Χρήστος Λαϊνάς

Το GPS όσων τραγουδούν ελληνικά έχει δύο προεπιλογές: τη μπαλάντα και το λυκειακό rock. Εκεί μέσα όμως στην θάλασσα των ήχων, αν θες να ταξιδέψεις, πρέπει να είσαι τολμηρός, θρασύς και κυρίως να μην έχεις προσανατολισμό. Περνώντας από πολλά σχήματα (στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι Ονειροπαγίδα και οι πλείστες συνεργασίες με εγχώριους ανεξάρτητους τιτάνες) ο Λαϊνάς φτιάχνει έναν πρώτο solo δίσκο ο οποίος είναι το soundtrack της κρουαζιέρας χωρίς κιθάρες. 12 bit samplers, παλιομοδίτικα synths, soul μυρωδιές, ambient κατεύθυνση και electro άποψη με vocoders, samples και όλα τα συναφή, αράζουν κάτω από την μεγάλη pop ομπρέλα και ανακατεύουν τα κοκτέιλς τους, καθώς ο κυβερνήτης Λαϊνάς έχει κάτι παλιούς χάρτες της παρεξηγημένης electropop των ύστερων 80s, αλλά και των ντόπιων τοπικών θρύλων, όπως οι Μίκρο, οι Στέρεο Νόβα, ο Δέλτα και ο Βήτα, αφήνει το τιμόνι να γίνεται ανεμόμυλος, χωρίς συγκεκριμένο πλάνο και περιχαρακωμένη έμπνευση. Θαρρείς πως ο Χρήστος δεν χώρισε, δεν οργίστηκε δεν παρασύρθηκε από την νόρμα των περισσότερων ελληνόφωνων, αλλά χαλάρωσε, απόλαυσε μια πόλη στο αυτοκίνητο με κλειστά τα φώτα και μύρισε θαλασσινό αεράκι στην κουπαστή. Αισθάνθηκε, απλώθηκε, άνοιξε το μυαλό του και το γέμισε με ήχους.

Όχι όμως και με στίχους, καθώς υπάρχουν αρκετά κομμάτια ορχηστρικά και κάποια άλλα που θα ήταν εύστοχο να παραμείνουν και αυτά βουβά, με την μουσική να παίρνει τον πρώτο λόγο. Χωρίς να καταδικάζει την προσπάθεια, ο Λαϊνάς μιλά καλύτερα με την μουσική του παρά με τους στίχους του και αναβιώνει ένα κλίμα που οι φίλοι της εγκεφαλικής electro θα βρουν χώρο για να λάμψει η δικιά τους αλήθεια, όπως άλλωστε ...κάνει και η αγάπη.