Το Rocking.gr προτείνει: «Υπόγειες» κυκλοφορίες του 2008

09/02/2009 @ 04:15
Το ξεκινήσαμε πέρυσι, μας άρεσε και σας άρεσε, οπότε κάνει εκ νέου την εμφάνισή του και αυτή τη χρονιά. Ο λόγος για τις «Υπόγειες Κυκλοφορίες» της χρονιάς που μας πέρασε, που σκοπό έχουν να παρουσιάσουν και να αναδείξουν δίσκους και μουσικούς που είτε δε χώρεσαν στις λίστες μας, είτε η ελάχιστη φήμη τους δε μπόρεσε να συγκριθεί με την καταπληκτική τους ποιότητα, είτε απλά δεν κυκλοφόρησαν ανάμεσά μας. Η ουσία είναι πως προσπαθήσαμε να σας παρουσιάσουμε και να σας φέρουμε σε επαφή με ήχους και μελωδίες που μας συγκίνησαν κι ας μην το περιμέναμε, που μας χτύπησαν ύπουλα και που ήρθαν από το πουθενά. Καλή σας ανάγνωση, ευελπιστώντας ταυτόχρονα και σε καλή ακρόαση...

Agalloch - "The White" (ep)

Εμμένοντας πιστοί στον κανόνα που τους φέρει να εξερευνούν αδιάκοπα τη μουσική τους ταυτότητα, οι Αμερικανοί Agalloch επέλεξαν να κυκλοφορήσουν το διάδοχο του "The Grey", αποφεύγοντας -για καλή μας τύχη- την προχειρότητα πίσω από φτωχά remixes. Το "The White" αποτελείται από επτά ολοκαίνουργιες συνθέσεις, οι οποίες κατά βάση πατούν σε ακουστικές δομές και neofolk διαθέσεις, δίχως φυσικά να λείπει η χαρακτηριστική αίσθηση μελαγχολίας που τόσο καιρό τους συντροφεύει.

Εδώ όμως κρύβεται και το παράδοξο της υπόθεσης, καθώς η σημαντικότερη διαφορά σε σχέση με προηγούμενες δουλειές τους βρίσκεται στο συναίσθημα καθεαυτό, το οποίο μπορεί να μοιάζει γνώριμο, αλλά στο τέλος κάθε ακρόασης σου αφήνει μια γεύση ανάλαφρη, με τρόπο που δεν έχεις ξανασυναντήσει. Η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη νοσταλγία, σε ένα τοπίο που δύσκολα απεικονίζεται, έστω και νοερά. Ο χώρος δεν έχει αλλάξει, παρά μόνο η εποχή. Εκεί που το "Pale Folklore" ξεκίνησε μία περιήγηση στη καρδιά του πιο ψυχρού χειμώνα, το "The Mantle" αποτέλεσε μία ωδή στην αφιλόξενη μελαγχολία του φθινοπώρου, για να φτάσουμε εν τέλει στο "The White", το οποίο μοιάζει με τις πρώτες ακτίνες μιας παγωμένης αυγής που τυλίγουν την καρδιά ενός μουντού, μα καταπράσινου δάσους.

Αυτή τη φορά λοιπόν οι Agalloch δε ντράπηκαν να αποκαλύψουν μια ευαίσθητη πτυχή τους, χαρίζοντάς μας παράλληλα μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες για το έτος 2008. Μοναδική απορία το γεγονός της περιορισμένης κοπής, καθώς οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά πως οι «καπιταλιστές του ebay» δεν πρόκειται να χάσουν μια τέτοια ευκαιρία. Ας ελπίσουμε πως θα προβούν σε κάποια σχετική επανακυκλοφορία, επειδή το να μένεις αμέτοχος απέναντι στο στυγνό εμπόριο της τέχνης ισοδυναμεί με σιωπηλή συνενοχή. Ιδιαίτερα όσον αφορά ένα τόσο υπέροχο έργο...

