Συνέντευξη με τον Pertuu Kivilaakso των Apocalyptica

31/05/2005 @ 09:26

Μεσημέρι Κυριακής, λίγες ώρες πριν από τη συναυλία των Apocalyptica στην Αθήνα και δύο πράγματα με προβληματίζουν: πρώτον αν θα προλάβω να κάνω όλες μου τις ερωτήσεις σε 15 λεπτά, όπως μας είχε ορίσει η Universal, και δεύτερον αν θα μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι, γιατί μετά από μια ηλιόλουστη βδομάδα, την Κυριακή το μεσημέρι έβρεχε πάρα πάρα πολύ... Το πρώτο κάπως το βόλεψα, κλέβοντας κανά δύο λεπτάκια παραπάνω και για το δεύτερο ανακάλυψα τον "ένοχο" αρκετά γρήγορα... Ορίστε λοιπόν η συνέντευξη με τον Pertuu Kivilaakso, που μετά τη γνωριμία μας μπορώ να δηλώσω πως πολύ θα ήθελα να πηγαίναμε για μπύρες κάθε βράδυ...

Καλησπέρα Pertuu. Καλωσήρθατε στην Ελλάδα... Πολύ κακός καιρός, έτσι ; Αν και φαντάζομαι πως εσείς θα είστε συνηθισμένοι...

Ναι, όσο να ’ναι είμαστε. Στην Φινλανδία βρέχει πολύ. Νομίζω πως ερχόμενοι, φέραμε το κακό φινλανδικό μας κάρμα μαζί γι' αυτό άρχισε να βρέχει και εδώ... (γέλια) (σημ: έτσι εξηγείται λοιπόν…).

Καταρχάς συγχαρητήρια για το τελευταίο σας album, το "Apocalyptica", το οποίο θεωρώ πως είναι η πιο ώριμη στιγμή στη μέχρι τώρα δισκογραφία σας. Τώρα που ο δίσκος έχει πλέον κυκλοφορήσει και κάνει μεγάλη επιτυχία, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, υπάρχει κάτι που θα ήθελες να αλλάξεις στο δίσκο αυτό; Τι νομίζεις τώρα για το "Apocalyptica";

Νομίζω πως με το "Apocalyptica" μπήκαμε σε μια πολύ ενδιαφέρουσα περίοδο για το συγκρότημα. Εδώ και τρία album είμαστε σε μια πιο ενδιαφέρουσα φάση και προσπαθούμε να κάνουμε πραγματικότητα όλα αυτά που σκεφτόμασταν για το συγκρότημα ευθύς εξαρχής. Ειδικότερα στο "Apocalyptica" ήμασταν περισσότερο επικεντρωμένοι σε αυτό που θέλαμε να κάνουμε για την μουσική μας και περισσότερο...

...Διάσημοι.

(Χαμογελάει ντροπαλά) Δεν ξέρω αν είμαστε περισσότερο διάσημοι, αλλά σίγουρα μπορώ να πω πως πλέον ξέρουμε ποιοι είμαστε και γι' αυτό τον λόγο βγάλαμε και το album "Apocalyptica". Είναι ωραία αυτή η φάση του συγκροτήματος, γιατί πλέον μπορούμε στις συναυλίες μας, μαζί με τα κλασικά κομμάτια των Metallica που παίζουμε από παλιά, να παίζουμε και δικές μας συνθέσεις και πιστεύω πως έτσι συνδυάζουμε ακόμα καλύτερα την metal με την κλασική μουσική. Ξέρεις, πλέον στις συναυλίες μας περνάμε ακόμα καλύτερα από παλιά, είναι πιο έντονα τα συναισθήματα. Και φυσικά, είναι πάντα ωραίο να παίζουμε καινούργια κομμάτια στο κοινό μας και να βλέπουμε τις αντιδράσεις του, και στην μέχρι τώρα περιοδεία μας για το "Apocalyptica" οι αντιδράσεις του κοινού είναι φοβερές! Έτσι ξέρουμε πως έχουμε ηχογραφήσει ένα καλό album, ένα album που αρέσει τόσο σε εμάς όσο και στους οπαδούς.

