Ayreon: «Έχω πειραματιστεί τόσο, που δεν υπάρχουν και πολλά περισσότερα να εξερευνήσω»

Κάθε φορά που ο Arjen Lucassen δημιουργεί ένα νέο άλμπουμ με τους Ayreon, μοιάζει με το All Star game του αγαπημένου σου αθλήματος. Το νέο κεφάλαιο της ιστορίας των Ayreon, "The Source", σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα για τον Arjen: καινούργια δισκογραφική, ένα prequel της ιστορίας που πραγματεύεται και φυσικά μια εντυπωσιακή ομάδα μουσικών και τραγουδιστών να τον συνοδεύουν. Όπως πάντα, αποδείχτηκε κάτι παραπάνω από ευχάριστος συνομιλητής για τα περίπου 45 λεπτά που επικοινωνήσαμε, ξεναγώντας μας μέσα στο Ηλεκτρικό του Κάστρο και μοιραζόμενος όλα όσα πρέπει να γνωρίζουμε για το νέο του αριστούργημα.

Γεια σου Arjen. Πώς πάνε τα πράγματα στο «Ηλεκτρικό Κάστρο»;

Άψογα! Κάνουμε πολλή δουλειά για την προώθηση του νέου δίσκου. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και εξαιρετικές αντιδράσεις γι' αυτόν, οπότε δεν έχω παράπονο.

Λοιπόν, είναι η σειρά μου να σε συγχαρώ για το νέο άλμπουμ των Ayreon...

Σε ευχαριστώ! 

Μια φορά στο τόσο χρειάζεται να κάνεις κι έναν ασφαλή δίσκο

Είμαι πεπεισμένος πως, το λιγότερο, θα ικανοποιήσει το fanbase σου...

Κι εγώ το πιστεύω... Νομίζω, βέβαια, πως είναι ένα αρκετά ασφαλές άλμπουμ για τους οπαδούς των Ayreon...

Δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό...

Εννοείται, μια φορά στο τόσο χρειάζεται να κάνεις κι έναν δίσκο σαν κι αυτόν... (γέλια)

Ακόμα περισσότερο μετά από ένα τόσο απαιτητικό άλμπουμ όπως το "The Theory Of Everything"...

Ναι, το ξέρω! Ήταν υπερβολικά απαιτητικό για τον κόσμο υποθέτω... Αλλά αυτός ήταν ο τρόπος που δούλευα εκείνη την εποχή. Κατέβαζα ιδέες όσο δούλευα και έπειτα τις κολλούσα όλες μαζί. Προσωπικά, το λατρεύω, αλλά μπορώ να φανταστώ γιατί ο κόσμος έχει πρόβλημα μαζί του όταν το ακούει.

Από την άλλη, η ποικιλία είναι ευπρόσδεκτη. Δεν γίνεται να δημιουργείς τον ίδιο δίσκο κάθε φορά...

Ακριβώς! Και συνήθως αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργώ. Δημιουργώ έναν δίσκο που θεωρώ πως πιθανόν να αρέσει στον κόσμο κι έπειτα ένα άλμπουμ που δεν περιμένω πως το κοινό θα το δεχτεί εύκολα. Έτσι διατηρώ το ενδιαφέρον...

Είναι περίπου το ίδιο με αυτό που συμβαίνει με τα video clip που κυκλοφορώ. Πρώτα κυκλοφόρησε το "The Day That The World Breaks Down", γνωρίζοντας πως θα αρέσει στον κόσμο, μιας και είναι ένα τυπικό Ayreon τραγούδι. Κι έπειτα, εμφάνισα το "Everybody Dies" το οποίο είναι ένα αρκετά πιο απαιτητικό κομμάτι, πιο πολυδιάστατο και διαφορετικό. Μου αρέσει αυτή η προσέγγιση.

Έχω κάνει τόσα πολλά και έχω πειραματιστεί τόσο στα άλμπουμ μου που θεωρώ πως δεν υπάρχουν και πολλά περισσότερα να εξερευνήσω

Καθώς άκουγα τον νέο δίσκο, σκεφτόμουν πως πρέπει να είναι δύσκολο να αποφασίσεις αν προτιμάς να μείνεις περισσότερο προσκολλημένος σε έναν χαρακτηριστικό ήχο που οι οπαδοί σου γνωρίζουν κι αγαπούν ή να σκεφτείς ως προοδευτικός μουσικός και να εξερευνείς συνεχώς νέα πράγματα. Αλήθεια, τι σε βοηθά να αποφασίσεις τελικά;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν σκέφτομαι κατ' αυτόν τον τρόπο. Δεν προγραμματίζω κάτι, απλώς δουλεύω και βλέπω πού με οδηγεί η δουλειά μου. Δημιουργώ μουσική και δίσκους από όταν ήμουν δεκαεννιά χρονών, το οποίο ήταν το 1979 (γέλια). Και μέχρι στιγμής έχω κάνει τόσα πολλά και έχω πειραματιστεί τόσο σε αυτά τα άλμπουμ που θεωρώ πως δεν υπάρχουν και πολλά περισσότερα για να εξερευνήσω. Σίγουρα, έχω τη δυνατότητα να πειραματιστώ περαιτέρω, αλλά αυτό θα συνέβαινε σε χωράφια που δεν μου αρέσουν. Θα μπορούσα να πειραματιστώ με τζαζ μέρη, ή να χρησιμοποιήσω σαξόφωνο, ή ακόμα και να βάλω μερικά hip hop σημεία εδώ κι εκεί (γέλια). Αλλά δεν θα ήμουν εγώ, δεν θα με εξέφραζε κάτι τέτοιο.

Ξέρω πως πολλοί καλλιτέχνες λένε πως δεν τους νοιάζει η γνώμη του κόσμου, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικό τα έργα μου να αρέσουν στο κοινό. Αυτός είναι ο λόγος που δημιουργώ μουσική και με οδηγεί στο στούντιο κάθε μέρα. Παίζει μεγάλο ρόλο το ότι γνωρίζω πως υπάρχει κόσμος που περιμένει καινούργιο υλικό από εμένα και δεν θέλω να τον απογοητεύσω. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, ότι λειτουργώ συνεχώς εκ του ασφαλούς.

Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι αρκετά ασφαλές, ή καλύτερα, για να χρησιμοποιήσω την κατάλληλη λέξη, πιο συμπαγές και προσβάσιμο από το "The Theory Of Everything". Έχει, άλλωστε, κι αρκετά πιο γνωστούς συμμετέχοντες αυτήν τη φορά κι αυτό βοηθάει.

