Mastodon

Η αλήθεια είναι ότι πολλοί διατείνονται πως στη μουσική μας δεν υπάρχει πλέον παρθενογένεση: όλες οι εκδοχές της έχουν παρουσιαστεί, κάθε όριο πειραματισμού έχει ανακαλυφθεί και οι νεότεροι είναι υποχρεωμένοι να αντιγράφουν ή τουλάχιστον να εμπνέονται σε μεγάλο βαθμό από τον ήχο των παλαιότερων. Έτσι ως ακροατές, κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μας μια νέα δουλειά από κάποιο συγκρότημα, πρώτα αναζητούμε τις επιρροές στη μουσική του και μετά αναρωτιόμαστε αν το άκουσμα μας καλύπτει ή όχι.

Παρ' όλα αυτά όμως, όσο κλισέ και να ακούγεται, ο παραπάνω κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του. Εξαιρέσεις που κάθε φορά που τις ανακαλύπτουμε νιώθουμε μια πρωτόγνωρη χαρά, νιώθουμε τη συγκίνηση της ανακάλυψης κάτι νέου και πρωτοποριακού. Ενός δίσκου που μας υποχρεώνει να τον εξετάσουμε μουσικά ευθύς εξαρχής, απαλλαγμένοι από το "κυνηγητό" των επιρροών. Τα τελευταία χρόνια τα μεγάλα και εξέχοντα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό ακούνε στο όνομα Tool και System Of A Down. Οι δύο εν λόγω μπάντες ήταν μέχρι στιγμής οι μόνες που μονοπωλούσαν τις rock συζητήσεις αναφορικά με το ποιος και αν ανανεώνει τη μουσική μας. Μέχρις ότου οι Mastodon κυκλοφορήσουν φέτος το νέο τους πόνημα με τίτλο "Blood Mountain" και ενταχθούν και αυτοί περίτρανα στο ίδιο group δυναμικότητας.

Ξέρω ότι τα έχετε ξανακούσει. Ξέρω ότι έχετε βαρεθεί κατά καιρούς να εμφανίζεται και άλλος ένας "σωτήρας του metal" που θα έρθει και θα τα σοδομίσει όλα. Δεν ξέρω αν οι Mastodon είναι άλλο ένα τέτοιο σχήμα (μόνο ο χρόνος μπορεί να κρίνει ασφαλώς τις εκφράσεις της τέχνης), αλλά ξέρω πως όταν οι ίδιοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν το ήδη πολύ σπουδαίο δικό τους "Leviathan" (2004), μόνο τυχαίοι δεν είναι.

Το φετινό τους, λοιπόν, "Blood Mountain" είναι η χαρά και η κατάρα του κριτικού ταυτόχρονα. Η περιγραφή του ήχου τους είναι σχεδόν αδύνατη! Sludge, doom, death, progressive, heavy, classic, όλα μέσα είναι! Απ' όποιο σημείο και να ακούσεις τη μουσική των Mastodon εκείνη σε κερδίζει. Τα riff είναι χαρακτηριστικά, τα τύμπανα επελαύνουν και το rhythm section στηρίζει απειλητικά και θυμωμένα το όλα στερέωμα. Άλλες φορές είναι πιο heavy ("Crystal Skull"), άλλες πιο thrashαριστοί ("The Wolf Is Loose"), άλλες πιο progressive ("Capillarian Crest") , άλλες πιο stoner ("Hand Of Stone") και άλλες πιο death ("Circle Cysquatch"). Παίζουν όλα τα είδη δηλαδή, αναμειγνύοντάς τα πολύ πετυχημένα και κάνοντας τη μουσική τους επιθετική και heavy as hell.

Ως επιστέγασμα όλου αυτού του μουσικού θηρίου προσθέστε τόσο τα υπερτσαμπουκαλεμένα φωνητικά που μοιράζονται οι Brent Hinds, Bill Kelliher και Troy Sanders, όσο και την απίστευτη μουσική δεινότητα όλων των εμπλεκομένων μουσικών και νομίζω ότι θα έχετε μια πληρέστερη εικόνα. Το μεγάλο πλεονέκτημα του "Blood Mountain" δεν είναι τόσο τα απίστευτα δουλεμένα και ακριβή τους riff και το υπερτεχνικό τους παίξιμο (όπως προανέφερα), όσο το γεγονός ότι οι Mastodon καταφέρνουν να ταλαντεύονται από το ένα είδος στο άλλο και πάλι πίσω, χωρίς να χάνουν σε συνοχή και χωρίς να σε ξενερώνουν. Και όλα αυτά σε κομμάτια που στην πλειοψηφία τους δεν ξεπερνούν τα πέντε λεπτά! Αν αυτό δεν είναι ένα απίστευτο μείγμα progressive νοοτροπίας και "bang-your-head" συναισθήματος, δεν ξέρω πως αλλιώς να το περιγράψω.

Κυρίες και κύριοι ανοίξτε καλά τα αυτιά σας και απολαύστε καθένα από τα riff που περιλαμβάνονται στο σχεδόν μονόωρο "Blood Mountain" των νέων "σωτήρων του metal" Mastodon. Μιλάμε σίγουρα για ένα ηχητικό αριστούργημα, έναν από τους δίσκους της χρονιάς και ίσως την καλύτερη κυκλοφορία για φέτος στον ακραίο ήχο. Δεν ξέρω αν οι Mastodon θα καταφέρουν να χειριστούν την ταμπέλα που τους κολλάμε όλοι μας με ανάλογη επιτυχία στο μέλλον, αλλά με το "Blood Mountain" καταφέρνουν και αυτοί με τη σειρά τους να ανανεώσουν τη μουσική μας για άλλη μια φορά. Και γι' αυτό θα έπρεπε να τους είμαστε ευγνώμονες.