μπάντες.

Εγώ παίζω και τραγουδάω ταυτόχρονα οπότε ο κόσμος λέει «Α κοίτα είναι τρεις οπότε τους λείπει ένας»... Αλλά στην πραγματικότητα είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που κάνανε οι Sabbath και οι Zeppelin...

Χ.Κ.: Μα φυσικά! Απλά υπάρχει για παράδειγμα αυτό το Thin Lizzy τραγούδι που ανέφερες κι εσύ το οποίο θα παιζόταν καλύτερα με δεύτερη κιθάρα. Το σκεφτήκατε ποτέ αυτό για τις ζωντανές σας εμφανίσεις;

Όχι. Δεν είναι απαραίτητο. Μπορεί να δουλεύει για κάποιες μπάντες, αλλά σε εμάς πιστεύω πως θα λασπώσει τον ήχο. Ένα από τα πράγματα που μας αρέσουν είναι η ωμότητα του ήχου. Αλλά σου ξαναλέω, οι Zeppelin είχαν το ίδιο στήσιμο. Ο κόσμος δεν το σκέφτεται αυτό. Ξεχνάνε πως το ίδιο συνέβαινε με τους Black Sabbath και μπορώ πολύ πρόχειρα να σκεφτώ καμία δεκαριά μεγάλες μπάντες να σου αναφέρω. Απλά εγώ παίζω και τραγουδάω ταυτόχρονα οπότε ο κόσμος λέει «α κοίτα είναι τρεις οπότε τους λείπει ένας»... [γέλια]. Αλλά στην πραγματικότητα με το να τραγουδάω και να παίζω κιθάρα είναι το ίδιο πράγμα με αυτό που κάνανε οι Sabbath και οι Zeppelin...

Ήθελα να φτιάξω μια μπάντα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Το να ψάχνεις δύο άτομα είναι πιο γρήγορο από το να ψάχνεις για τρεις

Κ.Π.: Από την αρχή έβλεπες τον εαυτό σου και σαν τραγουδιστή εκτός από κιθαρίστα ή κατέληξες εκεί σε φάση «δεν μπορώ να βρω τραγουδιστή, οπότε θα το κάνω εγώ»;

Όχι δεν έγινε έτσι. Από την αρχή ήταν ξεκάθαρο πως θα τραγουδάω κιόλας. Έτσι είχε το πράγμα. Απλά ήθελα να φτιάξω μια μπάντα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Το να ψάχνεις δύο άτομα είναι πιο γρήγορο από το να ψάχνεις για τρεις.

Κ.Π.: Φαντάζομαι είναι πιο εύκολο να τα πας καλά μαζί τους αν είναι λιγότεροι...

Κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο! Αυτό συμβαίνει γιατί όταν έχεις έντονη σχέση με κάποιον δεν έχεις άλλον να στραφείς. Μπάντες που έχουν οκτώ μέλη και δύο από αυτούς δεν τα πάνε καλά δεν υπάρχει λόγος να αλληλεπιδρούν πάρα πολύ. Αλλά σε ένα τρίο, αν δυο δεν τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους, κανένας δεν τα πηγαίνει καλά με τον άλλον. Μπορεί να γίνει πολύ έντονη η φάση υπό αυτήν την έννοια...

Κ.Π.: Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, συζητήσαμε για την κατάρα με τους ντράμερ. Φαίνεται πως λύθηκε αυτό το πρόβλημα...

Ναι. Ο Rich [σ.σ.: Knox] βρίσκεται στην μπάντα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Ήμαστε στην πιάτσα είκοσι χρόνια και είχαμε ντράμερ για πέντε χρόνια, είχαμε ντράμερ για έξι χρόνια... Υπάρχουν μπάντες που υφίστανται για μικρότερο χρονικό διάστημα. Δεν προλαβαίνεις να δεις αλλαγή μελών γιατί διαλύονται. Εμείς αρνούμαστε να διαλύσουμε, γι' αυτό και βλέπει ο κόσμος αυτές τις αλλαγές...