Γιάννης Καγκελάρης



Audio Kollaps - "Panzer"

Κάλλιο αργά παρά ποτέ λέει ο σοφός λαός και έχει απόλυτο δίκιο. Γιατί στην περίπτωση των Audio Kollaps, έστω και αργά, ξεθάφτηκε κάτω από τόνους βρώμας, γράσου, και σκουριάς ένα μικρό διαμάντι της χρονιάς που μας πέρασε.

Διαμάντι μεν, ακατέργαστο δε και με μια σκληρότητα που δε δίνει περιθώριο σε κανέναν ακροατή να αμφισβητήσει τη δύναμη του. Οι λάτρεις του old school και οι παλιοσειρές κατά πάσα πιθανότητα θα το λατρέψουν. Όσοι δηλαδή έχουν ακόμα τους παλιούς Napalm Death για εικόνισμα και πίνουν νερό στο όνομα των Extreme Noise Terror. Μα πάνω από όλα εκείνοι που γνωρίζουν ότι υπήρχε μια εποχή που οι Bolt Thrower παίζανε grindcore / crust και το "In Battle There Is No Law" συντάρασσε κάθε συνειδητοποιημένο σβέρκο. Οι Audio Kollaps κυρίως σε αυτό το κοινό απευθύνονται και από το καλοκαίρι του 2008 (σημαδιακό, 20 χρόνια μετά το ντεμπούτο των Bolt Thrower) τα γερμανικά Panzer βγαίνουν και πάλι στους δρόμους, συνθλίβοντας κάτω από τις ερπύστριες τους ό,τι σταθεί εμπόδιο. Και το "Der Letzte Schrei" είναι το πιο Bolt Thrower τραγούδι που έχει ακουστεί τα τελευταία τρία χρόνια!

Death metal, grindcore, crust, όλα λιώνουν στο ίδιο χυτήριο και παράγουν πυρακτωμένο ατσάλι για τις μηχανές του ολέθρου, ενώ πολεμικά εμβατήρια αντηχούν από τα χαρακώματα. Let the battle commence!

Για περισσότερες πληροφορίες τσεκάρετε:
http://www.myspace.com/audiokollaps
http://www.audiokollaps.de

Φίλιππος Αλέκου



Braintoy - "Vehicles"

Οι Braintoy μας έρχονται από τη χώρα των Rush και μας προσφέρουν ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη ντεμπούτο, το οποίο άνετα μπορεί να συμπεριληφθεί μεταξύ των κορυφαίων κυκλοφοριών της περασμένης χρονιάς. Το "Vehicles" είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί και επιβάλλεται να προβληθεί. Αν περιμένετε τους νέους Tool ή τους νέους Dredg ή τους Porcupine Tree και δεν τους έχετε βρει ακόμα, οι Braintoy είναι εδώ για να σας βοηθήσουν να ξεμπερδέψετε με τα μυθεύματα του Tύπου και τα πολυφορεμένα πια "new big things" κτλ. Το "Vehicles" είναι καταπληκτικό από την αρχή μέχρι και το τέλος του και όσοι θεωρούν ότι αγαπούν το σύγχρονο progressive rock ήχο ας το ακούσουν.

Μελωδικό, πολύπλοκο, heavy σε σημεία, με έντεκα φανταστικές συνθέσεις που συνδυάζουν πολλά και όμορφα στοιχεία και μια φωνή ιδανική για το όλο εγχείρημα, οι Braintoy δημιούργησαν ένα μοναδικό άλμπουμ. Το "old school prog" συναντά το σύγχρονο alternative ήχο, μέσα από ένα φάσμα πλούσιων ενορχηστρώσεων και μιας κρυστάλλινης παραγωγής που απογειώνει τις συνθέσεις.