Αυτό είναι αλήθεια και θα αναφερθούμε εκτενέστερα σε λίγο, αλλά προτού σκάψουμε βαθύτερα στη μουσική του δίσκου ας μιλήσουμε για κάποια πιο βασικά πράγματα. Είναι το πρώτο σου άλμπουμ με τη Mascot έπειτα από μια μακρά συνεργασία με την Inside Out. Καταρχάς, πώς προέκυψε αυτή η αλλαγή δισκογραφικής στέγης μετά από τόσα χρόνια κι έπειτα, τι διαφορές υπήρχαν στη συνεργασία σας;

Κοίτα, το άλμπουμ των Guilt Machine είχε κυκλοφορήσει από τη Mascot κι επανεκδόθηκε σε βινύλιο. Οπότε όταν πήγα στο γραφείο τους, ήταν γεμάτο με σπουδαίους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί και οι οποίοι έκαναν εξαιρετική δουλειά με την επανέκδοση αυτήν. Εν τω μεταξύ, ο δίσκος πούλησε πραγματικά καλά κι ενώ συζητούσαμε, με ρώτησαν σχετικά με τους Ayreon. Έτσι, τους είπα πως, αν και το συμβόλαιο με την Inside Out είχε λήξει και ουσιαστικά ήμουν ελεύθερος, θα παραμείνω μαζί τους γιατί ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος με τη συνεργασία μας. Είμαι πιστό άτομο και δουλεύαμε μαζί για σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα. Κάπου εκεί, μου είπαν «Μα όχι, πρέπει να υπογράψεις με εμάς για αυτόν κι εκείνον το λόγο»!

Για να πω την αλήθεια, τα επιχειρήματα τους ήταν πολύ πειστικά και πραγματικά συμπαθώ όλους τους ανθρώπους που δουλεύουν εκεί. Είναι μια ολλανδική εταιρεία κι απέχει μόλις μισή ώρα από το σπίτι μου. Είχα χρόνο να το σκεφτώ, σχεδόν μισό χρόνο. Ειλικρινά, μου πήρε μισό χρόνο και πραγματικά ήμουν διχασμένος, ήταν 50 - 50. Τη μια στιγμή ήμουν αποφασισμένος να μείνω με την Inside Out και την άλλη έλεγα στον εαυτό μου «Μα, είναι καλό να δοκιμάσω κάτι καινούργιο» (γέλια). Και τελικά, μια μέρα αποφάσισα να δοκιμάσω αυτό το κάτι καινούργιο.

Εν τέλει, για την ώρα είμαι πολύ χαρούμενος με την απόφασή μου, καθώς, όπως προείπα, υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που δουλεύουν στη Mascot, σε διάφορα πόστα, τους οποίους τους γνωρίζω όλους και μου τηλεφωνούν για να με ρωτήσουν κάθε μέρα. Έχουν ιδέες για την προώθηση της μπάντας, τη δημιουργία video clip και την προβολή των Ayreon μέσω των social media και πραγματικά μου αρέσει το ότι ενδιαφέρονται τόσο.

Έπρεπε να κάνω κάτι περισσότερο αντρικό, κάτι πιο αρρενωπό, με περισσότερα «καρύδια»

Ξεκίνησες να γράφεις νέα μουσική δίχως να έχεις κάτι συγκεκριμένο κατά νου. Πότε άρχισες, λοιπόν, να συνειδητοποιείς πως αυτή η δουλειά πρόκειται να αποτελέσει το νέο κεφάλαιο των Ayreon;

Όπως λέω πάντα, κάθε άλμπουμ που δημιουργώ αποτελεί μια αντίδραση στον αμέσως προηγούμενο δίσκο. Πριν από αυτό, έκανα τον δίσκο των Gentle Storm, το οποίο ήταν ένα πολύ «θηλυπρεπές» άλμπουμ. Είχε την Anneke, πραγματεύονταν μια ιστορία αγάπης και πραγματικά ένιωσα πως έπρεπε να κάνω κάτι περισσότερο αντρικό κατόπιν, κάτι πιο αρρενωπό, με περισσότερα «καρύδια» (γέλια)...

Έτσι, καταρχάς σκέφτηκα τους Star One και ξεκίνησα με αυτά τα βαριά riff, αλλά προτού το καταλάβω εμφανίστηκαν αυτά τα folk μέρη, τα σημεία με το φλάουτο, το τσέλο και το βιολί, τα οποία και δεν έχουν καμία θέση στη μουσική των Star One. Αυτό το project έχει ξεκάθαρο metal χαρακτήρα και υπόβαθρο επιστημονικής φαντασίας.

Το πράγμα γινόταν όλο και πιο εκλεκτικό, με πολλά και διαφορετικά μουσικά στυλ, οπότε κάπου εκεί σκέφτηκα πως ήρθε η ώρα για έναν νέο Ayreon δίσκο.

Είμαι περίεργος να μάθω πόσο χρόνο σου πήρε να τα βάλεις όλα σε μια σειρά. Να συνθέσεις τη μουσική, να γράψεις την ιστορία και τους στίχους του δίσκου, να αποφασίσεις τους ρόλους και να επικοινωνήσεις με όλους τους πιθανούς καλεσμένους και να ολοκληρώσεις το artwork... Μιλάμε για τόνους δουλειάς...

Ξεκάθαρα! Νομίζω μου πήρε περίπου ένα χρόνο. Ίσως και λίγο περισσότερο, αλλά χοντρικά ήταν ένας ολόκληρος χρόνος... Ξέρεις, δεν έχει διακοπές ή Σαββατοκύριακα, ούτε φίλους ή κοινωνική ζωή (γέλια)... Δουλεύω έτσι, όλη μέρα κάθε μέρα, για περίπου έναν χρόνο...

Το "The Theory Of Everything" ήταν στην πραγματικότητα ο προοδευτικός μου δίσκος και ο καινούργιος αποτελεί την πιο μεταλλική δουλειά μου

Επίσης, πάντα προσπαθώ να φανταστώ τη διαδικασία που ακολουθείς για να επιλέξεις τους τραγουδιστές. Πρώτα γράφεις την ιστορία και τη μουσική κι έπειτα σκέφτεσαι συγκεκριμένους τραγουδιστές για τον εκάστοτε ρόλο; Πώς λειτούργησες αυτήν τη φορά;

Βασικά, πάντα είναι η ίδια διαδικασία. Πρώτα ολοκληρώνω τη μουσική, την αφήνω να με εμπνεύσει για να γράψω την ιστορία και μόλις ολοκληρωθούν αυτά τα δύο, τότε φτιάχνω τη λίστα επιθυμιών μου.

Έχω μια απίστευτη λίστα με περίπου 200 τραγουδιστές, εκ των οποίων τους μισούς είναι σχεδόν αδύνατον να τους έχω καλεσμένους, είτε γιατί είναι πολύ διάσημοι, είτε διότι δεν είναι πια εν ζωή (γέλια). Έπειτα, επιλέγω γύρω στους τριάντα τραγουδιστές που θεωρώ πως ταιριάζουν στη μουσική και το concept.