Χ.Κ.: Πιστεύεις πως υπάρχει αυτή η κατάρα στη rock μουσική, να μην μπορεί κάποιος να κρατήσει μια μπάντα με ένα σταθερό line-up; Γιατί πιστεύεις συμβαίνει αυτό;

Γιατί το να είσαι σε μια rock μπάντα δεν είναι μόνο χαβαλές. Είστε μαζί όλη την ώρα. Ο κόσμος βλέπει μόνο τα show και τα βίντεο και τις συνεντεύξεις ή οτιδήποτε άλλο, αλλά υπάρχουν και πολλές δύσκολες στιγμές και αν δεν τα πηγαίνεις καλά με τους άλλους το αποτέλεσμα δεκαπλασιάζεται. Αν δεν γουστάρεις κάποιον στη δουλειά σου, σχολάς και πας σπίτι σου και μένεις μακριά του για δώδεκα με δεκατέσσερεις ώρες τη μέρα. Αυτό δεν γίνεται σε μια περιοδεύουσα μπάντα. Και το να περιοδεύεις είναι η μόνη σταθερά σε ένα συγκρότημα. Βλέπεις τους άλλους όλη μέρα, κοιμάσαι στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς. Αν βρίσκεσαι σε λεωφορείο κοιμάσαι στη δίπλα κουκέτα. Οπότε, είσαι μονίμως δίπλα τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, αν δεν τα πηγαίνεις καλά μαζί τους το παραμικρό να μεγεθύνεται και ακόμα και τα μικροπροβλήματα να γίνονται τεράστια ζητήματα.

Χ.Κ.: Και η φάση με τη μουσική βιομηχανία ωθεί τις μπάντες να περιοδεύουν όλο και περισσότερο. Πιστεύεις αυτές οι συνεχόμενες περιοδείες θα δημιουργήσουν περισσότερα προβλήματα;

Όχι αν τα πηγαίνουν καλά μεταξύ τους. Κάποιες φορές οι προσωπικότητες απλά δεν ταιριάζουν. Αν βγεις στον δρόμο με τέτοιου είδους αταίριαστες προσωπικότητες, αυτό το περίεργο κλίμα θα μεγεθυνθεί.

Κ.Π.: Νομίζω πως ο παραδοσιακός τρόπος ζωής των rock μουσικών τείνει να εξαλειφθεί. Είχα μια συζήτηση με κάποιον τις προάλλες...

Παίζει σε κάποια μπάντα;

Κ.Π.: Δεν ξέρω, δεν νομίζω...

Έχει περιοδεύσει για περισσότερο από μια εβδομάδα; Θα ήθελα να ακούσω την άποψή του. [γέλια]

Δεν πρόκειται ποτέ να παίξουμε δυόμιση ώρες. Δεν είμαι ο Bruce Springsteen και δεν είμαι ο Axl Rose

Κ.Π.: Μιλάγαμε για μια νέα σχετικά μπάντα 20άρηδων - 25άρηδων που παίξανε μόνο για 70 λεπτά. Και συζητάγαμε κατά πόσο είναι αυτό ΟΚ. Τείναμε να καταλήξουμε πως το ιδεατό είναι μιάμιση έως δύο ώρες. Αλλά μετά είδα το πρόγραμμα που είχαν, παίζανε κάθε μέρα, ταξιδεύανε 500-600 χιλιόμετρα τουλάχιστον από πόλη σε πόλη, πηγαίνανε από χώρα σε χώρα, μένανε σε λεωφορείο... Πόσο εύκολο είναι να διατηρήσεις πνευματικά και σωματικά ένα άλφα επίπεδο ώστε να ανταπεξέλθεις σε ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα και να αποδίδεις στο 100% κάθε μέρα;

Θα σε απογοητεύσω τώρα! [γέλια] Θα σου πω πως δεν πρόκειται να παίξουμε περισσότερο από 90 λεπτά σήμερα. Θα παίξουμε γύρω στα 80 με 85 λεπτά... Ποτέ δεν παίζουμε πάνω από μιάμιση ώρα. Οι διάρκεια των εμφανίσεών μας κυμαίνεται μεταξύ 75 και 85 λεπτών, είτε επρόκειτο για την πρώτη μας ή τη δεύτερη χρονιά ως μπάντα είτε τώρα. Δεν πρόκειται ποτέ να παίξουμε δυόμιση ώρες. Και θα σου πω και τον λόγο. Δεν είμαι ο Bruce Springsteen, δεν είμαι ο Dave Chappelle και δεν είμαι ο Axl Rose... [Γέλια]. Οπότε ο φίλος σου θα απογοητευτεί αν μας δει κάποτε...