Ο Καναδάς στο συγκεκριμένο ήχο είναι εγγύηση και η παραγωγή αρκετών άλμπουμ το τελευταίο διάστημα δείχνει ότι η συγκεκριμένη σκηνή έχει πάρει πάλι τα πάνω της. Οι Braintoy είναι απλά το επιστέγασμα αυτής της προσπάθειας. Το "Vehicles" είναι ένα σύγχρονο άλμπουμ, το οποίο ρίχνει κρυφές ματιές στους μεγάλους του είδους και δημιουργεί προσδοκίες για τη μελλοντική προσπάθεια της μπάντας.

http://www.myspace.com/braintoy

Πάνος Παπάζογλου



Crown The Wolf - "Primer Ride"

«Τέσσερις εστεμμένοι λύκοι (Crown The Wolf) έμελλε να κάνουν την πρώτη τους στράτα ("Primer Ride") στη Βικτώρια (του Καναδά)». Έτσι θα μπορούσε να ξεκινά κάποια αλλόκοτη ιστορία ή ένα κακόγουστο ανέκδοτο. Όμως όχι. Οι ανερχόμενοι στους underground κύκλους του stoner rock Crown The Wolf έκαναν το πρώτο τους βήμα, εκείνο έφτασε στα χέρια μας, το ακούσαμε, το κατάπιαμε και αφού ξεστομίσαμε ζαλισμένα ημικύκλια καπνού, το παρουσιάζουμε ευθύς αμέσως μπροστά σας και ιδού, σας το προτείνουμε να το ψάξετε ανεπιφύλακτα.

Οι επιρροές πολλές και κοινός γνώμονας οι παραμορφωμένες δυνατές κιθάρες και η βρωμιά που ξεχειλίζει με περισσή περηφάνια από τα ηχεία. Kyuss, QOTSA, Fu Manchu, Soundgarden, Clutch και Dozer οι ιθύνουσες φωνές που ήχησαν στις καρδιές τους και, αφού έπεσαν τα απαιτούμενα φίλτρα, το αποτέλεσμα ξεπερνά κάθε προσδοκία: 8 συνθέσεις που δε θα αφήσουν ούτε τον πιο δύσκολο ακροατή αδιάφορο, με κορυφαίες στιγμές τα "Primer Ride" (ουρλιάξτε άφοβα «yeah - yeah» στο 00:23"), "Built On Dirt" (motorheadίζει επικίνδυνα και «βρωμερά»), "Bells And Whistles" (ακούς Josh;) και "Captain Easy" (που ακουμπά αρκετά στο τρισμέγιστο "Mother" του Glenn).

Label δεν έχει βρεθεί ακόμη για τα τέσσερα καμάρια του Καναδά και κυνηγοί ταλέντων / σκάουτερς σπεύσατε πριν είναι πολύ αργά. Ήδη βρίσκονται πάνω στα τετράτροχα με τα πόδια στο πάτωμα και σπρώχνουν προς τα μπρος (βλέπε εξώφυλλο): http://www.myspace.com/crownthewolf και ναι, αυτό που αναγράφεται δίπλα στο «sounds like» δεν είναι παραίσθηση. Καλή σας απόλαυση!

Μαρία Βουτυριάδου



Deathspell Omega - "Manifestations 2001, Manifestations 2002, Veritas Diaboli Manet In Aeternum: Chaining The Katechon"

Εκμετάλλευση του hype ή προετοιμασία του εδάφος πριν το επόμενο καίριο χτύπημα; Το 2008 αποτέλεσε μια ακόμη γεμάτη χρονιά στον ημερολογιακό χάρτη των Deathspell Omega, με τις κυκλοφορίες των "Manifestations" αλλά και του split lp με τους S.V.E.S.T. να αποτελούν συνέχεια στη παράδοση που τους φέρει να χαρίζουν απανωτές, κτηνώδεις συγκινήσεις τα τελευταία έτη πορείας τους. Για το τυπικό της υπόθεσης, οι δύο προαναφερθείσες συλλογές με τίτλο "Manifestations 2000-2001" και "Manifestations 2002" περιέχουν ακυκλοφόρητες (και μη) ηχογραφήσεις των περιόδων στις οποίες αναφέρονται, με το όλο ύφος τους να κινείται αρκετά επιτυχημένα στις old school black metal φόρμες που τότε ακολουθούσαν.