Αυτήν τη φορά, επειδή η μουσική ήταν λίγο βαρύτερη και πιο κιθαριστική από ορισμένα προηγούμενα Ayreon άλμπουμ, κοίταξα λίγο περισσότερο στη μεταλλική πλευρά, παρά στην προοδευτική. Πιστεύω πως το "The Theory Of Everything" ήταν στην πραγματικότητα ο προοδευτικός μου δίσκος και ο καινούργιος αποτελεί την πιο μεταλλική δουλειά μου.

Ύστερα, απλώς προσέγγισα όλους εκείνους τους τραγουδιστές και διαπίστωσα ποιοι ήταν διαθέσιμοι και από τη στιγμή που μάζεψα δέκα ή έντεκα τραγουδιστές, πήρα την επιβεβαίωση τους και τους χώρισα ισόποσα στον δίσκο. Δεν θέλω ένας τραγουδιστής να εμφανίζεται σε πέντε κομμάτια σε έναν δίσκο και στα υπόλοιπα τίποτα.

Στο τέλος, γράφω τους στίχους και βασίζω τους χαρακτήρες της ιστορίας στις προσωπικότητες των τραγουδιστών. Είναι λίγο περίεργος ο τρόπος που δουλεύω, αλλά για μένα λειτουργεί μια χαρά (γέλια)...

Αν δεν κάνω λάθος, μονάχα η Anneke van Giersbergen και ο Damian Wilson ήταν, μέχρι τώρα, οι μόνοι τραγουδιστές που εμφανίζονται σε πάνω από ένα άλμπουμ των Ayreon. Οπότε, γιατί έπρεπε να σπάσει αυτός ο κανόνας του να έχεις σχεδόν πάντα πρωτοεμφανιζόμενους στις δουλειές σου τραγουδιστές;

Δεν είναι μονάχα αυτοί οι δύο. Και ο Edward Reekers εμφανίζεται και στα τρία πρώτα άλμπουμ...

Ήθελα τους καλύτερους τραγουδιστές στον κόσμο κι έχω συνεργαστεί ήδη με τους περισσότερους εξ αυτών

Όπως και να 'χει, παρά μόνο ελάχιστοι...

Ίσως και η Floor Jansen να έχει εμφανιστεί σε τρία άλμπουμ, δεν θυμάμαι... Ήταν στο "Dream Sequencer" και μετά στο "01011001"...

Τέλοσπάντων, ο κανόνας για τους νέους τραγουδιστές βασικά υπήρχε μονάχα για δύο δίσκους. Μόνο στο "The Human Equation" και στο "The Theory Of Everything" είχα κανόνα να συνεργαστώ με νέους τραγουδιστές. Σε όλα τα υπόλοιπα άλμπουμ υπάρχουν τραγουδιστές που εμφανίστηκαν και σε κάποιο άλλο. Και ο λόγος που δεν θέλησα να εφαρμόσω αυτόν τον κανόνα ήταν για να μην περιορίσω τον εαυτό μου. Απλώς, ήθελα τους καλύτερους τραγουδιστές στον κόσμο κι έχω συνεργαστεί ήδη με τους περισσότερους εξ αυτών (γέλια)... Οπότε, αυτήν τη φορά δεν υπήρχαν κανόνες.

Κάτι που ανέφερα και πρωτύτερα, είναι από τις ελάχιστες φορές που έχεις μονάχα πασίγνωστα, εδραιωμένα ονόματα τραγουδιστών. Ακόμη και ο Mike από τους Toehider δεν μπορεί να λογίζεται πια σαν καινούργιος... Ήταν συνειδητή απόφαση;

Το βλέπω σαν μια καινούργια αρχή. Ονομάζεται "The Source" και θεωρώ πως δείχνει την προέλευση των Ayreon, την αρχή της ιστορίας. Είναι ουσιαστικά ένα prequel της ιστορίας και συνάμα μια νέα αρχή, οπότε ήθελα απλώς τους καλύτερους αυτήν τη φορά.

Πάντα ψάχνω για άγνωστους τραγουδιστές και τους δίνω ευκαιρίες, αλλά αυτήν τη φορά ήθελα πολύ χαρακτηριστικές φωνές. Αυτό ήταν το σημαντικότερο για μένα, να έχουν χαρακτηριστικές φωνές... Σαν τη φωνή του Hansi ή του Tobias... Τις αναγνωρίζεις αμέσως...

Η επόμενη ερώτηση μου έχει να κάνει με τους τραγουδιστές. Θα ήθελα να πιάσουμε έναν-έναν από αυτούς και να μου δώσεις έναν λόγο που ο καθένας από αυτούς ήταν ο ιδανικός για τον ρόλο, αλλά και να μου επιλέξεις ένα highlight της κάθε ερμηνείας μέσα στον δίσκο:

- James Labrie ως ο ιστορικός: Ήθελα τον James εξαιτίας της ζεστής και πολύ αισθαντικής φωνής του και πίστεψα πως θα είναι τέλειος να απαγγέλει την ιστορία, να ξεκινάνε με εκείνον τα τραγούδια. Αγαπημένο μέρος; Είναι δύσκολο γιατί όλοι τραγουδάνε σε εννιά τραγούδια (γέλια)... Νομίζω μου αρέσει αυτό που έκανε στο intro του "Bay Of Dreams", είναι πανέμορφο...

Από τη στιγμή που δεν είναι πια κοντά μας ο Dio, ο Russell Allen είναι στην κορυφή του κόσμου σε αυτό το στυλ

- Russell Allen ως ο πρόεδρος: Κοίτα, ο Russell Allen, στα μάτια μου, είναι έναν από τους κορυφαίους τραγουδιστές στον κόσμο. Πάντα έλεγα πως από τη στιγμή που δεν είναι πια κοντά μας ο Dio, εκείνος είναι στην κορυφή του κόσμου σε αυτό το στυλ, μαζί με τύπους όπως ο Jorn Lande και ο Tommy Karevik. Έχει γίνει έναν βασικότατος παράγοντας της μουσικής μου. Είναι χαρισματικός τόσο επί σκηνής, αλλά και ερμηνευτικά και έχει τόση δύναμη και μελωδία η φωνή του. Αυτός είναι και ο λόγος. Το αγαπημένο μου τμήμα από εκείνον είναι στο "The Star Of Sirrah", στο κουπλέ...