Κ.Π.: Δεν έχει να κάνει με τον χρόνο αποκλειστικά...

Έχει! Εσύ το είπες! [γέλια]

Κ.Π.: Για εκείνον μπορεί. Για εμένα δεν έχει τόσο σημασία. Αν για 60 ή 70 λεπτά μου δώσει μια μπάντα τα μυαλά στα χέρια δεν μπορώ να γκρινιάξω επειδή δεν παίξανε μια επιπλέον ώρα. Τέλοσπάντων. Η ερώτησή που ήθελα να σου κάνω είναι πώς καταφέρνει κάποιος να ανταπεξέλθει πνευματικά και σωματικά σε κάθε show μέσα σε μια τόσο επίπονη περιοδεία...

Περιμένεις όλη μέρα για να παίξεις πάνω στη σκηνή και τα βγάζεις όλα εκεί. Δεν πρόκειται να επισκεφτώ τα αξιοθέατα της Δρέσδης και να ξοδέψω την ενέργειά μου. Δεν θα κάνω την παραμικρή αχρείαστη σωματική δραστηριότητα που θα μου στερήσει ενέργεια από το show... Αυτό είναι που κάνω. Δεν μπορώ να το συγκρίνω με κάτι άλλο γιατί πραγματικά το μόνο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου είναι να περιοδεύω.

Χ.Κ.: Είσαι ένα καταξιωμένο όνομα στη rock σκηνή και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει κάποιου είδους μόδα οι δημιουργία supergroup μεταξύ καταξιωμένων μουσικών. Έχεις σκεφτεί κάτι τέτοιο; Γιατί αν δεν κάνω λάθος μέχρι στιγμής -πέραν κάποιον guest εμφανίσεων- είσαι αφοσιωμένος στους Danko Jones...

Που λες, έχω ένα side project με τον JC [σ.σ.: John Calabrese - μπάσο] και δυο άλλους τύπους από τους Circle. Βασικά κυκλοφορήσαμε κάτι την προηγούμενη βδομάδα. Το γκρουπ λέγεται Iron Magazine και έχουμε δύο μέλη των Circle. Οι Circle είναι μια μπάντα από τη Φινλανδία με διάρκεια ζωής περίπου 25 χρόνια. Έχουν κυκλοφορήσει γύρω στα είκοσι άλμπουμ, τριάντα αν υπολογίσεις τα 7αρια και τις ζωντανές ηχογραφήσεις. Ξεκίνησα να μιλάω με τον Jussi των Circle πριν δυο χρόνια, αφού έψαξα αρκετά να βρω τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του. Μιλήσαμε αρκετά και καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως γούσταρε ο ένας τον άλλον και πως έχουμε παρόμοιο μουσικό γούστο. Μου ζήτησε να τραγουδήσω σε αυτά τα τραγούδια που του είχαν μείνει από την άλλη του μπάντα, τους Aktor που έχει με τον Chris Black. Ο Chris Black παίζει στους Dawnbringer...

Κ.Π.: ...και τους High Spirits και Pharaoh...

...επίσης ήταν και στους Nachtmystium. Οπότε, ο Chris είναι σε μια μπάντα με τον Jussi, ονόματι Aktor και απλά δεν τραγούδησε σε αυτά τα τραγούδια, έτσι ο Jussi μου τα έδωσε και τραγούδησα εγώ και φτιάξαμε τους Iron Magazine. Κυκλοφορήσαμε ένα EP τεσσάρων τραγουδιών. Το έχουμε φέρει μαζί μας. Το format είναι 12ιντσο βινύλιο και πιθανότατα θα κυκλοφορήσουμε δίσκο τον επόμενο χρόνο.

Κ.Π.: Μουσικά πώς θα το περιέγραφες;

Ο Jussi το αποκαλεί χαρούμενο metal. Όποιο review και αν διάβασα κανείς δεν ξέρει πώς να το περιγράψει, ούτε εγώ μπορώ. Είναι σαν heavy rock με synthesizers. Θα το πω και εγώ χαρούμενο metal, επειδή έτσι το λέει ο Jussi. Είναι χαρούμενο άκουσμα. Κάτι σαν η pop συναντά το heavy rock και το heavy metal. Είναι περίεργο. Και αυτός ήταν ακριβώς ο λόγος για τον οποίο ξεκινήσαμε να μιλάμε. Γιατί ο Jussi γράφει περίεργη underground μουσική και απλά γουστάρω το οτιδήποτε έχει κάνει.