Εν συνεχεία και δίχως προειδοποίηση, στις 8 Δεκεμβρίου, εμφανίστηκε το 20λεπτο κομμάτι με τίτλο "Chaining The Katechon" και κάπου εκεί τα ξεχνάμε όλα. Πρόκειται για μια μακροσκελή σύνθεση που περιέχει αρκετά χαρακτηριστικά της δεύτερης περιόδου, με τρόπο που ακούγεται πιο ώριμη συγκριτικά με το πρόσφατο παρελθόν τους. Το "Chaining The Katechon" κρύβει τέτοια σταθερότητα, σε βαθμό που όλα του τα στοιχεία μοιάζουν ισορροπημένα. Σε κάποιο σημείο μάλιστα θαρρείς πως ένωσαν δύο ξεχωριστές συνθέσεις, αδυνατώντας όμως να διακρίνεις κάποιο εμφανές σημείο τομής. Για την ακρίβεια, ο βαθμός συγκέντρωσης είναι τέτοιος, που σε αφήνει σε μία κατάσταση ύπνωσης από τη μελωδία που μπαίνει κοντά στο δεύτερο λεπτό, μέχρι το σημείο που απορείς για πότε τελείωσε το κομμάτι. Η καθαρή οργή του "Fas-Ite" έκανε τόπο στην απόλυτη λογική και πλέον δεν έχουμε παρά να περιμένουμε το επόμενο χτύπημα...

Κλείνοντας, οφείλω να αναφέρω πως οι Deathspell Omega έχουν πάψει να αποτελούν μια συνηθισμένη περίπτωση μπάντας και πλέον θέτουν τους δικούς τους όρους στο παιχνίδι μέσω της μουσικής, αλλά και τον στίχων. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως οι τελευταίες τους δουλειές ξεγελούν τον επίδοξο ακροατή που αναρωτιέται εάν η μουσική συμβαδίζει με τους στίχους ή στην ουσία αποτελεί το χαλί αυτών. Τα δύο αυτά στοιχεία είναι αλληλένδετα, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Και μην πιστεύετε τις κατηγορίες που φέρουν το φαινόμενο του hype να κινείται γύρω από το όνομά τους. Μπορεί να έχουν ξεφύγει από τις καθιερωμένες δομές, αλλά ο στιβαρός τους χαρακτήρας μένει πιο ανέπαφος από ποτέ. Χώρια που δισκογραφικά στέκονται ανάμεσα στις αρτιότερες δυνάμεις των '00s, ιδιαίτερα όσον αφορά το πλήθος των κυκλοφοριών. Μην προσπαθείτε να καταλάβετε τι κρύβεται πίσω από το hype. Θα ξεκινήσετε με εντελώς λάθος αντιμετώπιση. Το σχήμα έχει σοβαρέψει επικίνδυνα για ένα και μόνο λόγο. Πιστεύει σε μέγιστο βαθμό τα όσα διακηρύττει. Μια πτυχή που ποτέ κανείς δεν πρόκειται να αμφισβητήσει.

Γιάννης Καγκελάρης



Dirty Granny Tales - "Inversed World"

Διαβόητοι για τις σκοτεινές και ξεχωριστά θεατρικές εμφανίσεις τους, το καλλιτεχνικό όχημα των Dirty Granny Tales κυκλοφορεί μέσα στο 2008 τον πρώτο του δίσκο με όνομα "Inversed World", τολμώντας κάτι εξαιρετικά δύσκολο και ριψοκίνδυνο: να περάσουν μέσω του ήχου τους την πλειοψηφία των συναισθημάτων που νιώθει κανείς, όντας θεατής ενός εκ των παραστάσεων τους.