Το "Apocalyptica" με το που κυκλοφόρησε έφτασε στο νούμερο 4 των ελληνικών charts. Τι περιμένετε απόψε από το ελληνικό κοινό;

Χθες (σημ: 28/5) παίξαμε ζωντανά στην Θεσσαλονίκη και αναμφίβολα ήταν η καλύτερη συναυλία στην μέχρι στιγμής περιοδεία μας. Το κοινό ήταν φανταστικό! Πραγματικά μας έδειξε πως μας αγαπάει πολύ. Μέχρι τώρα έχουμε κάνει γύρω στις 70 συναυλίες μέσα σε τέσσερις μήνες και θέλουμε πολύ να γυρίσουμε σε τρεις εβδομάδες σπίτι μας, αλλά όταν συναντάμε κάποιο κοινό σαν το ελληνικό παίρνουμε πολλή δύναμη και θέλουμε να βάλουμε τα δυνατά μας και να κάνουμε μια πραγματικά μοναδική συναυλία. Η επιτυχία ή όχι μιας συναυλίας έγκειται και στην συμμετοχή του κοινού και καταλαβαίνεις πως χωρίς το κοινό μας δε θα ήμασταν εδώ. Πραγματικά απολαμβάνουμε κάθε λεπτό της περιοδείας και εκτιμούμε πάρα πολύ την αγάπη και τις αντιδράσεις του κοινού μας.

Θέλω τώρα να μου κάνεις κάποιο σχόλιο για τη συνεργασία σας με τους: Dave Lombardo (Slayer), Ville Vallo (HIM) και Lauri Ylönen (Rasmus) (σημ: το τελευταίο το σκότωσα στην προφορά. Πραγματικά προφέρεται εντελώς περίεργα. Δύσκολη γλώσσα τα φινλανδικά...). Και οι τρεις τους είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στο ελληνικό κοινό...

Ο Dave έπαιξε μαζί μας και στο "Reflections". Τον είχαμε πετύχει σε κάποια festival και επειδή είχε μάθει πως παίζαμε ζωντανά τα "Mandatory Suicide" και "South Of Heaven" των Slayer ήρθε και μας ζήτησε να παίξουμε μαζί. Έτσι και έγινε. Ξέρεις τα festival είναι τα μέρη στα οποία γνωρίζονται και συναντιούνται μεταξύ τους οι μουσικοί... Παίξαμε σε κάποια show αυτά τα κομμάτια με τον Dave και όταν ήρθε η ώρα να ηχογραφήσουμε το "Reflections", μιας και γνωριζόμασταν, τον καλέσαμε να παίξει. Όταν ηχογραφούσαμε το "Reflections" θέλαμε οπωσδήποτε να έχει drums, γιατί θέλαμε να είναι πιο groovy, να έχει περισσότερο ρυθμό. Και έτσι όταν το αποφασίσαμε δε μπορούσαμε να σκεφτούμε κάποιον καλύτερο από τον Dave για τη θέση πίσω από το drumkit. Εδώ και δυόμιση χρόνια έχουμε προσλάβει στο συγκρότημα ένα πολύ καλό Φινλανδό drummer, τον Sami Kuoppamaki, με τον οποίο παίζουμε στις συναυλίες μας. Αυτός έπαιξε και σε όλα τα κομμάτια του "Apocalyptica", εκτός από το "Fisheye" το οποίο μας είπε ότι "είναι πολύ δύσκολο. Καλύτερα να πείτε στον Dave να το παίξει” και έτσι κάναμε γιατί για μια τέτοια δουλειά...

...Αυτός είναι ο καταλληλότερος!

Ακριβώς!

Στις τελευταίες δουλειές σας έχετε προσθέσει φωνητικά και drums σε κάποια κομμάτια. Γιατί κάνατε μια τέτοια επιλογή; Θα συνεχίσετε να γράφετε κομμάτια με φωνητικά και drums στο μέλλον; Ποια είναι η μελλοντική κατεύθυνση του ήχου των Apocalyptica;

Μμμ... Δύσκολο να πω με ασφάλεια. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κάνει πολλές συνεργασίες σε κομμάτια με φωνητικά, αν και στο "Apocalyptica" είναι η πρώτη φορά που κάποιο κομμάτι με φωνητικά μπαίνει σε studio album μας. Αλλά αυτό δεν ήταν και τόσο περίεργο για εμάς, γιατί ο Ville και ο Lauri είναι πολύ καλοί μας φίλοι εδώ και δέκα χρόνια και συζητούσαμε κάποια συνεργασία σε album για πολύ καιρό. Έφτασε λοιπόν η στιγμή να την κάνουμε! Επειδή είμαστε όλοι καλοί μουσικοί (σημ: κοιτάει ντροπαλά κάτω καθώς το λέει αυτό. Πραγματικά πολύ μετριόφρων τύπος!) θέλαμε πολύ να κάνουμε κάτι όλοι μαζί και είμαστε πολύ περήφανοι που συνεργαστήκαμε όλοι οι Φινλανδοί μουσικοί για κάτι τόσο ξεχωριστό. Η αλήθεια είναι ότι ήταν ιδέα του Ville να συνεργαστούμε εκείνος, ο Lauri και εμείς. Όταν λοιπόν άκουσε το "Life Burns" με τον Lauri στα φωνητικά, επέμεινε να κάνουμε κάτι μαζί και έτσι φτιάξαμε το "Bittersweet", στο οποίο τραγουδούν και οι δύο.

