Disillusion

Κάποιες φορές η ουσία ενός δίσκου είναι φανερή από το εξώφυλλό του. Ο Andy Schmidt και οι Disillusion του είχαν την πτώση τους, γκρεμοτσακίστηκαν κι άρχισαν ξανά την δύσκολη ανάβαση. Με δουλειά και χαμηλωμένο κεφάλι, ξανάνοιξαν τον δρόμο τους ανάμεσα στα βράχια της λήθης και η έξοδος από το τούνελ άρχισε να αχνοφαίνεται με το single "Alea" του 2015. Και τώρα; Η απελευθέρωση έχει σχεδόν επιτευχθεί. Μετά από εδώ περιμένει μόνο φως και ανοιχτοί ουρανοί.

Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς τί κάνει το "The Liberation" να ακούγεται τόσο καλό και πλήρες σαν άλμπουμ. Οι Disillusion ήταν πάντα μια αξιόλογη μπάντα με μια ιδιαίτερη αύρα, με το "Back To Times Of Splendor" του 2004 να εκτιμάται από πολλούς ως ένα underground progressive death διαμάντι και το αμφιλεγόμενο "Gloria" του 2006 να δημιουργεί σε άλλους (όπως στον γράφοντα) την φαντασίωση μιας Coroner/Depressive Age μετενσάρκωσης. Δεν είναι το παρελθόν όμως που τροφοδοτεί το "The Liberation", σίγουρα όχι η μοντέρνα κλειστοφοβία του "Gloria" που παρακάμπτεται εντελώς. Υπάρχει μια νέα σπουδή πάνω στις μακροσκελείς φόρμες του ντεμπούτου, πέραν αυτού όμως το "The Liberation" είναι γέννημα του εαυτού του.

Ίσως φταίνε τα συναισθήματα ανάτασης που συνοδεύουν μεγάλο μέρος του υλικού, η εσωτερική δύναμη που το χαρακτηρίζει ή η προφανής συνθετική αυτοπεποίθηση που ξεχειλίζει ο Schmidt. Σε κάθε περίπτωση, το "The Liberation" είναι από εκείνα τα ξεχωριστά άλμπουμ που δεν μπορείς να τους βρεις ψεγάδια. Εδώ μέσα δεν υπάρχει ούτε μια περιττή ή αταίριαστη νότα. Δεν ξέρω σε ποια πνευματική κατάσταση βρέθηκε ο δημιουργός του όταν απομονώθηκε για να γράψει το υλικό του δίσκου, ξέρω όμως ότι λειτούργησε σε απόλυτο βαθμό.

Η μουσική των Disillusion μένει να ισορροπεί ανάμεσα σε επιθετικές στιγμές μοντέρνου metal, σε προοδευτικές τεχνοτροπίες και σε μελαγχολικές ατμόσφαιρες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχει μια συγγένεια με τους παλιούς Opeth, με την διαφορά ότι οι Disillusion δεν φαίνεται να εμπνέονται από τίποτα έξω-μεταλλικό, εξαιρώντας ίσως τις classical/κινηματογραφικές πινελιές που υπάρχουν διάσπαρτες σε όλο το άλμπουμ και κυριαρχούν στο "The Mountain". Το συγκεκριμένο δωδεκάλεπτο track που κλείνει τον δίσκο είναι το μόνο που χρησιμοποιεί εκτεταμένες παύσεις ανάμεσα στα μέρη του, κουβαλώντας έναν έντονα δραματουργικό αέρα.

Υπάρχουν ακόμα δύο τραγούδια μεγάλης διάρκειας, το "Wintertide" που ανοίγει τον δίσκο έπειτα από την επιβλητική εισαγωγή "In Waking Hours" και το ομώνυμο. Τα δυο αυτά tracks συνοψίζουν το συνθετικό στυλ της μπάντας: ενώ κάποια απλά riffs/μοτίβα ταξιδεύουν μέσα τους, τα τραγούδια ξεχύνονται ορμητικά χωρίς να κοιτάνε πίσω και τα σκληρά/ατμοσφαιρικά μέρη εναλλάσσονται αριστοτεχνικά, δεμένα πάντα από τρομερά προσεγμένα κιθαριστικά layers. Όταν τελειώνουν, έχουν διαγράψει έναν μεγάλο κύκλο και σε αφήνουν χορτασμένο, σχεδόν σαν να έχεις διαβάσει ένα βιβλίο.

Ισάξιες απολαύσεις προσφέρουν και τα συντομότερα τραγούδια. Το "The Great Unknown" είναι το ταχύ, ανήμερο thrash θεριό του δίσκου που όμως καταλήγει σε καθαρές progressive περιοχές και το "Time To Let Go" είναι ένα αργόσυρτο, στα όρια του παλιομοδίτικου goth metal, τραγούδι που πιθανόν οριοθετεί το «εμπορικό» άκρο της μπάντας. Προσωπική αδυναμία όμως είναι το "A Shimmer In The Darkest Sea", μια ταξιδιάρικη κομματάρα που αφού χτίζει πάνω σε μια Tool εισαγωγή, ορθώνει την ποιητική της μελαγχολία γύρω από μια κρυφό-oriental ψυχεδέλεια κι ένα ρεφρέν-αλύχτημα.

Ακόμα δεν ξέρω τί κάνει το "The Liberation" να ακούγεται τόσο καλό. Ίσως είναι η πολυσχιδής του φύση, αυτή που συνδυάζει την καλλιέργεια με κάτι πραγματικά ατίθασο, ίσως είναι η ταύτιση μας με τον ήρωα που δεν λέει να τα παρατήσει. Ίσως είναι η φωνάρα του Schmidt που μας κάνει να φτύνουμε οργή ή να γαληνεύουμε μαζί της. Όποια κι αν είναι η εξήγηση, είναι σίγουρο ότι οι Disillusion παραδίδουν ένα εξαιρετικό metal άλμπουμ και ακούγονται πολύ μεγαλύτεροι από την μικρομεσαία μπάντα που έμπαινε σε λήθαργο πριν δέκα και βάλε χρόνια. Δεν είναι μια δήλωση επιστροφής αλλά μια κραυγή υπεροχής. Οι Disillusion είναι εδώ για να διεκδικήσουν αυτό που τους αξίζει και σίγουρα είναι μεγάλο πράγμα να τρέχεις ελεύθερος, μακριά από το κλουβί που σε φυλάκιζε.