Περιορίζοντας τα οπτικά ερεθίσματα στο «περιτύλιγμα», επιχειρούν να εκστασιάσουν τον ακροατή, προσφέροντας του μια θανατηφόρα δόση ηχητικής απόλαυσης. Εκεί, στο κατώφλι του θανάτου, οι εικόνες που περνούν μπροστά από τα μάτια σου δεν έχουν να κάνουν με το προηγούμενο της ζωής σου. Εικόνες απόκοσμες και μακάβριες, αλλά διόλου αποκρουστικές, μιας άλλης εποχής, ίσως φανταστικής. Σαν παρμένες από παραμύθι του Tim Burton. Η όμορφη αίσθηση του δηλητηρίου που κυλάει στις φλέβες σε ξεγελάει, νοθεύοντας την πραγματικότητα και αλλοιώνοντας την. Το όμορφο αυτό ταξίδι, δυστυχώς, κάποια στιγμή φτάνει στο τέλος του και συνειδητοποιείς πως είσαι ακόμα ζωντανός. Ωστόσο, τα πράγματα έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που τα είδες. Ίσως το ταξίδι αυτό να σε ξύπνησε από το λήθαργο, ίσως πάλι και όλα αυτά να ήταν ένα παιχνίδι του μυαλού.

Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε λάτρεις των Tiger Lillies, του Tim Burton και γενικότερα όλων αυτών των ικανών να συνδυάσουν τον εφιάλτη με το νανούρισμα και να το μετατρέψουν σε παραμύθι.

http://www.myspace.com/dirtygrannytales

Άλκης Κοροβέσης



Empyr - "The Peaceful Riot"

Οι Γάλλοι Kyo έχουν ταρακουνήσει πολλάκις τα charts της πατρίδας τους, επιδιδόμενοι σε αηδιαστικά προεφηβικό pop, με τη σοβαροφανή επικάλυψη του πιο μοδολάγνου rock και με εκνευριστικά παρατονισμένους γαλλικούς στίχους. Το 2007, ο τραγουδιστής Benoît Poher και ο κιθαρίστας Florian Dubos παράτησαν για λίγο το σκήπτρο του φερέγγυου mainstream και συνεργάστηκαν με τρεις μουσικούς της γαλλικής -κυρίως nu metal- σκηνής, για να δημιούργησαν τους Empyr.

Ο πρώτος δίσκος των Empyr κινείται σε διάφορα επίπεδα alternative metal και post-grunge, βρίσκοντας την ισορροπία ανάμεσα στην προοδευτική σκοτεινή δομή και στην αμείλικτη νεανική μελωδικότητα. Σκόρπια στοιχεία από Linking Park, Incubus και Rasmus κάνουν τον ήχο πιο οικείο, ενώ η ιδιαίτερη συνθετική σαφήνεια, η ποικιλομορφία των τραγουδιών και η φωνητική δεινότητα θα πείσουν όσους μέλλει να πείσουν, χωρίς δεύτερη προσπάθεια.

Παρότι ο στίχος στα αγγλικά καταφέρνει να μασκαρέψει την «αμαρτωλή» προέλευση, το ευφυές "The Peaceful Riot" κυκλοφορεί μόνο στη Γαλλία, δειλά στη Γερμανία και ακόμη σε μερικές ιδιότροπες ασιατικές αγορές.

http://www.myspace.com/empyrmusic

Μανώλης Γεωργακάκης



Griffin House - "Flying Upside Down"

Δεν ξέρω αν ο κύριος Griffin House (κι όμως, δεν είναι όνομα συγκροτήματος!) έχει επιλέξει συνειδητά το δύσβατο δρόμο της «ανεξαρτησίας», πάντως δεν έχω αμφιβολία πως αν δινόταν στη μουσική του μία ευκαιρία να ακουστεί σε ευρύτερο κοινό, θα «άγγιζε» ένα μεγάλο ποσοστό αυτού.

Όχι, η μουσική του δεν περιλαμβάνει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, όμως η αγνότητα και η ειλικρίνειά της, σε συνδυασμό με τους αφοπλιστικά άμεσους στίχους του, είναι ικανές να «μιλήσουν» κατευθείαν στην καρδιά.

Ο βήχας, ο έρωτας και οι... επιρροές δύσκολα κρύβονται, και στην περίπτωση του Griffin και του τελευταίου -και καλύτερού του μέχρι στιγμής- άλμπουμ, "Flying Upside Down", αυτές αφορούν σε ονόματα όπως οι U2, οι The Cars, ο Johnny Cash, o Bruce Springsteen, o Marc Cohn και o Tom Petty. Δώστε βάση στο τελευταίο όνομα, μιας και στο "Flying Upside Down" συμμετέχουν ο πληκτράς Benmont Tench και ο σπουδαίος κιθαρίστας Mike Campbell, αμφότεροι μέλη των The Heartbreakers, της συνοδευτικής μπάντας του Petty δηλαδή.