Νομίζω πως ο ήχος του τσέλο είναι κάπως μελαγχολικός. Συμφωνείς; Πιστεύεις ότι οι οπαδοί σας όταν ακούνε Apocalyptica αισθάνονται και εκείνοι έτσι, μελαγχολικά;

Ναι, θα συμφωνήσω. Νομίζω πως ο ήχος του τσέλο είναι έντονα μελαγχολικός και πολύ σκοτεινός. Νομίζω πως το "Apocalyptica" είναι το πιο σοβαρό και ώριμο album μας. Δε θέλαμε να είναι ελαφρύ. Θέλαμε να είναι βαρύ και να προκαλεί πολλά συναισθήματα στον ακροατή. Ξέρεις, στην ορχηστρική μουσική πιστεύω πως πρέπει να είσαι ειλικρινής. Πρέπει να είσαι ειλικρινής, γιατί επειδή δεν υπάρχουν λόγια, η φαντασία του ακροατή πάει όπου θέλει εκείνη. Έτσι εσύ αυτό που κάνεις είναι να συλλέγεις εμπειρίες και συναισθήματα, να τα κάνεις μουσική και από εκεί και πέρα η φαντασία του ακροατή μπορεί να τον πάει οπουδήποτε. Το ωραίο με την ορχηστρική μουσική είναι ότι στον καθένα μπορεί να δημιουργήσει διαφορετικά συναισθήματα.

Τι σε εμπνέει περισσότερο: τα θετικά ή τα αρνητικά συναισθήματα;

Μμμμ... Είναι δύσκολο να πω... Ξέρεις, όταν γράφω ένα κομμάτι, κάποιες φορές βγαίνει άνετα και εύκολα, ενώ κάποιες άλλες όχι. Σίγουρα η λύπη και ο θυμός με εμπνέουν, αλλά κάποιες φορές με εμπνέουν και τα θετικά συναισθήματα. Απλά τότε γράφω άλλα πράγματα, πιο φωτεινά. Στο "Apocalyptica", πάντως, μπορώ να πω πως κυρίως επηρεάστηκα από τα αρνητικά συναισθήματα, από τη μελαγχολία και τη λύπη.

Πως καταφέρνετε και κάνετε το τσέλο να ηχεί τόσο άγρια; Είναι θέμα τεχνικής, κουρδίσματος, παραμορφωτών ή είναι κάτι άλλο;

(Γέλια) Είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων. Αν και στηριζόμαστε στις τεχνικές του κλασικού τρόπου παιξίματος του τσέλου, έχουμε αναπτύξει και κάποιες δικές μας, τις οποίες αν τις συνδυάσεις με ενισχυτές κιθάρας, μπάσου και των ανάλογων πεταλιών, βγαίνει το αποτέλεσμα το οποίο ακούς. Όμως εξακολουθούμε να πειραματιζόμαστε και να συνδυάζουμε και άλλα πράγματα με τα τσέλο μας, γιατί το τσέλο δεν έχει χρησιμοποιηθεί και τόσο πολύ στην ροκ μουσική και έτσι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε. Σε κάθε album, σε κάθε demo που ηχογραφούμε, προσπαθούμε να δοκιμάσουμε και κάτι νέο. Σου άρεσε στο "Apocalyptica" ο ήχος ;

Ναι, πολύ.

Είχαμε βρει κάποια πολύ καλά παραμορφωτικά πετάλια και τελικά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι. Φυσικά βοήθησε πολύ και το γεγονός ότι κάναμε την τελική μίξη στη Σουηδία και εκεί επειδή ασχολούνται πολύ με το death metal και τις παραμορφώσεις, έκαναν πολύ καλή δουλειά στον τομέα αυτό, καλύτερη απ' ότι θα μπορούσαμε να πετύχουμε σε κάποιο studio της Φινλανδίας. Ο άνθρωπος που έκανε την μίξη στο "Apocalyptica" είχε κάνει και την μίξη και στο τελευταίο album των Rammstein, τους οποίους θεωρώ κορυφαίους αυτήν τη στιγμή, και γι' αυτό ήξερε καλά τι έκανε. Η αλήθεια είναι ότι από την παραγωγή και τη μίξη μείναμε πάρα πολύ ευχαριστημένοι αυτή τη φορά.

