Danko Jones

Υπάρχει μια διασκεδαστική, χαλαρή και ανάλαφρη διάθεση που σου βγάζει η rock μουσική και που έχει κεφαλαιοποιηθεί με κυκλοφορίες από πολύ σημαντικά συγκροτήματα του χώρου (βλ. για παράδειγμα τους AC/DC). O Danko Jones έχει πιάσει αυτό το νόημα και σε όλες του τις δουλειές, από το "Born A Lion" του 2002 μέχρι σήμερα, αυτό που προσπαθεί να κάνει δεν είναι παρά να διασκεδάσει τον ακροατή.

Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτό το είδος της μουσικής είναι εύκολο να καταντήσει επαναλαμβανόμενο, να μπει σε μανιέρα και να αυτοπεριορίσει τρόπον τινά την καλλιτεχνική υπόσταση του εκάστοτε συγκροτήματος, και ήταν κάτι το οποίο με ανησυχούσε και για τον Mocha Mosses. Η προηγούμενη δισκογραφική του απόπειρα, πέραν αρκετών μεγάλων στιγμών, έφερε και κάποια σημάδια κορεσμού, τα οποία δημιούργησαν κάποια σύννεφα ...τα οποία πανηγυρικά ήρθε να διαλύσει το ολοκαίνουργιο "Fire Music".

Η ποικιλία των συνθέσεων είναι αξιοπρόσεχτη καθώς τα έντεκα τραγούδια δημιουργούν ένα ανομοιογενές ως προς την κατεύθυνση σύνολο, αλλά αυτομάτως αυτό είναι που καθιστά άκρως ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Η παραγωγή έχει προσεχτεί πάρα πολύ, κάτι που θεωρώ πως δεν θα ήταν και πολύ εύκολο, αν αναλογιστούμε την διαφορετικότητα στη συνθετική προσέγγιση και τον «ήχο» που εξυπηρετεί το κάθε τραγούδι, ενώ και το rhythm section των Calabrese και Knox είναι σφιχτό και σωστά δομημένο στο ύφος της μπάντας.

Εν αρχή ην το "Wild Woman" με το stoner riff του που φέρνει στο μυαλό τους Kyuss (θυμηθείτε πως ο Danko έδωσε στον Garcia το "5.000 Miles" για τον τελευταίο δίσκο του δεύτερου). Στο "The Twisting Knife" οι ταχύτητες ανεβαίνουν, με φασαριόζικες κιθάρες, βρώμικο solo και γηπεδικές Maiden-ικες ιαχές. Με το τρίτο τραγούδι αντιλαμβάνεσαι πως και πάλι τα κόζα έχουν αλλάξει και πως αυτή τη φορά έχεις να κάνεις με μια ωμή punk-rock σύνθεση, σήμα κατατεθέν της μπάντας. Στο ίδιο μοτίβο θα κινηθεί και το "Body Bags" που έχει αρκετή ενέργεια και θα βγάλει τον πάνκη που κρύβεις μέσα σου, ενώ για ακόμα μια φορά θα νιώσεις κάποια στιγμή πως παρακολουθείς συναυλία των Maiden λόγω των "Ohohoh" (και δεν θα είναι ακόμη η τελευταία). Στο "Live Forever" θα πέσουν οι ταχύτητες, για να πάρουμε μια τζούρα από stoner καταστάσεις και ένα μινιμαλιστικό αλλά καίριο solo.

Δίσκος των Danko Jones χωρίς cowbell δεν νοείται, οπότε η στιγμή που θα αναφωνήσεις «more cowbell» θα έρθει με ένα τραγούδι που μας έχουν συνηθίσει στις τελευταίες δουλειές και δεν είναι άλλο από το υπερ-groovy "Do You Wanna Rock". Η ευρηματική και ξεκαρδιστική στιχουργία που συναντάμε στις δουλειές της μπάντας θα έχει ως σημείο αναφοράς εδώ το "Getting Into Drugs", με την ιδιαίτερη και χαβαλεδιάρικη ερμηνεία του Danko. Το groove των προηγούμενων τραγουδιών, θα αντικατασταθεί με το φρενήρη σε ρυθμό "Watch You Slide" που φέρνει στο μυαλό τους Motorhead, αλλά η αγαπημένη σύνθεση του δίσκου θα είναι αυτή που έπεται και δεν είναι άλλη από το "I Will Break Your Heart" στην οποία όλα λειτουργούν ιδανικά. Έχει φωνητικές γραμμές που σου κολλάνε στο μυαλό, ωραία κιθαριστική δουλειά, ενώ και ο συνδυασμός των κοφτών riff με το groove-ατο παίξιμο του Knox είναι καταπληκτικός. Λίγο πριν τέλος έχουμε το εκρηκτικό "Piranha", με τον δίσκο να κλείνει το φανταστικό up-tempo "She Ain't Coming Home", που μοιάζει στα αυτιά μου με ένα φωνητικό tribute στον τιτάνα James Hetfield.

Που λέτε, λοιπόν, ο αυτοαποκαλούμενος και Mango Kid τρελο-Καναδός πήρε τα βασικά συστατικά και έφτιαξε ένα rock διαμαντάκι. Αποδεικνύει πως και μόνο μια κιθάρα, ένα μπάσο και ένα σετ τυμπάνων μπορεί να κάνει τη διαφορά και το "Fire Music" φαντάζει ως η πιο ώριμη στιγμή στην μέχρι τώρα δισκογραφία του. Στο μυαλό μου έρχονται λέξεις και εκφράσεις όπως «μινιμαλισμός», «η απλότητα είναι η απόλυτη επιτήδευση», «less is more»  κλπ... τα έχουν πει και άλλοι και σίγουρα τα έχουν κάνει και άλλοι. Απλά ο Danko μας το υπενθυμίζει σε αυτόν τον δίσκο με έναν εμφατικό τρόπο.