Κρίμα δεν είναι ένα από το πιο συναισθηματικά και καλοφτιαγμένα άλμπουμ του 2008 να περάσει απαρατήρητο; Ακούστε ένα μεγάλο μέρος του εδώ: http://www.myspace.com/griffinhouse.

Κωστής Αγραφιώτης



Lords Of The North - "Lords Of The North" (ep)

Εκεί πέρα στη μακρινή Αρκτική Τούνδρα δημιουργήθηκαν οι Lords Of The North, ξορκίζοντας εξεγερμένες ψυχές. Βγαλμένοι από σαξονικές ιστορίες, πειραματίζονται πάνω σε doom μονοπάτια με μεγάλη επιτυχία, αποτελώντας έτσι μία κορυφαία εναλλακτική πρόταση για τους απανταχού πιστούς.

Ο ενθουσιασμός ήρθε πριν ακόμα μάθω πως πρόκειται για το ντεμπούτο των «Αρχόντων του Βορρά», οι οποίοι ξεκίνησαν το 2007 σε μια κρύα, πνιγμένη από χιονοθύελλες, γειτονιά, ψάχνοντας για κιθαρίστα μέσω αγγελίας. Τρία μέλη απαρτίζουν τελικά το σχήμα, το οποίο φαίνεται βαθιά επηρεασμένο από The Sword, Sleep, Blue Cheer, Black Sabbath αλλά και οτιδήποτε συνδέει τους παραπάνω μεταξύ τους.

Υπάρχουν στιγμές που αντιλήφθηκα sludge και stoner στοιχεία, τα οποία εμπλουτίζουν σημαντικά τις συνθέσεις, αλλά δε στέκονται αρκετά ώστε να στιγματίσουν το συγκρότημα. Ουκ ολίγα εφέ, βαριές down και mid-tempo κιθάρες και πιασάρικα riffs συναντά κανείς καθ' όλη τη διάρκεια του ep, που μετρά συνολική διάρκεια τριαντατριών λεπτών.

Οι εντυπώσεις ξεπέρασαν κάθε προσδοκία, αλλά με υποχρέωσαν συνάμα να περιμένω κάτι ανάλογο σε ό,τι αφορά την επικείμενη full-length κυκλοφορία του ερχόμενου Μαρτίου.

The Lords Are Here!
http://www.myspace.com/thelordsofthenorth

Λάμπης Παρταλάς



Morne - "Demo 2008"

Μαθαίνεις πως ο Jeff Hayward των Grief και Disrupt κυκλοφόρησε την πρώτη του δουλειά με το σχήμα ονόματι Morne και το αγνοείς. Η ταμπέλα του demo σε απώθησε, προσωρινά έστω, μιας και οι κυκλοφορίες που απαιτούσαν την προσοχή σου την παρούσα στιγμή ήταν ήδη πολλές κι ενδιαφέρουσες. Όταν όμως παρατήρησες το θετικό feedback από το πρόσωπο του Nocturno Culto, απόρησες μονομιάς: «Να είναι τοσο καλό άραγε;». Η περιέργεια είναι κακός δαίμονας που δε σε αφήνει σε ησυχία και κάπως έτσι ο δρόμος σου σε έβγαλε στο επίσημο myspace του σχήματος με την εξής διεύθυνση: http://www.myspace.com/mornecrust.

