Η αλήθεια πίσω από το φετινό Rockwave

Το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο και οι μέγιστοι κοινοί διαιρέτες σε ένα ομολογουμένως ευεπίλυτο πρόβλημα

Από τον Μάνο Πατεράκη, 27/03/2015 @ 11:16
Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα ποιοτικά σκαμπανεβάσματα κι αν έχει, όσα μπινελίκια και χλευασμό κι αν εισπράξει, όσες Μποφίλιου κι αν μοστράρει στις αφίσες του, το brand name του Rockwave θα έχει πάντα την αίγλη του. Όπως και να το κάνουμε... Οι ανακοινώσεις του θα είναι πάντα το κύριο θέμα των καφενειακών συζητήσεων ανάμεσα σε ροκομεταλλάδες, που απολαμβάνουμε να ταλαιπωρούν τη νοημοσύνη μας κάθε χρονιά.

Χθες είχαμε κάμποσες ανακοινώσεις και τα κομμάτια του παζλ δείχνουν να σχηματίζουν σιγά-σιγά την μεγάλη εικόνα, την οποία θα επιχειρήσω να συναρμολογήσω σε τούτες τις αράδες, μέσω των υποσημειώσεών μου. Διότι, παρ’ όλο που πήγε να μου την βγει με ντρίμπλα από δεξιά με τις αρχικές του ανακοινώσεις, εν τέλει η safe, η δοκιμασμένη συνταγή θα αποτελεί πάντα δέλεαρ σε μια Ελλάδα που κάθε χρόνο σχεδόν χρεοκοπεί, μα κάθε χρόνο έχει την αγοραστική δύναμη να βλέπει υπέροχα πράγματα μουσικά - ακόμα και αν βρίσκεται στην πιο άβολη πινέζα του Schengen για τη στάση του φορντ του τράνζιτ της περιοδείας.

«Ρίχνουμε παραγάδι με πολλά δολώματα, για να πιάσουμε από ροφό μέχρι κουτσομούρα»

Για να εξηγηθώ, η μεγάλη υπέρβαση δεν επήλθε με την αρχική ανακοίνωση των Black Keys, όταν και βρεθήκαμε προ απροόπτου καθώς έφερνε ένα από τα μεγαλύτερα και πιο επίκαιρα, σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, rock συγκροτήματα των καιρών μας. Η μεγάλη υπέρβαση έγινε με την τοποθέτηση των φανταστικών Black Angels -πρόπερσι είχαν δώσει τη συναυλία της χρονιάς, κατ' εμέ- δίπλα τους, δείχνοντας να σχηματίζει κάτι που έχει σπάνια συνοχή για τα δεδομένα μας.

Όλα τα παραπάνω, που μου έδειχναν πως μια καινούργια προσέγγιση σχηματίζεται -και άρα επίφοβη εμπορικά για ένα απαίδευτο κοινό όπως το δικό μας- σταμάτησαν εκεί. Χθες, τα πράγματα τοποθετήθηκαν σε πιο εκλογικευμένες βάσεις. Χθες, το Rockwave συνειδητοποίησε πως είτε θα μας δώσει το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, δηλαδή κάτι που θα τσιγκλήσει όλους ανεξαιρέτως (βλέπε Robbie), είτε θα μας δώσει τους μέγιστους κοινούς διαιρέτες του εκάστοτε νούμερου που αντιπροσωπεύει τον καθένα εξ ημών. Με άλλα λόγια, ρίχνει παραγάδι με πολλά διαφορετικά δολώματα για να πιάσει τα πάντα, από ροφό μέχρι κουτσομούρα.