Χ.Κ.: Τι άλλη μουσική ακούς τελευταία; Σίγουρα ακούς πολλά πράγματα, αλλά τι σε τράβηξε περισσότερο;

Ακούω rock, αλλά γενικά ακούω τα πάντα. Εξαρτάται απλά από τη διάθεση που έχω. Ξέρω πως όλοι τελευταία μιλάνε για τους King Gizzard, οπότε είναι αυτοί, Kamasi Washington, Hark, Ecstatic Vision, κάποια από τα πράγματα που ακούω Θα πρέπει να κοιτάξω το iPhone γιατί εκεί κρατάω το οτιδήποτε. Kamasi Washington, Ecstatic Vision, Hark, King Gizzard, Kreator, His Name Is Alive, Childish Gambino... Αυτά είναι τα καινούργια που ακούω.

Οι Metallica θα έπρεπε να φτιάξουν έναν δίσκο με τα μισά τραγούδια. Αυτό θα ήταν ένα καταπληκτικό άλμπουμ και όχι απλά ένα καλό άλμπουμ που είναι τώρα

Κ.Π.: Αυτό; [δείχνω το t-shirt "Harwired... To Delf Destruct" που φοράω]

Ω ναι, κι αυτό είναι ένα καλό άλμπουμ... Το έχω! [σ.σ.: μας το δείχνει στο iPhone] Αλλά θα έπρεπε να κυκλοφορήσουν τον μισό δίσκο. Έχει έξι σπουδαία τραγούδια, τα υπόλοιπα δεν είναι στο ίδιο επίπεδο. Τα καλύτερα έξι είναι πάρα πολύ καλά και πιστεύω πως έπρεπε να έχουν βάλει μόνο αυτά. Έτσι θα μιλάγαμε για έναν καταπληκτικό δίσκο αντί για έναν καλό δίσκο. Θα ήταν ένας φανταστικός δίσκος...

Χ.Κ.: Πιστεύεις πως κάποιες μπάντες όπως οι Iron Maiden και Metallica δεν ξέρουν τι να κόψουν από τη μουσική τους όσο μεγαλώνουν; Οι Maiden έβγαλαν έναν διπλό δίσκο διάρκειας 100 λεπτών και οι Metallica έναν εξίσου πολύ μεγάλο σε διάρκεια δίσκο...

Έχω να ακούσω δίσκο των Iron Maiden από το "Somewhere In Time"...

Οι Iron Maiden είναι μέχρι το "Somewhere In Time" για εμένα...

Χ.Κ.: [πολλά γέλια] Αυτό πάει πάρα πολύ πίσω...

Προσπάθησα να ενδιαφερθώ. Πήρα πριν κάποια χρόνια έναν δίσκο γιατί διάβασα πως ήταν πραγματικά καλός, τον άκουσα μια φορά και μετά τον παράτησα. Αλλά ξέρεις, εννοείται πως τους αγαπώ μέχρι το "Somewhere In Time", είναι φανταστικοί! Ακόμα και το "No Prayer For The Dying" έχει κάποια καλά τραγούδια, όπως και το "Seventh Son Of A Seventh Son", αλλά για εμένα οι Maiden φτάνουν μέχρι το "Somewhere In Time"...

Χ.Κ.: Πώς τα πηγαίνετε με τους Audrey Horne σε αυτήν την περιοδεία και πώς σου φαίνονται;

Υπέροχα! Τους ζητήσαμε να περιοδεύσουν μαζί μας στον προηγούμενο δίσκο, αλλά δεν μπορούσαν γιατί περιόδευαν οι Enslaved [σ.σ.: ο κιθαρίστας των Audrey Horne, Arve Isdal είναι και μέλος των Enslaved] εκείνη την εποχή. Οπότε, τους θέλαμε μαζί μας εδώ και κάποιον καιρό. Μέχρι στιγμής είναι όλα υπέροχα.