Ο Tobias Sammet είναι αρκετά υποτιμημένος τραγουδιστής

- Tobias Sammet ως ο αρχηγός: Φυσικά, ο Tobias κι εγώ έχουμε μια προϊστορία... Ξέρεις, υπήρχε όλη αυτή η υποτιθέμενη κόντρα μεταξύ μας, αλλά στην πραγματικότητα πάντοτε ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Άλλωστε, έχουμε και την ίδια αίσθηση του χιούμορ. Δεν είχε συμμετάσχει σε κάποιο Ayreon άλμπουμ πιο παλιά, αλλά κάναμε αυτό το τραγούδι μαζί, τη διασκευή στο "Elected", που είχε πολλή πλάκα. Ομοίως, πιστεύω πως έχει μια χαρισματική φωνή, αλλά αυτό που μου αρέσει περισσότερο σε εκείνον είναι το γεγονός πως μπορεί να κάνει τόσα πολλά πράγματα τόσο καλά. Είναι σπουδαίος συνθέτης και χαρισματικός τραγουδιστής. Για την ακρίβεια, πιστεύω πως σαν τραγουδιστής είναι αρκετά υποτιμημένος. Όταν πήρα στα χέρια μου τα μέρη που τραγούδησε για τον δίσκο, ήμουν πραγματικά πολύ εντυπωσιασμένος με τα όσα έκανε. Έχει τόσο δυνατή, χαρακτηριστική φωνή. Λατρεύω το τι έκανε στο πρώτο κομμάτι, στην εισαγωγή του ρόλου του ως αρχηγός. Έγραψα τον συγκεκριμένο ρόλο ειδικά γι' αυτόν, επειδή αποτελεί αυτόν τον φαντασμένο τύπο που ξέρει τα πάντα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον! (γέλια)

Οτιδήποτε κι αν τραγουδάει ο Hansi Kursch ακούγεται σαν ένας γίγαντας που στέκεται στην κορυφή του βουνού και με τη φωνή του γεμίζει ολόκληρη την κοιλάδα

- Hansi Kursch ως ο αστρονόμος: Ο Hansi βασικά ήταν η πρώτη μου επιλογή... Είχα αυτό το τραγούδι, το "Planet Y Is Alive" και ακόμη θυμάμαι ακριβώς τη φάση... Περπατούσα στο δάσος και είχα τη μελωδία του κομματιού σφηνωμένη στο κεφάλι μου (σ.σ.: ο Arjen τραγουδά το μέρος του chorus) με τη φωνή του Hansi. Σαν να μην μπορούσε να υπάρξει άλλος που να μπορεί να το ερμηνεύσει! Αυτό που μου αρέσει στη φωνή του είναι - ξανά - το πόσο χαρακτηριστική είναι. Ακούγεται τόσο πελώρια! Οτιδήποτε κι αν τραγουδάει ακούγεται σαν βάρδος, σαν ένας γίγαντας που στέκεται στην κορυφή του βουνού και με τη φωνή του γεμίζει ολόκληρη την κοιλάδα (γέλια). Και είναι επίσης φανταστικό άτομο, από τους καλύτερους τύπους στον χώρο...

Ο Tommy Karevik είναι ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές στον κόσμο - αν όχι ο κορυφαίος

- Tommy Karevik ως ο ηγέτης της αντιπολίτευσης: Νομίζω πως, αυτήν τη στιγμή, ο Tommy Karevik είναι ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές στον κόσμο στο ύφος του - αν όχι ο κορυφαίος. Ήταν τόσο υπέροχο που συνεργαστήκαμε στο "The Theory Of Everything" και αυτήν τη φορά ήθελα να του δώσω έναν διαφορετικό ρόλο. Στο "The Theory Of Everything" είχε ένα πολύ συναισθηματικό, απαλό μέρος και αυτήν τη φορά ήθελα να είναι πιο σκληρός, ξέρεις... Είναι ο αντίπαλος αρχηγός και τον ήθελα να τραγουδήσει πιο δυναμικά και να δείξει περισσότερο την τεχνική του, την οποία έκρυβε. Απέδωσε φανταστικά, αφού συνδυάζει μελωδία και δύναμη, μαζί με πολλά στοιχεία blues και soul στη φωνή του. Πιστεύω τραγουδάει φανταστικά σε ολόκληρο το άλμπουμ, αλλά νομίζω στο "Deathcry Of A Race" είναι απίστευτος! Ξεκινά να τραγουδά απαλά και τελειώνει τόσο δυναμικά που πραγματικά - όπως είπα και το lyric video του "The Day That The World Breaks Down" - έβαλα τα κλάματα όταν πρωτοάκουσα τα μέρη του.

- Michael Eriksen ως ο διπλωμάτης: Είμαστε φίλοι για πολύ καιρό και πάντα μου άρεσαν οι Circus Maximus. Μου αρέσει πως η φωνή του είναι τόσο καθαρή και μελωδική, είναι ένας απόλυτα μελωδικός τραγουδιστής. Είναι σχεδόν ένας AOR τραγουδιστής. Σκέφτηκα πως θα έχει ενδιαφέρον. Ήθελα έναν θετικό χαρακτήρα στον δίσκο. Μια πολύ θετική φωνή... Έτσι, ενώ μπορεί να τραγουδήσει πολύ δυναμικά, συνεχίζει και είναι θετικός και γι' αυτόν τον λόγο του έγραψα τον ρόλο του διπλωμάτη. Επίσης, κι αυτός είναι ένας εξαιρετικά ευχάριστος τύπος και συνάμα πολύ αστείος. Μόλις δεις το DVD του άλμπουμ θα καταλάβεις πόσο αστείος είναι. Έχει τη δική του σκηνή, όπου κάνει bloopers και διάφορα τέτοια. Φοβερός τύπος.

- Tommy Rodgers ως ο χημικός: Τον ανακάλυψα όταν διάβασα μια κριτική του solo δίσκου του, υπό το όνομα Thomas Giles, το "Pulse". Η περιγραφή έκανε λόγο για κάτι ατμοσφαιρικό και με αναφορές στους Pink Floyd, οπότε το τσέκαρα στο YouTube και όταν άκουσα το "Hypoxia" το λάτρεψα κι αποφάσισα να ακούσω οτιδήποτε έχει κάνει. Βέβαια, οτιδήποτε έχει κάνει ως solo καλλιτέχνης, αφού δεν γνώριζα πως ήταν στους Between The Buried And Me. Δεν γνώριζα πως ήταν growler (γέλια)... Απλώς λάτρεψα τα καθαρά του φωνητικά και τη μουσική του. Είναι σπουδαίος συνθέτης. Έπειτα, φυσικά, ανακάλυψα τους Between The Buried And Me και άκουσα πως μπορεί να ουρλιάξει εξίσου, οπότε επικοινώνησα μαζί του στο Twitter. Σκέφτηκα «αυτός ο τύπος δεν παίζει να με έχει ακουστά με τίποτα, θα είναι πολύ δύσκολο να τον πείσω». Αλλά τελικά γνώριζε τη δουλειά μου και αμέσως είπε «Φυσικά, δικέ μου! Θα είναι πρόκληση για μένα να τραγουδήσω σε εντελώς διαφορετικό μουσικό ύφος!». Κι αμέσως έκανε τα μέρη δικά του. Προσέθεσε πολλά δικά του πράγματα, άλλαξε μελωδίες και δούλεψε πραγματικά σκληρά για να κάνει το αποτέλεσμα σπουδαίο. Ακόμη ένας φανταστικός τύπος. Η αγαπημένη μου στιγμή του είναι μάλλον στο "Aquatic Race". Λατρεύω τα μέρη που τραγουδά εκεί.