Τι πιστεύεις πως είναι πιο σημαντικό: μια μελωδία ή το όργανο με το οποίο αυτή παίζεται; Γιατί ενώ ουσιαστικά οι Metallica και οι Apocalyptica παίζουν κάποια ίδια κομμάτια (σημ: αναφέρομαι στις διασκευές που έχουν κάνει οι Apocalyptica σε πολλά κομμάτια των Metallica), άλλοι προτιμούν την εκδοχή των μεν και άλλοι των δε;

Πιστεύω πως και τα δύο είναι το ίδιο σημαντικά. Οι Metallica έχουν γράψει κάποια πολύ καλά κομμάτια και αν πηγαίναμε εμείς να τα διασκευάσουμε και χρησιμοποιούσαμε τα ίδια όργανα με αυτούς, δε θα είχε κανένα νόημα. Όταν γράφουμε τα δικά μας κομμάτια, πιστεύω πως έχει περισσότερη σημασία η μουσική και η μελωδία, γιατί πλέον χρησιμοποιούμε και άλλα όργανα εκτός των τσέλο, όπως τα drums, τα βιολιά και το πιάνο για να βοηθήσουμε στην αρμονική τους στήριξη, ενώ παλαιότερα είχαμε κολλήσει στα τσέλο και χρησιμοποιούσαμε αποκλειστικά αυτά. Πλέον, αισθανόμαστε πιο ελεύθεροι να χρησιμοποιήσουμε και άλλα όργανα, ενώ παλαιότερα ήμασταν πιο αυστηροί. Ξέρεις κάτι; Έπρεπε να εξελίξουμε τη μουσική μας, γιατί διαφορετικά θα είχαμε κολλήσει στον ήχο του "Cult". Όπως και να έχει θέλουμε να εξελισσόμαστε ως μουσικοί και να κάνουμε διαρκώς καινούργια και καλύτερα πράγματα.

Αν σκεφτούμε ότι τα περισσότερα κομμάτια σας δεν έχουν καθόλου στίχους, πως επιλέγετε τίτλους;

Το να διαλέξουμε τίτλους είναι ένα από τα δυσκολότερα μέρη της ηχογράφησης ενός δίσκου μας. Όλα τα τραγούδια που έχω γράψει εγώ είχαν τίτλο ήδη πριν αρχίσω να τα συνθέτω. Είχα ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, μια κάποια διάθεση και από αυτήν τη φάση στην οποία βρισκόμουν μου έρχονταν και οι λέξεις που τελικά χρησιμοποίησα για τίτλους. Φυσικά υπάρχουν και πολλές αστείες ιστορίες σχετικά με την ανεύρεση τίτλων: πέρσι το φθινόπωρο με παίρνει τηλέφωνο ο Eicca (σημ: Eicca Toppinen, μέλος των Apocalyptica) και μου λέει "Έλα ρε, σε διακόπτω από τίποτα;" και του απαντάω "Όχι, πες μου" και τότε μου λέει "Έχουμε πέντε λεπτά για να βρούμε τίτλους για τα πέντε κομμάτια στα οποία λείπουν, γιατί πρέπει το album να πάει στο τυπογραφείο και ακόμα δεν έχουμε τίτλους για όλα τα κομμάτια" (γέλια και από τους δύο μας). Ανοίγω λοιπόν και εγώ το αγγλικό λεξικό στο "D" και αρχίζω να του λέω πως σου φαίνεται αυτή η λέξη και πως σου φαίνεται η άλλη κτλ. Τελικά, κάποια από τα τραγούδια μας, όπως το "Fisheye", κατέληξαν να έχουν για τίτλο κάποια πρόχειρα ονόματα που τους είχαμε δώσει όταν τα γράφαμε, τα οποίοι ήταν κάπως κωμικά.