«Θέλω να δω τι θα κάνουν όλες αυτές οι αγαπημένες μου γραφικές φιγούρες στην ουρά για χοτ ντογκ»

Και στην τελική, καλά κάνει. Αυτό θα έκανα κι εγώ, αλήθεια. Θα έκλεινα το φθηνότερο από τα μεγάλα ονόματα που θα πρέπει λόγω αρχών να πάει να ακούσει ο παλιομεταλλάς. Θα έβαζα δίπλα του το πιο μεγάλο εγχώριο metal όνομα που ταυτόχρονα ρίχνει άγριες ματιές στο ακραίο κοινό. Θα έβαζα απέναντι κάτι για να χτυπηθεί η νέα φουρνιά της ελληνικής νεολαίας 20-35 χρονών, που φοράει τις rock μπλούζες της ξεχειλωμένες με μεγάλα V και έχει τη φράντζα αρκούντως περιποιημένη. Ε, θα έβαζα και μια πιο σοφιστικέ νέο-ψυχεδέλεια για την κάστα των ψαγμένων εναλλακτικών, μα πάνω απ' όλα δεν θα αμελούσα την μεγαλύτερη rock λαίλαπα που έχει κάνει ανεπανάληπτο πάταγο στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια: τον καγκουροστονερά!

Οκέη, τα παραπάνω τα λέω με εμφανή δόση υπερβολής στα πλαίσια της (αποτυχημένης;) χιουμοριστικής / καυστικής μου απόπειρας. Όχι ότι δεν τα πιστεύω μέχρι τελείας, όμως το ομολογώ πως θέλω να πάω και στις τρεις μέρες του Rockwave. Είτε για τη φάση (γίνεται στον πιο όμορφο συναυλιακό χώρο της χώρας μας και όσοι λέτε για «χωράφι» και για «ταλαιπωρία» είστε κουτοί). Είτε για τα ονόματα (Black Angels ρε). Είτε γιατί το σκεπτικό «φέρε ένα όνομα για την κάθε μεγάλη κατηγορία ακροατηρίου» είναι πια πιο εξόφθαλμο από ποτέ και θέλω να δω τι θα κάνουν όλες αυτές οι αγαπημένες μου γραφικές φιγούρες όταν θα περιμένουν ο ένας πίσω από τον άλλον στην ουρά για χοτ ντογκ.

Footnotes

Προχθές, στην εκπομπή που έχουμε στο RockingRadio με τον φίλτατο Κώστα Σακκαλή, αποκαλύψαμε πως ετοιμάζουμε αφιέρωμα σε καλλιτέχνες με μουστάκια. Την επομένη είδαμε τον Bruce Dickinson έτσι. Πώς να αμφισβητήσεις τη δύναμη του ραδιοφώνου μετά;

Το τηλεοπτικό νέο της εβδομάδας ήταν η επιστροφή του X-Files. Εμένα αυτό που μου έχει χαραχθεί στη μνήμη, πάντως, ήταν όταν σε αθώα ηλικία είδα επεισόδιο για κάποιον που του είχαν κόψει πόδια, χέρια και γλώσσα και τον κρατούσαν κάτω από ένα κρεβάτι. Frackin' terrifying (που λένε και στο Battlestar Gallactica). Με νιώθει κανείς; Μπα ε;

Αναπάντεχο δωράκι το νέο Godspeed You! Black Emperor (ακούτε εδώ). Μιας και ο χειμώνας έχει γραπωθεί χειροπόδαρα στα πλευρά μας και δεν λέει να μας αφήσει, μπορούμε να απολαύσουμε στο έπακρο τη βροχερή μουντάδα τους. Αν και τα τελευταία χρόνια οφείλω να ομολογήσω πως η φάση είναι Silver Mt. Zion...

Ωστόσο, οι Godspeed δεν ήταν η είδηση που μου συντάραξε τον εσωτερικό μου κόσμο. Η είδηση αυτή ήταν πως θα κυκλοφορήσει επιτέλους ο δίσκος από το 1982 της αλήτικης punk rock μπάντας, στην οποία έπαιζε στα εφηβικά του χρόνια η μεγάλη λατρεία αυτής της στήλης, Ben Stiller. Θα έχει το καλτ, ήβολ εξώφυλλό του και γενικώς θα είναι όπως πρέπει. Μιλάμε για μεγάλα πράγματα.

Στην ενότητα «το τελευταίο μου bookmark» συναντάμε το www.anikolouli.gr. Ναι, είναι όπως το περιμένετε, με εικόνες κάκιστης ανάλυσης, βλοσυρή φωτογραφία της Αγγελικής μπροστά-μπροστά και με τις ενότητες «δολοφονίες», «θρίλερ στο σκοτάδι», «αγνοούνται». Τελειότητα.
  • SHARE
  • TWEET