Οι Nightwish έχουν την καλύτερη τραγουδίστρια που είχαν ποτέ

- Floor Jansen ως η βιολόγος: Λοιπόν, δουλεύω μαζί της απ’ όταν ήταν δεκαοκτώ χρονών και μόλις είχε ενταχθεί στους After Forever νομίζω. Την άκουσα και την είδα και αμέσως ήξερα πως μια μέρα θα γίνει αστέρι. Γι' αυτό και της έδωσα την ευκαιρία στο "The Dream Sequencer". Φυσικά, αργότερα δουλέψαμε μαζί πολλές φορές, όπως στους Star One και στο άλμπουμ "01011001". Ξέρεις, μπορεί να κάνει τα πάντα. Μπορεί να τραγουδήσει οπερετικά, μπορεί να τραγουδήσει δυναμικά και είναι τόσο γλυκιά κοπέλα... Είναι κάποια που θα ήθελα να δουλεύουμε μαζί για πάντα... Είμαι τόσο χαρούμενος που μπήκε στους Nightwish. Όχι μόνο για τους Nightwish, οι οποίοι έχουν την καλύτερη τραγουδίστρια που είχαν ποτέ, αλλά και για τη Floor γιατί της άξιζε αυτή η ευκαιρία. Δουλεύει σκληρά σε ολόκληρη τη ζωή της και τώρα είναι εκεί που ανήκει, στην κορυφή του κόσμου. Αγαπημένη στιγμή; Είναι δύσκολο να διαλέξω... Κυρίως τραγουδά στο τέλος κάθε κομματιού, επειδή έτσι ήθελα για εκείνην. Μια καλή επιλογή θα ήταν το "The Day That The World Breaks Down", στο τέλος του, εκεί όπου ήδη έχουν ακουστεί δέκα φανταστικοί τραγουδιστές και τελικά καταφέρνει να μας εντυπωσιάσει όλους!

- Simone Simons ως η σύμβουλος: Την πρωτογνώρισα όταν είχε έρθει να με συναντήσει με το τότε αγόρι της, τον Mark Jansen, σε ένα show που είχα παρευρεθεί. Ήρθαν μαζί και ήταν σε φάση «είμαστε μεγάλοι fan σου, ακούσαμε το "The Final Experiment" και εντυπωσιαστήκαμε» κι εξεπλάγην (γέλια). Μου αρέσει ο ήχος της φωνής της. Έχει μια πολύ ζεστή φωνή. Επίσης είναι διαφορετική από της Floor και αυτό μου αρέσει, το να έχω τραγουδίστριες διαφορετικές η μία από την άλλη. Μου αρέσει το μέρος που έκανε στο "Sea Of Madness", εκεί στο μεσαίο τμήμα του. Και είναι επίσης και το δικό της αγαπημένο, μου το είπε. Είναι ένα πολύ σκοτεινό, πολύ συναισθηματικό μέρος. Κι αυτή είναι ένα άτομο που χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί της. Είναι αστεία και έχει αυτήν την ανεπιτήδευτη αίσθηση του χιούμορ όλη την ώρα. Αλλά, είναι επίσης πολύ εύκολο να συνεργάζεσαι μαζί της. Ας πούμε, στο "The Source Will Follow", όλες αυτές οι αρμονίες στο τέλος είναι δικές της, και της ήρθαν αυθόρμητα όσο ήταν στο στούντιο μου.

Έχω δουλέψει με τρεις-τέσσερις ιδιοφυείς μουσικούς και ο Mike Mills είναι σίγουρα ένας απ' αυτούς

- Mike Mills ως TH1: Είναι αστείο το γεγονός ότι ο Mike δεν προοριζόταν να είναι στο άλμπουμ. Είχα δέκα τραγουδιστές και όλα ήταν έτοιμα, αλλά είχα κολλήσει σε ένα μέρος. Ήταν ένα κομμάτι στο "Run! Apocalypse, Run!" και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη. Και του είπα «Mike, θέλω να γυρίσω στο "Gates Of Babylon" των Rainbow, μπορείς να με βοηθήσεις με κάτι;». Κι έπειτα, απλώς ηχογράφησε αυτό το πελώριο Queen χορωδιακό μέρος, σε φάση απλώς «λα, λα, λα» (ο Arjen τραγουδά το σημείο)... Και ήταν τόσο σπουδαίο που έγινα άπληστος και του είπα «Γαμώτο Mike! Σε θέλω σε ολόκληρο τον δίσκο!», Ποτέ δεν είχα κάτι παρόμοιο σε παλαιότερα άλμπουμ των Ayreon. Οπότε, προσπάθησα και βρήκα χώρο για αυτόν σε ολόκληρο το άλμπουμ. Και, φυσικά, τραγούδησε όλες αυτές τις αρμονίες με τόσες διαφορετικές φωνές, οπότε σκέφτηκα «δεν γίνεται να είσαι ένας φυσιολογικός χαρακτήρας του άλμπουμ με όλες αυτές τις διαφορετικές φωνές! Ίσως μπορείς να είσαι ένα ανδροειδές ή κάτι τέτοιο!» (γέλια). Το αγαπημένο μέρος μου είναι φυσικά εκείνο το δυαδικό τμήμα στο "The Day That The World Breaks Down". Απλώς του έδωσα δυαδικά στοιχεία κι εκείνος τα μεταμόρφωσε και τα έκανε δικά του, ηχογράφησε όλες τις μελωδίες και πραγματικά πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες ιδιοφυίες που έχω συνεργαστεί. Έχω δουλέψει ίσως με τρεις-τέσσερις ιδιοφυείς μουσικούς και ο Mike είναι σίγουρα ένας απ' αυτούς...

- Nils Rue ως ο προφήτης: Γνωρίζω τους Pagan's Mind για χρόνια. Ανταλλάσσουμε email με τον Nils όλη την ώρα και ξέραμε ότι κάποια μέρα θα συνεργαστούμε. Απλώς, παλιότερα δεν είχα τον κατάλληλο ρόλο για εκείνον. Κάποια στιγμή αυτό ήρθε και αυτό που μου αρέσει σε εκείνον είναι πως κι αυτός διαθέτει μια πολύ χαρακτηριστική φωνή. Θυμάμαι πως όταν έβαλα το ηχητικό του clip στο Facebook όλοι κατάλαβαν αμέσως ποιος ήταν. Και πάλι, υπάρχει μια μίξη δύναμης και μελωδίας στη φωνή του, την οποία λατρεύω. Δεν μου αρέσουν τα άσκοπα ουρλιαχτά, προσωπικά δεν μου κάνουν. Ούτε μου αρέσει η υπερβολική παραμόρφωση της φωνής ιδιαίτερα. Ο Nils ξέρει πώς να ακούγεται δυναμικός, ενώ παραμένει απολύτως μελωδικός. Ποιο κομμάτι του θεωρώ ως αγαπημένο μου; Ξανά, μάλλον το "Star Of Sirrah", όπου τραγουδάει στο verse, κάτι που είναι απίστευτο, αν σκεφτούμε ότι πρωτύτερα είχε τραγουδήσει ο Russell Allen και αποτελεί πρόκληση για τον καθένα να ακολουθήσει τις ερμηνείες του. Ο Nils, όμως, τα κατάφερε κι ακούγεται επιβλητικός.