Τα τελευταία τρία-τέσσερα χρόνια παρατηρείται μια "βόρεια εισβολή" στη metal σκηνή, καθώς συγκροτήματα από τις Σκανδιναβικές χώρες όπως εσείς, οι ΗΙΜ και οι Nightwish έχουν γίνει πολύ γνωστοί και επιτυχημένοι. Γιατί συμβαίνει αυτό; Άλλη μια μόδα που θα περάσει ή η ένδειξη ότι κάτι πολύ δημιουργικό συμβαίνει εκεί πάνω;

(Κολακεύεται και γελάει) Δεν ξέρω... Μάλλον η ένδειξη ότι κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εκεί πάνω... Συγκεκριμένα η Φινλανδία είναι μια μικρή και νέα χώρα, η οποία δεν έχει μεγάλη πολιτισμική μουσική κληρονομιά. Γι' αυτό το λόγο και εμείς προσπαθούμε τώρα να δημιουργήσουμε κάτι. Όλοι αυτοί που ανέφερες είναι από τους κορυφαίους στο χώρο τους. Πάρε για παράδειγμα τους Nightwish: είναι από τους πρώτους που κατάφεραν να βάλουν οπερετικά φωνητικά στη μουσική τους και να την κάνουν ευρύτερα γνωστή. Η αλήθεια είναι πως στα μέρη μας, και λόγω του καιρού, δεν έχουμε και πολλά πράγματα να κάνουμε, δε συμβαίνουν και πολλά πράγματα και γι’ αυτό και εμείς ξεκινάμε όλοι μαζί για να φτιάξουμε κάτι. Γενικότερα αισθανόμαστε κάπως μελαγχολικά. Γι' αυτό και έχουν προκύψει τόσα πολλά metal συγκροτήματα, γιατί εκεί νιώθουμε αρκετά αρνητικά συναισθήματα, τα οποία μετατρέπουμε σε metal μουσική. Δεν είμαστε χαρούμενοι άνθρωποι. Αν ήμασταν, θα γράφαμε pop μουσική και όπως ξέρεις η σκανδιναβική pop είναι χάλια...

(Γέλια) Πόσο εύκολο είναι για ένα συγκρότημα που χρησιμοποιεί μόνο τσέλο να υπογράψει σε μια πολυεθνική εταιρεία όπως η Universal; Δε φοβήθηκαν ότι το πρωτοποριακό όραμα σας μπορεί να μην είχε απήχηση στο κοινό;

Η αλήθεια είναι ότι η φινλανδική Universal δε μας εμπιστεύτηκε, αλλά τελικά καταφέραμε να υπογράψουμε με τη γερμανική Universal. Στην προηγούμενη εταιρεία μας (σημ: του πρώτου δίσκου), θεωρούσαν ότι ήμασταν πολύ μεγάλο όνομα για να μπορούν να μας ελέγχουν και έτσι είχαμε κάποια προβλήματα. Το "Apocalyptica" είναι το τελευταίο μας album με τη Universal και τώρα που είμαστε ελεύθεροι θα δούμε τι θα κάνουμε (σημ: εδώ αφήνει κάποιες αιχμές, αλλά δεν έχουμε αρκετό χρόνο για να τον ρωτήσω και άλλα επ' αυτού).

Metal εναντίον κλασσικής μουσικής: δύο χώροι που αλληλοσυμπληρώνονται ή που αλληλοσυγκρούονται; Πιστεύεις πως η μουσική είναι μια ολότητα και εμείς απλώς ακούμε διαφορετικές εκφάνσεις της;

Πιστεύω πως η μουσική είναι μια, γιατί κάθε είδος μουσικής έχει να κάνει με τα ίδια συναισθήματα, τη χαρά, τη λύπη κτλ. Όλα τα είδη μουσικής μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις κάποια συναισθήματα... Στο metal φυσικά τα συναισθήματα είναι γενικά πιο σκοτεινά. Το ίδιο και στην ορχηστρική μουσική που παίζουμε εμείς. Η μουσική πιστεύω πως είναι σαν ένα μεγάλο κέικ, το οποίο έχει πολλά κομμάτια με διαφορετικές γεύσεις. Τώρα εσύ κόβεις και παίρνεις όποιο σου αρέσει...

Συμφωνώ, ας πάμε στην τελευταία ερώτηση. Μιας και είσαι οπαδός των Metallica, πως σου φάνηκε το τελευταίο τους album, το "St. Anger";

Ενδιαφέρον. Νέος ήχος. Το πρώτο που πρόσεξα στο "St. Anger" είναι ο ήχος στα τύμπανα. Νομίζω πως ήταν πολύ έξυπνο και γενναίο album. Δείχνουν για άλλη μια φορά το μεσαίο δάχτυλο σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα σε αυτούς που τους αντιγράφουν. Νομίζω πως για άλλη μια φορά είναι δίκαιοι απέναντι στον κόσμο τους και αλλάζοντας τον ήχο τους ακόμα μια φορά, δείχνουν το δρόμο. Οι Metallica είναι ηγέτες στον χώρο της heavy μουσικής και το "St. Anger" πιστεύω πως ήταν ένα πολύ καλό album και άξιος διάδοχος του "Reload".