Ακολουθεί η πρώτη ακροάση του "Force", για να συνεχίσεις με το εξίσου πιασάρικο "Machine" και να καταλάβεις εν τέλει τα αυτονόητα. Η πρώτη αυτή προσπάθεια των Morne αντικατοπτρίζει ένα είδος heavy crust με feeling τόσο επικό, που δεν έχεις συναντήσει κάτι ανάλογο από την κυκλοφορία του "Those Once Loyal" των Bolt Thrower. Θα μου πεις πως συγκρίνουμε διαφορετικά ιδιώματα και θα έχεις δίκιο. Όταν όμως σκάνε αυτές οι riffάρες, που δεν κρύβουν τίποτε άλλο παρά αγνό τσαμπουκά, τι άλλο μπορείς να ξεστομίσεις; Ιδιαίτερα δε, όταν το επικό στοιχείο προσδίδεται από ατμόσφαιρες τόσο απόκοσμες, που αντί να μαλακώνουν τον ήχο, καταφέρνουν να τον κάνουν ολοένα και πιο συμπαγή. Ανάθεμα με, μετά από τόσες ακροάσεις, δε μπορώ να το βαρεθώ. Εσείς για ποιο λόγο να αντισταθείτε;

Εάν επιθυμείτε μια πρώτη γεύση ή, ακόμη καλύτερα, να στηρίξετε ένα ελπιδοφόρο γκρουπ στο ξεκίνημά του, μπορείτε να απευθυνθείτε στη διεύθυνση που παραθέσαμε. Η κοπή έγινε σε περιορισμένα αντίτυπα και στα αντίστοιχα format κασσέτας, cd και βινυλίου. Να ξέρετε όμως πως δεν παίζουν εμπορική μουσική και, κατά συνέπεια, αποτελούν άκουσμα για λίγους και καλούς. Πρόκειται για ζόρικη περίπτωση, με target group συγκεκριμένο. Το αν θα αποτελέσετε μέρος του είναι δικό σας θέμα...

Γιάννης Καγκελάρης



Pilgrim Fathers - "Short Circular Walks In The Hope Valley"

Με τέτοιο όνομα και τίτλο δίσκου, δύσκολα αποφεύγεις τη γνωριμία μαζί τους. Με τέτοιο ήχο δύσκολα θα αδιαφορήσεις και με τέτοιες συνθέσεις αποκλείεται να μείνεις ασυγκίνητος. Οι Άγγλοι Pilgrim Fathers τιμούν πρωτίστως το θρυλικό ταμπούρο του John Henry "Bonzo" Bonham και ακολούθως τους πάντες όλους, που θα έλεγε και μια ψυχή.

Η δεκαετία του '80 γι' αυτούς δεν υπάρχει και κατά τη μεταφορά του ψυχεδελικού ροκ ήχου των '70s κατευθείαν στα '90s, βλέπουν τις φάτσες τους επικηρυγμένες στα γαλαξιακά τελωνεία. «Δεν έχουμε να δηλώσουμε τίποτα» είναι η ειρωνική τους απάντηση στα κακεντρεχή σχόλια των διωκτών τους. «Εκτός κι αν μεσολάβησε κάποιος μεταξύ του Hendrix και των Clutch», να συμπληρώσουμε εμείς και ουδείς ανταπάντησε...

Το "Short Circular Walks In The Hope Valley" bluesίζει, ψυχεδελίζει και, χωρίς να πασχίζει, καταφέρνει να σκίζει. Το space background και οι -υπό την επήρεια μανιταριών- τίτλοι των τραγουδιών τους ("Ballad Of The Trojan Elephant", "Nine Hands Of The Octopus", "DogYoghurt") στάθηκαν αρκετά για να μοιραστούν την ίδια σκηνή με τους Monster Magnet και τους Nebula, κι εμάς να μισήσουμε φίλο και συνάδελφο που τους είδε από κοντά. Λάμπη, σ' αγαπάμε και περιμένουμε τις σκέψεις σου για το νέο τους ep που βγήκε πριν από λίγες ημέρες. "Dr Niall Bombast (Black) & His Tight Minded Scope Trooper (Dog)" is thy name και μέχρι τότε... http://www.myspace.com/thepilgrimfathers.

Γιώργος Ζαρκαδούλας



Portal - "Blood Red Tape"

Just hold your breath and ride on

Κρατήστε τις ανάσες σας και ανεβείτε...