- Zaher Zorgati ως ο ιεροκήρυκας: Λοιπόν... Κάπου διάβασα ότι (οι Myrath) παίζουν metal με oriental επιρροές και σκέφτηκα πως ακούγεται ενδιαφέρον, επειδή μου αρέσουν αυτού του είδους οι επιρροές, όπως αυτές εμφανίστηκαν στο "Gates Of Babylon" των Rainbow και στο "Kashmir" των Led Zeppelin. Οπότε, τσέκαρα την μπάντα και πραγματικά τους λάτρεψα. Έτσι, πήγα στην εμφάνιση τους όπου άνοιγαν για τους Symphony X και μίλησα στον Zaher. Γνώριζε τη μουσική μου και αμέσως ενδιαφέρθηκε να συμμετάσχει στον δίσκο. Αλλά κατόπιν κάποια πράγματα πήγαν λίγο στραβά. Δεν είχα νέα του για κάποιον καιρό... Κάποια στιγμή του είπα «με συγχωρείς, αλλά βρήκα κάποιον άλλον τραγουδιστή τώρα, οπότε δεν υπάρχει χώρος για σένα πλέον» και μου απάντησε πως είναι κρίμα γιατί ήθελε πολύ να συμμετάσχει, αλλά ήταν πολύ απασχολημένος εκείνη την περίοδο. Τελικά, βρήκα αυτό το ιδιαίτερο σημείο για εκείνον και του ταιριάζει άψογα νομίζω, μιας και τραγουδάει πάντοτε σχετικά με τη θρησκεία - έχουν και τραγούδι που ονομάζεται "Believer" στο τελευταίο τους άλμπουμ - και θεώρησα πως θα είναι τέλειος στον ρόλο του ιεροκήρυκα. Οπότε, εμφανίζεται στο "Deathcry Of A Race" όπου, βασικά, έχει πεθάνει ολόκληρη η φυλή και αυτός είναι ο κήρυκας που δίνει την ευλογία του στη φυλή Alpha.

Μοιάζει με κάτι σαν μοιρολόι...

Ναι, αυτό ακριβώς!

Τώρα, ας περάσουμε στην ιστορία. Αν δεν κάνω λάθος αποτελεί prequel του "01011001", σωστά;

Έτσι είναι! Κυρίως συνδέεται με το "01011001", το οποίο με τη σειρά του συνδέεται με τα περισσότερα άλμπουμ των Ayreon...

Στο τέλος, φτάνω σε ένα κοινό συμπέρασμα. Ότι είμαστε καταδιασμένοι να κάνουμε τα ίδια λάθη, σαν να κινούμαστε σε κύκλους, αλλά σε διαφορετικές περιόδους και περιστάσεις.

Ξεκάθαρα! Αυτή ήταν ουσιαστικά η ιδέα. Δηλαδή πως ό,τι συμβαίνει τώρα στη Γη, συνέβη πρώτα στον Πλανήτη Υ. Έγιναν τελείως εξαρτημένοι από την τεχνολογία, σε σημείο να χάσουν ακόμη και τα συναισθήματά τους. Εμπνεύστηκα από το εξώφυλλο ουσιαστικά, όπου είναι αυτή η γυναίκα μέσα σε μια δεξαμενή με όλους αυτούς τους σωλήνες συνδεδεμένους πάνω της. Και όταν είδα το σχέδιο, σκέφτηκα «θα ήταν ενδιαφέρον αυτή να είναι Forever (σ.σ.: Forever είναι η φυλή που ζει στον πλανήτη Y της ιστορίας)». Ξέρεις, οι Forever υπήρξαν κάποτε άνθρωποι. Οπότε, από εκεί ξεκίνησε όλη η ιστορία. Ξανά, στον Πλανήτη Alpha, από εκεί όπου προέρχεται ο άνθρωπος, το ίδιο πρόβλημα υπάρχει. Οι Μηχανές γίνονται ολοένα εξυπνότερες από τους ανθρώπους...

Αν και όλοι οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι, είπες πως ο TH1 θα μπορούσε να είναι ανδροειδές... Προσωπικά τον φαντάζομαι σαν μια μίξη του R2D2 και του C3PO από το Star Wars και του Snarf από τους Thundercats (γέλια)...

(πολλά γέλια) Αυτό θα μπορούσε ναι είναι αλήθεια... Κοίτα, το TH βγάζει νόημα ως Trans-Human φυσικά, αλλά, ξέρεις, η μπάντα του Mike ονομάζεται Toehinder, οπότε υπάρχει μια σύνδεση...

Στο "Deathcry Of A Race", το τμήμα όπου συμμετέχει ο Zaher των Myrath και τραγουδά αυτήν την ανατολίτικη μελωδία που μοιάζει με μοιρολόι, είναι ξεκάθαρα ένα νέο στοιχείο στη μουσική σου. Γιατί νομίζεις ότι ταιριάζει εκεί; Ήταν κάτι που έγραψες εσύ ή κάτι που έφερε ο Zaher;

Απλώς του είπα πως θέλω κάτι αραβικό εκεί, οπότε θα μπορούσε να πάρει ένα κομμάτι από τη Βίβλο. Νομίζω λέει κάτι σαν «γενηθήτω φως· και εγένετο φως». Κάτι τέτοιο σημαίνει. Και ξαναλέω, θεώρησα πως ταιριάζει, αφού μιλάει για τον χαμό ενός ολόκληρου γένους. Είναι ένα πολύ περιπετειώδες τραγούδι το συγκεκριμένο. Και μετά τον θρήνο, έχεις τις οπερετικές φωνές, το οποίο είναι μια όμορφη αντίθεση. Εν τέλει, δούλεψε πολύ καλά.

Πέραν από τους τραγουδιστές, έχεις δύο από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες να προσθέτουν ένα solo στον δίσκο. Τόσο ο Paul Gilbert όσο και ο Guthrie Govan είναι απίστευτα ταλαντούχοι...

Και βέβαια!