Δεν μπορούμε απλά να εμφανιστούμε στην Ελλάδα και να πούμε «ΟΚ ήρθαμε, που να συνδέσουμε τον εξοπλισμό;»

Χ.Κ.: Βρεθήκατε ποτέ πολύ κοντά στο να έρθετε στην Ελλάδα για κάποιο show; Είχατε ποτέ κάποια πρόταση;

Λοιπόν, δεν έχει να κάνει με το αν βρεθήκαμε ή όχι κοντά στο να έρθουμε στην Ελλάδα, αλλά με το αν μας θέλετε να έρθουμε. Μέχρι στιγμής, ποτέ δεν είχαμε κάποια προσφορά. Κανένας στην Ελλάδα δεν μας ήθελε. Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς λειτουργεί όλο αυτό. Όλο λένε «Δεν μας γουστάρετε γι' αυτό δεν έρχεστε!». Όχι! Το αντίθετο ισχύει. Εσείς δεν μας γουστάρετε. Κι αυτό γιατί αν μας πει κάποιος «Ελάτε!» θα έρθουμε. Όπως πάμε σε όλες τις χώρες που μας λένε «ελάτε». Δεν μπορούμε απλά να εμφανιστούμε εκεί και να πούμε «ΟΚ ήρθαμε, που να συνδέσουμε τον εξοπλισμό;» [γέλια]. Όχι, θα πρέπει να βρεθεί κάποιος να μας καλέσει και να πει «ας τους φέρουμε, ας μιλήσουμε σε όλους για το show και να κάνουμε τον κόσμο να εμφανιστεί».

Χ.Κ.: Αυτό που λέω είναι πως είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα το να σας γίνει μια προσφορά η οποία δεν δουλεύει, από το να μην σας γίνει καθόλου...

Αυτό δεν είναι στη δικαιοδοσία μου. Κάτι τέτοιο θα το γνωρίζει ο booking agent μας. Ίσως υπήρξε κάποιος από την Ελλάδα που έκανε προσφορά, αλλά δεν προχώρησε γιατί δεν συνέφερε. Αλλά, όσο γνωρίζω δεν μας έχει γίνει ποτέ κάποια πραγματική προσφορά.

Χ.Κ.: Εύχομαι να μπορέσουμε να βοηθήσουμε ώστε αυτό να αλλάξει...

Βασικά, νομίζω πως έχει ήδη αλλάξει... Τώρα που το αναφέραμε, χωρίς να μπορώ να πω κάτι επίσημα, νομίζω πως υπάρχει κάποια προσφορά.

Κ.Π.: Για κάποιο φεστιβάλ ίσως;

Δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες. Τώρα που το θυμήθηκα, νομίζω πως συνέβη πριν κάνα δυο βδομάδες. Όταν περιοδεύεις τείνεις να ξεχνάς το οτιδήποτε. Είσαι επικεντρωμένος στο show της ημέρας και στο πού θα βρίσκεσαι αύριο. Δεν μπορώ, λοιπόν, να ισχυριστώ πως δεν υπήρξε προσφορά, γιατί νομίζω πως όντως υπήρξε. Θα πω το εξής. Πιστεύω πως θα έχουμε έρθει στην Ελλάδα μέχρι το τέλος αυτού του χρόνου. Θα είμαστε εκεί. Η Ελλάδα είναι το μέρος που αναφέρω πάντα στις συνεντεύξεις όταν με ρωτάνε σε ποιο μέρος δεν έχω πάει ακόμα και θα ήθελα να πάω. Πάντα λέω την Ελλάδα...

Σίγουρα δεν έχουμε παίξει στην Ινδία ή τη Νέα Ζηλανδία ή κάποια μέρη της βόρειας Αμερικής. Αλλά η Ελλάδα είναι πάντα εκείνο το ένα μέρος της Ευρώπης που δεν παίζουμε. Έχουμε παίξει στην Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία... Γιατί δεν μπορούμε να πάμε στην Ελλάδα; Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα...

Χ.Κ.: Φαντάζομαι άπαξ και έρθετε, λόγω του γεμάτου ενέργεια show που δίνετε, ο κόσμος θα σας γουστάρει και θα ξαναέρθετε. Έτσι δουλεύουν τα πράγματα τις περισσότερες φορές στην Ελλάδα. Αν αρέσει κάτι στον κόσμο κολλάει σε αυτό.