Oι Portal σας καλούν στο underground over the internet ταξίδι τους που ξεκίνησε πριν λίγα χρόνια στο Edmonton του Καναδά, για να απλωθεί (αρκετά δειλά ως τώρα είναι η αλήθεια) σε όλο τον πλανήτη.

Όντας εργαλεία τέλειων κύκλων, στριφογύρισαν σε τρία στούντιο μέσα σε τρία χρόνια για να πετύχουν τελικώς το στόχο: Ένα heavy-prog άλμπουμ προοδευτικών ήχων και συναισθημάτων, εσωτερικής καύσης και εξωτερικής ζεστασιάς, που καλύπτει τη δίψα για σκεπτόμενη και συνάμα δυναμική μουσική.

Από το Toolίζον "Jebel Moon" μέχρι το prog-southern (δε μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά) "Back In The day" καλύφθηκα πλήρως από τον πλούτο και την ακρίβεια της μουσικής τους αλλά και το στιχουργικό τους «χτύπημα» στην πνευματική μας τεμπελιά και την αποδοχή μιας εύκολης μοίρας. "I need to watch things die from a distance" είχε δηλώσει μια ψυχή λίγα χρόνια πριν και ο Kenton Thomas απαντά "To fate we leave our will / to destiny our means" και "I know it's faith that drives me / an unwavering faith that we'll not stand alone / And our forfeit / for a future full of freedom / of a life we might have known".

Ίσως η μοίρα λοιπόν να έφερε αυτό το αριστούργημα στα χέρια μου, αλλά σίγουρα οι πράξεις μου θα το κρατήσουν στο playlist μου πολύ, πολύ καιρό. We'll hold our breath and ride on.

Κρατάμε ανάσα, πληκτρολογούμε http://bloodredtape.portalband.com, γευόμαστε, αποκτούμε.

Υ.Γ.: Τελικά δε χρειάζονται και 15 χρόνια για να γράψεις κάτι ολοκληρωμένο και μεστό...

Αντώνης Μουστάκας



Spirits Of The Dead - "Spirits Of The Dead"

Time out πήραν οι Σουηδοί το 2008 και οι Νορβηγοί δεν έχασαν την ευκαιρία. Μπούκαραν για τα καλά στη Retro Music Arena και αμφισβήτησαν τα πρωτεία των γειτόνων τους, έστω για μία χρονιά, και οι Spirits Of The Dead μπορούν κάλλιστα να χαρακτηριστούν «μπροστάρηδες» στην επιτυχία αυτή, χάρη στον εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο δίσκο τους.

Το κουαρτέτο από τη Νορβηγία σχηματίστηκε το 2007 και δε σπατάλησε πολύ χρόνο για να ηχογραφήσει τις επτά συνθέσεις του δίσκου. Συνθέσεις που «πάσχουν» από το σύνδρομο του ψυχεδελικού folk rock, με την ανεμελιά των '60s. Καραμπινάτη περίπτωση οσφυοκαμψίας δηλαδή, που γιατρεύεται μόνο με ηλεκτροσόκ, και οι Spirits Of The Dead είναι τόσο σώφρονες που έχουν μπόλικο και από δαύτο.

Όσο δύσκολο μου είναι να τους κατηγοριοποιήσω μουσικά προκειμένου να σας πω «τί παίζουν», άλλο τόσο εύκολο είναι να κάθομαι και να τους ακούω και να χαζεύω με τις ώρες το καταπληκτικό τους εξώφυλλο. Το ηλεκτρικό στοιχείο κάνει την εμφάνισή του -πάντα- την ώρα που είμαι έτοιμος να αναφωνήσω «kill the hippies» και το αποχαιρετιστήριο "Spirits Of The Dead" μου τράβηξε μια ξεγυρισμένη ανάποδη από 'δω μέχρι τη Νορβηγία κι από εκεί με απευθείας ανταπόκριση στο Chicago. Ναι, για τόσο made in Trouble κομμάτι σας μιλάω...

http://www.myspace.com/spiritsofthedeadmusic

Γιώργος Ζαρκαδούλας
  • SHARE
  • TWEET