Όταν άκουσα το solo στο "Drive Home" του Steven Wilson ήμουν σε φάση «Θεέ μου! Ποιος είναι αυτός που παίζει;

Γιατί τους ήθελες στον δίσκο και πώς ήρθες σε επαφή μαζί τους;

Στο προηγούμενο άλμπουμ μου, το "The Theory Of Everything" είχα τους μεγαλύτερους πληκτράδες στον κόσμο. Είχα τον Keith Emerson, τον Rick Wakeman και τον Jordan Rudess, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο... (γέλια). Καθώς το νέο άλμπουμ είναι περισσότερο κιθαριστικό, ήθελα αντίστοιχα σε αυτό να έχω τους καλύτερους κιθαρίστες.

Οπότε, καταρχάς σκέφτηκα τους shredders. Από αυτούς, οι δύο πιο γρήγοροι και εξίσου μελωδικοί είναι ο Yngwie Malmsteen και ο Paul Gilbert. Έτσι, επικοινώνησα με την εταιρεία μου, την Mascot, που ξέρεις τον Paul και τον μάνατζερ του. Επικοινωνήσαμε μαζί τους για να δούμε αν ενδιαφερόταν να συμμετάσχει και, προφανώς, ήθελε πρώτα να ακούσει το κομμάτι. Και το συγκεκριμένο είναι πολύ απαιτητικό κομμάτι! Δεν είναι σαν ένα τυπικό AC/DC τραγούδι (γέλια)... Είναι αρκετά περίεργο και αρκετά απαιτητικό, αλλά δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Μου το έστειλε και δεν είχα να αλλάξω τίποτα, ούτε να του επισημάνω κάτι. Ήταν απλώς τέλειο.

Έπειτα, φυσικά ήθελα τον κορυφαίο κιθαρίστα αυτήν τη στιγμή, ο οποίος πραγματικά πιστεύω πως είναι ο Guthrie Govan. Η πρώτη φορά που τον άκουσα ήταν στο τραγούδι "Drive Home" του Steven Wilson και ήμουν σε φάση «Θεέ μου! Ποιος είναι αυτός που παίζει;». Άκουσα κάποιο από το υπόλοιπο υλικό του και μου ήταν ξεκάθαρο πως ήθελα αυτός ο τύπος να παίξει στον δίσκο. Ευτυχώς, η αμερικάνικη πλευρά της Mascot τον ήξερε και τον προσέγγισα μέσω αυτής. Ο ίδιος, είχε ΠΟΛΛΕΣ ερωτήσεις, σε φάση «τι λες γι' αυτήν τη συγχορδία;», «αυτό πηγαίνει από ματζόρε σε μινόρε;», «θέλεις να δώσω έμφαση σε αυτό το σημείο;», «θα υπάρχουν ντραμς εδώ;» και ούτω καθεξής. Είχε όλες αυτές τις ερωτήσεις κι εγώ ήμουν σχεδόν απογοητευμένος, γιατί μου είχε ξανασυμβεί αυτό στο παρελθόν και δεν εξελίχθηκε καθόλου καλά. Συνήθως ρωτάνε αυτοί που δεν ξέρουν τι να παίξουν. Κατόπιν, όμως, μέσα σε μια εβδομάδα, μου έδωσε δύο εκδοχές του solo και ήταν και οι δύο υπέροχες! Είχα, λοιπόν, ένα μεγάλο, αλλά ευτυχές, πρόβλημα να επιλύσω, διαλέγοντας ανάμεσα από δύο εξαίσια solo. Με τα πολλά, διάλεξα το ένα κι εκείνος είναι τόσο καλός κι ευγενικός τύπος που μου είπε «γιατί δεν χρησιμοποιείς το άλλο για ένα γιαπωνέζικο bonus track ή κάτι παρόμοιο;» (γέλια)

Όλα είναι επηρεασμένα από τα '70s... Από εκεί ξεκίνησαν όλα

Πέραν του προοδευτικού στοιχείου, προσωπικά λαμβάνω έναν '90s power metal αέρα σε μερικά τραγούδια, όπως το "Run! Apocalypse, Run!" και το "Planet Y Is Alive" και αυτό μου θυμίζει αρκετά το "Flight Of The Migrator" άλμπουμ. Ίσως, βέβαια, οφείλεται στο ότι τραγουδά ο Hansi Kursch και ο Tobias Sammet, δεν ξέρω. Τρέφεις κάποια συμπάθεια για τη σκηνή του power metal των '90s;

Βασικά, (το "Run! Apocalypse, Run!") έχει πλήρως τις βάσεις του στα '70s, εκεί που βρίσκονται οι ρίζες μου. Για μένα, το "Run! Apocalypse, Run!" ομοιάζει με το "Kill The King" των Rainbow. Οπότε, από εκεί προέρχεται, όχι από τα '90s...

Ναι, αλλά τα '90s ήταν επηρεασμένα από τα '70s, άρα...

Φυσικά και ήταν! Όλα είναι επηρεασμένα από τα '70s... Από εκεί ξεκίνησαν όλα...

Προσωπικά, είμαι παιδί των '90s, οπότε ίσως γι' αυτό να το βλέπω κατ' αυτόν τον τρόπο...

Κοίτα, το "Kill The King" ήταν από τα πρώτα τραγούδια με δίκαση όπως ξέρεις... "Danger! Danger!" (σ.σ.: ο Arjen τραγουδά ένα τμήμα του "Kill The King") (γέλια)

Πάντως, οι επιρροές από Rainbow είναι προφανείς. Ειδικά στο "Into The Ocean" σαν να άκουγα τον Ronnie James Dio να τραγουδά κάποια στιγμή...

Μα, ναι... Ο πρώιμος τίτλος του τραγουδιού ήταν "Silver", από το "The Man On The Silver Mountain" (γέλια)... Τώρα, πιστεύω πως ο δίσκος ανακαλεί αρκετές μπάντες όπως οι Rainbow, οι Black Sabbath και οι Led Zeppelin. Ας πούμε, το riff του "The Star Of Sirrah" θα μπορούσε να είναι ένα riff του Tony Iommi. Κι εκείνος υπήρξε μεγάλη επιρροή...

Θέλω να πω κάτι που ελπίζω να μην παρεξηγηθεί. Λατρεύω τη φωνή του Tobias Sammet, αλλά δεν νομίζω πως θεωρείται της ίδιας κλάσης με, ας πούμε, τον Russell Allen ως τραγουδιστής. Ωστόσο, με τις παθιασμένες ερμηνείες του μπορεί και ξεχωρίζει μεταξύ των σπουδαίων τραγουδιστών. Πώς το εξηγείς;

Είναι επειδή βάζει τόση προσωπικότητα σε αυτές. Όταν του είπα πως θα έχει τον ρόλο του αρχηγού, εκείνος, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, μου έγραψε «Θα γίνω αυτός ο αρχηγός! Θα μπω στο πετσί του ρόλου!». Και κάθε λέξη που τραγουδά έχει τόσο συναίσθημα κι ερμηνευτικό βάθος. Στην πραγματικότητα, είναι περισσότερο ηθοποιός, παρά ένας απλός τραγουδιστής.