Σίγουρα! Πρέπει να παίξουμε εκεί. Το έχω ακούσει και γι' άλλες χώρες αυτό και μετά πήγαμε και παίξαμε και... αυτή ήταν η μοναδική φορά... [γέλια]. Θέλω να πω δεν ενθουσιάζομαι με όλα αυτά. Θα το πιστέψω όταν θα παίξουμε για τέταρτη φορά εκεί. Εκτός κι αν δεν έχεις δίκιο... [γέλια]

Χ.Κ.: Ποια είναι τα σχέδιά σας για τη συνέχεια;

Απλά θα κάνουμε αυτήν την περιοδεία. Τελειώνει την επόμενη εβδομάδα. Μετά έχουμε τον Καναδά τον Απρίλιο. Θα παίξουμε μερικά show μόνοι μας και κάποια με τους Papa Roach και τους Sum 41. Έχουμε ένα show με τους Hardcore Superstar και μετά φεστιβάλ από τον Ιούνιο ως τον Αύγουστο...

Κ.Π.: Φεστιβάλ στην Αμερική ή την Ευρώπη;

Ευρώπη! Ίσως υπάρχει και ένα φεστιβάλ στον Καναδά, αλλά κυρίως στην Ευρώπη. Ίσως παίξουμε σε κάποια φεστιβάλ του Καναδά το επόμενο καλοκαίρι.

Οι περισσότερες μπάντες δεν τα πάνε τόσο καλά στην Αμερική, δεν υπάρχει underground σκηνή εκεί

Χ.Κ.: Πού είναι καλύτερα για τους Danko Jones, Ευρώπη ή Αμερική;

Είναι η Ευρώπη! Δεν νομίζω πως η Αμερική είναι καλή για οποιαδήποτε μπάντα. Οι περισσότερες μπάντες δεν τα πάνε τόσο καλά στην Αμερική, εκτός κι αν είσαι οι Volbeat. Δεν υπάρχει underground σκηνή εκεί, έτσι όπως το βλέπω εγώ, όπως συνήθιζε να υπάρχει, ακόμα και στα '90s. Απλά δεν το βλέπω να συμβαίνει πλέον. Υπάρχει κοινό γι' αυτό, αλλά δεν είναι αρκετό για να στηρίξει μια περιοδεία. Δεν γίνεται να περιοδεύουμε για να παίζουμε μπροστά σε τριάντα άτομα τη βραδιά. Απλά δεν γίνεται. Δεν θα μπορούμε να συντηρήσουμε τους εαυτούς μας μετά την τρίτη βδομάδα, οπότε δεν μπορούμε να περιοδεύσουμε στην Αμερική, όσο κι αν το θέλουμε και θα το ήθελα πάρα πολύ.

Αλλά, έχουμε να πάμε εκεί από το 2013. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που κάναμε περιοδεία εκεί. Γιατί ήταν η τελευταία περιοδεία που μπορούσαμε να φάμε κατά τη διάρκειά της. Ο κόσμος εμφανίστηκε, αλλά ήταν ένα περιοδεύον φεστιβάλ με τους Alice In Chains και τους Jane's Addiction. Δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας γιατί δεν έχουμε κοινό. Βασικά στην Β. Αμερική και τον Καναδά δεν υπάρχει rock κοινό. Δεν υπάρχει κοινό για μπάντες Β' κατηγορίας. Δεν ξέρουν ποιοι είναι οι Hellacopters...

Ήμασταν οι special guests των Volbeat. Ανεβαίναμε στη σκηνή και κάποιοι μας γιουχάρανε. [...] Με αυτήν τη νοοτροπία μένεις χωρίς μεσαίας δημοτικότητας σκηνή και χωρίς Β' κατηγορίας μπάντες

Κ.Π.: Όλα περιστρέφονται γύρω από τους Metallica...

...και τους Volbeat και τους Avenged Sevenfold... Βασικά, υπάρχουν όλες οι μεγάλες μπάντες και μετά υπάρχουν όλες οι υπόλοιπες που κανένας δεν ξέρει ή θέλει να δει. Περιοδεύσαμε με τους Volbeat στις Η.Π.Α. το 2013. Οι Volbeat θέλανε κάποιον να ανοίγει τις συναυλίες τους στην περιοδεία. Οπότε, μας διαλέξανε οι Volbeat, ήμασταν οι special guests τους. Ανεβαίναμε στη σκηνή και κάποιοι μας γιουχάρανε. Οι περισσότεροι από αυτούς μας γιουχάρανε και φώναζαν «θέλουμε τους Volbeat» [σ.σ.: ο Danko μιμείται τη φωνή του εξοργισμένου πλήθους]. Και αυτή δεν είναι μόνο δική μας εμπειρία. Το συζήτησα και με άλλες μπάντες που ανοίξανε για πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα. Είχαν ζήσει την ίδια κατάσταση. Και λέγαμε όλοι μας «Μα το ίδιο το συγκρότημα μας διάλεξε! Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν ήταν να μας δώσουν μια ευκαιρία, γιατί η μπάντα που πήγαν να δουν μας ήθελε στην περιοδεία, άρα είμαστε φίλοι τους ή είναι οπαδοί μας. Οπότε δώστε μας μια ευκαιρία». Αλλά δεν δουλεύει έτσι το πράγμα. Είναι ο κόσμος βασικά σε φάση «Εγώ ήρθα να δω ΑΥΤΗΝ την μπάντα και οποιαδήποτε άλλη μπάντα ή οτιδήποτε άλλο μπαίνει απλά εμπόδιο ανάμεσα σε εμένα και ΑΥΤΗΝ την μπάντα». Αλλά δεν καταλαβαίνουν πως είτε παίξουμε είτε όχι, το headline συγκρότημα θα βγει στις 22:00 [γέλια]. Οπότε μπορείς να περιμένεις μέσα σε ησυχία ή μπορείς να έχεις εμάς. Μπορείς να πας να πάρεις μια μπύρα, να πας στην τουαλέτα, να μιλήσεις με τον φίλο σου. Αλλά μη μας γιουχάρεις ή φωνάζεις το όνομα της headline μπάντας. Και αυτό το σκηνικό συμβαίνει συνέχεια στην Αμερική. Βασικά εισπράττεις αυτήν την νοοτροπία και αυτό με το οποίο μένεις είναι: καμία μεσαίας δημοτικότητας σκηνή. Δεν υπάρχουν μπάντες Β' κατηγορίας. Δεν υπάρχει καμία υποστήριξη γι' αυτές.

Οι Καναδοί νομίζουν πως η rock μουσική είναι για ηλίθιους

Κ.Π.: Είναι τόσο λυπηρό να ακούς κάτι τέτοιο. Οι Η.Π.Α. είχαν φοβερή σκηνή κάποτε...

Τι να πω δεν ξέρω... Μοιάζουν όλοι να είναι τόσο στενόμυαλοι. Όχι μόνο με τη μουσική ή την κουλτούρα, αλλά σε όλα από άκρη σε άκρη της χώρας τους. Βέβαια το ίδιο συμβαίνει και με τον Καναδά... Λέω όλα αυτά για την Αμερική, αλλά έως έναν βαθμό ισχύουν και για τον Καναδά [σ.σ.: χώρα καταγωγής του Danko]. Ειδικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με τη rock μουσική. Οι Καναδοί της μουσικής βιομηχανίας, αλλά και ως οπαδοί, νομίζουν πως είναι καλύτεροι από τη rock σκηνή. Νομίζουν πως η rock μουσική είναι για τους χαζούς, μουσική για βλάκες. Μας αρέσουν πιο κουλτουριάρικες μουσικές. Έτσι σκέφτονται οι Καναδοί για τη μουσική. Και μου αρέσουν αυτά που αρέσουν στους άλλους, αλλά επίσης μου αρέσει η rock μουσική. Γουστάρω τους AC/DC, γουστάρω επίσης τους Audrey Horne. Τι σημαίνει αυτό για εμένα; Πιστεύω πως γίνεσαι πιο σοφός όταν έχεις μεγαλύτερο εύρος στα μουσικά γούστα, από το να ακούς με παρωπίδες. Αλλά, αυτός είμαι εγώ. Και τα πράγματα στη χώρα μου είναι όπως τα περιγράφω.

Οπότε, ερχόμαστε στην Ευρώπη και παίζουμε σε φεστιβάλ με pop μπάντες και metal μπάντες και rock μπάντες και indie rock μπάντες, όλα αυτά μαζί. Όταν ανακάλυψα αυτό το πράγμα στην Ευρώπη είπα «έτσι ακούω και εγώ μουσική». Μπορούσα να πάω από τους Hatebreed στους The Deers, από τους Stereolab στους Kreator και από τους Hellacopters στους Wu-Tang Clan. Έτσι ακούω μουσική. Δεν το κάνουν προφανώς όλοι στην Ευρώπη, αλλά είναι ο κόσμος πολύ πιο ανοιχτόμυαλος.