Ούτε εγώ ξέρω τι πραγματικά σημαίνει prog πλέον

Όλοι ξέρουμε πως είσαι μεγάλος οπαδός της μουσικής, οπότε, ειδικά για την προοδευτική μουσική, θα ήθελα να ξέρω ποιον θεωρείς ως ηγέτη του είδους στις μέρες μας...

Προοδευτική; Είναι στα αλήθεια prog; Ή είναι metal; Τι μπορεί να θεωρηθεί πια;

Αλήθεια, δεν ξέρω τι πραγματικά σημαίνει prog πλέον...

Ούτε εγώ, για να είμαι ειλικρινής... (γέλια). Κοίταξε, για μένα, υποδηλώνει ανθρώπους σαν τον Devin Townsend, οι οποίοι είναι πραγματικά μοναδικοί. Εκείνος δεν αντιγράφει κανέναν, έχει το εντελώς προσωπικό του ύφος και για μένα αυτό είναι ξεκάθαρα προοδευτικό.

Από εκεί και πέρα, φυσικά υπάρχουν άτομα όπως ο Steven Wilson και οι Opeth που είναι πολύ μοντέρνοι. Νομίζω η δική μου μουσική είναι αρκετά παλιομοδίτικη... Είμαι, βέβαια, και μεγαλύτερος ηλικιακά από αυτούς τους τύπους (γέλια)... Ίσως γι' αυτό. Αλλά ο Steven Wilson, οι Katatonia και οι Opeth, αυτού του είδους οι μπάντες είναι που κρατάνε το είδος ζωντανό.

Έχεις ακούσει κάποια καινούργια - και σχετικά άγνωστη - μπάντα που να πιστεύεις πως μπορεί να συνεχίσει τη διάδοση αυτής της μουσικής στο μέλλον;

Μάλλον μπάντες όπως οι Toehider του Mike Mills... Θεωρώ πως πραγματικά αξίζουν μεγαλύτερης αναγνώρισης. Το όλο εγχείρημα έχει πολύ χιούμορ μέσα του και ίσως γι' αυτό οι άνθρωποι να το βρίσκουν δυσπρόσιτο, δεν ξέρω. Αλλά, ας πούμε, ο Devin Townsend τα καταφέρνει καλά με αυτό. Πραγματικά πιστεύω πως οι Toehider είναι μια μπάντα που ξεκάθαρα αξίζει περισσότερης προσοχής...

Ο τρόπος που είδα τη μουσική μου να ζωντανεύει επί σκηνής στο "The Theater Equation" μου έφερε δάκρυα στα μάτια

Πώς αισθάνεσαι που η γενικότερα πρώτη ζωντανή εμφάνιση των Ayreon πρόκειται να πραγματοποιηθεί σε μερικούς μήνες από τώρα;

Είμαι τρομοκρατημένος μπορώ να πω (γέλια)... Είμαι πολύ αγχωμένος, είναι ένα τεράστιο βήμα για μένα, αλλά είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Κάποια στιγμή θα συνέβαινε. Όπως είπα και πριν, είναι μια νέα αρχή αυτός ο δίσκος και φυσικά κάναμε προηγουμένως το "The Theater Equation", το οποίο ήταν μια θεατρική παράσταση βασισμένη στο "The Human Equation" και είχε τρομερή επιτυχία. Ξεπουλήσαμε τέσσερις φορές και στην πραγματικότητά υπήρξε ο καταλύτης για αυτήν την απόφαση. Ο τρόπος που είδα τη μουσική μου να ζωντανεύει επί σκηνής μου έφερε δάκρυα στα μάτια. Κι έπειτα, βλέποντας στα πρόσωπα στο κοινό όλα αυτά τα συναισθήματα, τα γέλια και τα κλάματα, σε εκείνο το σημείο αποφάσισα να κάνω μια best-of εμφάνιση των Ayreon, μια rock συναυλία.

Στη συνέχεια, μαζί με τον Joost van den Broek, τον πληκτρά και καλύτερο φίλο μου, το οργανώσαμε και πρόκειται να είναι μια μεγάλη παραγωγή, αφού θα έχει δεκαέξι τραγουδιστές. Οπότε, ξέραμε ότι θα χρειαστούν δύο χρόνια δουλειάς και ήδη έχουμε δουλέψει σε αυτό για έναν ολόκληρο χρόνο με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Μέχρι τις εμφανίσεις, είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε σκληρά για αυτές, αφού πρέπει το αποτέλεσμα να είναι τέλειο...

Μπορεί να υπάρξουν περισσότερες ημερομηνίες; Ίσως κάποιες εμφανίσεις εκτός Ολλανδίας, σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Ρωτάω επειδή υπάρχουν πολλοί από εμάς που θα ήθελαν όσο τίποτα να δουν ένα τόσο μοναδικό εγχείρημα...

Βασικά, το θέμα είναι πως ξεκινήσαμε να το προετοιμάζουμε πάνω από έναν χρόνο πριν και ένας χρόνος ακόμα είναι απαραίτητος αν θέλεις να έχεις δεκαέξι τραγουδιστές και δέκα μουσικούς μαζί στο ίδιο μέρος. Οπότε, πρέπει να το προετοιμάσεις δύο χρόνια πριν πραγματοποιηθεί. Είναι απαραίτητο. Απαιτούνται δύο χρόνια για τις ετοιμασίες. Αν είναι να το ξανακάνουμε κάποτε - το οποίο έχει κάποιες πιθανότητες φυσικά - θα είναι τουλάχιστον δύο χρόνια μετά από αυτές τις εμφανίσεις. Δεν μπορείς απλά να πεις «ας κάνουμε κάποιες εμφανίσεις εδώ κι εκεί», είναι αδύνατον. Όλοι αυτοί οι τραγουδιστές έχουν τις δικές τους μπάντες και τα προσωπικά τους project οπότε δεν θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσαν να είναι διαθέσιμοι. Θα μπορούσαμε να το πραγματοποιήσουμε με λιγότερους τραγουδιστές, αλλά θεωρώ πως δεν θα ήταν το ίδιο.

Υπάρχει σαν σκέψη να κάνεις κάτι παρεμφερές με εκείνο που πραγματοποίησες με τους Star One; Δηλαδή κάτι σαν περιοδεία; Ή δεν συζητάς καν ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Προσωπικά, δεν το συζητάω, δεν περιοδεύω πια. Ούτε πρόκειται να περιοδεύσω ξανά. Θα μπορούσε να υπάρξει μια εκδοχή των Ayreon χωρίς εμένα, αλλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο αυτό θα αποτελούσε μια εναλλακτική...

Δεν υπάρχει λόγος για κάτι τέτοιο...

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "The Source" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.